...που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο και μπορούν να διαβαστούν τόσο από την οθόνη όσο και να αποθηκευτούν σε αρχείο τύπου pdf για μελλοντική χρήση.
Την Ελένη Σεμερτζίδου την "συνάντησα" διαδικτυακά, ενώ σέρφαρα στο ιντερνετικό χάος, σε έναν συμπαθέστατο ιστότοπο όπου γράφει και δημοσιεύει τα έργα της. Μέσα από την τεράστια εργογραφία που περιλαμβάνει τα πάντα, από ποιητικές συλλογές μέχρι άρθρα και από μυθιστορήματα μέχρι επιστημονικές δημοσιεύσεις, στάθηκα στα θεατρικά της έργα, ίσως λόγω της μεγάλης αγάπης μου για το είδος. Και ίσως, επιτρέψω ξανά σε κείνη αντλώντας από τη δημοσιευμένη βιβλιοθήκη της.
Αν σας αρέσει το θέατρο, δείτε αυτά τα έργα κλικάρωντας το k που περιέχεται στην παρουσίασή τους ή επισκεφθείτε τη σελίδα της για να ανακαλύψετε περισσότερα λογοτεχνικά διαμάντια.
Ο Ερώμενος
Θεατρικό
Σε έξι πράξεις
Σημείωμα συγγραφέως
Ποια είναι τα πραγματικά αίτια που οδηγούν μια γυναίκα στη δημιουργία σχέσης με νεότερο σύντροφο; Στον μονόλογο του νεαρού άντρα περιγράφεται μια τέτοια σχέση, στη διάρκεια της οποίας εντείνονται αντί να επουλώνονται τα τραύματα της υφέρπουσας παθολογίας. Πρόκειται για μια σχέση «ναρκισσιστικού» χαρακτήρα, όπου η γυναίκα βλέπει τον νεαρό άντρα ως ένα «μέσο» εκτόνωσης συναισθημάτων και κάλυψης εσωτερικών κενών, και το αντίστροφο.
Τα πρόσωπα του έργου – ο νεαρός άντρας και η μεγαλύτερη κατά πολλά έτη σύντροφός του, η Σίσι - εμπλέκονται σε ένα «ερωτικό παιχνίδι», όπου το σώμα γίνεται «αντικείμενο», προέκταση εαυτού του ενός για τον άλλο, με αποτέλεσμα να χάνεται κάθε πιθανότητα ψυχικά υγιούς σύνδεσης.
Τη σκηνή «εξουσιάζει» μόνο ο νεαρός άντρας, καθώς η σύντροφός του δεν εμφανίζεται πουθενά στη διάρκεια του έργου. Η «τολμηρή» ένδυσή του –το γυμνό σώμα του καλύπτει (εκτός από τις δύο τελευταίες πράξεις) μονάχα ένα σεντόνι– και τα λουστρίνια παπούτσια του να αποτελούν το αθάνατο σύμβολο ενός «αρρωστημένου φετιχισμού» συμπληρώνουν και αποκαλύπτουν μια φιγούρα «ερωτική», όπου ο ψυχικός ακρωτηριασμός ξεδιπλώνεται μέσα από «πολλαπλούς οργασμούς» και βαθιές εξομολογήσεις προς το κοινό.
Σε μια σχέση «τρόπαιο», όπου απουσιάζει παντελώς κάθε σοβαρότητα και σεβασμός,είναι καταδικασμένα, εκ προοιμίου, τα δύο πρόσωπα να μείνουν για πάντα «ξένοι» ο ένας για τον άλλο.
«Υπάρχει, άραγε, οικειότητα στη ζωή, αδέλφια μου; … (σβήνει το τσιγάρο του στο πάτωμα)
»Μια αίσθηση που δεν χάνεται ποτέ. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, την κουβαλάς επάνω σου, σαν καταδίκη … Σαν κατάρα …», θα πει, στο τέλος του έργου, ο νεαρός άντρας, για να δώσει ένα τέλος και στη δική του «μοιραία» ζωή.
Τα μάτια του θα στραφούν στην εικόνα του Εσταυρωμένου, που κρέμεται πάνω από το διπλό κρεβάτι του, αναζητώντας εκεί, στο ύστατο ψυχορράγημα, τη «διαβεβαίωση» ότι, ακόμη και έτσι, ο «πτωτικός άνθρωπος» δεν «πεθαίνει», αλλά μάλλον «αναγεννάται» …
»Πεθαίνω, Θεέ μου! …
(στο πάτωμα πεσμένος) Όχι …. Όχι, αγάπη μου …. Δεν πεθαίνω …
Είμαι ακόμη ζωντανός!… »
*
Η παράσταση
Θεατρικό
Σε τρεις πράξεις
Σ’ ένα θεατράκι ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων και σε μια σκηνή –νοσταλγικά στιλάτη αλλά και ασφυκτική– περιφέρεται ο ψυχισμός των δύο ηρωίδων, μιας ηθοποιού και σκηνοθέτιδος και της μαθητευόμενής της στην Υποκριτική Τέχνη.
Το απομεσήμερο δείχνει να τις ανήκει, ζητώντας παρηγοριά στις νυχτερινές πρόβες για το ανέβασμα μιας παράστασης. Μοναχικές στιγμές, μέσα σε πυκνές σκέψεις, και μόνη απόδραση η Τέχνη του Θεάτρου. Υποφωτισμένες σκηνές μετατρέπονται σε σύμβολα αυτογνωσίας, με τελετουργικό την έξοδο από τα στενωπά όρια του θεάτρου προς την ελευθερία.
Δεν θα αργήσουν, όμως, να ανακαλύψουν ότι η σχέση τους, πέρα από θεατρική, είναι σχέση ζωής. Μιας ζωής, που ξεκινάει από ένα μακρινό, αλλοτινό παρελθόν –διάφανο και σκιερό ταυτόχρονα– και που ακολουθώντας τα σενάρια του θεατρικού τους έργου, θα τις οδηγήσει στα χνάρια μιας παραδοχής και μιας, αντίστοιχα, λύτρωσης.
Το μέσον, η Παράσταση, και η κίνηση ψυχών και σωμάτων αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, η πιο ρεαλιστική και "καλογραμμένη" έκφραση της Αγάπης.
*
Η μαμά μας, το θηλυκό!!
Θεατρικό
Κωμωδία σε τρεις πράξεις
Στην οικογένεια Δεληβοριά, οι δύο κόρες, Θάλεια και Αλεξάνδρα, αποφασίζουν να κάνουν την επανάστασή τους, αποχωρώντας από την πατρική στέγη, κάτω και από την πίεση της εκκεντρικής, ιδιόμορφης και άκρως γοητευτικής μητέρας τους.
Ο γάμος των δύο κοριτσιών, κατά τα χρηστά ήθη, αποτελεί τον βασικό λόγο διαφιλονικίας και εντάσεων ανάμεσα στις τρεις θηλυκές υπάρξεις του σπιτιού, ενώ ο «περιθωριοποιημένος», από την άλλη πλευρά, σύζυγος και πατέρας προσπαθεί να κρατήσει τις χρυσές ισορροπίες, που κινδυνεύουν αφενός από την αμετροέπεια της συζύγου του και αφετέρου από την νεανική –ιδιαίτερα της Θάλειας– ορμή, ευαισθησία και επαναστατικότητα.
Στη ζωή τους θα εμφανιστεί, ένα πρωινό, ο Μάριος, ένας όμορφος νέος, με ποιητικές ευαισθησίες, χειροπράκτης στο επάγγελμα, που θα ερωτευτεί αμέσως τη Θάλεια, συμπαρασύροντας στο παιχνίδι του έρωτα και των ψευδαισθήσεων, ως επίδοξος εραστής, όλα τα μέλη της οικογένειας και, κυρίως, την μητέρα, της οποίας η «ωραιοπάθεια» θα τονωθεί, παίρνοντας ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τα «χρυσά» χέρια του Μάριου, κουράροντας την κυρία, θα γίνουν, τελικά, η αιτία που θα φέρει πιο κοντά τη Θάλεια με τον γοητευτικό νέο, αλλά και την κυρία πιο κοντά στον ρόλο της «γιαγιάς», ένα ρόλο «ταμπού» για κάθε «πρώην καλλονή», που στηρίζει επάξια τον χαρακτηρισμό του αιώνιου «θηλυκού».
Η Ελένη Σεμερτζίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Είναι Διδάκτωρ Λογοτεχνίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου. Σπούδασε Αρχειονομία-Βιβλιοθηκονομία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και Βιβλιοθηκονομία στο Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως Υπεύθυνη σε Ακαδημαϊκή Βιβλιοθήκη. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ελευθερία, καθώς επίσης και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και τη συγγραφή θεατρικών έργων.
Άλλα θεατρικά έργα της ίδιας
Η μαύρη τρύπα [δράμα σε τρεις πράξεις]
Θυροξίνη [κωμωδία σε τρεις πράξεις]
Σαν παλιά φυσαρμόνικα... [δράμα σε τρεις πράξεις]
Τα λέμε αύριο [κωμωδία σε τρεις πράξεις]
Ο ροδόσταυρος [διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος]
Σημειώσεις
Ανακαλύψτε την στην ιστοσελίδα της.
Οι φωτογραφίες των βιβλίων είναι επιλογές της ίδιας. Τα ίδια θέματα κοσμούν και τα έργα.
