Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ e-books ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο –παρακολουθείτε όλα τα είδη– ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθoπλασίες: Από τις στάχτες της Καντάνου * Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης * Ιόντα θανάτου * Ο βυθός αλλιώς * Ο εραστής του Ντεβ Μάρτιν * Μ' ένα ζευγάρι σαγιονάρες * Το ταξίδι μιας στιγμής ** Διηγήματα: Backpack: Ιστορίες χίμαιρες * Πέτα μακριά, Πέπε ** Ποίηση: Δεύτερη φωνή Ι * Το ξενοδοχείο της αυτοπραγμάτωσης * λοιπόν, * Ναι, αρνούμαι * Η άλλη πλευρά *** Παιδικά: Από τη σοφίτα στα άστρα *** Μουσικό άλμπουμ: The 12 Kalikatzari of Christmas *** Εγκυκλοπαίδεια: Rock Around... Troubadours

Τα όρια του μυαλού σου


εδώ σε τούτη την κορφή του άγριου ηφαιστείου
λίγο προτού το στόμα σου τη λάβα μεταλάβει
ορκίστηκες πως τη ζωή την έχεις καταλάβει
και πως θα σπάσεις τα όρια του γύρω σου ενυδρείου

εδώ σε τούτο το βαθύ το πέλαος που αφρίζει
προτού χιμήξει τα νησιά να καταπιεί η ορμή του
είπες: του ανθρώπου το μυαλό είναι η δύναμή του
και πως δεν θ’ άφηνες ποτέ κανέναν να τ’ ορίζει

εδώ σε τούτο το άνυδρο χώμα που δεν καρπίζει
είπες θα σπείρεις άνοιξη κι αγάπη θα φυτέψεις
και τη βαριά της μοναξιάς κατάρα θα γητέψεις
με ενός βασιλικού κλαδί που κι αν ξερό μυρίζει

κι ύστερα, κλείστηκες ξανά στους τοίχους του κελιού σου
θύμα των αντιφάσεων και της στερνής σου γνώσης
λες και μετάνιωσε η ζωή για ότι σου χει δώσει:
να υπερβαίνεις που και που τα όρια του μυαλού σου


Χρήστος Φλουρής

¤

Copyright © Χρήστος Φλουρής All rights reserved
Πρώτη κοινοποίηση στις 3/11/2014 μέσω facebook
Πίνακας του Chuck Close
Την ανάρτηση κοσμούν λεπτομέρειες από πίνακες του Chuck Close.
Η ιστορία έχει ως εξής: Προσπαθώντας να βρω κάποιον πίνακα να κοσμήσει τους στίχους του Χρήστου Φλουρή και καθώς διάβαζα και ξαναδιάβαζα το ποίημά του, μια λέξη σφηνώθηκε κάπως βίαια και απόλυτα στο μυαλό μου. Κελί.
Ένας μικρός προσδιορισμένος χώρος σαφέστατων διαστάσεων όπου οφείλεις να χωρέσεις.
Κάπως έτσι.
Και μετά, κατέληξα να χαζεύω τις προσωπογραφίες του χαρισματικού Τσακ Κλόουζ με τα διαδοχικά ψηφιδωτά κελιά του, όλα διαφορετικά -άλλο θάλασσα και άλλο στεριά-, αυτοτελή, μοναδικά και αναπόσπαστα κομμάτια ενός συνόλου που φωτογραφίζει τον -κάθε- άνθρωπο, με τη διαφορά ότι πρέπει να απομακρυνθείς (αποστασιοποίηση;) από το σύνολο για να δεις την εικόνα.
Η καλύτερη πηγή που βρήκα για εκείνον και τα έργα του βρίσκεται εδώ.