εδώ σε τούτη την κορφή του άγριου ηφαιστείου
λίγο προτού το στόμα σου τη λάβα μεταλάβει
ορκίστηκες πως τη ζωή την έχεις καταλάβει
και πως θα σπάσεις τα όρια του γύρω σου ενυδρείου
εδώ σε τούτο το βαθύ το πέλαος που αφρίζει
προτού χιμήξει τα νησιά να καταπιεί η ορμή του
είπες: του ανθρώπου το μυαλό είναι η δύναμή του
και πως δεν θ’ άφηνες ποτέ κανέναν να τ’ ορίζει
εδώ σε τούτο το άνυδρο χώμα που δεν καρπίζει
είπες θα σπείρεις άνοιξη κι αγάπη θα φυτέψεις
και τη βαριά της μοναξιάς κατάρα θα γητέψεις
με ενός βασιλικού κλαδί που κι αν ξερό μυρίζει
κι ύστερα, κλείστηκες ξανά στους τοίχους του κελιού σου
θύμα των αντιφάσεων και της στερνής σου γνώσης
λες και μετάνιωσε η ζωή για ότι σου χει δώσει:
να υπερβαίνεις που και που τα όρια του μυαλού σου
Χρήστος Φλουρής
¤
Copyright © Χρήστος Φλουρής All rights reserved
Πρώτη κοινοποίηση στις 3/11/2014 μέσω facebook
 |
| Πίνακας του Chuck Close |
Την ανάρτηση κοσμούν λεπτομέρειες από πίνακες του Chuck Close.
Η ιστορία έχει ως εξής: Προσπαθώντας να βρω κάποιον πίνακα να κοσμήσει τους στίχους του Χρήστου Φλουρή και καθώς διάβαζα και ξαναδιάβαζα το ποίημά του, μια λέξη σφηνώθηκε κάπως βίαια και απόλυτα στο μυαλό μου. Κελί.
Ένας μικρός προσδιορισμένος χώρος σαφέστατων διαστάσεων όπου οφείλεις να χωρέσεις.
Κάπως έτσι.
Και μετά, κατέληξα να χαζεύω τις προσωπογραφίες του χαρισματικού Τσακ Κλόουζ με τα διαδοχικά ψηφιδωτά κελιά του, όλα διαφορετικά -άλλο θάλασσα και άλλο στεριά-, αυτοτελή, μοναδικά και αναπόσπαστα κομμάτια ενός συνόλου που φωτογραφίζει τον -κάθε- άνθρωπο, με τη διαφορά ότι πρέπει να απομακρυνθείς (αποστασιοποίηση;) από το σύνολο για να δεις την εικόνα.
Η καλύτερη πηγή που βρήκα για εκείνον και τα έργα του βρίσκεται εδώ.
