Δεν είναι η λογική
που γράφει ένα ποίημα.
Είναι η ζάλη.
Άλλοι τη φωνάζουν μέθη.
Δεν χρειάζεται αλκοόλη.
Και η κούραση φτάνει.
Πιάνει στον ύπνο το μυαλό
και εκεί που αυτό λέει φτάνει,
εκεί, να έρχονται οι λέξεις
και να μπαίνουν στο χορό.
Το τι γράφεται,
ποιος ξέρει;
Τρελές είναι,
αναμαλλιασμένες.
Άλλοτε καλό,
άλλοτε κακό,
άλλοτε ασυνάρτητο.
Και αυτό παίρνει μόνο του μορφή,
σαν μια σκεπτομορφή.
Άλλοτε δυναμώνει
από τις σκέψεις των αναγνωστών,
άλλοτε καπνός, σκορπίζει για πάντα.
Μερικοί λένε τα ποιήματα είναι φωτιά.
Άλλοι πως είναι νερό και σβήνουν πληγές.
Εγώ λέω τα ποιήματα είναι ένα σκοινί,
που μας τραβάνε
και μας πάνε
εκεί που σκιαζόμαστε
και αποφεύγουμε.
Χρίστος Μαβόγλου
¤
Copyright © Χρίστος Μαβόγλου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση via facebook.
Χρίστος Μαβόγλου
¤
Copyright © Χρίστος Μαβόγλου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση via facebook.
Στην εικόνα της ανάρτησης βλέπετε λεπτομέρεια από πίνακα του Joan Miro. Το "ζωγραφισμένο ποίημα" του Miro είναι μια δουλειά του σουρεαλιστή καλλιτέχνη από το 1925. Στους στίχους διαβάζουμε: le corps de ma brune puisque je l'aime comme ma chatte habillée en vert salade comme de la grêle c'est pareil.