koukidaki: Η μέθοδος Γκρόνχολμ

του Jordi Galceran

Η μεγάλη θεατρική επιτυχία επαναλαμβάνεται για ΕΒΔΟΜΗ σεζόν στο θέατρο ΑΜΙΡΑΛ!

Από το δελτίο τύπου...

Με μότο «Δεν ψάχνουμε έναν καλό άνθρωπο που να μοιάζει τέρας, αλλά ένα τέρας που να μοιάζει με καλό άνθρωπο», η μέθοδος Γκρόνχολμ αποπειράται να μιλήσει για τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις και, πιο συγκεκριμένα, για μία από τις πλέον απάνθρωπες διαδικασίες: την επιλογή προσωπικού.

Οι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι, για τη θέση του γενικού διευθυντή, συναντιούνται στην αίθουσα συνεδριάσεων μιας πολυεθνικής εταιρείας και υποβάλλονται στις τελικές δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής. Αυτές οι δοκιμασίες, όμως, ακροβατούν στα όρια του παραλόγου και δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθεαυτή τη θέση εργασίας.

Όλες αυτές οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι και παρουσιάζονται στο έργο, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρές έρευνες, που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε από μια πραγματική, ανέκδοτη ιστορία:

“Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων, στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους πιθανούς υποψηφίους για τη θέση του ταμία. Τα σχόλια έβριθαν φράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και βάρβαρων, του τύπου «χοντρή», «βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει...», «τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος...», κτλ. Εκείνος ο υπάλληλος, οχυρωμένος πίσω από την «ιερή» αποστολή που τού είχε ανατεθεί, θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να ξεφουρνίζει και να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα τα οποία δε γνώριζε καθόλου. Το γεγονός ότι είχε τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας τον νομιμοποιούσε να είναι σκληρός και αδυσώπητος...”

Δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους...

Ο Καταλανός συγγραφέας Χόλντι Γκαλθεράν συνδυάζει με μαεστρία το χιούμορ με το δράμα, τη δυστυχία με τη χαρά, το λογικό με το παράλογο, το φυσικό με το μεταφυσικό, όπου η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη...