Πως σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Φ.: Η ιδέα προέκυψε από μια αναφορά που υπάρχει στο πρώτο μου βιβλίο, τις Ιφιγένειες, σ’ ένα μουσουλμανικό χωριό που βρίσκεται, ερειπωμένο πια, δίπλα στο δικό μου χωριό, στην Κρήτη.
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Φ.: Το βιβλίο γράφτηκε στην πόλη που ζω, την Σπάρτη.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Φ.: Αν δεν κάνω λάθος, τρεις – τέσσερις μήνες.
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Φ.: Είναι ένα βιβλίο για τον αγώνα του ανθρώπου να καθορίσει τη μοίρα του μονάχα με την πίστη του σε αξίες ανώτερες, όπως η αγάπη.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Χ.Φ.: Η υπόθεση του βιβλίου ανάγεται χρονικά στην περίοδο, λίγο πριν και λίγο μετά από την Σύμβαση της Λωζάννης, που όριζε την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας. Η ανταλλαγή αυτή χωρίζει δυο ανήσυχους έφηβους, έναν χριστιανό κι ένα μουσουλμάνο που είχαν δεθεί με ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Κι οι δυο προσπαθούν να ορθοποδήσουν έχοντας στέρεα μέσα τους την πεποίθηση πως ό,τι χωρίζεται με τη βία, είναι από τη μοίρα να ξαναενωθεί.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Χ.Φ.: Το ταξίδι που έκανα γράφοντάς το.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Χ.Φ.: Ο ήρωας που αγάπησα περισσότερο είναι μια σκυλίτσα η Σπίθα, που έδωσε και το συμβολικό της όνομα σε ολόκληρο το βιβλίο. Πέφτει κι αυτή θύμα των αποφάσεων των ανθρώπων, χωρίς να φταίει, σκέφτεται μερικές φορές σαν άνθρωπος και χαρίζει απλόχερη και αγέραστη αγάπη σ’ αυτούς που την αγάπησαν.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Χ.Φ.: Θα ήθελα όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο να εννοήσει την κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος κτλ. Να αποκομίσει την ιδέα ότι μόνο τα αληθινά αισθήματα μένουν αγέραστα κι ανεπηρέαστα από τις όποιες καταστάσεις, τόσο που να μπορούν να υπερνικήσουν όλες τις δυσκολίες.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Χ.Φ.: Η τύχη των παιδιών μου.
Φοβάστε...
Χ.Φ.: Τις απώλειες.
Αγαπάτε...
Χ.Φ.: Ό,τι με κάνει καλύτερο.
Ελπίζετε...
Χ.Φ.: Σ’ έναν κόσμο με περισσότερο συναίσθημα.
Θέλετε...
Χ.Φ.: Να ζω την κάθε μέρα.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Χ.Φ.: Όσοι αγαπούν τον άνθρωπο γενικά.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Χ.Φ.: Για να γίνει αντιληπτή η πραγματική, εσωτερική δύναμη του ανθρώπου.
Γιατί δεν πρέπει;
Χ.Φ.: Δεν πρέπει να το διαβάσουν όσοι δεν πιστεύουν σ’ αυτή τη δύναμη.
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Χ.Φ.: Το βιβλίο κυκλοφορεί κανονικά στα βιβλιοπωλεία, αλλά υπάρχει η δυνατότητα απευθείας παραγγελίας από την «Άνεμος Εκδοτική».
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Χ.Φ.: Στο σπίτι μου, στη δουλειά μου αλλά και διαδικτυακά στο mail μου (flourischristos@yahho.gr) και στο facebook.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Χ.Φ.: Το χρώμα της μνήμης, το κόκκινο.
Ποια μουσική;
Χ.Φ.: Ο ήχος του λαγούτου.
Ποιο άρωμα;
Χ.Φ.: Της κανέλας, του γαρύφαλλου και του καβουρδισμένου καφέ.
Ποιο συναίσθημα;
Χ.Φ.: Της αγάπης.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Χ.Φ.: Καράβι.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Χ.Φ.: Τον τίτλο του συγγραφέα δεν τον έχω ακόμη αποδεχτεί, οπότε...
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Χ.Φ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον συγκεκριμένο.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Χ.Φ.: Πολλοί, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον συγκεκριμένο.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Χ.Φ.: Αυτοί με κατευθύνουν, εγώ απλώς ακολουθώ αγωνιώντας σαν αναγνώστης για την τύχη τους.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Χ.Φ.: Και τα δύο με την σειρά που τα αναφέρετε.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Χ.Φ.: Η επιτυχία ενός βιβλίου κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με τις πωλήσεις και τα νούμερα, αλλά με το τι θα αποκομίσουν εκείνοι, οι λίγοι ή οι πολλοί που θα το ξεφυλλίσουν.
Τι την αποτυχία;
Χ.Φ.: Να μην καταφέρει να συγκινήσει.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Χ.Φ.: Ναι, σίγουρα, αλλά είναι μια από τις καλές καταχρήσεις.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Χ.Φ.: «Σχεδόν Αθόρυβα».
 |
| Εξώφυλλα βιβλίων του Χρήστου Φλουρή και φωτογραφία πορτραίτο από το προσωπικό του αρχείο. Στις έγχρωμες εικόνες το εξώφυλλο του μυθιστορήματος "Σπίθα". |
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Για τη "Σπίθα"...
«...Πάντα θα βρίσκεται μια πηγή με νερό πλάι στη μεγάλη μας δίψα, πάντα θα βρίσκεται μια χαραμάδα με φως στο απόλυτο σκοτάδι... Μπορεί ο Θεός να μας έπλασε από πηλό, μα έβαλε μέσα σ’ εκείνη τη φτηνή μάζα άφθονη ελπίδα και την ζύμωσε με τη σάρκα μας μαζί, με το είναι μας ολόκληρο. Η ελπίδα του ανθρώπου είναι ο Θεός που κουβαλάει μέσα του, ο καλός Θεός, που δεν τον τιμωρεί μόνο, δεν τον βασανίζει, δεν τον απειλεί με τις κόλασες και τα καζάνια με την πίσσα, μα του δίνει δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να κουβαλήσει τη ζωή του παραπέρα.»
Σ’ αυτή τη διαπίστωση θα καταλήξει προς το τέλος των περιπετειών του ένας μουσουλμάνος που αναγκάζεται να φύγει από την Κρήτη με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αφήνοντας πίσω του το σπίτι του και τον πιστό χριστιανό φίλο του.
Ένας έρωτας που θα γεννηθεί στα ερείπια της Σμύρνης, θα αναθερμάνει μέσα του την πίστη πως θα καταφέρει να ριζώσει σ’ εκείνη τη γη, κι ας έχει αφήσει τις μισές του ρίζες στον τόπο που γεννήθηκε.
Όταν κι αυτός ο έρωτας, θύμα της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, θα κινδυνεύσει να οδηγηθεί στη ματαίωση, παίρνει δύναμη μονάχα από τη στέρεα πεποίθηση πως «όλοι μέσα μας κουβαλάμε τη σπίθα που μέλλεται να γίνει πυρκαγιά. Αρκεί να σκάψουμε κάτω από τ’ αποκαΐδια και να την βρούμε, κι ύστερα να βάλουμε πάνω της προσανάμματα, και να φυσήξουμε, για ν’ ανάψει ξανά η φωτιά, η φωτιά εκείνη που θα δαμάσει τ’ ατσάλινα κελεύσματα της μοίρας και που θα κάνει να γίνει το θαύμα μπροστά στα ίδια μας τα μάτια».
«...Ευτυχία είναι ν’ ανεβαίνεις μια σκάλα, έχοντας στόχο ένα σκαλί τη φορά. Κι όσο την ανεβαίνεις, να μην κοιτάς μήτε πάνω μήτε κάτω, μήτε τ’ ανώτερά της σκαλοπάτια, που φαίνεται να διαπερνούν τα σύννεφα και να ξύνουν τον ουρανό, μήτε και την απόσταση από το έδαφος. Αν την ανεβείς απότομα και φτάσεις στην κορφή, δεν θα υπάρχει πια παραπάνω, δεν θα ’χεις πού να πας, παρά μόνο προς τα πίσω, προς το έδαφος. Αν πάλι ανεβαίνεις έχοντας το μυαλό σου στην πτώση, τότε δεν θα ’χεις το κουράγιο να την προχωρήσεις. Σκαλί-σκαλί πρέπει να την ανεβαίνεις και σιγά-σιγά, και κάθε φορά που απλώνεις το πόδι σου να πατήσεις στο άλλο σκαλοπάτι, να κοντοστέκεσαι και να χαίρεσαι και να δοξάζεις τον Θεό που σε αξίωσε να το πατήσεις…»
Με μια ματιά τα άλλα βιβλία του Χρήστου Φλουρή...
σχεδόν αθόρυβα
«Πάει καιρός από τότε που οι ανησυχίες μου πήραν για πρώτη φορά τη μορφή στίχων κι απ’ όταν πίστευα πως μέσα από αυτούς μπορώ να αλλάξω ολάκερο τον κόσμο.
Παρά τις αλλαγές που επέφερε σε μένα ο χρόνος, μου άφησε ευτυχώς αναλλοίωτη τη λαχτάρα να εκφράζομαι και σήμερα με τον ίδιο τρόπο και την επιθυμία να ονειρεύομαι διαρκώς.
Γιατί οι άνθρωποι δεν σταματούν ποτέ να ονειρεύονται, άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε φωναχτά κι άλλοτε σχεδόν αθόρυβα».
Ιφιγένειες
Ολόκληρη ζωή φαίνεται πως περίμενε να πάρει το αίμα της πίσω η Αρετή. Ολόκληρη ζωή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, «η κόρη του φονιά», «η κόρη του φονιά», υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από τον φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει τον δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια… Όσο ήταν μικρή και δεν μπορούσε να καταλάβει το βάρος που κουβαλάνε οι λέξεις, δεν την ενοχλούσε. Τώρα, όμως, δεν μπορούσε να το ανεχτεί πια. Δεν ήταν δικό της λάθος και δεν ήθελε να εξακολουθεί να το χρεώνεται. Ο πατέρας της το είχε πληρώσει με τη φυλακή, η αδερφή της η Ερωφίλη με έναν γάμο αταίριαστο, με μια ζωή στη σιωπή και μ’ έναν πρόωρο θάνατο… Δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί πως έπρεπε το σφάλμα του πατέρα της να συνεχίσουν να το πληρώνουν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του...
Οι «Ιφιγένειες» δεν είναι μία αληθινή ιστορία. Είναι πολλές αληθινές ιστορίες μαζί. Ούτε περιορίζεται, τοπικά και χρονικά, στην Κρήτη των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Αναφέρεται σε όλες τις Ιφιγένειες ανά τους αιώνες, από την πρώτη εκείνη μυθική φιγούρα έως και τη σύγχρονη εποχή. Σε όλες εκείνες τις γυναίκες που κλήθηκαν κάποια στιγμή να σηκώσουν φορτίο δυσανάλογο με τη φύση και τη δύναμή τους και που είχαν δυο δρόμους να διαλέξουν, εκείνον του αγώνα κι εκείνον τον άλλον, της παραίτησης.
Βιογραφικό
Ο Χρήστος Φλουρής γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του, τη Θεοδώρα, και το γυμνάσιο και λύκειο στο Πέραμα Μυλοποτάμου. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη φιλοσοφική σχολή Ρεθύμνου και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Istitutto Universitario Orientale στη Νάπολη της Ιταλίας. Ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Από την «Άνεμος εκδοτική» κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του «Ιφιγένειες» (2012), «Σπίθα» (2013) και η ποιητική του συλλογή «Σχεδόν αθόρυβα» (2014).
