koukidaki: Ποιος ήταν ο κύριος;

Μια παράσταση που αποτελείται από τρία μονόπρακτα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη με κοινό παρονομαστή το θάνατο, την ταφή και τη μοναχικότητα των ανθρώπων.

Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου επιλέγει τα έργα "Ο διάλογος", "Ο επικήδειος" και "Ποιος ήταν ο κύριος;", τα τοποθετεί σε αυτή τη σειρά και αφήνει τους ήρωες να απελευθερωθούν εκφραζόμενοι, είτε από μέσα τους είτε από έξω τους, στο αδιάφορο μινιμαλιστικό σκηνικό της παράστασης για να αποδείξει ότι το καλό θέατρο δεν έχει ανάγκη από πολυτελείς φιοριτούρες και υπερσκηνικές κατασκευές για να αναπνεύσει.

Στην πραγματικότητα, το καλό θέατρο δεν είναι σκηνικά, κοστούμια και εφέ, αλλά ουσία, έκφραση, ένα κείμενο που πατάει γερά και ηθοποιοί που στέκονται στο ύψος των απαιτήσεων. Θέλει ψυχή, ομάδα και σωστό μαέστρο, δηλαδή σκηνοθέτη, ώστε να αναδειχθούν οι λεπτές αποχρώσεις των καταστάσεων ενώ θα γεμίζει ο χώρος από καλοδεχούμενη συναισθηματική φόρτιση.

Τα τρία μονόπρακτα έργα με σειρά εμφάνισης αφορούν...

Ένα ζευγάρι σε μια από καιρό βαλτωμένη σχέση, όταν κανείς δεν έχει να πει κάτι ουσιαστικό, όταν έχει χαθεί η επικοινωνία, όταν οι εσωτερικοί μονόλογοι φωνάζουν την επιθυμία-αλήθεια που το στόμα αρνείται πεισματικά να ξεστομίσει στον άλλο και η ζωή περνά ανούσια επαναλαμβανόμενη, χωρίς σκοπό. Δύο άνθρωποι που θάφτηκαν ζωντανοί στο ίδιο σπίτι με τον συμβίο τους. Ψυχές που άλλα επιθυμούσαν, άλλα επιθυμούν και με άλλα ανασταίνονται, όμως το όνειρο της ανάστασης δε φαίνεται μπορετό.

Μία συγγραφέας σε έναν σαρκαστικό καυστικό τραγελαφικό μονόλογο περί της έμφυτης ματαιοδοξίας του ανθρώπου και της αγωνίας για υστεροφημία.

Και...

Ένα άγνωστος που εμφανίζεται μετά από μια κηδεία στην οικογένεια του εκλιπόντος, ισχυριζόμενος ότι ήταν στενός του φίλος, ενώ τους αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του. Η οικογένεια ξαφνιάζεται καθώς ενημερώνεται για φιλίες, σκέψεις, ιδέες, περιστατικά και στιγμές του νεκρού που αγνοούσε πλήρως.

Μα ποιος στα αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει πλήρως, ότι δύναται να γνωρίσει στο απόλυτο, τον άλλο -έναν οποιοδήποτε άλλο; Μήπως οι άνθρωποι, τελικά, ζούμε δύο ζωές σε μία βιολογική, εκείνη που αφήνουμε να εκφραστεί έξω μας και εκείνη που θάψαμε μέσα;

Το ζευγάρι από τον διάλογο ερμήνευσαν οι Ευγενία Αποστόλου και ο Γιάννης Νικολάου μένοντας πιστοί στην αλληλοασυνεννοησία των χαρακτήρων τους και στην υπόκουφη κουβέντα με τους εαυτούς τους, αλλά η Βίβιαν Κοντομάρη στον μονόλογο έκλεψε τις εντυπώσεις με φυσικότητα και αυθόρμητη άνεση προκαλώντας γέλιο και ατάκες που έμειναν, ή άνοιξαν κουβέντες, όταν έπεσε η αυλαία. Το τρίτο μονόπρακτο, έχοντας έτοιμο σπαρμένο χωράφι και όλο το θίασο επί σκηνής, θέρισε τις εντυπώσεις, ενώ ο Ιωσήφ Ιωσιφίδης αλώνισε τη σκηνή με φυσικότητα και άνεση ερμηνεύοντας τον άγνωστο κύριο.