Πως σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Σ.: Περπατώντας μια μέρα έξω από το κάστρο στα Γιάννενα και κοιτώντας το μνημείο για το ολοκαύτωμα. Την ίδια εποχή με βασάνιζαν ερωτήματα περί της προέλευσης των ηρώων.
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Σ.: Στον Υπολογιστή μου.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Σ.: Ένα χρόνο περίπου.
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Σ.: Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με μια διευκρίνιση: Παρ ότι το βιβλίο περιέχει αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και αληθινά πρόσωπα, θα πρέπει να διαβαστεί σαν έργο καθαρής μυθοπλασίας. Οι διάλογοι έχουν εξ ολοκλήρου επινοηθεί, πραγματικά περιστατικά έχουν αλλοιωθεί, ονόματα ανθρώπων, τόπων και γεγονότων έχουν χρησιμοποιηθεί καθαρά και μόνο για τις ανάγκες του μυθιστορήματος. Από κει και πέρα βέβαια, καταθέτω αναπόφευκτα τη δική μου άποψη για τα γεγονότα.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Σ.: Το βιβλίο μιλάει για τις διαδικασίες μετατροπής ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας σε ήρωες και αντί-ήρωες. Μιλάει επίσης για το μετεωρισμό του ατόμου ανάμεσα στην ομάδα την οποία ανήκει και στις ηθικές του αξίες. Έψαξα να βρω για την ανάδειξη των χαρακτήρων ένα περιβάλλον απόλυτα καταπιεστικό, έψαξα να βρω κοινωνικές ομάδες με έντονα τονισμένα τα χαρακτηριστικά τους. Τα κατοχικά Γιάννενα μου τα προσέφεραν και τα δύο.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Σ.: Το ότι το αγάπησαν οι αναγνώστες.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Σ.: Η Φταλία, γιατί με μεγάλωσε.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Σ.: Για μένα το ζητούμενο είναι όταν ο αναγνώστης αδημονεί να ξαναπιάσει στα χέρια του το βιβλίο για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ας γίνει αυτό και ξέρει κάθε αναγνώστης τι του προσφέρει.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Σ.: Να μην αδικήσω, να μην χάσω την αξιοπρέπειά μου, να μην προδώσω.
Φοβάστε...
Αγαπάτε...
Μ.Σ.: Πολύ.
Ελπίζετε...
Μ.Σ.: Πάντα.
Θέλετε...
Μ.Σ.: Πολλά.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Σ.: Σίγουρα η Μαρία και η Χριστίνα, μπορεί και ο Κώστας. Μακάρι κι ο Βασίλης αν βρει το χρόνο να το διαβάσει.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Σ.: Δεν πρέπει. Ποτέ δεν υπάρχει το πρέπει στην τέχνη.
Γιατί δεν πρέπει;
Μ.Σ.: Ούτε το δεν πρέπει υπάρχει.
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Σ.: Στα βιβλιοπωλεία και ως e-book.
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Σ.: mspengos@otenet.gr
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Σ.: Άσπρο, μαύρο και κόκκινο, μαζί.
Ποια μουσική;
Μ.Σ.: Κάτι από Φίλιπ Γκλάς.
Ποιο άρωμα;
Μ.Σ.: Οι μυρωδιές μιας Μεγάλης Παρασκευής.
Ποιο συναίσθημα;
Μ.Σ.: Η κάθαρση που δίνει η συγγνώμη.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Σ.: Ταινία.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Σ.: Σκηνοθέτης.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Σ.: Τη Μάργκαρετ Άτγουντ.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Σ.: Πολλοί και πολλά αλλά δεν θέλω να αναφέρω ονόματα.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Σ.: Εγώ και μόνο μιας και γράφω αλγορυθμικά.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Σ.: Και τα δυο απαραίτητα.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Σ.: Είμαι περίεργος να μάθω...
Τι την αποτυχία;
Μ.Σ.: Ούτε αυτό το ξέρω γιατί ο μόνος κριτής είναι ο χρόνος.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Σ.: Ναι, αλλά ωραία κατάχρηση.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Σ.: Από τα νετρόνια στα παραμύθια.
 |
| Εξώφυλλα βιβλίων του Μιχάλη Σπέγγου και φωτογραφία πορτραίτο από το προσωπικό του αρχείο. Στις έγχρωμες εικόνες το εξώφυλλο του μυθιστορήματος "Η τελευταία συγγνώμη". |
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Οπισθόφυλλο
1973, Γιάννενα.
Ένας Χιλιανός αξιωματούχος, του καθεστώτος Πινοσέτ, επισκέπτεται την πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της χούντας των Συνταγματαρχών όταν ένα απόγευμα θα βρεθεί δολοφονημένος στο φαράγγι του Βίκου. Πανικόβλητη η κυβέρνηση φορτώνει τη δολοφονία σε έναν φοιτητή με αριστερή δράση. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
1938-39, Γιάννενα.
Παρά τη σκιά του πολέμου, οι νέοι της πόλης περνούν ανέμελα τις ημέρες τους. Ο χριστιανός Νίκος Καζαντζής ερωτεύεται την Εβραία Ρεβέκκα Λεβή, αλλά αν και οι οικογένειές τους είναι πολύ δεμένες, εκείνη θα ενδώσει στις πιέσεις του πατέρα της, προκειμένου να παντρευτεί έναν ομόθρησκό της, τον αμοραλιστή Αζέρ.
1938-39, Αμβούργο.
Ο καλλιεργημένος μηχανικός Κάρστεν είναι γιος του στρατηγού και ήρωα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου Έρχαρτ Φον Έρεν και ένας από τους λίγους Γερμανούς που αντιστέκεται στη μαζική προπαγάνδα του χιτλερικού καθεστώτος. Καθώς ετοιμάζεται να υπηρετήσει στη Βέρμαχτ, παρακολουθεί έντρομος την κλιμάκωση της βίας ενάντια στους Εβραίους.
1944, Γιάννενα.
Καθώς η συντριβή του Ράιχ είναι επικείμενη, οι Γερμανοί ετοιμάζουν μια μεγάλη επιχείρηση συγκέντρωσης του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης και προώθησής του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου θα εξοντωθούν. Ο Κάρστεν υπηρετεί στη φρουρά της πόλης και μένει στο επιταγμένο σπίτι των Καζαντζήδων όπου την παραμονή της 25ης Μαρτίου, θα αποκαλύψει στον Νίκο ότι σε λίγες ώρες οι Γερμανοί, θα συλλάβουν όλους τους Εβραίους πολίτες. Ο Νίκος, με κίνδυνο της ζωής του, προσπαθεί να φυγαδεύσει όσα μέλη από την οικογένεια Λεβή μπορεί. Ο Αζέρ δεν καταφέρνει να ξεφύγει και στέλνεται στο εφιαλτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπιργκενάου. Είναι, όμως, αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει…
Κάτι σαν βιογραφικό:
Γεννήθηκα στα Γιάννενα το 1963. Γυμνάσιο και Λύκειο στη Ζωσιμαία Σχολή, Πανεπιστήμιο στο ΑΠΘ, αποφοίτηση με πτυχίο φυσικού. Στη συνέχεια η Αμερική. American University, δύο χρόνια στην Ουάσινγκτον για Masters και έπειτα στην Καλιφόρνια στο γραμμικό επιταχυντή του Στάνφορντ για διδακτορικό στην πειραματική πυρηνική φυσική. Πήρα το διδακτορικό μου το 1994. Η διατριβή μου πάνω στο σπιν του νετρονίου. Ο κωδικός του πειράματος μου: SLAC experiment/Ε142.
Στη συνέχεια, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και μετά υπότροφος της Γερμανικής κυβέρνησης στο εθνικό εργαστήριο DESY στη Γερμανία.
Εκεί κάπου το 1998 έρχεται και το τέλος της καριέρας μου ως πυρηνικού φυσικού.
Γιατί; Διότι κατά την άποψη μου η πυρηνική φυσική απαιτεί απ' τους υπηρέτες της τον απόλυτο έρωτα την αφοσίωση που δείχνει ο καλόγερος στο Χριστό.
Εγώ αγαπούσα μεν, αλλά δεν ήμουν ερωτευμένος… με άλλο πράγμα ήμουν ερωτευμένος.
Έτσι κάπως πήρα τη μεγάλη απόφαση να ακολουθήσω τον δρόμο της καρδιάς, τον έρωτα μου… την συγγραφή. Η πιο απλά να φτιάχνω και να λέω ιστορίες.
Πηγή βιογραφικού σημειώματος
