Διονύσης Μαρίνος, Αθήνα
Double click
Το χέρι σταθερό και ακατάβλητο περνάει τη φατνωτή εξώπορτα αφήνοντας πίσω στο ημίφως του κτηρίου το υπόλοιπο σώμα να υπολειτουργεί σαν εργοστάσιο που κατέβασε ρολά. Τα κυρτωμένα δάχτυλα κρατούν ένα glock 17 με καλίμπρα 9Χ19 και προσπαθούν να διαρρήξουν, περπατώντας αμετάκλητα προς τα μπροστά, τους μηχανικούς θορύβους και τα εκνευριστικά κροταλίσματα που σκάνε σε πανδαιμόνιο γύρω του. Σφαίρες το ακολουθούν σε κάθε του βήμα. Προσπαθεί να μην ανταποδίδει τις ριπές.
Η ένδειξη στα αριστερά της οθόνης αναβοσβήνει με ουδέτερο τόνο σαν σήμα κινδύνου που πλησιάζει ανησυχητικά και καταχθόνια. Κοιτάζω τι μου έχει απομείνει από πολεμοφόδια. Η ηχητική πηγή με προειδοποιεί για τις ζωές που είναι στις προσταγές μου, έτοιμες να θυσιαστούν. Το συμπέρασμα αβίαστο.
Mad Toy, την έχεις άσχημα. Θα σε λιανίσουν πριν καν προλάβεις τα πεις Πάτερ Ημών.
Το χέρι ελέγχει ένα προς ένα οπτικά δεδομένα που προσκρούουν μπροστά του. Ένα αναποδογυρισμένο βαρέλι με βενζίνη, δύο καρέκλες πεταμένες σε έναν κάδο που εδώ και ώρα καπνίζει (αυτή πρέπει να είναι βρομοδουλειά του Silver Serfer για να καλύψει τα νώτα του), φασματικό μαύρο σε παχιές λουρίδες που πλησιάζει από τα αριστερά της οθόνης και μαζεύει τις δυνάμεις του για να επιτεθεί. Και οι ριπές τώρα έρχονται από το προοπτικό βάθος στο κέντρο του δρόμου. Ποιος διάολος είναι τώρα αυτός και από πού προέκυψε;
Αποφασίζω πως δεν έχω άλλη επιλογή. Ρίχνω και όποιον πάρει ο χάρος. Double click και ένα φάσμα φωτός σπάει τη σκοτεινά μπροστά μου δημιουργώντας μια ψυχρότητα τέλειου αντιπερισπασμού. Ύστερα ησυχία. Τεταμένη αλλά και στεγανή. Η ψηφιακή δεσμίδα των πληροφοριών, πάντα στα αριστερά της οθόνης, μου παρέχει μια σύντομη αλλά εύληπτη εικόνα της κατάστασης. Διαβάζω φωναχτά σαν να απαγγέλλω επιγραμματικά το τελευταίο ποίημα που ανατέθηκε σε κάποιον άνθρωπο επί της Γης, πριν αυτή γκαστρωθεί και πνιγεί μέσα στα υγρά της.
User Name: Mad Toy
Players online: 4
Points: 2.567 (personal best so far)
Μια επιπλέον διόπτευση αποδιώχνει από το γωνιασμένο στόμα μου το χαμόγελο που πήγαινε να σκάσει, βλέποντας το τελευταίο νούμερο να ριπίζει μέσα στα μάτια μου. Μου μένει μόνο μια ζωή, όπως και στην ίδια τη ζωή. Αυτό είναι λοιπόν όλο και όλο. Και πέντε σφαίρες σαν μισερά δόντια στο μικρό στοματάκι του glock 17. Ούτε νάρκες, ούτε ΧΜ8, ούτε SA80. Μια ανεπιθύμητη συνειδητοποίηση στη ρίζα του κεφαλιού μου με σπρώχνει να παραδεχθώ ότι σπατάλησα το οπλοστάσιό μου χτυπώντας στο γάμο του Καραγκιόζη.
Ετοιμάζομαι να κάνω την ύστατη αντεπίθεση.
Silver Serfer και εσείς οι υπόλοιποι τρεις αναμαλλιάρηδες μολοσσοί, ετοιμαστείτε για τη πάρτι της ζωής σας.
Το χέρι σπρώχνει και το υπόλοιπο σώμα που υπονοείται από τις κοφτές ανάσες του που βγαίνουν σαν λεπτός καπνός τσιγάρου. Δίνω εντολή στο δικό μου χέρι να οπλίσει το προτεταμένο άκρο του πολεμιστή μου.
Ένα click και σας έφαγα ρουφιάνοι, δύο και… σκοτάδι.
Άμορφο και στενάχωρο που καλύπτει τα μάτια μου σαν πηχτός υμένας… σκοτάδι παντού. Η οθόνη του υπολογιστή έχει πέσει σε ηθελημένη αφάνεια. Γυρίζω και κοιτάξω σαστισμένος τι συμβαίνει γύρω μου. Διακοπή ρεύματος. Πίσσα και σιωπή. Σιωπή και πίσσα. Μια εχθρική κατάσταση ύφεσης στο βάθος της νύχτας. Έξω κανονική και μέσα επιβαλλόμενη. Το μοναδικό σημείο του κορμιού μου που αντιστέκεται είναι ο δείκτης του δεξιού χεριού που πατάει εξακολουθητικά το ποντίκι με δύναμη… διπλό click, τριπλό, τετραπλό, καμία αντίδραση. Είναι μάταιο να προσπαθεί μέσα σε αυτό το βυθισμένο άδυτο του σαλονιού. Ο ιντερνετικός ηρωισμός του Μad Toy επιστρέφει ηττημένος στο λειψό εφηβικό σώμα του Ηλία, που μοιάζει με αποσβολωμένο χαζοπούλι, πιασμένο σε ξόβεργα στην πρώτη του πτήση.
Μέχρι να φτάσω στην κουζίνα δύο αντίρροπα κύματα σκέψεων πάνε και έρχονται μέσα στο μυαλό μου. Σαν φίδια που μαγεύονται από διαφορετικούς μουσικούς για να λικνιστούν. Το ένα, το πιο κρύο, το αναδεύει ο εαυτό μου και μου λέει να σταματήσω, να μην κάνω τίποτα μέχρι να έρθει το φως. Το άλλο, καυτό σαν λάβα, το σπρώχνει κατά πάνω μου ο Mad Toy που μοιάζει με αγέλαστη σφίγγα καθώς με διατάζει να προχωρήσω. «Το παιχνίδι τώρα αρχίζει», σφυρίζει μέσα στο αυτί μου.
Με εκφοβιστική επίδειξη δύναμης αποκρούω τον εαυτό μου και προχωράω ζαλισμένος κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο. Πάει χάθηκε ακόμα και το glock 17. Πάνω στο τραπεζάκι με τα τηλεκοντρόλ και τα περιοδικά βρίσκω και τον αναπτήρα του πατέρα μου.
Το χέρι σπάει τη θολή άπνοια του διαμερίσματος με χαρακτηριστική άνεση. Το ακολουθεί το άλλο χέρι που κρατάει αναμμένο τον αναπτήρα για να δείχνει το δρόμο. Φλόγα και μαχαίρι προηγούνται του κορμιού του που πάλι υποδηλώνεται από την ένρινη τραχύτητα της ανάσας του.
«Παίζεις μόνος σου, αλλά έχεις ακόμα μια ζωή μην το ξεχνάς», μου επισημαίνει πατρικά ο Mad Toy. Συγκατανεύω και ως απόδειξη μπαίνω ακροπατώντας στο δωμάτιο των γονιών μου. Η κάψα της φλόγας έχει διαπεράσει τα νύχια μου αλλά δεν πτοούμαι. Οι 2.567 πόντοι που έχω μαζέψει μέχρι τώρα, θροΐζουν πάνω από τα μάτια μου σαν πυρπολημένη υδατογραφία.
Ο μορφασμός παραίτησης στο κοιμισμένο πρόσωπο του πατέρα μου. Η σκοτεινή άχνα της μάνας μου που είναι κουλουριασμένη στο δεξί της πλευρό. Δύο ζευγάρια πετρώδη μάτια σε πλήρη ακινησία.
Ποιος ξέρει αν το κουζινομάχαιρο μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά; Ελπίζω να την κάνει γιατί χρειάζομαι άμεσα τους πόντους. Δεν θα βρεθεί σύντομα άλλη τέτοια ευκαιρία. Το χέρι σηκώνεται εντατικά και αποφασιστικά. Το δωμάτιο μυρίζει σαν κουβάς γεμάτος αναμμένα κάρβουνα. Κρατάω γερά τη λαβή. Φοβάμαι ότι το χέρι θα χάσει την αυτοπεποίθησή του. Φοβάμαι ότι θα επανέλθει το φως και όλη η μαγεία θα εξατμιστεί αυτοστιγμεί.
Πριν προλάβει να σφηνωθεί άλλη σκέψη στο μυαλό μου φωνάζω από το βάθος του φάρυγγά μου «double click» και χτυπάω ακατάσχετα σε σχήμα χιαστί. Δεύτερη φορά, τρίτη και ξεκουφαίνομαι από τις ίδιες μου τις κραυγές. Μπλέκονται αξεδιάλυτα με εκείνες της μάνας μου που λουσμένη στα αίματα ξυπνάει βογκώντας. «Ηλία… Θεέ μου… τι έκανες… Ηλίαααα».
Με αποκαμωμένο γρύλισμα αφήνω το μαχαίρι να πέσει από το χέρι μου. Κάνει έναν υπόκωφο γδούπο το ζεστό παρκέ που με ξυπνάει.
Πλησιάζω πάνω από το κεφάλι της που πάλλεται για να κρατήσει μια αναπνοή.
Ανάβω ξανά τον αναπτήρα. Το στόμα μου στο αυτί της. Στο κόκκινο δαιδαλώδες αυτί της.
«Mad Toy… γαμώ την πουτάνα μου… Mad Toy… με λένε».
¤
Διαβάστε περισσότερα διηγήματα της συλλογής του 2ου Διαγωνισμού ΛόγωΤέχνης
Περισσότερα από/για τον Διονύση Μαρίνο:
Περισσότερα από/για τον Διονύση Μαρίνο:
