Αναζητώντας διαρκώς δημιουργούς και έργα, δε θα μπορούσα να προσπεράσω το βιβλίο φαινόμενο Η ΠΟΛΗ του Blake Crouch ή τον ίδιο. Όταν ξετρύπωσα μια ηλεκτρονική διεύθυνσή του δε περίμενα καν να επρόκειτο για κανονική διεύθυνση! Όταν του έγραψα σε μια στιγμιαία παρόρμηση -εξάλλου δεν είχα να χάσω τίποτα παρά μόνο το αντίθετο- δεν έλπιζα σε ανταπόκριση και μάλιστα τόσο άμεση! Τελικά, όλα έγιναν τόσο όμορφα, όσο διαρκεί ένας καφές -στην Ελλάδα-, και με τον καλύτερο τρόπο, που οφείλω να μου υπενθυμίζω ότι δε πρέπει να προδικάζω, να προσπερνώ, ούτε να προκαταβάλλω. Ο Blake ανταποκρίθηκε με απέραντη ευγένεια και συνέπεια προς έναν άνθρωπο που δε γνωρίζει και προς έναν ιστότοπο που πιθανότατα δε μπορεί να διαβάσει, συγκινώντας με πραγματικά.
Παραθέτω το κείμενό του, σε ό,τι του ζήτησα, στη γλώσσα του, έτσι όπως το έλαβα από εκείνον και ακολουθεί μια μετάφραση για τους μη γνώστες της αγγλικής όσο το δυνατόν πιο "κοντά" στα γραφόμενα.
Παραθέτω το κείμενό του, σε ό,τι του ζήτησα, στη γλώσσα του, έτσι όπως το έλαβα από εκείνον και ακολουθεί μια μετάφραση για τους μη γνώστες της αγγλικής όσο το δυνατόν πιο "κοντά" στα γραφόμενα.
Thank you for the kind words, Jenny! I would be pleased to share the below text with your blog. It is the story of how Wayward Pines came to be.
***
***
On a February night in 2008, I was vacationing with my family in [city name hidden to protect the guilty], a remote town that sits high in the San Juan Mountains of Colorado. Enclosed by towering cliffs, the town is nestled in a valley dotted with pines and Victorian houses. Its Main Street defines charming. There’s a toy store, a general store, an opera house, a candy shop. Like Plato’s ideal of a town, it feels as if it should exist only on a postcard.
The first night of our stay, I drove from the hotel to a restaurant several blocks away to pick up a takeout order. Pulling into the parking space, I killed the engine and stepped out. Snow poured down. Main Street stood breathtakingly quiet, not a sound but the snowflakes collecting on the windshield.
Halfway across the sidewalk, the growl of another engine stopped me in my tracks. I turned to see an SUV pull in beside my Jeep. The truck boasted a light bar and a sheriff’s star emblazoned on the driver-side door.
The sheriff got out and moved toward me in a big black parka and a cowboy hat.
I smiled, said hello officer.
He asked what the hell I thought I was doing.
I said, “I’m sorry?”
With his boot, he knocked some snow off the curb in front of my Jeep. It was painted red.
“You’re in a no-parking zone, partner,”
“I didn’t see it. It was covered in snow.”
“I’m gonna need you to move your Jeep.”
“Of course, I’m just running in to pick up some food—”
“Right. Now.” Something in his tone, his eyes, suggested he almost wanted me to resist.
I looked up and down Main Street. Our two vehicles were the only cars in sight. I got back in my Jeep, cranked the engine, and moved over exactly one parking space as the sheriff watched me from the sidewalk.
Afterward, I stood in the snow, lamenting all the clever things I might have said, but which had eluded me in the intimidation of the moment.
The incident hung like a black cloud over the rest of my vacation. For some reason, I couldn’t shake it.
Two nights later, as I was walking through a quiet neighborhood, it dawned on me that the encounter with the sheriff wasn’t lingering with me as a person anymore. It was lingering with me as a writer. Because it was possibly the beginning of an idea. A quiet voice, the one that often ignites my books, started asking questions…
What if someone was pulling the sheriff’s strings, someone who owned the entire town?
What if you tried to leave, but there was no road out, and every time, that sheriff found you and dragged you back?
What if someone forced you to live in this town forever?
The answers to those questions became my novel, Pines, its sequel, Wayward, and a forthcoming FOX television adaptation called Wayward Pines, directed by M. Night Shyamalan, and starring Matt Dillon, Carla Gugino, Melissa Leo, Juliette Lewis, and Terrence Howard (who plays the terrifying town sheriff).
I find myself wondering, if that sheriff hadn’t had a little fun with me one winter night five years ago, would I have ever imagined a town called Wayward Pines? Since my career as a writer is built upon the things that inspire my ideas, I guess in the end, I don’t really want to know the answer to that question. Frightening how the smallest of encounters can alter the direction of our lives.
Oh, and to that sheriff who harassed me in the middle of a snowstorm, just because he could…
I mean this.
Thank you.
Best,
Blake.
Blake.
***
Μια νύχτα του Φλεβάρη του 2008, ήμουν σε διακοπές με την οικογένειά μου στο [το όνομα της πόλης δεν αναφέρεται για προστασία], μια απομακρυσμένη πόλη σε υψόμετρο στα όρη San Juan στο Κολοράντο. Περικυκλωμένη από πανύψηλους βράχους, η πόλη απλώνεται σε μια κοιλάδα με πεύκα και Βικτωριανά σπίτια. Η Κεντρική Οδός της προσδίδει γοητεία. Υπάρχει ένα κατάστημα παιχνιδιών, ένα γενικού εμπορίου, μια όπερα, ένα μαγαζί με καραμέλες. Όπως στην ιδανική πόλη του Πλάτωνα, αισθάνεσαι ότι κάτι τέτοιο υπάρχει μόνο σε μια καρτ ποστάλ.
Την πρώτη ημέρα της διαμονής μας, οδήγησα από το ξενοδοχείο σε ένα εστιατόριο μερικά τετράγωνα παρακάτω για να παραλάβω μια παραγγελία. Φτάνοντας στο χώρο στάθμευσης έσβησα τη μηχανή και βγήκα έξω. Χιόνιζε. Η Κεντρική Οδός ήταν απίστευτα ήσυχη, χωρίς τον παραμικρό ήχο πέρα των νιφάδων που μαζεύονταν στο παρμπρίζ. Είχα διασχίσει το μισό δρόμο μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο όταν το γρύλισμα ενός κινητήρα με σταμάτησε. Γυρνώντας, είδα ένα SUV δίπλα στο Jeep μου. Στο όχημα έπεσε ένα φως και ένα αστέρι σερίφη κοσμούσε τη πόρτα του οδηγού.
Ο Σερίφης βγήκε έξω και κατευθύνθηκε προς εμένα φορώντας ένα μεγάλο μαύρο πανωφόρι και ένα καουμπόικο καπέλο.
Χαμογέλασα και χαιρέτησα τον αξιωματούχο.
Με ρώτησε τι στην ευχή έκανα.
Απάντησα, "Συγγνώμη;"
Με την μπότα του κλώτσησε το χιόνι μπροστά από το Jeep μου. Το οδόστρωμα ήταν βαμμένο κόκκινο.
"Βρίσκεσαι σε περιοχή απαγόρευσης της στάθμευσης, φίλε."
"Δε το πρόσεξα. Το χιόνι το είχε καλύψει."
"Πρέπει να μετακινήσεις το Jeep σου."
"Φυσικά, σπεύδω να πάρω μια παραγγελία..."
"Τώρα. Αμέσως." Κάτι στη φωνή και στα μάτια του έδειχνε ότι σχεδόν ήθελε να αντισταθώ.
Κοίταξα και προς τις δύο κατευθύνσεις τη Κεντρική Λεωφόρο. Τα οχήματά μας ήταν τα μοναδικά αυτοκίνητα που έβλεπα. Επέστρεψα στο Jeep μου και το μετακίνησα όσο μία θέση πάρκινγκ ενώ ο σερίφης με παρακολουθούσε από το πεζοδρόμιο.
Αργότερα, στάθηκα στο χιόνι θρηνώντας όλα τα έξυπνα πράγματα που θα μπορούσα να έχω πει αλλά μου είχαν διαφύγει στον εκφοβισμό της στιγμής.
Το περιστατικό με ακολουθούσε σαν ένα μαύρο σύννεφο κατά το υπόλοιπο των διακοπών μου. Για κάποιο λόγο, δε μπορούσα να το προσπεράσω.
Δυο νύχτες μετά, ενώ περπατούσα σε μια ήσυχη γειτονιά, η αναμέτρηση με τον σερίφη δε με απασχολούσε ως προσωπικότητα πια. Με απασχολούσε σαν συγγραφέα. Γιατί πιθανότατα αποτέλεσε την έναρξη μιας ιδέας. Η ήρεμη φωνή, εκείνη που συχνά αναφλέγεται στα βιβλία μου, άρχισε τις ερωτήσεις...
Τι θα γινόταν αν κάποιος τραβούσε τις χορδές του σερίφη; Κάποιος που του ανήκει όλη η πόλη;
Τι θα γινόταν αν προσπαθούσες να φύγεις, αλλά δεν υπήρχε έξοδος, και κάθε φορά εκείνος ο σερίφης σε έβρισκε και σε τράβαγε πίσω;
Τι θα γινόταν αν κάποιος σε ανάγκαζε να ζήσεις σε αυτήν την πόλη για πάντα;
Οι απαντήσεις σε τούτα τα ερωτήματα δημιούργησαν το μυθιστόρημά μου, Pines, τη συνέχεια, Wayward, και την επερχόμενη τηλεοπτική προσαρμογή με τον τίτλο Wayward Pines, σε σκηνοθεσία M. Night Shyamalan και με πρωταγωνιστές τους Matt Dillon, Carla Gugino, Melissa Leo, Juliette Lewis και τον Terrence Howard που ερμηνεύει τον τρομακτικό σερίφη.
Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται, αν εκείνος ο σερίφης δεν είχε διασκεδάσει μαζί μου εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ πέντε χρόνια πριν, θα είχα εμπνευστεί την πόλη Wayward Pines; Κι ενώ η συγγραφική μου καριέρα χτίστηκε πάνω σε πράγματα που ενέπνευσαν τις ιδέες μου, τελικά, δε θέλω πραγματικά να μάθω την απάντηση αυτής της ερώτησης. Τρομοκρατούμαι με το πώς ασήμαντες συναντήσεις μπορούν να ανακατευθύνουν τις ζωές μας.
Και σε εκείνον τον σερίφη που με παρενόχλησε στη χιονοθύελλα μόνο και μόνο επειδή μπορούσε... το εννοώ!
Και σε εκείνον τον σερίφη που με παρενόχλησε στη χιονοθύελλα μόνο και μόνο επειδή μπορούσε... το εννοώ!
