Στην υπόθεση...
Μία κοπέλα μεγαλώνει στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της γερμανικής κατοχής, η Μαριάννα Μαλτέ, βιώνοντας τον όλεθρο, την πείνα, τις δυσκολίες της εποχής της αλλά και τον έρωτα, την αγάπη και την φιλία. Διαφυγή της και μεγάλη της αγάπη το θέατρο που την κερδίζει από την πρώτη ματιά.
Και το θέατρο όμως την αγκαλιάζει, κάνοντάς την μεγάλη θεατρίνα ενώ όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια «...είναι τέτοιο πλάσμα ο άνθρωπος, που και σε μια τρύπα γης να τον παραχώσουνε, θα βρει, άμα το θέλει, το άνοιγμα που ακτινοβολά ο ήλιος».
Ο Γιώργος Γιαντάς...
Έχει πιάσει τόσο καλά το ύφος, τη χρώμα και τον τρόπο έκφρασης της εποχής που δε μπορώ να σκεφθώ καλύτερη εκδοχή, ενώ οι χαρακτήρες του ζωντανεύουν από την πρώτη αράδα, ξεπροβάλλουν από το χαρτί και γίνονται εικόνες που τις βλέπεις να περνούν μπροστά σου. Καλογραμμένο μυθιστόρημα που κουβαλάει όλο το χρώμα της εποχής στην οποία αναφέρεται, ήρωες που μένουν στο μυαλό όταν κλείσει το βιβλίο και πλοκή που κρατά τον αναγνώστη εκπλήσσοντάς τον με νέα δεδομένα και αποκαλύψεις.
Μέσα στις σελίδες του...
Ανακαλύπτεις το άρωμα του πολέμου και τις αγωνίες του κόσμου, τις αδικίες που υφίστανται οι αδύναμοι από τους δυνατούς, το θάνατο που σπέρνει η λαίλαπα, όπως και την άλλη πλευρά, εκείνη της προδοσίας. Η πρωτοπρόσωπη γραφή του σε τοποθετεί μέσα στη δράση και οι λεκτικές ιδιαιτερότητες ενισχύουν την "εικόνα".
Σου προσφέρει ένα άριστο μάθημα ιστορίας χωρίς να χρειαστεί να διαβάσεις ούτε μία αράδα από ένα βαρετό ιστορικό βιβλίο και ένα τέλειο δείγμα δραματικής τέχνης με απλά λόγια. Περιέχονται πανέμορφα αποσπάσματα θεατρικού λόγου που αλατοπιπερώνουν ευχάριστα την ιστορία.
Μην πέσεις στο μεγάλο λάθος να αναλύσεις το ρόλο. Τι πας να αναλύσεις; Αυτό που 'χεις στην ψυχή και στη φαντασία; Αυτό δεν αναλύεται. Είναι έτσι ακριβώς όπως είναι και ο έρωτας. Λικνίζει ψυχές. Δε σηκώνει εξηγήσεις.
Το υποδόριο χιούμορ του θα σε κάνει να χαμογελάσεις ευχάριστα χωρίς να σου χαλάσει ούτε στο ελάχιστο την γενικότερη ατμόσφαιρα και αισθητική.
Η κουβέντα κάπως «λύθηκε» από τον κόμπο που τη βάσταγε.
Και η τόσο όμορφη κορύφωσή του στο τέλος -ναι, στο τέλος και όχι νωρίτερα- σε κερδίζει ευχάριστα, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της Μαριάννας.
Με δυο λόγια...
Πρόκειται για μια από ψυχής εξομολόγηση, ένα ιστορικό μυθιστόρημα, μια περιπέτεια και ένα ρομάντζο μέσα στη δίνη του πολέμου ενώ παράλληλα θα σε κεράσει γενναίες θεατρικές δόσεις. Όλα σε σωστές αναλογίες, καθώς ο συγγραφέας καταφέρνει να ισορροπήσει πάνω σε όλες τις διαστάσεις χωρίς στραβοπάτημα.
Αυτά είναι τα χνάρια της δημιουργικής πορείας. Ατμόσφαιρα, φαντασία, έμπνευση, ενσάρκωση.
Σημειώσεις:
Το πλάγια κείμενα είναι αποσπάσματα του μυθιστορήματος.
Η τελευταία φωτογραφία προέρχεται από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Γιαντά και αρχικά δημοσιεύθηκε στο δημόσιο προφίλ του στο facebook. Στο κείμενο γράφει:
«To '41 πάτησαν πόδι στο χωριό της οι Γερμανοί. Μαζί με τα πρώτα κακά μαντάτα φτάσανε. Ο άντρας της ο Μανώλης χάθηκε στο Σέντελι πολεμώντας τους Ιταλούς. Ναι, ο άντρας της Μαριάννας απ’ το Στεφάνι. Νέα κοπέλα ήτανε τότε. Δεν τις περίμενε τις συμφορές. Κανείς δεν τις περίμενε. Ο κατακτητής δε λογάριασε ούτε τα όνειρα, ούτε τη ζωή, ούτε το ίδιο το ψωμί της. Της άφησε μονάχα το θίασο. Εκείνο το θεατράκι που πέρναγε από το Στεφάνι και διασκέδαζε την πείνα των συγχωριανών.
Γίνεται αντίσταση με την τέχνη;
Εκείνη πιότερο να ζήσει ήθελε. Να ξεχαστεί. Όχι σαν τον αδερφό της που το έβαλε σκοπό να διώξει τους εχθρούς. Κι ο Στρατής; Αχ ο Στρατής! Αν θα ξαναπαντρευότανε θα ήτανε ο Στρατής...
Η κατοχή δε λογαριάζει κανενός τα σχέδια. Η ζωή δίχως αντίσταση πώς να ξαναγίνει σαν πρώτα; Μα η Μαριάννα το διάλεξε να γίνει ηθοποιός.
Πίσω απ’ τις κουίντες του θεάτρου ξεγελούσε και τους Γερμανούς και το φόβο που έσπειραν και τη δυστυχία που κουβάλησαν. Πίσω απ’ τις μακριές βλεφαρίδες και τα φουρφουριστά φορέματα εκείνη ένιωθε λεύτερη.
Να πολεμάς απ’ το σανίδι, με τουφέκι σου ένα ρόλο. Ύστερα τι παραπάνω είναι η κατοχή; Μια παράσταση είναι, με μπόλικους ηθοποιούς.
Με τους καλούς και με τους κακούς, με τους ήρωες και με τους προδότες.»
Δείτε κι αυτό:
