Ο Πέτρος Βαζακόπουλος μού στέλνει το παρακάτω προς δημοσίευση χαρακτηρίζοντάς το «σε στυλ Woody Allen συζήτηση», αλλά μάλλον δίκιο έχει, μιας και η θεατρικότητα κυριαρχεί.
Υπάρχει αυτή η ηλιαχτίδα που σαν ανάμνηση ξεπροβάλει και τότε σε εκείνη τη σκηνή μπαίνει μέσα η κοπέλα και χαιρετά...
Δ.— Και αυτός τι κάνει;
Π.— Μένει άναυδος διότι δεν την αναγνωρίζει.
Σ. — Για τι μιλάς;
Π. — Θα κάνω μια ταινία.
Σ. — Τι; Τι είπες;
Δ. — Χαχα Με τι θέμα;
Δ. — Ωχ! Θα είναι κάνα ντοκιμαντέρ πάλι... Χαχαχα
Π. — Όχι, όχι. Περίπου, έχει να κάνει με την αγάπη και τη συμπεριφορά... Ξέρεις, όπως όταν ερωτεύεσαι κάποιον...
Δ. — Δε σου πα; Ντοκιμαντέρ θα είναι. Χαχαχα
Σ. — Σταμάτα, άσε να δούμε τι θέλει να πει...
Π. — Λοιπόν, έχει σημασία η πρώτη σκηνή. Αυτή ξεπροβάλει κάποια στιγμή στη ζωή του.
Δ. — Μας το πες αυτό. Παραπέρα... και τι έγινε; Βγήκαν; Την πήδηξε; Την πήγε στο εστιατόριο;
Π. — Ρε, μη μου το χαλάτε! Θα με αφήσετε να ολοκληρώσω; Ο άνθρωπος δε κοιμόταν τα βράδια...
Δ. — Τι ήταν, παρανοϊκός; Χαχαχαχα
Π. — Περίπου. Όχι, απλά ένοιωθε ξεχωριστά... Τέλος πάντων. Ξέρεις· είναι σαν την ψυχολογία που λέει ότι κάτι άλλο αντικαθιστά μια κρυφή μας σκέψη. Όπως όταν θέλουμε κάτι πολύ και δε το καταφέρνουμε κάπου στο μυαλό μας το αντικαθιστούμε με κάτι πιο εύκολο.
Δ. — Ωχ! τώρα θα αρχίσει τις σοφίες. Θα μας πεις τελικά;
Π. — Να μωρέ, αυτός ήταν καρκίνος...
Σ. — Ωωω! Συναισθηματικό ζώδιο.
Π. — Ναι, δε πίστευε όμως σε αυτά και πολύ. Πίστευε πως οτιδήποτε θέλεις μπορείς να το πετύχεις. Είχε πετύχει δύσκολα πράγματα στη ζωή του που βέβαια του στοίχισαν κόπο, χρόνο και δημιουργικότητα, αλλά είχε μάθει τον δύσκολο τρόπο. Ο τύπος ήταν καλλιτέχνης ζωγράφος και κάποια στιγμή γνωρίστηκαν στο χορό.
Δ. — Αυτή, δε μας είπες τελικά, τον γούσταρε;
Π. — Είπαμε ο τύπος ήταν καλλιτέχνης αλλά άφραγκος.
Δ. — Ωχ! Κατάλαβα. Μάπα το καρπούζι.
Π. — Εντάξει ρε παιδιά, τα λεφτά δεν είναι το παν, αλλά του στέρησαν την πρόθεση...
Δ. — Ωχ! Πάλι άρχισε τα βαριά.
Π. — Τι θα γίνει; Θα πω αυτό που θέλω;
...
Π. — Σκηνή δεύτερη· σε μια πισίνα ο τύπος τής κάνει μασάζ και αυτή του δίνει το τηλέφωνό της.
Δ. — Σιγά ρε! Μας λες ότι τύπος δεν είχε φράγκο και αυτή του ζήτησε από μόνη της το τηλέφωνο! Άσε μας ρε, ποιον δουλεύεις;
Π. — Μα, ναι! Έτσι έγινε!
Σ. — Και τελικά, βγήκαν;
Π. — Μετά από πολύ καιρό.
Σ. — Ε, τότε δεν άξιζε η υπόθεση.
Π. — Για αυτόν άξιζε όσο τίποτα άλλο. Μόνο που την έβλεπε σαν...
Δ. — Ντοκιμαντέρ. Χαχαχα
Π. — Βγήκαν αλλά μετά από πολύ καιρό. Αυτός είχε τα χάλια του... Ξέρεις είχε μετακομίσει στη μάνα του που έχει κατάθλιψη από ένα πάτερα αλκοολικό γιατρό με μια Ρωσίδα στο σπίτι...
Δ. — Τώρα, από το μυαλό σου τα βγάζεις.
Π. — Όχι, όχι. Αλήθεια λέω.
Δ. — Πω πω! Βαρέθηκα. Πες μας κάτι πιο ενδιαφέρον.
Π. — Λοιπόν, της είχε γράψει κι ένα ποίημα...
Δ. — Σε ποια εποχή;
Δ. — Μπουαχαχαχαχα
Σ. — Έλα ρε, άσε τον να το πει, είναι γλυκό. Έχουμε να δούμε τέτοιο χαρακτήρα από το 1800. Χαχαχαχα
Π. — Ναι, γι' αυτό σοβαρά, έγραψε. Είπαμε ότι είναι καρκίνος.
Δ. — Ωχ μωρέ! Από αυτούς τους κολλημένους;
Π. — Όχι από τους συναισθηματικούς...
Σ. — Μοιάζει σαν από μυθιστόρημα να βγήκε ο τύπος, από κάποια άλλη εποχή...
Π. — Κάπως έτσι λοιπόν ο τύπος μιλούσε συνέχεια για αυτήν, αλλά δεν είχε την ελπίδα ότι θα την ξανάβλεπε. Έτσι μια μέρα την προσκάλεσε ένας φίλος και... Ήρθε...
Σ. — Και; Και;
Π. — Αυτός ξαφνικά έλαμψε και η ελπίδα γεννήθηκε ξανά στο πρόσωπό του. Μετά ξαναχάθηκαν.
Σ. — Γιατί;
Π. — Γιατί κάτι του 'χε πάρει όλη την ελπίδα σχεδόν τα πάντα. Όταν μεγαλώνεις κάπως τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Παίρνεις πιο δύσκολα αποφάσεις γιατί αρχίζεις και μετράς...
Σ. — Τι της έγραψε; Θα μας πεις;
Π. — Μια μέρα έδωσαν ραντεβού και αυτή άργησε. Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει. Και αυτός κάθονταν στη βροχή και της έγραφε ένα ποίημα σε στυλ αφήγησης νουάρ ταινίας με λίγο δόση χιούμορ.
Σ. — Και της άρεσε;
Π. — Ξετρελάθηκε. Πίστευε ότι άξιζε τον κόπο, την έβλεπε να γελά και σκεφτόταν πως αυτό ήταν η ζωή ακόμα και αν αυτή δεν τον ήθελε.
Σ. — Ε, τι μας λες τώρα; Δεν έχει χάπι έντινγκ;
Δ. — Κοίτα ρε και μας είχε κρατήσει την προσοχή!
Π. — Να, κοιτάξτε είναι μια κοπέλα νεότερή του, ασχολείται και αυτή με το χορό και σπουδάζει... Είναι πολύ όμορφη. Ο έρωτας είναι σαν μια μελωδία που κάπου την έχεις ξανακούσει. Αυτή όμως το χαβά της. Είναι σαν καθρέφτης...
Σ. — Τι εννοείς;
Π. — Να, μια ο ένας ντρέπεται να της μιλήσει... μια η άλλη... είναι σαν καθρέφτισμα.
Σ. — Δε το είχα σκεφτεί έτσι.
Π. — Πήγανε για πίτσα... Αλλά αυτή κατέληξε να του λέει για τους πρώην της.
Δ. — Ε, δε σου πα ότι η ιστορία είναι μάπα;
Π. — Μα αυτός δε σταμάτησε να πιστεύει...
Π. — Είναι σα μια μεγάλη ανακάλυψη όταν νιώθεις πως όλος ο κόσμος θα αλλάξει από εσένα μέχρι να ξαναγίνει κοινότυπος... Μέχρι να τελειώσει μια νουβέλα, μια ταινία, μια μελωδία... Δε ξέρω...
Δ. — Νομίζω πάντως ρε φίλε πως δεν της αξίζει. Δηλαδή ο τύπος ως τώρα σα τυχοδιώκτης ζει και το παίζει και καλά καλλιτέχνης ...
Σ. — Και τι σημασία έχει;
Π. — Αυτός πιστεύει στην καθαρή αγάπη, όπως όταν πρωτοερωτεύεσαι... Πιστεύει ότι είναι η μεγάλη ανακάλυψη, η αρχή της δημιουργίας.
Σ. — Και αν αυτή δεν τον θέλει;
Π. — Ε, κοίτα συνεχίζει να κάνει αυτό που νοιώθει να ερωτεύεται... Κάπου θα βρει ανταπόκριση.
Δ. — Ζει η κοπέλα; Ή υπήρξε αυτή η ιστορία σε κάνα άλλο αιώνα;
Π. — Μα και βέβαια ζει. Είσαι τρελή;
Σ. — Και τι πιστεύεις ότι θα πει για όλα αυτά;
Π. — Πιθανόν να μου τα φέρει στο κεφάλι... Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τελοσπάντων τι σας έλεγα; Α, ότι σκέφτομαι να φτιάξω μια ταινία...
Δ. — Ερωτική; Αχαχαχαχα
Σ. — Έλα σε πειράζουμε. Θα μας πεις τι έγινε;
Και τότε ρίχνει τα κρασιά κάτω.
Ακούγονται γέλια καθώς γίνεται...
fade out
life continues...
...
Ξέρεις όλο σκέφτομαι έναν εφιάλτη.
Είμαι με τη κοπέλα που σας έλεγα και της λέω πως όταν είμαι μαζί της μοιάζει με ταινία και ότι με το που τη βλέπω έστω και για λίγο ο συγγραφέας βγαίνει από μέσα μου και θέλω να γράψω επικά κεφάλαια. Τουλάχιστον όχι επικά αλλά κατάλαβες τι εννοώ!
— Και τι γίνεται;
— Να βλέπω ότι μουτρώνει και φεύγει, γενικά με απορρίπτει... Και μετά χάνω τη συγγραφικότητά μου ή ότι γράφω μαύρα στιχάκια σαν τον Πόε... Το θέμα είναι ότι είναι πραγματικός εφιάλτης, πάλι την είδα μπροστά μου προχθές. Ξέρεις σαν κάτι να θες να γίνει και αυτό έρχεται εκεί στη φάτσα σου σα να σε κοροϊδεύει. Ωραία λέω, Θεέ πλάκα μου κάνεις; Και από όλες τις ατυχείς κινήσεις δηλαδή έμενα διάλεξε να πεταχτεί μπροστά;
— Και ποιο είναι το πρόβλημα σου; Να, σου ήρθε το συγγραφικό ταλέντο...
— Ναι αλλά φοβάμαι. Είναι σα το γιογιό που πάει κι έρχεται και όταν δε ξέρεις να το χειρίζεσαι τότε τα κάνεις χάλια και μαζεύεις το σχοινί, έχοντας πάρει και κάνα μάτι... Δε ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να βρω απαντήσεις. Νομίζω ότι όποιος κι αν έχει τα ηνία σε αυτό που λέγεται ζωή είναι σαδιστής.
— Και μας παίζει σα γιογιό; Μας έχει κουρδίσει και τυχαία μας βάζει στην αρένα. Μας δίνει πολύ λίγο χρόνο και μας μπλοκάρει τα λόγια, εκεί που θέλουμε να πούμε κάτι πραγματικό λέμε την υπέρτατη βλακεία, σε στυλ: Τι κάνεις; Ενώ θέλουμε να πούμε σε θέλω, να σε δω, μου αρέσεις και πάντα ήθελα να στο πω από κοντά...
— Μπορείς μα μου πεις τι ήθελε να εμφανιστεί και πάλι;
— Ζείτε στην ίδια περιοχή ρε βλάκα!
— Ναι, τουλάχιστον αυτή δε με ρωτά τι χρώμα εσώρουχο έχω ή πόσο μεγάλο είναι το εργαλείο μου.
— Χαχαχα δε μας έχεις πει ακόμα... Έτσι που το πας εσύ θα κυκλοφορείς με μεζούρα. Πλάκα κάνω, αλλά μου κάνει εντύπωση πως ρίχνεις τους άντρες...
— Με τη μέθοδο του γιογιό;
— Χαχαχα
— Μια εβδομάδα το σκεφτόμουνα. Άκου εκεί ερωτήσεις!
— Τελοσπάντων, και που λες, όλα πολύ περίεργα. Ήρθε, κάθισε σε ένα άλλο τραπέζι, μας είδε, και ξανασηκώθηκε για να μας χαιρετήσει και έφυγε. Λίγο σουρεάλ.
— Φίλε τρομάζεις κόσμο, ε; Χαχαχα.
— Μπορεί να είχε δουλειά ρε η κοπέλα ή να μη της άρεσε η φάτσα σου...
— Ωχ, ποιος τα διαβάζει πάλι τα κείμενά σου;
— Γιατί; Εγώ τα βρίσκω καλά!
— Μα εσύ τα γράφεις! Χαχαχαχα Λογικό.
— Ξέρεις, δεν είναι λογικό τίποτα να μην είναι τυχαίο...
— Ξεκόλλα, τυχαία βρεθήκατε και δεν ήρθε για σένα, ακόμα να το καταλάβεις;
— Για το μάτι μου λέω, δε μπορεί να είναι τυχαίο ότι μου ήρθε κατευθείαν στο μάτι...
—Δεν ξέρω πάντως εμένα δε μου αρέσουν αυτές με τα ξέκωλα.
— Ωχ, πάλι άρχισε;
— Ρε, δεν είναι μια από αυτές! Άλλωστε ρούχα του χορού είναι, πόσες φορές θα τα πούμε; Καλωσήρθατε στο 1800 πάλι.
— Αχαχαχα
— Θα με ακούσετε επιτέλους;
— Ρε, δε πα να παίξεις το γιογιό σου; Χαχαχαχα
— Σας λέω εφιάλτης.
— Βάλε λίγο κρασί...
Fade out
Σημείωση: Όπου Δ=Δήμητρα, Π=Πέτρος και Σ=Σμαράγδα.
