Ποια αγαπημένη συγγραφέας μυθιστοριογράφος, από αυτές που λατρεύετε να διαβάζετε, με πολύ δημοφιλή βιβλία στο ενεργητικό της, χρησιμοποιεί το προσωπικό της μπλογκ για να εκφράσει τις ποιητικές της ανησυχίες;
Το βρήκα, το ξετρύπωσα, γέλασα πολύ διαβάζοντάς το και σας το αναδημοσιεύω. Περισσότερα από 30 ποιήματα ανοίγουν στην οθόνη -ετοιμαστείτε για μια μεγάαααλη ανάρτηση- πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο και θα σας δροσίσουν τη μέρα. Οι φωτογραφίες που κοσμούν το σύνολο προέρχονται από τον ίδιο ιστότοπο.
Σσσσσσ! Μη μαρτυρήσετε όνομα εσείς που γνωρίζετε. Οι υπόλοιποι θα το ανακαλύψετε στο τέλος.
Πάμε;
1.
Γράφω στους τοίχους
γράφω και στίχους
ακούω ήχους
και μουσικές.
Δένω σεντόνια
πηδώ μπαλκόνια
καίω τα χρόνια
για να με θες
Φτιάχνω καράβια
κλέβω πετράδια
βάζω σημάδια
να μη χαθώ
Στήνω παγίδες
βάζω σφραγίδες
κι έχω ελπίδες
πως θα σε βρω
Κάνω ληστεία
και πειρατεία
λέω αστεία
για να γελάς
Δεν ησυχάζω
να σε θαυμάζω
να σε κοιτάζω
όταν ξυπνάς
Όλα τα κάνω
για να σε φτάνω
πάντα πιο πάνω
απ’ το ”μπορώ”
Όλα τα δίνω
φεγγάρια λύνω
μια μέρα ακόμα
να σ’ αγαπώ
2.
Θέλω να βρω ένα συναίσθημα
τυχαίο
και πάνω του σφιχτά
να κρατηθώ
Θέλω ν’ αγγίξω κάτι
άπιαστο
κι ωραίο
Μέσα στο πάθος
σαν στο φως
να εκτοξευθώ
Θέλω να νιώσω μια ανάσα
που να καίει
πάνω στο δέρμα μου
σαν κύμα ν’ αφεθεί
Θέλω να διώξω
το παράπονο
που κλαίει
σε χέρια αγαπημένα
να ζήσω τη ζωή
Θέλω να νιώσω μια ακτίνα
απ’ τον ήλιο σου
και στο κορμί σου
τρυφερά
να ζεσταθώ
Θέλω την Άνοιξη
να ζήσω
τον Απρίλη σου
να βρω μια αγάπη
για να ξέρω ότι ζω
3.
Κι αν η ελπίδα μου γίνει παγίδα
κι όσα ονειρεύτηκα ποτέ δε βρω
θα ξέρω πάντα ότι σε είχα
θα συνεχίσω να σ’ αγαπώ
Κι αν η ελπίδα μου γίνει καράβι
και σε φουρτούνα κομματιαστεί
θα υπάρχει πάντα το πρώτο βράδυ
τότε που μ’ είχες ερωτευτεί
Κι αν περιμένω και δε γυρίσεις
κι εγώ περάσω κι εσύ χαθείς
θα ‘ρθει μια μέρα εκείνη η ώρα
που πάλι εμένα θα θυμηθείς
Κι αν η ελπίδα μου γίνει σταγόνα
πέσει στο χώμα κι εξατμιστεί
θα ‘χει ποτίσει ένα λουλούδι
που θα ανθίσει πριν μαραθεί
Μα αν έρθεις μόνο, μια μέρα μόνο
αν ξαφνικά εμφανιστείς
θ’ αφήσω πίσω μου όλο τον πόνο
θα γίνω ήλιος να ζεσταθείς
4.
Περνούν οι μέρες και στο λέω
ανησυχώ
ν’ αλλάξω; πες μου
ή να παραμείνω εγώ;
Περνούν οι νύχτες
και βουλιάζω
στο κενό
τι θες να κάνω
πού να πάω, τι να πω;
Δεν έχω λέξεις
δεν βρίσκω λόγια
δε θέλω οίκτο
ούτε συμπόνια
μονάχα σου ζητώ:
Ν’ ακούω τη φωνή σου
να βλέπω την εικόνα
να με κρατάς, θυμήσου
να μείνω στη ζωή σου
ως το χειμώνα
Περνούν οι σκέψεις και στο λέω
μη γελιέσαι
όσο αργείς να ξαναρθείς
τόσο ξεχνιέσαι
Περνούν οι μνήμες
σαν τρεχούμενο
νερό
Πώς να τ’ αντέξω
και πού να τρέξω για να σε βρω;
Δεν έχω τρόπο
δε βρίσκω δρόμο
μη με λυπάσαι
μα να θυμάσαι
πως θα ‘μαι εδώ
Ν’ ακούω τη φωνή σου
να βλέπω την εικόνα
να με κρατάς, θυμήσου
να μείνω στη ζωή σου
ως το χειμώνα
5.
Για τα χείλη σου μόνο
στην ανάσα σου λιώνω
δεν το βλέπεις;
ματώνω καιρούς
Για μια λέξη σου μόνο
ξεπερνάω τον πόνο
σου φωνάζω
μα πια δεν ακούς
Για τα μάτια σου μόνο
διαγράφω το χρόνο
σε κοιτάζω
μα είσαι αλλού
Πώς χαθήκαμε;
Στην αγάπη πλυθήκαμε
μα δε λες να ‘ρθεις
Προδοθήκαμε
και βουλιάζουν όλα
σαν καράβι θαρρείς
6.
Περισσεύω απ’ το χτες
και με ψάχνουν στιγμές
που ποτέ μου δεν έζησα
Όλο ακούω φωνές
αποφάσεις παλιές
που ποτέ μου δε θέλησα
Ανέμους κυνηγώ
δεν ξέρω τι ζητώ
πονάω και ξεχνώ
κι ακόμα τριγυρνώ
στα ίδια μέρη
Στα σύννεφα καλπάζω
όνειρα δεν αλλάζω
σταματώ και τρομάζω
στο αύριο φωνάζω
τι θα μου φέρει
Κι είναι οι λέξεις μικρές
για μεγάλες πληγές
που ποτέ μου δε μέτρησα
Κι είναι οι στάχτες πολλές
από τόσες φωτιές
που ποτέ μου δεν έσβησα
7.
Εσύ θα προχωράς κι εγώ θ’ αργώ
να σε ακολουθήσω
Κι αν περιμένεις, θα πονώ
το ίδιο κι αν μ’ αφήσεις πίσω
Εσύ θα λάμπεις κι εγώ θα τρεμοσβήνω
να σ’ αγγίξω
Κι αν με φωτίσεις μια στιγμή
τον πόνο μου θα δεις
και θα δακρύσω
Μα αν είναι να ‘σαι κάπου εκεί
να πω στον κύκλο να σταθεί
για να σε συναντήσω
Εσύ θα προχωράς κι εγώ θ’ αργώ
Έχω δουλειά εδώ
έχω να σ’ αγαπήσω
8.
Η ζωή προχωράει
κι εγώ κάθομαι εδώ
αγκαλιά με τη λέξη
που δε βρήκα να πω
Η ζωή με ξεχνάει
κι έχω έναν καημό
που δεν κάνεις μια σκέψη
να χωράω κι εγώ
Αλλοπρόσαλλη μέρα
που ξημέρωσε πέρα
σ’ έναν άλλο ουρανό
Ατυχίες και λάθη
η ζωή μου σκοντάφτει
και θα πέσω κι εγώ
Δεν υπάρχει πια χρόνος
νικητής είναι ο πόνος
και χαμένη γυρνώ
στης σκιάς σου το ψέμμα
δωσ’ μου μόνο ένα βλέμμα
να γυρίσω κοντά σου
να υπάρχω, να ζω
9.
Μια χούφτα χρυσάφι
και θα πάει στράφι
Δεν το λένε αγάπη
το σκοτάδι αυτό
Μια λέξη μονάχα
την αγάπη σου να ‘χα
και θα σου ‘λεγα εγώ
Στης ζωής μου την άκρη
μένει πάντα ένα δάκρυ
για το πάθος που είχες
το προσποιητό
Κι έχω κάνει και λάθη
που κανείς δε θα μάθει
κι ούτε εγώ θα μπορέσω
να τα θυμηθώ
Κι ευτυχώς την αλήθεια
κανείς δε θα μάθει
Κι αν υπάρχει ανάγκη
θα θυσιαστώ
Μια αιώνια μέρα
στης σκιάς τη φοβέρα
θα υπάρχω εδώ
Μια λέξη μονάχα
την αγάπη σου να ‘χα
και θα σου ‘λεγα εγώ
10.
Στο τέλος του δρόμου
κατάλυση νόμου
Χωρίς αγώνα
δε σπας τον κανόνα
Είναι από αγάπη
που κάνεις τα λάθη
τα πιο φοβερά
Μη σε νοιάζει που χάνεις
που δεν ξέρεις τι κάνεις
Χωρίς τον πόνο
θα σε βρουν μόνο
Πίσω απ’ το ψεγάδι
είν’ η ομορφιά
Φόρα το χρόνο
σαν να ‘ναι μόνο
αξεσουάρ
Γάντι, φουλάρι
καπέλο, βέλο
και πενιουάρ
Μια μπουτονιέρα
άσπρη κορδέλα
κι αν βρέχει, ομπρέλα
Κι αρχίζει η μέρα ξανά
11.
Απόψε, σου το λέω,
για ζωή
δε γίνεται συζήτηση
Τα όνειρα μου βάζω
στη γραμμή
να δω
αν έχουν ζήτηση
Μιας νύχτας φεγγάρι
μιας φοράς ευκαιρία
δε μπορεί να με πάρει
κι ας υπάρχει αιτία
Απόψε, σου το λέω
η αγάπη θα μείνει στη γωνία
Η νύχτα θα περάσει
κι ο έρωτας
θα γίνει αγωνία
Μιας ώρας ελπίδα
μιας στιγμής ευτυχία
φοβάσαι το πάθος
σαν να στρίβεις ευθεία.
12.
Έκλαιγες χτες
κι άλλες φορές
έκλαιγες πάντα.
Βαρειές βροχές,
οι υγρές σου σιωπές
καταιγίδες.
Δε λες τι θες
μόνο δείχνεις πληγές
από άλλα.
Απ’ τις σκιές
βρίσκεις αφορμές
σαν λευκές σελίδες.
Τα μυστικά
είναι πιο πολλά
απ’ όσα είδες.
Κι από παλιά
υποκύπτεις καλά
στις ελπίδες.
13.
Έχεις ακόμα
πάνω στο στόμα
παλιό φιλί
Περνάς την ώρα
χάνεις το τώρα
σ’ άλλη εποχή
Έχεις αργήσει
κοίτα τη Δύση
σε προσπερνά
Σκέψου ακόμη
με λίγη τόλμη
Σκέψου ξανά
Βάλε ένα τέλος
βγάλε το βέλος
απ’ την καρδιά
Βγες απ’ το έλος
κόψε το μέλος
που σε πονά
14.
Μπαίνεις, βγαίνεις
ανασαίνεις και ζω
Έρχεσαι ή φεύγεις
είσαι πάντα εδώ
Γεύεσαι αγγίζεις
με δικές μου αισθήσεις
Εσύ πονάς
και δακρύζω εγώ
Τολμάς ή φοβάσαι
σ’ ακολουθώ
Όπου και να ‘σαι
είμαι κι εγώ
Παίρνεις και δίνεις
και που μ’ αφήνεις
χάνεις κερδίζεις
πληρώνω εγώ
15.
Στρίβεις στη γωνία
είναι κι η ανία
κι αδιαφορώ.
Ίδια ιστορία
βαρετή ευθεία
τέλος ποθητό.
Να τα υπολογίσεις
τίποτα μην αφήσεις
ή να με αγαπήσεις
ή να αποσυρθείς.
Όλα να τα μετρήσεις
για να αποφασίσεις
να κόψεις και να λύσεις
μαζί μου να δεθείς
Ο πόνος που θα ‘ρθει
θα ξεπεραστεί
στο λεπτό
Έχω πια πειστεί
πως μπορώ να ζω
και χωρίς αυτό
17.
Στο τίποτα του χρόνου που προσπέρασε
κι η θύμηση έγινε πόνος και παράπονο
γεννήθηκε η αγάπη, το παράδοξο κι εγώ μαζί.
Στα χρόνια που θα ‘ρθουν και που θ’ αλλάξουνε
στα κύματα που μένουν πάντα ίδια
ορκίζομαι να σ’ αγαπώ και να σε νοιάζομαι
και δε με νοιάζει πια καμιά αλήθεια
Το μέλλον που γεννήθηκε και πέθανε
την ίδια αυτή στιγμή που το αναφέρω
ας γίνει ό,τι θέλει, ας χαθεί
εγώ δε θέλω να το ξέρω
18.
Άσε τις λέξεις να ορμήσουνε
αφήσου και ξεκλείδωνε
ανάξια μυστικά
Σήκω και χόρεψε
επιτέλους συγχώρεσε
λάθη παλιά
Κάτσε και σκέψου το
λίγο είναι, δέξου το
κανένας δε νοιάζεται πια
Η δυστυχία
είναι η μέγιστη αξία
Καμιά ικανοποίηση
ποτέ δεν κάνει ποίηση
ο βαθύς πόνος
είναι ο μόνος
που σε σπρώχνει
μπροστά.
19.
Αρχή ή τέλος
μου ‘ριξες βέλος
μέσ’ στην καρδιά.
Μέρα ή νύχτα
η ζωή μου κοίτα
σαν σφαίρα περνά.
Αρχίζω ή τελειώνω
δεν τη γλυτώνω
θα πέσω πάλι
από ψηλά.
Είμαι δεν είμαι
ζω ή δε ζω
χάνω ή κερδίζω
να σ’ αγαπώ;
Πώς να τ’ αντέξω
Όσο κι αν τρέξω
με κυνηγάει η σκιά.
Είναι η αλήθεια
σκίζει τα στήθια
και χάνονται όλα
στα σκοτεινά
Πάλι τα ψέμματα
τρέχουν σαν αίματα
κι υποψιάζομαι
και το μετά.
20.
Σκιά της φοβέρας
το τέλος της μέρας
πετάς τα τακούνια
και ψάχνεις την κούνια
ακόμα παιδί
σε αγκαλιά ασφαλή
Λυγίζει η βεβαιότητα
στην αρχή κάθε νύχτας
ανοίγεις και μπαίνεις
στη μοναξιά
Όποιος κι αν είσαι
το ξέρεις πως είσαι
μια σπουδαία σκιά
Αλλά το πρωί
ζαρώνει η απειλή
πετάς το σεντόνι
κοιμόμαστε μόνοι
το ξέρεις καλά.
Κι αν ξυπνάς με παρέα
δεν έχει ιδέα
γι’ αυτό που περνάς
21.
Την ώρα της μάχης
κοίταξε να ‘χεις
μια πρόταση
χωρίς «αλλά»
Την ώρα της κρίσης
κοίτα να τύχεις
όταν μοιράζουν τα δυνατά
Τα της ισχύος
και της ευθύνης
Όχι εσύ τι θα γίνεις
αλλά αν αποτύχεις
πώς θα ξεπέσουν
όλα που κύρηξες σημαντικά
Βάλε βγάλε καπέλα
βάλε βγάλε γυαλιά
Ο θεός κι αν υπάρχει
δεν ασχολείται μ’ αυτά
22.
Μνήμες σαν λίμες
λιαίνουν και τα πιο αιχμηρά
Χρόνος βαρώνος
τα καρπώνεται όλα
Σκιές σκοτεινές
που σπρώχνουν το ’ίσως’
μπροστά
Μια βεβαιότητα
σκέτη αθλιότητα
για μεγαλείο
Το προσωπείο
του καθωσπρέπει
φίδι που έρπει.
Το δηλητήριο
σαν ελιξίριο
θα σε γλυτώσει.
Όλα μαρτύριο
στη σωστή δόση
23.
Τι θυμός! Κι ο καιρός
συνωμότης κι αυτός
βοηθάει
Μια σκιά σαν γριά
στα παλιά
θες δε θέλεις
σε πάει
Αφορμή θα βρεθεί
το πιο εύκολο απ’ όλα
κι η αιτία γνωστή
σαν παιδί που κλαίει
από ώρα
Κάτι πάντα κάποιος
θα πει
και παντού σημαίνουν
ρολόγια
Η αγωνία δεν έχει εραστή
Πανικός! Κι ο θεός
μιλημένος κι αυτός
απουσιάζει
Η αλήθεια στα στήθια
ξέρει πάντα καλά
να εξουσιάζει
24.
Ανατέλλει η ευθύνη
κι αμέσως σ’ αφήνει
κι ο αδερφός
Κι έρχεται η ώρα
που ντροπιάζει το τώρα
και γίνονται όλα
παρελθόν
Και το αύριο μοιάζει
σαν μια μπίλια ακόμα
στα κομπολόγια
που χτυπούν σαν σαγόνια
όταν χύνεται ο πανικός
Το μέλλον δεν έρχεται
αντιστέκεται
σταματάει τα ρολόγια
ν’ ακουστούνε τα λόγια
ν’ αρνηθεί ή να φτιάξει
καθένας
τον δικό του θεό.
25.
Βάθος πάθος
σκέψεις λάθος
όρια χώρια
μοιρασιά
Να χωρίσεις
για να ζήσεις
ο μισός
Γιατί αν μείνεις
δεν θα μείνει
κανείς
Από παλιά
μια αγκαλιά
της ήττας
Βλέπε πιο πέρα
μη χάνεις μέρα
στη σιγουριά
Να επιμείνεις
για να ζήσεις
ο μισός
γιατί αν μείνεις
δεν θα μείνει
καν
26.
Νιώθεις μία ευτυχία
σαν χαυνωτική ανία
νιώθεις μια χαρά για όλα
που κολλάει σαν την κόλλα
Αρχικά σε ενθαρρύνει
που γλυτώνεις την οδύνη
και μπορείς να επινοήσεις
και προβλήματα και λύσεις
Ύστερα σε εγκλωβίζει
όπως κάτι που μυρίζει
μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
η αλήθεια ανεβαίνει
και το γέλιο σου κουτσαίνει
Τελικά την ευτυχία
ανταλλάσσεις με πικρία
για να νιώσεις ότι ζεις
αλλά στην καρδιά σου μένει
μια χορδή που περιμένει
η αλήθεια επιμένει
ότι θα ‘θελες να ‘σουν αλλού.
28.
Μπρος και πίσω
δε θ’ αφήσω
σκέψη λέξη
να μην πω
Πριν και τώρα
γίνονται όλα
σε μια ώρα
που λείπω εγώ
Χτες και σήμερα
άγρια κι ήμερα
υποκλίνονται
στο δυνατό
Μπρος και πίσω σου
βρες τον ίσο σου
μην χαραμίζεσαι
μην μένεις εδώ
29.
Είναι η ελπίδα
κι είναι μυστήριο
ν’ απολαμβάνω
αυτό το μαρτύριο
κι ο πόνος
να ‘ναι ο μόνος
αδερφός
Είναι η ελπίδα
που θα με στίψει
σαν το λεμόνι
θα μείνω μόνη
χωρίς μια στάλα
χυμό
Είναι η ελπίδα
που εξευτελίζει
Θα με σκοτώσει
αν δεν προλάβω
να τη σκοτώσω εγώ
Είναι η ελπίδα
που ανταλλάσσω
μ’ αυτό που είδα
κι από την αγωνία
τον αγώνα προτιμώ
30.
Να ‘ναι στης μιας αραιής επαφής
που δεν έχεις να πεις και να δεις;
Να ‘ναι στο κάτι που μπαίνει στο μάτι
πότε χάδι και πότε γινάτι;
Να ‘ναι στο πείσμα μιας ώρας πικρής
που λες πως δε θέλεις ούτε να ζεις;
Να ‘ναι στη λέξη που είπες προχτές;
Φταίω, σου λέω
ακριβώς όσο φταις
Δεν υπάρχει πρόφαση
αν το πήρες απόφαση
κι αν δε λες τίποτα
μετρούν και τ’ ανείπωτα
Δεν υπάρχει συνέχεια
χωρίς λίγη συνέπεια
δεν κερδίζει το ψέμμα
και το κρύο σου βλέμμα
Τι κι αν δεν ξέρω
όλα είναι ”θέλω”
ήρθε η ώρα να διαλέξω
και προτιμώ
απ’ όλα τα «κάποτε»
το ένα μόνο «τώρα»
31.
Ένα δάκρυ από κερί
ένα κέρινο δάκρυ
θα στεγνώσει στη σιωπή
ξεχασμένο στην άκρη
Ένα γράμμα παλιό
μια χαμένη αγάπη
πλανερά ”σ’ αγαπώ”
σε απύθμενα βάθη
Ένα δέντρο γυμνό
και κλαδιά χωρίς άνθη
σκοτεινό μυστικό
που κανείς δε θα μάθει
Νύχτα που αιμορραγεί
μια σταγόνα από βροχή
λέει πως ακόμα αργεί
ο ήλιος να ‘ρθει
Είναι ο έρωτας που πεθαίνει
πριν γεννηθεί, πριν ανασάνει
ο Ουράνιος έρωτας
που κανένας άλλος δε φτάνει
32.
Στο περιθώριο
χωρίς ουσία
η μοναξιά
όλη η ιστορία
εδώ είν’ η άκρη
Φόβοι που μένουνε
μόνο σημαίνουνε
πως τελικά
όλα τα γερνά
το δάκρυ
Κερδισμένοι βγαίνουνε
όσοι επιμένουνε
πως η μόνη
δύναμη
είναι η αγάπη
33.
Αγγίξανε τα χέρια μου το σώμα σου
γεμίσανε οι νύχτες απ’ το χρώμα σου
ζωγράφισες ξανά τον ουρανό
Χαθήκανε τα μάτια στα τοπία σου
βουλιάξαν οι αισθήσεις στη μαγεία σου
όλα τα ήξερα σαν να ‘τανε γραφτό
Φωτίστηκε απ’ το γέλιο σου η μέρα μου
χύθηκε τ’ άρωμα σου στον αέρα μου
αισθάνθηκα πως όλα τα μπορώ
Κρεμάστηκε η ανάσα μου στις λέξεις σου
φοβόμουνα μη λείπω απ’ τις σκέψεις σου
σαν κάτι που χωρίστηκε στα δυο
Πόσο παιδεύτηκα και σημαδεύτηκα
πόσο σου μοιάζουνε μορφές που αλλάζουνε
Όλα τα έζησα κι ύστερα έσβησα
κι αφότου έφυγες όλο αισθάνομαι
πως δεν υπάρχει πια λόγος να ζω
34.
Σαν να μην είναι πια δική σου αυτή η καρδιά
υποχωρείς για να νικήσεις
Κι αν σκέφτεσαι και προσπαθείς
δεν είμαι πια εσύ που αποφασίζεις.
Μένεις γυμνός
σε μιας μονάχα σκέψης πιθανότητα
Βαριά που είναι η στιγμή
μπρος στην αιωνιότητα
Περνούν τα χρόνια και στο λέω
μη γελιέσαι
όσο ανεβαίνεις πιο ψηλά
τόσο θα τυραννιέσαι
Να τρέχεις και να κυνηγάς
χωρίς να ξέρεις τι ζητάς
χωρίς να φτάνεις κάπου
Πρώτα πονάς
μετά ξεχνάς
στα ίδια μέρη όλο γυρνάς
αν θέλεις άκου
Χωρίς απόφαση
χωρίς μια πρόφαση
όλα είναι ίδια
στο δρόμου το τέλος
Κι αν δεν το θες
δε σε τρυπάει ποτέ
του έρωτα το βέλος
Τα κορίτσια σαν σαρκοφάγα πουλιά
Κράτα την αλήθεια σου καλά
¤
Πρώτη δημοσίευση στον ιστότοπο της Εύας Ομηρόλη.
Σημείωση πρώτη: Οι φωτογραφίες είναι τμήματα του μπλογκ της Εύας Ομηρόλη.
Σημείωση δεύτερη: Εύα σε έχω αναζητήσει παντού! Μόνο έξω από το σπίτι σου δεν έχω έρθει να χτυπήσω κουδούνι. Αν ήξερα που μένεις θα το είχα κάνει και αυτό. Τελικά, ανακάλυψα το προφίλ σου στο τουίτερ αλλά άφαντη κι από εκεί. Κλαψ. Κι εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν τι άλλο μου μένει να κάνω, λέω «δεν αντιγράφεις εκείνη την αβίαστη ποίηση από το μπλογκ μήπως σε βρει εκείνη;»
