Η κοριτσοπαρέα από τα ψηλά τακούνια* (της ίδιας) διανύει την πιο παραγωγική δεκαετία της ζωής της με αγωνίες, λάθη και πάθη, επαναπροσδιορισμούς και αναθεωρήσεις, με νοσταλγία για το παρελθόν τους και όνειρα για το μέλλον. Έξι γυναίκες που τις ένωσε το ελληνικό νησί -η Λευκάδα τους- όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και που τις χώρισε η ζωή, η καθημερινότητα, οι καριέρες και οι οικογένειες που δημιούργησαν ξανασμίγουν στη γενέτηρά τους στο άνθος της ωριμότητας. Μετά το πάρτι που τις είχε ενώσει με αφορμή τα γενέθλια των 40 χρόνων τους, θα ξαναβρεθούν όλες μαζί στο νησί όπου μεγάλωσαν, επαναπροσδιορίζοντας τις πορείες τους. Πολλά έχουν αλλάξει μέσα στο χρόνο, πολλά τα έχουν αποτινάξει οι ίδιες και άλλα η ίδια η ζωή.
Στο πρώτο μέρος η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη τα λέει όλα με μια ανάσα. Και έχει να πει πολλά καθώς πρέπει να καλύψει γεγονότα μιας δεκαετίας για κάθε μία συμμαθήτρια. Σε ένα με δύο κεφάλαια αναλαμβάνει να μας συστήσει κάθε χαρακτήρα και να καλύψει αρκετά χρόνια από τη ζωή του. Δεν είναι λίγο! Γρήγορο και περιεκτικό τούτο το μέρος συμπυκνωμένων γεγονότων αλλά μη φοβάστε ότι θα χαθείτε. Η αμεσότητα της γραφής, απλής και ρέουσας, και οι ευκρινείς προσδιορισμοί βοηθούν πολύ να μείνεις μέσα στην ιστορία και να γνωρίσεις μία μία τις έξι φιλενάδες χωρίς να μπλεχτείς με το κουβάρι των αναμνήσεων.
Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε τα γεγονότα στο νησί τους όπου ξανασμίγουν όλες μαζί σε μια ηλικία ορόσημο πια και σε μια εποχή που θέλουν να πετάξουν τα ψηλοτάκουνα γοβάκια και να απολαύσουν την αίσθηση της άμμου στα πέλματά τους, την άνεση που δικαιούνται μετά από χρόνια ταλαιπωρίας. Την ελευθερία και τη διασκέδαση που προσφέρει ένας τρελός χορός όταν δε χρειάζεται να φοράς παπούτσια. Και οπωσδήποτε τη γείωση με το έδαφος της γενέτηράς τους.
Ένας κύκλος φαίνεται να κλείνει για τις συμμαθήτριες ίσως για να ανοίξει ένας καινούργιος που θα σηματοδοτήσει το δεύτερο μισό της ζωής. Και παρά την απόσταση και τα προβλήματα που τσακίζουν τις γυναίκες αυτές, εκείνες παραμένουν ενωμένες, δυνατές και ποντάρουν όλο τους το είναι στην παρέα τους. Τίποτα δε μπορεί να διασπάσει μία τέτοια σχέση. Και ολόκληρο το βιβλίο ποντάρει ακριβώς πάνω σε αυτό.
Η συγγραφέας μιλά απλά, καθημερινά. Αναπαραγάγει ακόμα και τα γλωσσικά λάθη της καθομιλουμένης (για παράδειγμα: κυρία Τζένη) προσφέροντας μια εκφραστική οικειότητα στον αναγνώστη της ενώ κάνει εμφανέστατη την αγάπη της για την ελληνική, στην οποία αναγνωρίζει τη μουσικότητα των λέξεων και άλλα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα. Μάλιστα, λάτρεψα τις ξένες λέξεις του κειμένου που εμφανίζονται με ελληνικούς χαρακτήρες (πρότζεκτ, μομέντο, σιντί, ερ κοντίσιον, μπεμβέ, κούριερ, κ.α.) γιατί είναι άποψη και επειδή ούτε στο ελάχιστο δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσει τη λατινική γραμματοσειρά.
Ευχαριστώ πολύ την Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη και τις εκδόσεις Αρμός για το βιβλίο.
Σημείωση:
*Αναφέρομαι στο προηγούμενο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη "Ψηλά τακούνια για πάντα" όπου πρωτοσυναντάμε τις έξι φίλες. Επίσης από τις εκδόσεις Αρμός.
Δείτε κι αυτό:
Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη για το "Ξυπόλυτες στην άμμο"
Στο πρώτο μέρος η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη τα λέει όλα με μια ανάσα. Και έχει να πει πολλά καθώς πρέπει να καλύψει γεγονότα μιας δεκαετίας για κάθε μία συμμαθήτρια. Σε ένα με δύο κεφάλαια αναλαμβάνει να μας συστήσει κάθε χαρακτήρα και να καλύψει αρκετά χρόνια από τη ζωή του. Δεν είναι λίγο! Γρήγορο και περιεκτικό τούτο το μέρος συμπυκνωμένων γεγονότων αλλά μη φοβάστε ότι θα χαθείτε. Η αμεσότητα της γραφής, απλής και ρέουσας, και οι ευκρινείς προσδιορισμοί βοηθούν πολύ να μείνεις μέσα στην ιστορία και να γνωρίσεις μία μία τις έξι φιλενάδες χωρίς να μπλεχτείς με το κουβάρι των αναμνήσεων.
Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε τα γεγονότα στο νησί τους όπου ξανασμίγουν όλες μαζί σε μια ηλικία ορόσημο πια και σε μια εποχή που θέλουν να πετάξουν τα ψηλοτάκουνα γοβάκια και να απολαύσουν την αίσθηση της άμμου στα πέλματά τους, την άνεση που δικαιούνται μετά από χρόνια ταλαιπωρίας. Την ελευθερία και τη διασκέδαση που προσφέρει ένας τρελός χορός όταν δε χρειάζεται να φοράς παπούτσια. Και οπωσδήποτε τη γείωση με το έδαφος της γενέτηράς τους.
Ένας κύκλος φαίνεται να κλείνει για τις συμμαθήτριες ίσως για να ανοίξει ένας καινούργιος που θα σηματοδοτήσει το δεύτερο μισό της ζωής. Και παρά την απόσταση και τα προβλήματα που τσακίζουν τις γυναίκες αυτές, εκείνες παραμένουν ενωμένες, δυνατές και ποντάρουν όλο τους το είναι στην παρέα τους. Τίποτα δε μπορεί να διασπάσει μία τέτοια σχέση. Και ολόκληρο το βιβλίο ποντάρει ακριβώς πάνω σε αυτό.
Η συγγραφέας μιλά απλά, καθημερινά. Αναπαραγάγει ακόμα και τα γλωσσικά λάθη της καθομιλουμένης (για παράδειγμα: κυρία Τζένη) προσφέροντας μια εκφραστική οικειότητα στον αναγνώστη της ενώ κάνει εμφανέστατη την αγάπη της για την ελληνική, στην οποία αναγνωρίζει τη μουσικότητα των λέξεων και άλλα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα. Μάλιστα, λάτρεψα τις ξένες λέξεις του κειμένου που εμφανίζονται με ελληνικούς χαρακτήρες (πρότζεκτ, μομέντο, σιντί, ερ κοντίσιον, μπεμβέ, κούριερ, κ.α.) γιατί είναι άποψη και επειδή ούτε στο ελάχιστο δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσει τη λατινική γραμματοσειρά.
Ευχαριστώ πολύ την Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη και τις εκδόσεις Αρμός για το βιβλίο.
Σημείωση:
*Αναφέρομαι στο προηγούμενο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη "Ψηλά τακούνια για πάντα" όπου πρωτοσυναντάμε τις έξι φίλες. Επίσης από τις εκδόσεις Αρμός.
Δείτε κι αυτό:
Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη για το "Ξυπόλυτες στην άμμο"