Το δελτίου τύπου αναφέρει ότι...
Πρόκειται για θεατρική διασκευή των έργων «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Samuel Beckett και «Αριζόνα» του Juan Carlos Rubio.
Δύο αμερικανίδες προστατεύουν τα σύνορα της Αμερικής στην Αριζόνα, από τους γείτονες τους, οι οποίοι είναι οι ήρωες του Μπέκετ, Βλαδήμιρος και Εστραγκόν, που αναμένουν ανυποψίαστοι τον ερχομό τους...
Η παράσταση είναι...
Μια υπέροχη συρραφή σαν λεκτικό κολάζ -αν υπάρχει τέτοιο- δύο έργων από το οποίο προκύπτει ένα τρίτο που, ενώ φέρει τις ιδιαίτερες συμβάσεις και περιστάσεις των αρχικών έργων, τελικά καταλήγει σε ένα νέο έργο με δική του υπόσταση και ιδέες. Οι κυρίες Μπίλιω Καλιακάτσου και Ίριδα Μπαγλανέα ενσαρκώνουν εναλλάξ πότε τους Βλαδήμιρο και Ενστραγκόν και πότε τις αμερικανίδες συνοριοφύλακες της καυτής Αριζόνας. Τα πολυμορφικά κοστούμια, που μου άρεσαν ιδιαίτερα πρέπει να πω, και η παραστασιοποίηση τις βοηθούν να αλλάξουν από ήρωα σε ήρωα χωρίς να αποχωρήσουν από τη σκηνή.
Οι χαρακτήρες που υποδύονται αναζητούν και προβληματίζονται μέσα από τη διαφορετικότητά τους, όλοι ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί, πιστοί σε ένα καθήκον -περισσότερο καθηλωμένοι θα έλεγα- που πρέπει να υπηρετήσουν. Και είναι αυτό το καθήκον που στα μάτια μας φαίνεται ανόητο αλλά στα δικά τους μάτια καθορίζει όλη τους την υπόσταση.
Η παράσταση ανέβηκε στα πλαίσια του 1ου Up the W-all theatre festival στον πολυχώρο Vault όπου διαγωνίζεται ανάμεσα σε δέκα θεατρικές παραστάσεις (μέχρι τη στιγμή που γράφονται τούτες οι λέξεις). Περισσότερα για το θεατρικό φεστιβάλ δείτε εδώ.
Δε θα σας γράψω τι βαθμό τους έδωσα θεωρώντας ότι δεν είναι σωστό από τη στιγμή που δεν έχει ολοκληρωθεί το διαγωνιστικό κομμάτι τού φεστιβάλ, ούτε έχουν συμπληρωθεί οι εμφανίσεις τους.
Για την Αριζόνα...
Το έργο του Ισπανού Juan Carlos Rubio αφορά ένα ζευγάρι Αμερικανών που συμμετέχει σε ένα κρατικό πρόγραμμα αναχαίτισης των μεξικανών μεταναστών με αποτέλεσμα να περιμένει στα αμερικανικά σύνορα και κάτω από τον καυτό ήλιο της Αριζόνα τους "εισβολείς". Τον γείτονα εχθρό που, τελικά, δεν είναι άλλος από εμάς τους ίδιους.
Για τον Γκοντό...
Το "Περιμένοντας τον Γκοντό" είναι το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ στο οποίο δύο χαρακτήρες, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ και αποτελεί έκφραση του Θεάτρου του παραλόγου. Οι χαρακτήρες του Μπέκετ συναντιούνται σε ένα δέντρο και συζητώντας ανακαλύπτουν ότι περιμένουν τον ίδιο άντρα. Τον Γκοντό. Όσο περιμένουν περνούν κι άλλα πρόσωπα από το σημείο, πολλαπλές φορές, ενώ διαφοροποιούν τις δηλώσεις τους κάθε φορά μπερδεύοντάς τους. Κάποιες στιγμές αποφασίζουν να φύγουν, αλλά δε μετακινούνται ποτέ, μέχρι που η παράνοια αυτού που ζουν τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Μόνο που θα αποτύχουν, καθώς το μόνο που έχουν να χρησιμοποιήσουν σαν σχοινί είναι μια ζώνη. Καταλήγουν ότι πρέπει να φύγουν τελικά αλλά κανείς δεν αφήνει τη θέση του.
