Στο μυθιστόρημά του ο Γιάννης Φιλιππίδης περιγράφει μία μέρα από την καθημερινότητα των ηρωίδων του, κατά τη διάρκεια της οποίας θα θυμηθούν και θα αναπολήσουν μνήμες μιας ολόκληρης ζωής ενώ παράλληλα θα κάνουν τον απολογισμό τους. Τρεις γυναίκες θυμούνται ό,τι τις σημάδεψε, όσα νοστάλγησαν, ό,τι αγάπησαν, λάθη, φόβοι, έρωτες και πάθη... και καταλήγουν εκεί που θα ήθελαν ή θα έπρεπε να είχαν καταλήξει.
Μια μάνα, μεγάλη πια σε ηλικία που «χαιρόταν που θυμόταν ακόμα τα παλιά, έστω κι αν ξέχναγε σε επίπεδο γελοίου τα τρέχοντα», η "μικρή" και η Στέλλα, στα 49 της, οφείλει να διώξει το πούσι που κρύβει συναισθήματα και ανάγκες, να ξεθάψει μνήμες και θέλω κρυμμένα.
Μια μάνα, μεγάλη πια σε ηλικία που «χαιρόταν που θυμόταν ακόμα τα παλιά, έστω κι αν ξέχναγε σε επίπεδο γελοίου τα τρέχοντα», η "μικρή" και η Στέλλα, στα 49 της, οφείλει να διώξει το πούσι που κρύβει συναισθήματα και ανάγκες, να ξεθάψει μνήμες και θέλω κρυμμένα.
Απολαυστικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, φορτισμένο, αληθινό, αβίαστο γέλιο αποτέλεσμα καλού χιούμορ, ωραίες ατάκες, όμορφες εικόνες, μεταφορές και χιουμοριστικές περιγραφές σαν «το κραγιόν κόκκινο του πελτέ και το μαλλί ανεπανάληπτα κορακί». Και άρωμα μεταπολίτευσης στις πρώτες μετακομίσεις σε πολυκατοικία.
«Κάθε τόσο μια κορόνα της γειτόνισσας έσπαγε την ιαματική σιωπή των διαμερισμάτων τους, που χωρίζονταν από ένα λεπτό τσιμεντένιο πάτωμα, το οποίο κράταγε στη θέση τους μονάχα το νοικοκυριό και τους ανθρώπους, και όχι τους ήχους ή τα αντικείμενα που ρίχνονταν με φόρα κι έσπαγαν στα μωσαϊκά.»
Ο συγγραφέας...
Γίνεται συνοδοιπόρος στην ιστορία τους που κυλάει αβίαστα. Όμορφη ροή, καλή δομή και ρεαλισμός στις καταστάσεις υπερέχουν. Απουσιάζουν τα άπιαστα πρότυπα και οι υπερβολές χάριν εντυπώσεων. Σου επιτρέπει να ταυτιστείς με τις γυναίκες αυτές καθώς πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Έχει και κάτι θεατρικό στη γραφή ενώ αγάπησα το λογοπαίγνιο με τη λέξη ζωή που είναι και το όνομα μιας από τις ηρωίδες του.
Οι χαρακτήρες...
Όλοι καλοσχεδιασμένοι και μελετημένοι, σου προκαλούν την αίσθηση ότι σου είναι οικείοι, σχεδόν οικογένεια (υπάρχει πάντα η περίπτωση να συναντήσεις μέσα στις σελίδες του Γιάννη Φιλιππίδη κάποιον "δικό" σου). Και δε πειράζει καθόλου αν χαμογέλασες όταν «ό,τι δεν της είχε δώσει ο Θεός σε μπόι, το 'χε πάρει σε κιλά, από μόνη της» επειδή το σκέφτηκες κι εσύ για μία γνωστή σου.
Η ανάγνωση...
Εθιστική. Σε προκαλεί να διαβάσεις παρακάτω το βιβλίο τούτο, με τον τρόπο του. Αράδα αράδα ολοκληρώνεται η μέρα και λίγο λίγο έρχονται οι αναμνήσεις να γεμίσουν το παρελθόν τους στα μάτια μας.
Κι εκεί που έχεις κατασυγκινηθεί με το χαμό ενός ανθρώπου γελάς με χαχανητά επειδή «σ' όλη την κηδεία η Ζωή θ' απορούσε πού βρήκε εύκαιρο η ξαδέρφη της τόσο χασμουρητό».
Γίνεται συνοδοιπόρος στην ιστορία τους που κυλάει αβίαστα. Όμορφη ροή, καλή δομή και ρεαλισμός στις καταστάσεις υπερέχουν. Απουσιάζουν τα άπιαστα πρότυπα και οι υπερβολές χάριν εντυπώσεων. Σου επιτρέπει να ταυτιστείς με τις γυναίκες αυτές καθώς πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Έχει και κάτι θεατρικό στη γραφή ενώ αγάπησα το λογοπαίγνιο με τη λέξη ζωή που είναι και το όνομα μιας από τις ηρωίδες του.
Όλοι καλοσχεδιασμένοι και μελετημένοι, σου προκαλούν την αίσθηση ότι σου είναι οικείοι, σχεδόν οικογένεια (υπάρχει πάντα η περίπτωση να συναντήσεις μέσα στις σελίδες του Γιάννη Φιλιππίδη κάποιον "δικό" σου). Και δε πειράζει καθόλου αν χαμογέλασες όταν «ό,τι δεν της είχε δώσει ο Θεός σε μπόι, το 'χε πάρει σε κιλά, από μόνη της» επειδή το σκέφτηκες κι εσύ για μία γνωστή σου.
Εθιστική. Σε προκαλεί να διαβάσεις παρακάτω το βιβλίο τούτο, με τον τρόπο του. Αράδα αράδα ολοκληρώνεται η μέρα και λίγο λίγο έρχονται οι αναμνήσεις να γεμίσουν το παρελθόν τους στα μάτια μας.
Κι εκεί που έχεις κατασυγκινηθεί με το χαμό ενός ανθρώπου γελάς με χαχανητά επειδή «σ' όλη την κηδεία η Ζωή θ' απορούσε πού βρήκε εύκαιρο η ξαδέρφη της τόσο χασμουρητό».
Και ο Απρίλης...
Μήνας ορόσημο της άνοιξης, καθώς ο Μάρτης είναι "γδάρτης" ενώ ο Μάης βρίσκει, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, τα λουλούδια ξερά ή μαραμένα. Αν ήταν ηλικία θα ήταν η συνάντηση της ωριμότητας του πνεύματος με την ωρίμανση του κορμιού, εκεί όπου πραγματικά ένας άνθρωπος ανθίζει στο απόλυτο. Πνεύμα και βιολογία στην καλύτερη εποχή. Στο κόκκινο. Όπως οι παπαρούνες στο εξώφυλλο. Κατακόκκινες και ολάνθιστες. Όπως, και ο έρωτας.
Γλυκά, πικρά, χαρές, λύπες, μεγάλα και μικρά, αστεία και σοβαρά... απολογισμός και αποφάσεις. Ζωή.
Σημειώσεις:
Τα έντονα γράμματα είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Δείτε κι αυτό:
Η συνέντευξη του Γιάννη Φιλιππίδη για το μυθιστόρημά του "Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης"
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη "Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου"
Μήνας ορόσημο της άνοιξης, καθώς ο Μάρτης είναι "γδάρτης" ενώ ο Μάης βρίσκει, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, τα λουλούδια ξερά ή μαραμένα. Αν ήταν ηλικία θα ήταν η συνάντηση της ωριμότητας του πνεύματος με την ωρίμανση του κορμιού, εκεί όπου πραγματικά ένας άνθρωπος ανθίζει στο απόλυτο. Πνεύμα και βιολογία στην καλύτερη εποχή. Στο κόκκινο. Όπως οι παπαρούνες στο εξώφυλλο. Κατακόκκινες και ολάνθιστες. Όπως, και ο έρωτας.
Γλυκά, πικρά, χαρές, λύπες, μεγάλα και μικρά, αστεία και σοβαρά... απολογισμός και αποφάσεις. Ζωή.
Σημειώσεις:
Τα έντονα γράμματα είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Δείτε κι αυτό:
Η συνέντευξη του Γιάννη Φιλιππίδη για το μυθιστόρημά του "Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης"
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη "Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου"
