koukidaki: Έφυγε νύχτα

Όλη η ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με τη πραγματικότητα.

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Ήταν καλοκαίρι. Το τελευταίο του. Μύριζε τον κίνδυνο αλλά δεν έβαζε μυαλό. Το είχε κάψει από αλκοόλ και παράνομες ουσίες. Τα εγκεφαλικά κύτταρα που λειτουργούσαν σωστά ήτανε ελάχιστα. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γούσταρε να παίζει με τη φωτιά. Δεν τον ένοιαζε αν καιγόταν. Δεν τον ένοιαζε η επόμενη μέρα, ήξερε πως δεν είχε τίποτα να χάσει ή να κερδίσει. Άλλωστε τον είχανε ξεγράψει όλοι. Και συγγενείς και φίλοι. Οι παρέες του ήταν παιδιά που δούλευαν σε μπαρ. Όταν μάθανε το τραγικό του φινάλε, κανένας δεν έμεινε έκπληκτος.

Είχε πιάσει δουλειά ως dj σ’ ένα club στο Γκάζι. Οι γονείς του τον διώξανε απ’ το σπίτι μόλις μάθανε πως είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Με την αδερφή του δεν λέγανε ούτε καλημέρα. Δεν ήτανε βαποράκι, το έβρισκε πολύ βαρετό, αν και είμαι σίγουρος πως θα το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Αρκούνταν στη χρήση και στη κατανάλωση αλκοόλ. Στο μαγαζί τον είχανε ελεύθερο, να πίνει όσο θέλει, γιατί ήτανε πολύ καλός στη δουλειά του. Έπαιζε ωραία κομμάτια και οι θαμώνες έπιναν μέχρι το πρωί. Η χαρά του επιχειρηματία.

Ποτέ δεν έφευγε μόνος του μετά το σχόλασμα. Πάντα έπαιρνε κάποιον και τον πήγαινε στο στενόμακρο διαμέρισμά του λίγα μέτρα παρακάτω, στις γραμμές του τρένου. Την ώρα που ξημέρωνε για τα καλά, εκείνος έκανε σεξ με αγνώστους. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πάρα πολύ ωραίο παιδί. Το διαβατήριό του για να μη ξεμένει ποτέ από δουλειά. Είχε περάσει από όλα τα πόστα. Στις αρχές σερβιτόρος σε κυριλέ εστιατόρια, στη συνέχεια μπάρμαν (και ζιγκολό ταυτόχρονα) και στο τέλος dj. Πάντα νύχτα. Πάντα στο σκοτάδι με τα φώτα της Αθήνας να του δείχνουν το «σωστό» δρόμο.

Εκείνος δεν ψηνόταν με τίποτα να νοικοκυρευτεί. Να βρει ένα καλό παιδί που να δουλεύει μέρα και να ζήσουνε μαζί. Καρδιά είχε όπως όλοι. Αισθήματα δεν είχε. Δεν πήρε ποτέ αγάπη για να μπορεί να δώσει. Δεν ήξερε ούτε καν πως γράφεται η λέξη «σ’ αγαπώ». Η αλητεία κυλούσε στις φλέβες του ποτάμι. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι μόνιμος στόχος του ήταν πώς θα βλάψει τους άλλους, πώς θα κάνει στους άλλους κακό. Να τους τιμωρήσει και να τους εκδικηθεί. Πάντα πίστευε πως η ζωή του φέρθηκε σκληρά κι απάνθρωπα. Γι’ αυτό τα είχε βάλει με όλους και με όλα. Είχε πείσει τον εαυτό του πως δεν ήταν δική του επιλογή να ζει έτσι, αλλά η ζωή τον ανάγκασε.

Το καλοκαίρι είχε μπει για τα καλά, αλλά η Αθήνα ήταν ακόμα γεμάτη. Όλοι περίμεναν τον Αύγουστο να πάνε διακοπές. Εκείνος δεν περίμενε τίποτα. Τα μαγαζιά στο Γκάζι κάθε νύχτα γεμάτα. Δούλευε κανονικά στο club, αλλά και μετά από αυτό. Το κόλπο του να βγάζει έξτρα χρήματα, ήταν βρώμικο. Το ήξερε, αλλά δεν έτρεχε κάστανο. Το πορτοφόλι του δεν άδειαζε ποτέ και αυτό του έδινε μεγάλη ικανοποίηση. Στη κρεβατοκάμαρα είχε κρυμμένη μια μικροσκοπική κάμερα τελευταίας τεχνολογίας, από αυτές που δουλεύουν με mini dvd.

Σχεδόν κάθε βράδυ τσίμπαγε από το μαγαζί κάποιο ανυποψίαστο «θύμα». Φρόντιζε να έχει πάρει όλες τις πληροφορίες: αν είναι bi, str8, παντρεμένος ή ακόμα καλύτερα οικογενειάρχης. Τον πότιζε πρώτα και στη συνέχεια τον κουβαλούσε στο διαμέρισμά του. Πρώτα τον έγδυνε και τον έστελνε στο μπάνιο για ντους με τη δικαιολογία ότι βρώμαγε ιδρώτα και αλκοόλ. Σε αυτά τα πέντε λεπτά, έψαχνε το κινητό του, αποθήκευε το νούμερο της αρραβωνιαστικιάς ή της γυναίκας του και στο τέλος πάταγε στη κάμερα το κουμπάκι rec. Δεν πείραζε το πορτοφόλι γιατί το έβρισκε παλιό το κόλπο και ήθελε να είναι καινοτόμος.

Κάνανε άγριο σεξ και τον έστελνε στην ευχή του Θεού. Το επόμενο κιόλας βράδυ, καλούσε το θύμα στο κινητό και του ζητούσε χρήματα. Πολλά χρήματα. Αλλιώς θα ανέβαζε το «καυτό» βιντεάκι στο διαδίκτυο. Τη πρώτη φορά πέτυχε. Και τη δεύτερη... και τη δέκατη! Έβλεπε τη τσέπη του να γεμίζει νύχτα με τη νύχτα, αλλά η όλη φάση δεν ήταν τόσο επικίνδυνη, ώστε να του ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Ήθελε κάτι που να έχει περισσότερη ίντριγκα.

Έτσι αποφάσισε μόλις έπαιρνε το φάκελο με τα χρήματα, να πηγαίνει σπίτι και αφού ανέβαζε το βίντεο στο ίντερνετ να τηλεφωνεί στη γυναίκα του εκάστοτε θύματος. Φυσικά σταμάτησε να δουλεύει στο club. Πρώτον γιατί το κουτί που έκρυβε τα κέρδη είχε ξεχειλίσει και δεύτερον δεν ήθελε να δίνει στόχο. Την κάθε του κίνηση τη μελετούσε προσεκτικά. Ακόμα και τα ρούχα που αγόραζε ήτανε πανάκριβα για να μη καταλαβαίνει ο άλλος με τι έχει να κάνει. Τριγυρνούσε κάθε βράδυ στα μαγαζιά της περιοχής, αλλά ποτέ δεν ξαναπήγαινε στο ίδιο μέρος για να μην τον ανακαλύψουν. Ο φόβος να μην τον πιάσουν τον έκανε ευτυχισμένο.

Η Ιστορία του δεν τελειώνει με το «έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα». Ένα βράδυ του την είχανε στημένη. Έδωσε το ραντεβού στην έξοδο του μετρό και ο τύπος του πρότεινε πως θα του έδινε τα διπλά, αν πήγαιναν μαζί για ένα ποτό. Εκείνος ήταν ήδη «φτιαγμένος» και δεν κώλωσε. Πήρανε δυο φιάλες βότκα από το περίπτερο. Περπατήσανε για αρκετή ώρα μέχρι που φτάσανε κάτω από τη γέφυρα στο Ρουφ. Εκεί συνειδητοποίησε ότι έχουν απομακρυνθεί αρκετά από το Γκάζι και ότι δεν υπάρχει κανένα μπαρ. Τα «θύματά» του περίμεναν. Ξαφνικά οι δυο έγιναν τέσσερις και οι τέσσερις οκτώ. Άρχισαν να τον κλωτσάνε με δύναμη παντού, σαν επαγγελματίες παίχτες ποδοσφαίρου.

Το μαρτύριό του δεν είχε τέλος. Είχε γεμίζει παντού αίματα. Ανοιγμένη μύτη, σχισμένα χείλη, πρησμένα μάτια. Η ώρα πέντε το πρωί και αυτοί συνέχιζαν ακάθεκτοι. Άλλωστε, όπως λένε, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Φυσικά κανένας κάτοικος δεν κάλεσε την αστυνομία, γιατί πολύ απλά εκεί η περιοχή δεν έχει σπίτια. Ούτε περαστικοί υπήρχαν. Για να τον αποτελειώσουν, βγάζει ο ένας το όπλο που είχε μαζί του και του φυτεύει μια σφαίρα στο κεφάλι. Πήρανε από τη τσέπη τα κλειδιά του σπιτιού και πήγανε για να μοιραστούν τα κερδισμένα.

Δεν τον αναζήτησε κανείς. Ούτε οι «φίλοι» από τα μπαρ, ούτε οι συγγενείς του. Μετά από λίγες μέρες η αστυνομία ανακάλυψε το πτώμα και στις ειδήσεις ήταν πρώτο θέμα. Το παιδί της νύχτας βγήκε στο «φως» της μέρας, αλλά μετά το θάνατό του. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.-