Το νέο μυθιστόρημα της Άννας Γαλανού μάς ταξιδεύει στην χώρα για να μας συστήσει τους απροσδόκητα υπέροχους ήρωές της, τους μη συμβατικούς γείτονες στις γωνιές της Ελληνικής υπαίθρου και να προσφέρει ένα φάρμακο στον ανθρώπινο ρατσισμό.
Οπισθόφυλλο
Η Λένια και ο Φίλιππος είναι δυο μικροί θεοί, όπως όλοι μας άλλωστε. Καθένας τους μέσα του κουβαλά διαφορετικά θραύσματα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας πιστής στο κοινωνικό κατεστημένο και στις ταξικές διαφορές. Όταν, όμως, έρχεται η αγάπη, χρειάζεται μια στιγμή για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ύπαρξή τους.
Μέσα σε μια κοινωνία που η Λένια ορίζεται από τις προκαταλήψεις και ζει μια καλοκουρδισμένη ζωή, θα γνωρίσει τον Φίλιππο, που έχει βιώσει το χειρότερο πρόσωπο των ανθρώπων.
Λόγια πνιγμένα σε φιλιά, σώματα που προδίδουν, ασφυκτικά άδεια δωμάτια, ένταση που φέρνει δάκρυα και πολλές άγρυπνες νύχτες αφηγούνται την ιστορία τους.
Εκείνη, σε μια προσπάθεια να πνίξει τον έρωτά τους κι ενώ κρατιέται απ' την ανάμνηση των τελευταίων ευτυχισμένων στιγμών τους, θα καταλήξει στο νησί της, τη Λέρο, και θα ανακαλύψει στις σελίδες ενός ξεθωριασμένου τετραδίου μια συγκλονιστική αλήθεια.
Η αποκάλυψη αυτή θα την απελευθερώσει και ακολουθώντας το τραγούδι της ψυχής της θα θέσει νέες βάσεις στη σχέση της με τον Φίλιππο, ο οποίος με τα χρώματα του έρωτά τους θα ζωγραφίσει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στον καμβά της ζωής.
Το μυθιστόρημα στάζει φρίκη από εκείνη που προκαλεί άνθρωπος στον άνθρωπο, από λάσπη σε ήδη κακολερωμένα ρούχα, ιδρώτα και μάχη για τη ζωή, σκασμένα χέρια από μια βιοπάλη που απαιτεί τα πάντα και δεν ανταποδίδει τίποτα, συγκίνηση, και ένα μεγάλο άδικο που ο θεός δε θα το επιτρέψει. Ή μήπως ο άνθρωπος;
Κι ενώ κάποιοι «μικροί θεοί» αναγκάζονται να περάσουν στην παραβατικότητα για να ζήσουν, η Άννα Γαλανού τους χρωματίζει με συμπάθεια, περιγράφοντας την άλλη όψη, εκείνη που δε φαίνεται με την πρώτη ματιά, τους δίνει το άλλοθι που τους αναλογεί και, τελικά, θα δικαιολογηθούν και θα εξηγηθούν τα πάντα όπως πρέπει.
Μια ιστορία αγάπης, της Λένιας και του Φίλιππου, και μία ακόμη μέσα από τις μισοσβησμένες χειρόγραφες σελίδες ενός τετραδίου γίνονται η απόλυτη διδασκαλία ότι ο ανθρώπινος πόνος δε ξεχωρίζει φυλή, ούτε πλούτη, ούτε κοινωνική θέση.
Όπως και η αγάπη. Η μεγάλη ουσιαστική και αληθινή αγάπη.
Όπως και ο έρωτας, η χαρά, η λύπη...
Με ταξίδεψε στην Ελλάδα, με συγκίνησε πολύ ενώ οι σελίδες έτρεχαν αβίαστα από μπροστά μου. Μου άρεσαν οι νέες λέξεις που έμαθα -μελελέ, εντερλέζι- και λάτρεψα την ιστορία-παραβολή του ξυλοκόπου.
