koukidaki: Ισμήνη και Καλυψώ

Ποιες είναι.

Δυο νήπια τριών και πέντε ετών αντίστοιχα εγκαταλείπονται από την αλκοολική μάνα τους χωρίς φαγητό, νερό και φως. Ο χρόνος παγώνει στο σκοτάδι για δεκατρείς μέρες μέχρι να τις βρει η γιαγιά τους σε κακή κατάσταση. Δύο μικρά παιδιά βιώνουν την εγκατάλειψη από το πιο αγαπημένο τους πρόσωπο, τον εγκλεισμό, το φόβο, την απόλυτη μοναξιά. Σώζονται από μαρτυρίες γειτόνων τους και κρατιούνται στη ζωή από την παρεμβολή της γιαγιάς τους. Και ο χρόνος ξαναρχίζει και πάλι. Κι εκείνες μεγαλώνουν, αναπτύσσονται, ζουν μια ζωή που φαίνεται φυσιολογική. Μοιάζει φυσιολογική, αλλά είναι;

"Μαμά όταν είσαι κοντά μου, δεν φοβάμαι το σκοτάδι.

Κράτησε μου το χέρι, σφιχτά όμως, μην φεύγεις, μαμά που είσαι;

Πεινάω, διψάω, άναψε το φώς!

Άνοιξε το παράθυρο, θέλω να αναπνεύσω, πνίγομαι…"

Η Ισμήνη και η Καλυψώ. Η Καλυψώ και η Ισμήνη. Δυο αδερφές εγκλωβισμένες στο σκοτάδι να αναμετριούνται με το θάνατο, τον τρόμο και τους εαυτούς τους. Δυο μικρά παιδάκια που γνωρίζουν από την αρχή την πικρή γεύση της ζωής, την πιο άδικη. Που πληγώνονται και σημαδεύονται με ουλές στην ψυχή. Αυτή την ψυχή που πρέπει τώρα να επουλώσουν, αχώριστες.

Η γιαγιά τους κατάφερε να σώσει τα κορμιά τους από την εξαφάνιση, την ασιτία, τη φυλακή που τις έριξε η μητέρα τους. Τι μπορεί, όμως, να κάνει για τις ψυχές τους;

Κι εκείνες που πόνεσαν τόσο φρικτά, πάντα νοσταλγούν τη μάνα που στερήθηκαν, τη μάνα που τις καταδίκασε σε αργό θάνατο. Κι εκείνες που άντεξαν, συνεχίζουν να γεμίζουν με αέρα τα πνευμόνια τους και με μνήμες τις καρδιές τους.

Οι μνήμες, όμως, είναι πάντα σχετικές. Και ο κάθε ένας άνθρωπος κρατά εκείνο που θέλει από την ιστορία. Και μία βασανισμένη ψυχή κρατά ό,τι θέλει από το χρόνο που πέρασε, όπως το θέλει ή όπως το ήθελε. Και ο άνθρωπος, που πάντα βρίσκει τρόπους να επιβιώνει και να σώζεται... θα σώσει το σώμα ή την ψυχή ή το μυαλό, ό,τι και όποτε χρειάζεται και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Και με κάθε τρόπο. Και ό,τι δε μπορεί να το αντέξει θα το θάψει, θα το εξαφανίσει ή θα το αλλάξει.

Ποια είναι τώρα η Ισμήνη και ποια η Καλυψώ; Διότι χρόνια πριν, στην αρχή του χρόνου, ήταν κάποιες άλλες... τόσο μεταξύ τους όσο και η κάθε μία μόνη της.

Αλλά αυτό θα να το ανακαλύψεις στη σκηνή του Χώρου Τέχνης και Ασωμάτων παρακολουθώντας το ψυχολογικό δράμα της Έφης Μεράβογλου που, υπογράφοντας τόσο το κείμενο όσο και την σκηνοθεσία, αποκομίζεται το μεγαλύτερο βάρος του εγχειρήματος και συνεπακόλουθα της αναλογεί ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας καθώς, ήδη, η παράσταση έχει παραταθεί λόγω μεγάλης προσέλευσης. Τόσο εκείνη όσο και οι Κατερίνα Μπουζάνη και Ντένυ Αργυροπούλου δίνουν σάρκα και οστά στις ηρωίδες του έργου, τόσο ζωντανά και αληθοφανή, που καταφέρνουν να σε παρασύρουν στον κόσμο τους, να σε γεμίσουν με το συναίσθημά τους, να σε πάρουν μαζί τους στην παράνοια, στον πόνο, στη θλίψη... στο αβάσταχτο της ύπαρξής τους. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται επικίνδυνα καθώς οι λάμψεις μιας λάμπας -ή μήπως ήταν το κεράκι στην τούρτα;- φωτίζουν μία μία τις στιγμές της σύντομης, μα τόσο πολυταραγμένης ζωής τους. Αριστοτεχνικά δομημένα τα πρόσωπα των κοριτσιών όσο και των άλλων χαρακτήρων που συντελούν στην ιστορία, της μάνας και της γιαγιάς, που υποδύονται οι ίδιες.

Ατμοσφαιρικό και έντονο. Ψυχολογικό δράμα και θρίλερ για τον θεατή που αποκρυπτογραφεί και επανασυνθέτει το παρελθόν όσο του αποκαλύπτονται τα κομμάτια. Τέλειες ερμηνείες. Όμορφη κατανομή του χώρου στο καταθλιπτικό σκηνικό όπου ένας μαυροπίνακας "γράφει" το χρόνο με κιμωλία και όχι με ημερομηνίες, αν και έτσι φαίνεται. Γιατί, και ο χρόνος είναι σχετικός!