Τελευταία αρθρογραφεί στο νεοσύστατο ακόμα ηλεκτρονικό περιοδικό Θεματολόγιο, όμως από πάντα έπιανε τα χρωματιστά μολύβια και τα πινέλα της σε μια αέναη προσπάθεια να εκφράσει το συναίσθημά της ή να δώσει εικόνα του μέσα κόσμου της, απόδειξη ότι οι καλλιτέχνες γεννιούνται με την κλίση προς την τέχνη.
Στα έργα της κυριαρχεί ο άνθρωπος. Κορμιά γυναικεία, ανδρικά, παιδικά απαλλαγμένα από ρούχα και ό,τι άλλο θα μπορούσε να κρύψει κάτι από την ψυχοσύνθεσή τους, το συναίσθημά τους... την ψυχή τους.(;) Οι προθέσεις των σωμάτων ανοικτές και ευανάγνωστες, χωρίς μάσκα. Τα περιβάλλοντα σε βοηθούν να επιβεβαιώσεις περισσότερο αυτό που σου λένε τα πρόσωπα, οι μορφές τους.
Αγαπάει τις σκιές όσο και το φως. Τα μοιράζει στα έργα της ή τα αναμιγνύει στα ντεγκραταρισμένα φόντα της, εκεί που το χρώμα διαβαθμίζεται από το απόλυτο λευκό μέχρι το μελανό ή το μαύρο. Οι αντιθέσεις, όμως, δεν προκύπτουν τόσο από το φως μέσα στο σκοτάδι ή το αντίθετο όσο από τις χρωματικές επιλογές της. Έτσι, έναν καθόλα ψυχρότονο πίνακα εμβολίζει το θερμό κόκκινο και ένα ουδέτερο σχεδόν μονοχρωματικό έργο "σπάει" ένα έντονο χρώμα.
Φαντάζομαι ότι από μικρή ηλικία είχατε εμφανίσει σημάδια της καλλιτεχνικής σας κλίσης. Πότε έγινε η πρώτη σας απόπειρα στα καλλιτεχνικά; Με ποια αφορμή και με ποιον τρόπο έκφρασης;
Α.Δ.: Δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά από την στιγμή που μια συμμαθήτριά μου, για δώρο γενεθλίων, μου έφερε ένα κουτάκι νερομπογιάδες. Ήμουν σχεδόν οκτώ και ήξερε ότι θα ήταν το ιδανικό δώρο για εμένα. Ο ελεύθερος χρόνος μου πάντα με έβρισκε με μολύβια και μπλοκ να κάνω αντιγραφές από παιδικά βιβλία και καδράκια που βρισκόταν στο σπίτι. Ήταν ο "κόσμος" μου... Και συνεχίζει να είναι...
Τι θέλετε να περάσετε μέσα από τα έργα σας στο κοινό σας; Τι σας εμπνέει; Ποια είναι τα αγαπημένα σας θέματα;
Α.Δ.: Κεντρικό θέμα στα έργα μου είναι ο άνθρωπος με ο,τιδήποτε μπορεί να βιώσει στην πορεία του. Έρωτας, μητρότητα, χαρά, λύπη... Συναισθήματα που άλλοτε τα βγάζουμε προς τα έξω και άλλες φορές τα κρατάμε "κλειδωμένα" μέσα μας. Σκοπός μου είναι να κεντρίσω τον θεατή ως προς την έννοια του έργου και ο κάθε ένας με την ματιά του να δώσει την δική του οπτική στο θέμα. Και να δει, ίσως, γνώριμες πτυχές του εαυτού του.
Τι προκαλεί τη δημιουργικότητά σας;
Α.Δ.: Μια σκηνή στον δρόμο, μια κουβέντα, μια μελωδία ό,τι συμβαίνει στην απλή καθημερινότητα, μπορούν να γίνουν ερέθισμα για δημιουργία. Είναι θέμα ψυχολογίας της συγκεκριμένης στιγμής.
Τι την σκοτώνει;
Α.Δ.: Η έλλειψη χρόνου.
Τι σας μαγεύει στον κόσμο μας;
Α.Δ.: Η ελευθερία έκφρασης συναισθημάτων είναι κάτι το μοναδικό. Χάνεσαι στην κυριολεξία σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Κάθε πινελιά μια διαδρομή που με οδηγεί (αυτή τελικά!) στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και δεν γίνεται να μην την ακολουθήσω.
Τι σας απογοητεύει;
Α.Δ.: Δυστυχώς στις μέρες μας λίγοι είναι αυτοί που δίνουν την απαιτούμενη σημασία στην τέχνη. Τα μηνύματα εύχομαι να είναι πιο αισιόδοξα για τις νέες γενεές και να βάλουν την τέχνη στην ζωή τους με όποια μορφή θέλουν.
Τι σας θλίβει και τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Α.Δ.: Όλα αυτά που βλέπουμε καθημερινά. Η δυστυχία, οι δυσκολίες... πλάκωμα στην ψυχή. Οι κορούλες μου είναι η ευτυχία μου, η ζωή μου όλη!
Αν δεν υπήρχε η Τέχνη στη ζωή σας, τι θα έπαιρνε τη θέση της;
Α.Δ.: Απίθανο. Τέχνη σε όποια μορφή! Ίσως μουσική. Αν υποθέσουμε όμως, τότε η οικογένεια, πάνω από όλα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης;
Α.Δ.: Μποτιτσέλι, Ντα Βίντσι, Ραφαήλ... Με λίγα λόγια Αναγέννηση. Ας μην ξεχνάμε ότι με αυτό το κίνημα αρχίζει η ιστορία της σύγχρονης Ζωγραφικής. Όλοι τους είναι Μεγάλοι δάσκαλοι για τις επόμενες γενεές.
Πότε ένα έργο είναι καλό; Πότε δεν είναι;
Α.Δ.: Για ένα έργο δεν υπάρχει "Τέλος". Πάντα έχει να σου δώσει. Δεν υπάρχουν καλά και κακά έργα. Είναι θέμα του καλλιτέχνη σε ποιο σημείο θέλει να "σταματήσει" τη διαδρομή ώστε το αποτέλεσμα να είναι το επιθυμητό. Υπάρχουν έργα ολοκληρωμένα με λίγες μόνο γραμμές που σου βγάζουν αμέτρητα συναισθήματα και άλλα πιο δουλεμένα που ίσως να μην έχουν να πουν κάτι.
Ποιος είναι ο ρόλος της Τέχνης; Μπορεί η τέχνη να κάνει καλύτερο τον κόσμο; Ο κόσμος είναι καλύτερος μέσα από την τέχνη;
Α.Δ.: Θα μείνω στα λόγια του Edgar Degas. "Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνει τους άλλους να δουν".
Είναι ο καθρέφτης του κόσμου μας, αντανακλά τα όμορφα, τα άσχημα... Ας τον παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα.
Λίγα λόγια για την ζωγράφο από την ίδια...
«Γεννήθηκα και ζω στα Χανιά. Εργαζόμενη και μητέρα δύο κοριτσιών. Από μικρή ηλικία ασχολούμαι με τη ζωγραφική έχοντας παρακολουθήσει κάποια μαθήματα σχεδίου και στο μεγαλύτερο μέρος ως αυτοδίδακτη, στο χρώμα και την σύνθεση. Ζωγραφική και τέχνη στη ζωή μας γιατί, όπως λέει ο Καντίνσκυ, τα χρώματα είναι τα πλήκτρα, τα μάτια είναι η αρμονία και η ψυχή το πιάνο με τις χορδές του. Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που παίζει το όργανο. Αγγίζοντας το ένα ή το άλλο πλήκτρο, δονεί την ψυχή...»
¤
Χρήσιμα:
¤ Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι έργα της Αγγελικής Δρακάκη από το προσωπικό της αρχείο. Το κολάζ έχει δημιουργηθεί με λεπτομέρειες έργων της.
¤ Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι έργα της Αγγελικής Δρακάκη από το προσωπικό της αρχείο. Το κολάζ έχει δημιουργηθεί με λεπτομέρειες έργων της.
¤ Διαβάστε το περιοδικό Θεματολόγιο.
¤Πρώτη δημοσίευση του άρθρου για το περιοδικό Θεματολόγιο, τεύχος Απριλίου. Δείτε το εδώ.
¤Πρώτη δημοσίευση του άρθρου για το περιοδικό Θεματολόγιο, τεύχος Απριλίου. Δείτε το εδώ.
