Η χρυσή εποχή (Η ζωή μετά τον Holmes)
Ο Arthur Conan Doyle και ο Sherlock Holmes του, ενέπνευσε πολλούς συμπατριώτες του κυρίως, αλλά και Αμερικανούς καθώς και άλλους Ευρωπαίους για να προσπαθήσουν αυτό που τελικά κατάφερε η Agatha Christie το 1920.
Μέχρι τότε η κυριότερη προσπάθεια έρχεται από την Γαλλία και τον δημιουργό του δημοσιογράφου-ντετέκτιβ Joseph Rouletabille, Gaston Leroux. Στο μυστήριο του κίτρινου δωματίου (Le mystère de la chambre jaune, 1907) δημιουργεί και επιλύει το ίδιο πρόβλημα που είχε θέσει και ο Poe στο έγκλημα της οδού Μοργκ:
Το κλειδωμένο από μέσα δωμάτιο και ο δολοφόνος που το σκάει χωρίς να υπάρχει παράθυρο ή άλλη διέξοδος. O Leroux, συγγραφέας και δημοσιογράφος και ο ίδιος, έγραψε ακόμα 9 διηγήματα με ήρωα τον Rouletabille, όμως το έργο που τον έκανε διάσημο είναι το Φάντασμα της Όπερας (Le fantôme de l'Opéra, 1911) ένα έργο που με την μουσική συνδρομή του Andrew Lloyd Webber το 1985 καθιερώθηκε ως ένα από τα αριστουργήματα του προηγούμενου αιώνα.
Το κλειδωμένο από μέσα δωμάτιο και ο δολοφόνος που το σκάει χωρίς να υπάρχει παράθυρο ή άλλη διέξοδος. O Leroux, συγγραφέας και δημοσιογράφος και ο ίδιος, έγραψε ακόμα 9 διηγήματα με ήρωα τον Rouletabille, όμως το έργο που τον έκανε διάσημο είναι το Φάντασμα της Όπερας (Le fantôme de l'Opéra, 1911) ένα έργο που με την μουσική συνδρομή του Andrew Lloyd Webber το 1985 καθιερώθηκε ως ένα από τα αριστουργήματα του προηγούμενου αιώνα.
Στην δεκαετία του 1920 στην Αγγλία ιδρύεται το London Detection Club με πρόεδρο τον G.K. Chesterton και μέλη πολλά μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως η Agatha Christie που το 1957 έγινε πρόεδρος, Dorothy Sayers, Freeman Wills Crofts, Ronald Knox, E.C Bentley και άλλους.
Σκοπός του ήταν να βάλει κάποιους κανόνες στην συγγραφή των αστυνομικών διηγημάτων ώστε να εξασφαλιστεί το fair-play εκ μέρους του συγγραφέα προς τον αναγνώστη. Για το σπάσιμο ενός τέτοιου κανόνα κατηγορήθηκε και η Agatha Christie στον φόνο του Ρότζερ Ακρόιντ.
Αν και δεν πρόκειται να μου πάρετε κουβέντα για το τελετουργικό του Detection club, ίσως είναι δικαιολογημένες μερικές εξηγήσεις για το περιεχόμενο του όρκου. Εν συντομία, αφορά το εξής: ο συγγραφέας υπόσχεται να παίξει τίμια το παιχνίδι με το κοινό και τους συναδέλφους του. Οι ντετέκτιβ του πρέπει να εξιχνιάζουν το έγκλημα χάρη στις πνευματικές τους ικανότητες και όχι κατά λάθος ή με τη βοήθεια συμπτώσεων. Δεν πρέπει να εφευρίσκει ανύπαρκτες θανατηφόρες ακτίνες και δηλητήρια που κανείς δεν γνωρίζει. Πρέπει να γράφει καλά αγγλικά.
Dorothy Sayers από την εισαγωγή της στον Πλωτό Ναύαρχο. Μετ. Ανδρέας Αποστολίδης
Ο πρόεδρος Gilbert Keith Chesterton ήταν εκείνος που πήρε τον ρόλο του “απολογητή” για την αστυνομική λογοτεχνία. Με κείμενα όπως ο “Συνήγορος” (the Defendant) και “Υπεράσπιση των αστυνομικών ιστοριών” (A defense of Detective Stories) προσπαθεί να αμυνθεί σε όσους κατακρίνουν το νέο είδος γραφής. Έγινε γνωστός για τον πατέρα Μπράουν (Father Brown), κεντρικό ήρωα των ιστοριών του, που χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν βίαια περιστατικά, ούτε καν συλλήψεις! Συνήθως ο πατήρ Μπράουν ανακαλύπτει τον ένοχο, ακούει την εξομολόγηση του και του δίνει άφεση αμαρτιών. To 1905 o Chesterton έγραψε ένα εξίσου ενδιαφέρον βιβλίο, αν και εκτός αστυνομικής πλοκής, την “Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων” (The club of the Queer Trades)
Η Dorothy Sayers είναι η άλλη μεγάλη κυρία της Αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Με την πρώτη της νουβέλα Πτώμα Άγνωστης Ταυτότητας (Ελεεινή ελληνική μετάφραση του Who's body?, 1923) μας συστήνει τον δικό της ντετέκτιβ, τον εκκεντρικό (φυσικά) Λόρδο Peter Wimsey.
Αργότερα θα χρησιμοποιήσει στις ιστορίες της άλλον έναν ήρωα, έναν τετραπέρατο πωλητή κρασιών ονόματι Montague Egg. Ειδικότητά της τα δηλητήρια που είναι και εφευρετικότατη στον τρόπο χρήσης τους, ακόμα και σε νύχια γάτας άπλωσε δηλητήριο για τους σκοπούς της. Η πρώτη που χρησιμοποίησε μαχαίρι από πάγο σε φόνο. Η Dorothy Sayers είναι για την Ελλάδα αρκετά παραμελημένη όπως και οι περισσότεροι δυστυχώς συγγραφείς αστυνομικών κειμένων.
Οι εκδόσεις “Nέα Σύνορα–Λιβάνη” που κατάφερα να βρω ορισμένα βιβλία της πριν καμιά εικοσαριά χρόνια έχουν άθλια μετάφραση από τον τίτλο μέχρι το όνομα του ήρωα (Ο πρωτότυπος τίτλος π.χ. Hangman's Holiday μεταφράστηκε “ευφάνταστα” σε “Ιστορίες Μυστηρίου” και ο ήρωας Lord Wimsey μοστράρεται στο εξώφυλλο ως Lord Whimpsey, ευτυχώς τουλάχιστον που δεν τον κάνανε και Lord Whiskey...)
Άλλοι εκπρόσωποι του Club είναι ο Ιρλανδός Freeman Wills Crofts, που έγινε γνωστός με τον Inspector French και η Νεοζηλανδή Ngaio Marsh, με τον ήρωα της Roderick Alleyn να πρωταγωνιστεί σε πάνω από 30 νουβέλες.
Το 1931, χρησιμοποιώντας όλους τους κανόνες που απαιτούσαν, 12 μέλη του club γράφουν τον Πλωτό Ναύαρχο (The Floating Admiral), ο καθένας από ένα κεφάλαιο με το δικό του στιλ και φαντασία, συνεχίζοντας τον προηγούμενο, και αφήνοντας τον Anthony Berkeley να βάλει μια τάξη στο χάος που είχαν προκαλέσει οι προηγούμενοι 11. Ήταν η πρώτη απόπειρα για ένα συλλογικής προσπάθειας μυθιστόρημα και γενικά στέφτηκε με επιτυχία. To London Detection Club υπάρχει μέχρι σήμερα υπό την προεδρία του Simon Brett.
Η αγγλική κοινωνία, όπως την ξέρουμε κυρίως μέσα από τις ταινίες, με την χλιδή και τις βικτοριανές βίλες ή την αγροτική ζωή της φάρμας, συγκράτησε και την βία στα κείμενα. Ο γκανγκστερισμός που την ίδια εποχή ανθεί στην Αμερική και λογικό είναι να επηρεάσει τους εκεί λογοτέχνες, πόσω μάλλον τους αστυνομικούς συγγραφείς, στην Αγγλία τουλάχιστον μέχρι το 1950, παραμένει απών.
Οι ντετέκτιβ είναι μαλθακοί δημοσιογράφοι, λόρδοι, γιατροί, ακόμα και εφημέριοι – η βία δεν είναι στο αίμα τους, την αποφεύγουν κι αν ακόμα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τον κακό τότε η λύση συνήθως είναι κάποια ευγενική ξιφομαχία ή μια τρικλοποδιά την ώρα που ο κακός το σκάει. Κλασσικό παράδειγμα “ωμής βίας που δεν περιφρονείται αλλά αντιμετωπίζεται ως γλέντι” όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Patricia Craig στην εισαγωγή της στην ανθολογία του αγγλικού αστυνομικού διηγήματος:
Παρεμπιπτόντως, πριν αρχίσουμε τη φλυαρία, ας δέσουμε τον τύπο. Αμάντα πιάσε το σκοινί που απλώνουν τα ρούχα...
Την ίδια στιγμή από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πολλοί συγγραφείς ξεκινάνε την καριέρα τους στην αστυνομική λογοτεχνία.
Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο Ellery Queen. Ο οποίος είναι 2, ή μάλλον 3. Ο Manfrend Lee και ο Frederic Dannay είναι οι συγγραφείς που από κοινού υιοθετούν το όνομα Ellery Queen για να υπογράφουν τα έργα τους. Τα έργα τους όμως έχουν και τον επιθεωρητή Richard Queen που αναλαμβάνει να λύσει τις μυστηριώδεις υποθέσεις που του τυχαίνουν. Και επειδή δεν τα καταφέρνει μόνος του ζητάει την βοήθεια του γιού του Ellery Queen ο οποίος ακούει υπομονετικά ως άλλος αναγνώστης την υπόθεση και κάπου προς το τέλος δίνει την πολυπόθητη λύση. Εκεί λίγο πριν το τέλος είναι που ο συγγραφέας παίζει με τον αναγνώστη. Στο βιβλίο “Ποιος σκότωσε την κυρία Φρανς” (The French Powder Mystery, 1970) λίγο πριν το τέλος οι συγγραφείς στρέφονται προς τον αναγνώστη και με περιπαιχτικό ύφος δηλώνουν:
Στο στάδιο αυτό ο αναγνώστης έχει στη διάθεση του όλα τα στοιχεία και γεγονότα που είναι αναγκαία για την ανακάλυψη του δολοφόνου και με μια πιο προσεκτική μελέτη μπορεί να φτάσει στη λύση... Χωρίς να διαβάσεις τις τελευταίες σελίδες, αγαπητέ αναγνώστη, βρες ποιος σκότωσε την κυρία Φρανς.
Ο τρόπος που επιδρά στο αναγνωστικό κοινό (χρησιμοποιεί ακροστιχίδες, παζλ, γρίφους κ.α. για να κεντρίσει το ενδιαφέρον) τον κάνει πολύ δημοφιλή κι έτσι το 1941 εκδίδεται το μηνιαίο περιοδικό αστυνομικών διηγημάτων: Ellery Queen's Mystery Magazine.
Άλλες γνωστές κι ενδιαφέρουσες υποθέσεις του Ellery Queen είναι “Τα κόκκινα γράμματα” (The scarlet letters, 1953), "Το μυστήριο του Αιγυπτιακού σταυρού” (The Egyptian cross mystery, 1932), “Το μυστήριο των Σιαμαίων διδύμων” (The Siamese twin mystery, 1933), και μερικά χωρίς τον ήρωα του: -προσέξτε τις ελληνικές μεταφράσεις στους τίτλους- “Φόνος στις 45 στροφές” (Death spins the Platter, 1932), “Οι Νεκροί δεν γυρίζουν” (The devils Cook, 1966), “Εξαφανίστε τον κληρονόμο” (Dead man's tale, 1961), “ο Πέμπτος ύποπτος” (The four Johns, 1964).
Δύο επίδοξοι Αμερικανοί δικηγόροι, άφησαν το στίγμα τους στην χρυσή εποχή. Ο πρώτος John Dickson Carr, γνωστός επίσης και με το ψευδώνυμο Carter Dickson, παράτησε γρήγορα τη δικηγορική και αποφάσισε να ασχοληθεί με την συγγραφή και μάλιστα είχε την φιλοδοξία να γράψει το πιο “ορθόδοξο” αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο κύριος ήρωας του, είναι ένας Άγγλος θηριώδης, εκκεντρικός, μεσήλικας της υψηλής κοινωνίας και ονομάζεται Dr Gideon Fell. Μεταξύ των άλλων έγραψε: “Το οκτώ σπαθί” (The eight of swords, 1934), το “Τελευταίο έγκλημα” (Till Death do us Part, 1944) και “Το ρολόι του θανάτου” (Death-watch, 1935) όπου το φονικό όπλο είναι οι δείκτες ενός μεγάλου ρολογιού.
Ο δεύτερος τα κατάφερε και έγινε δικηγόρος, όμως το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ήταν ότι δημιούργησε έναν ακόμα πιο γνωστό δικηγόρο, τον περίφημο Perry Mason. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του από τη δικηγορία o Erle Stanley Gardner έβαλε τον ήρωα του να λύνει υποθέσεις μερικές φορές ακόμα και με παράνομα μέσα, στηριζόμενος σε παραθυράκια του νόμου. Αν και ο ήρωας του δεν διαφέρει από τους συνηθισμένους μέχρι τότε μαλθακούς ήρωες, ο συνδυασμός εγκλήματος και δικαστικών διαμαχών των διηγημάτων του έλκουν το κοινό σε σημείο που να γίνει αγαπημένη τηλεοπτική σειρά την περίοδο 1957-1966.
Αργότερα θα επαναληφθεί το ίδιο θέμα με τον πιο γνωστό και πιο αγαπημένο για τους νεότερους, Matlock.
Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς εκείνης της εποχής είναι ο Willard Huntington Wright που χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο S.S. Van Dine γράφει 12 διηγήματα με ήρωα τον Philo Vance και πλάθει ιδανικές συνθήκες μυστηρίου. Αν και μου έχει χαραχθεί στο μυαλό ένα εξαιρετικό μυστήριο (απόπειρας) φόνου σε κλειδωμένο δωμάτιο δεν μπορώ να θυμηθώ σε πιο βιβλίο του είναι.
Πρόσφατα ανακάλυψα και τα 12 διηγήματα του Van Dine στην παρακάτω ιστοσελίδα, μαζί με αρκετούς ακόμα δυσεύρετους συγγραφείς της εποχής. Ευτυχώς γιατί δεν κυκλοφορούσαν πλέον και θα ήταν κρίμα αν χαθούν τέτοια αστυνομικά αριστουργήματα.
Ο Van Dine έγραψε και τους “20 Κανόνες για την Συγγραφή Αστυνομικών Ιστοριών”· έναν μπούσουλα της εποχής για την συγγραφή του καλού αστυνομικού διηγήματος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν ο 3ος και ο 8ος κανόνας:
The reader must have equal opportunity with the detective for solving the mystery. All clues must be plainly stated and described...
...3. There must be no love interest in the story. To introduce amour is to clutter up a purely intellectual experience with irrelevant sentiment. The business in hand is to bring a criminal to the bar of justice, not to bring a lovelorn couple to the hymeneal altar...
...8. The problem of the crime must be solved by strictly naturalistic means. Such methods for learning the truth as slate-writing, ouija-boards, mind-reading, spiritualistic séances, crystal-gazing, and the like, are taboo. A reader has a chance when matching his wits with a rationalistic detective, but if he must compete with the world of spirits and go chasing about the fourth dimension of metaphysics, he is defeated ab initio...
20 Rules for writing detective stories by S.S. Van Dine *
Επίσης αγαπημένος συγγραφέας με τους δύο χαρακτήρες που έφτιαξε να τσακώνονται συνεχώς μεταξύ τους είναι ο Rex Stout που ήταν μέσα στους 5 προτεινόμενους για Best Mystery Writer of the Century (το πήρε η Agatha Christie). Μέσα στους 5 προτεινόμενους Best Mystery Series of the Century ήταν και ο ήρωας του Nero Wolf (το πήρε τελικά ο Poirot). Ο Nero Wolf είναι τεράστιος σε μέγεθος, εκκεντρικός φυσικά, λάτρης της καλής κουζίνας και των ακριβών λουλουδιών κι έχει και μια (ακόμα) ιδιοτροπία: Δεν βγαίνει ποτέ από το γραφείο του. Για τις δουλειές εκτός γραφείου έχει τον βοηθό του, Archie Goodwin που είναι, όπως ο ίδιος λέει:
“…η καρδιά, το συκώτι, οι πνεύμονες και ο πρόλοβος του Nero Wolf, ο Wolf δεν ήταν παρά μόνο ο εγκέφαλος. Ανάμεσα μας υπήρχε μια ψυχρότητα η οποία έφτανε τις 4 φορές την βδομάδα, δηλαδή κάπου 200 φορές τον χρόνο”.
Πάρα πολλές γυναίκες Ρεξ Στάουτ Μετ. Α. Κοντοσιάνου
Εξαιρετικό χιούμορ και πολύ μυστήριο που αξίζει να διαβάσετε σε κάποια από τα διηγήματα του, όπως το Πάρα πολλές γυναίκες (Too many women, 1947), ο Θάνατος χτυπάει λάθος (Please pass the Guilt, 1973), Σαμπάνια για την Φέιθ Άσερ (Champagne for one, 1958)
Το 1930 ο Αμερικανός εκδότης Edward Stratemeyer εκδίδει μια σειρά από αστυνομικές περιπέτειες με ηρωίδα μια πανέξυπνη έφηβη που ονομάζεται Nancy Drew. Ο Stratemeyer, λίγο πριν τον θάνατο του εκείνη την χρονιά, αναθέτει σε διάφορους συγγραφείς κάτω από το κοινό ψευδώνυμο Carolyn Keene να γράψουν τις περιπέτειες της Nancy Drew με αποτέλεσμα, από τότε μέχρι και σήμερα, να έχουν εκδοθεί τουλάχιστον 175 τίτλοι της σειράς.
Αυτοί είναι και οι πιο αξιόλογοι εκφραστές της Αγγλίας και των ΗΠΑ για την χρυσή εποχή της αστυνομικής λογοτεχνίας. Όμως υπάρχουν και κάποιοι μη Αγγλόφωνοι που σημάδεψαν την χρυσή εποχή. Όπως και σιγά σιγά στο προσκήνιο μπαίνουν νέα πρόσωπα, με νέες ιδέες και κάποιοι που θα φέρουν σημαντικές αλλαγές στο αστυνομικό μυθιστόρημα όπως το ξέραμε μέχρι τώρα. Θα τους δούμε παρακάτω...
Boardgames:
Cluedo
Μια ολόκληρη οικογένεια 71 παιχνιδιών. Κάθε παίκτης προσπαθεί να βρει ποιος έχει κάνει το έγκλημα, με τι όπλο και σε ποιο δωμάτιο. Με ότι παραλλαγή τραβάει η ψυχή σας: Alien, Harry Potter, Junior, 3D, τα πάντα. Αυτό λέει πολλά... Εντάξει, όλοι το ξέρουν και λίγοι το παίζουν πια... Μέχρι και ταινία έγινε, από το επιτραπέζιο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Allibi
Παρόμοιο με το Cluedo μόνο που είναι καθαρά καρτοπαίχνιδο, δεν υπάρχει δηλαδή ο χάρτης του παιχνιδιού. Αντ’ αυτού προστίθεται ένα ακόμα στοιχείο προς διερεύνηση: το κίνητρο.
Από κει και πέρα κανένα επιτραπέζιο που να αξίζει ιδιαίτερης μνείας.
Ellery Queen's Mystery Magazine Game, Ellery Queen's Operation: Murder, Trapped! Ellery Queen's Great Mystery Game
Το πρώτο φαίνεται μια αντιγραφή του Sherlock Holmes Consulting Detective, το δεύτερο θέλει VHS video για να παίξει, το τρίτο είναι πολύ παλιό αλλά έχει τρισδιάστατο χάρτη! 
The Perry Mason Game, Perry Mason Game: Case of the Missing Suspect
deduction games clue-like
The Phantom of the Opera Mystery Game
Τίποτα το ενδιαφέρον…
Videogames:
Για άλλη μια φορά υπάρχει το Clue (ή Cluedo) σε πολλές παραλλαγές. Κλασικό, Secrets and Spies, Murder at Bobby Mansion και άλλα.
Επίσης, μερικά παλιά κλασικά videogames:
Mystery Legends: The Phantom of the Opera
The return of the phantom
Perry Mason: The Case of the Mandarin Murder
Κυρίαρχη στα βιντεοπαιχνίδια πάντως, με τουλάχιστον τριάντα περιπέτειες και μάλιστα πολύ καλές οι περισσότερες, είναι η δραστήρια έφηβη Nancy Drew.
Filmographie:
Gosford Park
Εξαιρετική μεταφορά του αγγλικού τρόπου ζωής μέσα από μια ταινία μυστηρίου με χαρακτήρες που πιάνουν όλη τη γκάμα της κοινωνίας του 1932 στην αγγλική επαρχία. Από την απλή υπηρέτρια ως τον αντιπαθητικό εκκεντρικό λόρδο με το σκυλάκι κι από τον αμερικανό play-boy ως τον αρχιυπηρέτη-άρχοντα της έπαυλης, μια σειρά από πολλούς και καλούς ηθοποιούς πλαισιωμένους από υπέροχη σκηνοθεσία, καταπληκτική φωτογραφία και ενδιαφέρον σενάριο.
Clue
H Miss Peacock, η Miss White, ο Professor Plum, ο Mr Green, η Miss Scarlet, ο Colonel Mustard και φυσικά ο Mr Body, είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της εκπληκτικής ταινίας, μεταφορά του διάσημου επιτραπέζιου στην μεγάλη οθόνη. Παρωδία των αστυνομικών ταινιών με έντονο μυστήριο και πολύ πολύ χιούμορ. Μια από τις αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών.
Τα TV series του Perry Mason από το 1957 ως το 1966 αλλά και μετά με διάσπαρτα επεισόδια ως το 1993 αλλά και το sequel του με τον Matlock, οι σειρές μυστηρίου της Dorothy Sayers (1987) και του Nero Wolf (2002), μια μίνι σειρά με τον Philo Vance του 1974, 22 επεισόδια μυστηρίου το 1975 με τον Ellery Queen συνθέτουν μια μεγάλη ποικιλία για όλα τα γούστα στην μικρή οθόνη.
Η Nancy Drew είχε κι αυτή τις επιτυχίες της με δύο τηλεοπτικές σειρές από 13 επεισόδια το 1995 και άλλα 24 το 1977-78 και μία κινηματογραφική ταινία το 2007 με πρωταγωνίστρια την Emma Roberts.
Music:
Perry Mason από τον Ozzy Osbourne
Links:
Η ιστοσελίδα του περιοδικού Ellery Queen
Ιδιαίτερη αναφορά από το Museum of Broadcast communications για το μακροβιότερο δικηγορικό σίριαλ στην αμερικανική μικρή οθόνη· εννιά χρόνια Perry Mason
Copyright © All rights reserved Γιώργος Ζώτος, 2011
Σημειώσεις: Οι φωτογραφίες του αφιερώματος είναι επιλογές του συγγραφέα.
Άλλα σχετικά θέματα:
*Μετάφραση του αποσπάσματος:
Ο αναγνώστης πρέπει να έχει ίσες ευκαιρίες με τον ερευνητή για την λύση του μυστηρίου. Όλα τα στοιχεία πρέπει να αναφέρονται και να περιγράφονται ξεκάθαρα...
...3. Δεν πρέπει να υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον στην ιστορία. Το να εισάγεις αγάπη είναι σαν να επιβαρύνεις μια καθαρά πνευματική εμπειρία με άσχετο συναίσθημα. Ο σκοπός σου είναι να φέρεις τον εγκληματία στο ειδώλιο του κατηγορουμένου και όχι να φέρεις ένα ερωτευμένο ζευγάρι στην εκκλησία...
...8. Το πρόβλημα του εγκλήματος πρέπει να διαλευκανθεί αυστηρά με νατουραλιστικά μέσα. Μέθοδοι ανακάλυψης της αλήθειας όπως η αυτόματη γραφή, η πνευματιστική δέλτος (πίνακες Ouija), η ανάγνωση του μυαλού, συνεδρίες καλέσματος φαντασμάτων, η σφαιρομαντεία και όλα τα παρόμοια είναι ταμπού. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία του με έναν ορθολογιστή ντετέκτιβ αλλά αν πρέπει να αναμετρηθεί με τον κόσμο των πνευμάτων και την αναζήτηση της τέταρτης διάστασης της μεταφυσικής είναι χαμένος από χέρι...
