Τέσσερις ηθοποιοί σε μία σκηνή αφηγούνται ερωτικές ιστορίες αλλάζοντας ρόλους σε ένα γαϊτανάκι μεταμορφώσεων μέσα στο οποίο τραγουδούν και χορεύουν, ερωτοτροπούν, απατούν, παρασύρονται, βασανίζονται και βασανίζουν έχοντας τη γλυκιά γεύση του έρωτα και την πικρή του φόβου. Το σπονδυλωτό έργο αφορά ερωτικές-σεξουαλικές ιστορίες ανθρώπων ηλικιακά ή ταξικά διαφορετικών. Κι εκεί που είναι τόσο γλυκό να αφεθούν ή να απαιτήσουν, είναι άλλο τόσο πικρό να μείνουν πάλι μόνοι. Πως να κάνουν πάλι μια νέα αρχή;
«Όταν όμως πιστεύεις στον έρωτα, σίγουρα θα υπάρξει κάποιος που θα σε ερωτευτεί...»
Η ιστορία του έργου:
Γράφτηκε το 1897 από τον ιδιοφυή συγγραφέα και διακεκριμένο ψυχίατρο Άρθουρ Σνίτσλερ. Δημοσιεύθηκε στη Βιέννη το 1903 ενώ ένα μόλις χρόνο μετά απαγορεύτηκε λογοκρινόμενο. Η πρώτη φορά που παίχτηκε δημόσια ήταν το 1920 στο Βερολίνο αποκομίζοντας ξανά τη γενική κατακραυγή.
Ο Σνίτσλερ αναφέρεται στα σεξουαλικά ήθη και την κοινωνική συμπεριφορά της εποχής του, συχνά με χιούμορ και μια βέβαιη κατανόηση για κάθε περίπτωση.
Χαρακτηριστικό της διεισδυτικότητας του συγγραφέα είναι το περιστατικό που αναφέρεται στο δελτίο τύπου, ότι: το 1922, ο ιδρυτής της ψυχαναλυτικής μεθόδου Ζίγκμουντ Φρόυντ έγραψε στον Σνίτσλερ "έμαθες μέσα από τη διαίσθηση -αν και στην πραγματικότητα ως αποτέλεσμα βαθιάς παρατηρητικότητας- όλα όσα ανακάλυψα μέσα από συστηματική δουλειά πάνω στους ανθρώπους."
Τόσο η μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν όσο και δραματουργική απόδοση και σκηνοθεσία της Αγγελικής Καρυστινού στέκονται στο ύψος των απαιτήσεων και, μαζί με την εκπληκτική μουσική επιμέλεια της τελευταίας, προσφέρουν ένα αρτιότατο αποτέλεσμα στο κοινό που πραγματικά βλέπει μέσα στους "επί σκηνής έρωτες" μια αντανάκλαση της κοινωνίας, αν όχι της προσωπικής του ζωής.
Την μουσική έχει αναλάβει, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο The Boy και την κίνηση η Τόνια Βασιλάκου. Στα εικαστικά και τα βίντεο της παράστασης ο Σπύρος Παπαρούλιας και στα φώτα ο Νίκος Βλασόπουλος προσφέρουν στην αισθητική της παράστασης αναδεικνύοντας το συναίσθημα της στιγμής.
Εμφανίζονται στη σκηνή και μας ταξιδέψουν στους "έρωτες" οι Ιωάννα Κανελλοπούλου, Βάσια Χρήστου, Βαγγέλης Λάσκαρης και Μιχάλης Φραγκιαδάκης, όλοι με σύνεση και πίστη στο έργο, ανταποκρίνονται επάξια σε κάθε έναν από τους ρόλους που έχουν αναλάβει.
Στις φωτογραφίες ο Γιάννης Μπορμπαντωνάκης. Στα παρένθετα κείμενα ο Γιάννης Αδάμης.
Κι αν με κάθε παραπάνω σειρά σας έδωσα την εντύπωση ότι πρόκειται για έργο εποχής το παίρνω πίσω. Πρόκειται για μια μοντέρνα παράσταση που αντανακλά το σήμερα των σχέσεων και των ερωτικών αναζητήσεων με σύγχρονο τρόπο. Ή μήπως ο έρωτας είναι τόσο διαχρονικό "δαιμόνιο";
Είναι, αναμφισβήτητα. Κι αν ο συγγραφέας θεωρήθηκε τολμηρός τον προπερασμένο αιώνα ή λογοκρίθηκε τον περασμένο απέδειξε έμπρακτα ότι οι σχέσεις, οι έρωτες, οι αναζητήσεις του, το σεξ είναι πάντα επίκαιρα συμπτώματα των κοινωνιών ενώ οι ανθρώπινες ηδονές, οι αδυναμίες, τα ερωτικά τερτίπια, οι ερωτικές απολαύσεις, οι συστολές και ό,τι κυκλοφορεί στη ψυχοσύνθεση του ατόμου είναι αξεπέραστες αισθήσεις.
Η σάρκα καλύπτει τα κόκαλα και βάζουν κι ένα μυαλό εκεί μέσα και μερικές φορές καμιά ψυχή κι οι γυναίκες σπάνε βάζα στους τοίχους κι οι άνδρες πίνουν πολύ και κανείς δε βρίσκει τον άλλον, αλλά συνεχίζουν να ψάχνουν, σερνάμενοι μέσα κι έξω από κρεβάτια. Δεν υπάρχει ελπίδα. Είμαστε όλοι παγιδευμένοι στην ίδια μοίρα.
C. Bukowski
Τόπος: BETON7, Πύδνας 7, Βοτανικός, 2107512625.
Για το Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού ΒΕΤΟΝ7 από το δελτίο τύπου:
Το BETON7 στον τρίτο χρόνο του Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις επέλεξε για θεατρολογικό άξονα το ‘Θέατρο των Ιδεών’ δίνοντας μια συνέχεια στην Αρχαία Τραγωδία και τον Σαίξπηρ που ήταν οι θεματικοί άξονες των προηγούμενων χρόνων.
Το ‘Θέατρο των Ιδεών’ συνδέεται με το αστικό δράμα στις βόρειες λογοτεχνίες και η επιρροή του στην ελληνική δραματολογία, εισάγει κοινωνικούς προβληματισμούς πάνω στην ατομική ανεξαρτησία, τα προβλήματα των διαπροσωπικών σχέσεων, τις θρησκευτικές επιρροές και τις κοινωνικές προλήψεις. Οι μοντερνιστές Ίψεν, Βέντεκιντ, Στρίντμπεργκ, Σνίτσλερ αλλά και οι Ξενόπουλος, Καζαντζάκης, Ταγκόπουλος, Παλαμάς αρθρώνουν μια διαμαρτυρία μέσα από το θέατρο για τα κοινωνικά δρώμενα. Η τάση αυτή καταγράφει την κοινωνική υποκρισία, την ηθική στα ζητήματα των ερωτικών σχέσεων, την χειραφέτηση της γυναίκας, την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και μεμονωμένες πράξεις σαν ειδικές περιπτώσεις ενός κοινωνικού κώδικα.
Το ΒΕΤΟΝ7 σε μια συγκυρία που η πνευματικότητα στην τέχνη αναζητά ταυτότητα και αληθινές πηγές έμπνευσης, σε συνεργασία με τις ομάδες που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ προτείνει κείμενα από τον Στρίντμπεργκ στον Καζαντζάκη για ένα μακρύ ταξίδι με όχημα το θέατρο και σταθερό σημείο αναφοράς την απόλυτη αφοσίωση στην τέχνη και την κοινωνία.
