Δύο συγγραφείς και μία φίλη κάθονται στο ίδιο τραπέζι, ένα κυριακάτικο πρωινό με θέα την Ακρόπολη, και θέτουν ερωτήσεις-θέματα προς την Ελευθερία Μεταξά. Κι εκείνη απαντάει ανέμελα.
Έτσι, χωρίς στήσιμο, χωρίς ρετούς, χωρίς γόμα. Αυθόρμητα και χαλαρά δημιουργήθηκε το παρακάτω αρχείο.
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι ένα παράθυρο από όπου μπορείτε να ακούσετε τι λένε.
 |
| Ελευθερία Μεταξά |
Σ.Θ.: Πότε γράφεις; Τα πρωινά;
Ε.Μ.: Το βράδυ.
Σ.Θ.: Μετά τη δουλειά;
Ε.Μ.: Μετά τις δέκα. Και, ουσιαστικά, μετά τις εντεκάμιση που όλοι έχουν πάει για ύπνο.
Γράφω πάντα βράδυ. Το βράδυ έχω ησυχία και λειτουργώ καλύτερα σαν άνθρωπος. Από μικρή προτιμούσα να ξενυχτάω διαβάζοντας για το σχολείο παρά να ξυπνήσω νωρίς το πρωί.
Λ.Τ.: Έχεις και κάποια άλλα σχέδια όμως! Με μια άλλη δουλειά που λέγαμε...
Ε.Μ.: Ναι. Θα ήθελα να ασχοληθώ με επιμέλειες βιβλίων. Το σκέφτομαι σοβαρά και ήδη έχω δώσει ένα δείγμα στην Ελένη Κεκροπούλου.
Β.Λ.: Το "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά" έχει πολύ καλή διανομή πάντως.
Ε.Μ.: Σχετικά με αυτό... Ο Γιώργος* είπε ένα καλό το καλοκαίρι στην παραλία όταν διάβαζα το Inferno. «Α! Νταν Μπράουν, ε; Πόσα βιβλία έχει γράψει αυτός;» Και του απαντώ πέντε. «Ε, εντάξει! Έχει γράψει δύο βιβλία παραπάνω από εσένα και είναι πάρα πολύ διάσημος. Άρα, άμα κι εσύ γράψεις άλλα δύο βιβλία θα είσαι σαν τον Νταν Μπράουν.» Του λέω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει κάποιες πωλήσεις παραπάνω από μένα. «Επειδή έχει γράψει περισσότερα βιβλία», επιμένει. Η φιλοσοφία του είναι ότι όταν γίνω πολύ διάσημη δε θα χρειάζεται να δουλεύω κι έτσι θα με έχει συνέχεια στο σπίτι.
Β.Λ.: Πάντως, και ο Νταν Μπράουν από το τρίτο με τέταρτο βιβλίο του έγινε τόσο αναγνωρίσιμος και εφόσον χρησιμοποίησε το πιο πιασιάρικο θέμα.
Ε.Μ.: Εμένα το Inferno δε μου πολυάρεσε. Με κούρασε στις περιγραφές.
Β.Λ.: Νομίζω ότι φταίει η μετάφραση. Ο κουμπάρος μου, που το διάβασε στη γλώσσα του, μου λέει ότι "το έβλεπε" ενώ εγώ που το διάβασα μεταφρασμένο δε μπορούσα να το "κάνω εικόνα".
E.M.: Πάντως και στη δική μου περίπτωση, με την επιμέλεια, το δείγμα που μου έδωσε η Ελένη ήταν στα αγγλικά μαζί με μια κατά λέξη μετάφραση και αφορούσε μια μελέτη πάνω στο πρόσωπο του Χριστού. Είχε σημεία στη μετάφραση που δεν έβγαινε νόημα στα ελληνικά, δεν καταλάβαινες τι έλεγε. Οπότε, μόνο από το αγγλικό μπορούσα να καταλάβω τη θεωρία, άρα μπορεί να φταίει η μετάφραση.
Β.Λ.: Όμως το θέμα του...
Ε.Μ.: Καλά εντάξει ο άνθρωπος δεν υπάρχει!
Β.Λ.: Είναι πολύ "μπλεγμένος" όμως. Είναι πολύ γνώστης. Για να γνωρίζεις την αλήθεια που κρύβεται στα έργα του πρέπει να ξέρεις πράγματα πέρα από σπουδή και μελέτη. Πρέπει να είσαι σε κυκλώματα.
Ε.Μ.: Και βέβαια, μιλάμε για άλλες αναλογίες. Στην Ελλάδα το βιβλίο τώρα κινείται.
Τ.Κ.: Η μεγάλη "αδικία" που συνέβη στην Ελλάδα. Όταν άρχισε ο κόσμος να διαβάζει συστηματικά ήρθε η κρίση και ξαναέκαναν οι πωλήσεις βουτιά. Εκτιμώ ότι θα είχαν απογειωθεί οι πωλήσεις αν δεν ξεκινούσε η εποχή της κρίσης.
Β.Λ.: Ξέρεις όμως; Ο κόσμος διάβαζε και συνεχίζει να διαβάζει.
Τ.Κ.: Σαφώς. Αλλά πως; Με ανταλλαγές από τον έναν στον άλλο, κ.ο.κ. και όχι αγοράζοντας, ώστε να κινηθεί η αγορά του βιβλίου!
Β.Λ.: Πάντως, καμιά φορά ακούς να λένε "είμαι εναντίον των ανταλλαγών" ή των δανειστικών βιβλιοθηκών... Όμως, όταν πάρω ένα βιβλίο μέσω ανταλλαγής και μου αρέσει, π.χ. της Μεταξά, το επόμενο βιβλίο που θα αγοράσω θα είναι της Μεταξά!
Τ.Κ.: Βέβαια! Ή θα το προτείνεις σε δυο-τρεις άλλους ανθρώπους. Θα τους κάνεις να αναζητήσουν την Μεταξά.
Β.Λ.: Έτσι! Θεωρώ ότι κάνει πολύ καλό και όχι το αντίθετο.
Λ.Τ.: Εγώ πάλι σαν αναγνώστρια, τη χρονιά που μας πέρασε, το 2013, έκανα τις περισσότερες αγορές σε βιβλία. Υπήρξα και ένα διάστημα μέλος σε ομάδα ανταλλαγών. Έδωσα κάποια από τα δικά μου που δε μου άρεσαν και πήρα κάποια άλλα, όμως, είναι ακόμα στα αδιάβαστα. Γιατί; Γιατί προτιμώ τα καινούργια που βγαίνουν τώρα.
Όσο για την Ελευθερία... τη γνώρισα πέρυσι στο Πεδίο του Άρεως^ κι επειδή μου άρεσε σαν άνθρωπος πήγα αργότερα, μέσα στη χρονιά, σε μια εκδήλωση υπογραφής βιβλίων της, όπου είχαμε το χρόνο να μιλήσουμε. Πήρα και το βιβλίο της. Το διάβασα και είδα ότι μου άρεσε πολύ οπότε μετά σκεφτόμουν πότε θα έρθει η ώρα να πάρω το δεύτερο της Ελευθερίας. Και τώρα, αναμένω και το τρίτο!
Πότε θα κυκλοφορήσει το επόμενο; Μέσα στο εξάμηνο;
Ε.Μ.: Όχι.
Λ.Τ.: Έχεις κάποια συγκεκριμένη προθεσμία από τον εκδοτικό σου; Για παράδειγμα, να κάνεις ένα ή δύο βιβλία το χρόνο; Πως έτυχε να κάνεις και τα φεγγάρια² και τα μαλλιά² μέσα στο ίδιο έτος;
Ε.Μ.: Έτυχε.
Β.Λ.: Μη το κυκλοφορήσεις πάλι μέσα στον ίδιο χρόνο!
Ε.Μ.: Όχι. Προτιμώ να αφήσω το πρώτο μου να αγοραστεί μέσα στο καλοκαίρι και το νέο μου να βγει τα Χριστούγεννα.
Λ.Τ.: Παρακολούθησαν και τις δύο παρουσιάσεις των βιβλίων σου και πέρασα τόσο όμορφα!
Β.Λ.: Σου το είπα και τότε, τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη παρουσίαση, ειπώθηκε αυτό ακριβώς που έπρεπε να ειπωθεί. Χωρίς να πλατειάσουν. Μου έχει τύχει σε παρουσίαση να ακούσω τόσα πολλά για το βιβλίο, για ένα αντικειμενικά ωραίο βιβλίο, που δεν ήθελα να το αγοράσω. Από τη μια δεν διαβάζανε καλά, από την άλλη διαβάσανε πάρα πολύ και τελικά, σαν αναγνώστρια είπα ότι από αυτό που ακούω δε μου αρέσει και δεν το αγόρασα ποτέ.
Τ.Κ.: Σωστά. Μια παρουσίαση πρέπει να προδιαθέτει τον άλλο. Να του κάνει αυτό το κλικ.
Ε.Μ.: Κι εκείνοι που το διαβάζουν να το κάνουν σωστά.
Β.Λ.: Στην δική σου παρουσίαση όχι μόνο έκλεινα τα μάτια και έβλεπα μπροστά μου τη σκηνή αλλά σκεφτόμουν επίσης, γιατί το κάνουν τώρα αυτό και μας αφήνουν εκεί; Ήθελα να μάθω τι θα γίνει παρακάτω.
Λ.Τ.: Οι δύο φίλες σου που διάβαζαν, το έκαναν τόσο καλά! θέλω να σε ρωτήσω ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου βιβλίο μέχρι τώρα; Τα διαχωρίζεις;
Ε.Μ.: Το πρώτο είναι αγαπημένο γιατί είναι το πρώτο και πάντα θα μείνει αγαπημένο γι' αυτόν τον λόγο. Όμως, εκ των υστέρων, έχω ανακαλύψει πολλά λάθη.
Σ.Θ.: Έλα! Συντακτικά;
Ε.Μ.: Όχι. Έχω αφήσει στο τέλος δύο άτομα μεταξύ των οποίων βρίσκεται ο ένοχος, οπότε περιορίζονται πολύ οι πιθανότητες. Είναι ή ο ένας ή ο άλλος. Τους άλλους τους έχω σκοτώσει, το μετάνιωσα και νομίζω ήταν λάθος. Κι εγώ όταν το ξαναδιάβασα, αφού είχε εκδοθεί, σκεφτόμουν ότι προκύπτει ο ένοχος. Σαν αναγνώστρια αυτόν θα σκεφτόμουν.
Λ.Τ.: Ποιο είναι το αγαπημένο σου εξώφυλλο;
Ε.Μ.: Του δευτέρου.
Λ.Τ.: Έχεις πει ότι στο πρώτο σου βιβλίο ο αγαπημένος σου χαρακτήρας είναι η Ρίτα και στο δεύτερο ο Πάρης.
Ε.Μ.: Ναι
Λ.Τ.: Διαχώρισέ τους/ξεχώρισέ τους, πες μερικά λόγια για τον έναν και τον άλλο.
Ε.Μ.: Η Ρίτα είναι η αγαπημένη μου γιατί ουσιαστικά δεν έφταιγε. Από ένα σημείο και πέρα, ο τρόπος που ήρθαν τα πράγματα την καθοδηγούσαν. Ο Πάρης επίσης για τον ίδιο λόγο. Οι πράξεις του δεν ήταν "δικές" του.
Λ.Τ.: Τον δικαιολογείς;
Ε.Μ.: Απόλυτα. Δεν όριζε τη ζωή του από ένα σημείο και μετά, επωμίστηκε ευθύνες που δεν ήταν δικές του και προσπάθησε να δώσει μια λύση, έτσι όπως εκείνος θεωρούσε ότι ήταν σωστό να γίνει, αλλά παίρνοντας μεγάλο βάρος στους ώμους του που δεν ήταν δικό του. Ενώ οι άλλοι χαρακτήρες μου είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους! Όλοι.
Λ.Τ.: Υπήρξε μια στιγμή που θεώρησα ότι η ένοχη είναι η κοκκινομάλλα, η Μαρίνα. Όλα έδειχναν ότι είναι η ένοχη... Όμως, μου το είχες πει ότι σε αυτό το βιβλίο αποκλείεται να βρω τον ένοχο.
Β.Λ.: Θέλω να μου πεις όταν ξεκινάς να συλλάβεις το σενάριο... Όλη αυτή η διαδικασία. Πως το ενώνεις; Πως αποφασίζεις το ρόλο που θα παίξουν τα πρόσωπα; Αν τελικά, αλλάζουν θέσεις τα πρόσωπα; Σου έχει τύχει να αλλάξεις το φίδι γράφοντας;
Ε.Μ.: Το ερέθισμα είναι τυχαίο. Πάντα έχω την αρχή και το τέλος. Το γνωρίζω το τέλος.
Β.Λ.: Τα κλειδιά του βιβλίου σού έρχονται την ώρα που το γράφεις ή τα προσχεδιάζεις από πριν;
Ε.Μ.: Όχι. Μου έρχονται εκείνη την ώρα. Για παράδειγμα, στο τρίτο μου βιβλίο, ενώ το είχα τελειώσει υπήρχε ένα "κάτι" που δε μου άρεζε, σα να έλειπε κάτι, το οποίο όμως δεν ήξερα τι είναι μέχρι που το ξανάρχισα από την αρχή. Και ήρθε όταν το ξαναέπιασα ενάμιση μήνα μετά.
Β.Λ.: Αστυνομικό κι αυτό, έτσι;
Ε.Μ.: Ναι.
Β.Λ.: Και πως το άφησες ενάμιση μήνα μέχρι να το ξαναπιάσεις;
Ε.Μ.: Ένοιωθα πως όσο προσπαθώ να το βρω δεν έρχεται. Οπότε αποστασιοποιήθηκα και προσπάθησα να το δω σαν αναγνώστης, όσο αυτό είναι εφικτό.
Σ.Θ.: Γράφεις με σειρά; Δηλαδή από την αρχή μέχρι το τέλος ή αναλόγως με τη συναισθηματική σου κατάσταση;
Ε.Μ.: Όχι. Πάντα με σειρά. Απλά ξέρω από την αρχή τι θα γίνει στο τέλος και το καθοδηγώ προς τα εκεί.
Β.Λ.: Νομίζω ότι στο αστυνομικό δε μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Τ.Κ.: Ναι. Δε γίνεται. Πρέπει να υπάρχει μια δομή.
Β.Λ.: Αν δεν έχεις τη δομή, αρχή και τέλος, όχι πως θα καταλήξει ακριβώς, αλλά το τι θα γίνει, δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Σ.Θ.: Για παράδειγμα, στην αρχή του βιβλίου όπου γίνεται η εισαγωγή των τριών-τεσσάρων βασικών ηρώων, θα γράψεις ανάλογα με τη συναισθηματική σου κατάσταση;
Ε.Μ.: Νομίζω δε μπορείς να το κάνεις αυτό στο αστυνομικό.
 |
| Αριστερά: Λιάνα Τζ, κέντρο: Σίσσυ Θεοφανοπούλου, δεξιά: Βασιλική Λεβεντάκη |
 |
| Ελευθερία Μεταξά |
 |
| Αριστερά: Βασιλική Λεβεντάκη και Σίσσυ Θεοφανοπούλου, κέντρο: Σίσσυ Θεοφανοπούλου, δεξιά: Βασιλική Λεβεντάκη |
Λ.Τ.: Τους χαρακτήρες τους είχες από πριν σχεδιασμένους;
Ε.Μ.: Τους περισσότερους, ναι. Τους βασικούς μου.
Σ.Θ.: Υπήρξαν και κάποιοι που στην πορεία προέκυψαν;
Ε.Μ.: Ναι.
Σ.Θ.: Ποιοι ήταν οι βασικοί σου;
Ε.Μ.: Η Έλσα, η Στεφανία, ο Μιχάλης, ο Ηλίας και ο Πάρης. Απλά, για τον Πάρη δεν είχα αποφασίσει από την αρχή αν θα είναι καλός ή κακός. Ήμουν μεταξύ τού αν έπρεπε να είναι ένας καλός που δείχνει κακός ή ένας κακός που δείχνει καλός. Αλλά, ότι θα ήταν εκείνος που θα δώσει τη λύση ήταν από την αρχή δεδομένο.
Λ.Τ.: Στην αρχή δείχνει πολύ αντιπαθητικός ο Πάρης.
Σ.Θ.: Υπήρξαν κάποιοι που τους είχες φανταστεί δεύτερους αλλά στην πορεία τους αγάπησες και τους μεγάλωσες το ρόλο;
Ε.Μ.: Οι δεύτεροι παραμένουν δεύτεροι. Μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά... μέχρι εκεί.
Β.Λ.: Πως νιώθεις όταν συλλαμβάνεις την ιδέα;
Ε.Μ.: Θέλω να πάω να γράψω κατευθείαν. Και ήδη έχω την ιδέα για το τέταρτο! Μου ήρθε κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής εκδρομής που κάναμε οικογενειακά στο σπήλαιο των Λιμνών. Όταν αυθόρμητα κάνει ένα σχόλιο ο κουμπάρος μου για το σπήλαιο, κολλάω. Σε όλη την υπόλοιπη ξενάγηση δεν ακούω τίποτα! Περιμένω να τελειώσουμε και πιάνω την ξεναγό για να πάρω πληροφορίες. Αρχίζω να ρωτάω, λοιπόν, τι ώρα κλείνει το σπήλαιο και όταν κλείσει μπορεί κάποιος να μπει, και άλλα τέτοια, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι η κοπέλα έχει αρχίσει να μαζεύεται και να κάνει βηματάκια προς τα πίσω. Ο σύζυγός μου που είδε τη σκηνή ζυγώνει και δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις, ότι είμαι συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και χαλαρώνει η ξεναγός η οποία, όπως μας είπε μετά, με είχε περάσει για σατανίστρια!
Β.Λ.: Κρατάς μαζί σου μπλοκάκι;
Ε.Μ.: Καμιά φορά, ναι. Όχι πάντα όμως. Την ημέρα εκείνη, με το που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο έπιασα κατευθείαν το λάπτοπ.
Β.Λ.: Τη λες την ιστορία σου σε κάποιον;
Ε.Μ.: Όχι, δε τη λέω. Όμως, αφού έχω γράψει το πρώτο κεφάλαιο συζητάω με την αδερφή μου.
Β.Λ.: Της λες όμως και την ιστορία;
Ε.Μ.: Στην αδερφή μου, ναι. Τη λέω.
Β.Λ.: Γιατί την λες;
Ε.Μ.: Αφενός, θέλω να το μοιραστώ με κάποιον. Αφετέρου ζητάω πληροφορίες από εκείνη επειδή είναι νοσηλεύτρια. Και, επειδή είναι πάρα πολύ αυστηρή, ξέρω ότι δε θα μου χαϊδέψει τα αφτιά.
Β.Λ.: Προσωπικά, όταν λέω σε κάποιον την ιστορία μου το κάνω επειδή θέλω να μου βρει τα κενά, ώστε να καταλάβω αν έχω βρει το κλειδί για να το ενώσω. Στο συγκεκριμένο είδος δεν μπορείς να γράψεις αυτό που έχεις και στην πορεία να σκεφθείς το υπόλοιπο ή πως θα το ενώσεις, κ.λ.π γιατί όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.
Λ.Τ.: Το ότι ήσουν ηθοποιός σε έχει επηρεάσει καθόλου στη συγγραφή;
Ε.Μ.: Ναι.
Λ.Τ.: Έχεις παίξει αστυνομικά έργα; Πως σου ήρθε να γράψεις αστυνομικά;
Ε.Μ.: Το αστυνομικό μού άρεσε από μικρή. Το πρώτο βιβλίο που θυμάμαι να διάβασα ήταν της Άγκαθα Κρίστι. Και έπαθα πλάκα. Όταν είδε ο πατέρας μου το βιβλίο που διάβαζα, μου είπε ότι δεν ήταν για μένα και μου έδωσε να διαβάσω Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Το βρήκα τόσο γλυκανάλατο! Το ρομαντικό, το αισθηματικό δεν το 'χω.
Λ.Τ.: Θα έγραφες κοινωνικό;
Ε.Μ.: Όλα τα βιβλία έχουν μια κοινωνική διάσταση στο παρασκήνιο αλλά καθαρά κοινωνικό δε νομίζω να έγραφα.
Β.Λ.: Μια αστυνομική ιστορία σε οδηγεί σε ένα κοινωνικό πρόβλημα με κεκαλυμμένο τρόπο. Καθώς λένε, οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων διηγούνται τις μεγαλύτερες πληγές της κοινωνίας. Ένας δολοφόνος, για παράδειγμα, πως έφτασε να γίνει δολοφόνος; Στον κάθε "δολοφόνο", κάτι δεν έχει λειτουργήσει σε ένα σύστημα σωστά για να του επιτρέψει να μπορέσει να εκτελέσει κάποιες πράξεις.
Σ.Θ.: Το συγκεκριμένο³ βιβλίο έχει την απώλεια.
Β.Λ.: Πάντα υπάρχει μια κοινωνική έκταση.
Λ.Τ.: Γιατί επέλεξες η ηρωίδα σου, η Έλσα, να χάσει και τον άντρα και το παιδί της και να έχει μοναδικό της στήριγμα τον φίλο της;
Ε.Μ.: Η αρχική ιδέα είχε να κάνει με την απώλεια του παιδιού. Μια μέρα που είχα στο μυαλό μου τον γιο μου, στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να του συμβεί κάτι πετάχτηκα. Ένοιωσα ότι δε μπορώ να το διαχειριστώ ούτε σαν ιδέα και αμέσως σκέφθηκα πως θα αισθανθεί μια γυναίκα που χάνει το παιδί της. Γι' αυτόν τον λόγο δεν έβαλα αγόρι στην ιστορία μου.
Β.Λ.: Μπόρεσες να το γράψεις όμως!
Ε.Μ.: Ναι, αλλά δεν άντεχα να βάλω αγόρι στη θέση του χαμένου παιδιού. Ακόμη και στις περιγραφές μου... Το πως πέθανε ο άντρας της Έλσας το περιγράφω. Το πως πέθανε το κοριτσάκι της δεν το περιγράφω. Δε μπορούσα να γράψω κάτι παραπάνω. Στην απώλεια του παιδιού σου, νομίζω, ότι τα χάνεις όλα. Στο βιβλίο αυτό δεν ήθελα να έχει στήριγμα η ηρωίδα μου και γι' αυτό σκότωσα και τον άντρα της.
Όταν μια γυναίκα από το περιβάλλον μου, που γνωρίζω ότι έχει χάσει το παιδί της, αγόρασε το βιβλίο, ένιωσα πολύ περίεργα που επρόκειτο να διαβάσει αυτήν την ιστορία.
Β.Λ.: Το διάβασε τελικά;
Ε.Μ.: Ναι, και σε συζήτηση που είχαμε μου είπε ότι έπρεπε να μείνει δυνατή για το άλλο της παιδί.
Όταν ξαναδιάβαζα το βιβλίο μου, πριν το στείλω, έκλαιγα και μόνο με την σκέψη, επειδή ήξερα τι θα γινόταν παρακάτω.
Β.Λ.: Μα, με το δικό σου βιβλίο κλαις περισσότερο επειδή βιώνεις όλα τα συναισθήματα!
Ε.Μ.: Ναι. Κι αυτό που είπες°... σαν ηθοποιός, πολλές φορές μπαίνω στη διαδικασία να το παίξω για να δω πως θα ήταν η σκηνή και, μάλιστα, πολλές φορές τα "λέω" πριν τα γράψω. Αν με δεις εκείνη την ώρα θα νομίζεις ότι το 'χασα.
Β.Λ.: Ε,ναι. Στο μυαλό μπορεί να σου έρθει κάτι αλλά πρακτικά πρέπει να το "δεις" πώς βγαίνει!
Τελειώνοντας ένα βιβλίο... τι περιμένεις από την Ελευθερία;
Ε.Μ.: Να προχωράει ένα βήμα παραπάνω, να εξελίσσεται, να έχει να πει κάτι περισσότερο.
Β.Λ.: Είναι γεγονός ότι, όσο περισσότερο γράφεις τόσο περισσότερο βελτιώνεσαι. Έχεις σκεφθεί να αλλάξεις το στυλ σου, να πας σε κάτι άλλο; Ή να πιάσεις άλλο είδος;
Ε.Μ.: Α, όχι! Αυτό το είδος το αγαπώ πάρα πολύ και μου αρέσει και σαν αναγνώστρια. Προς το παρόν, τουλάχιστον, όχι.
Β.Λ.: Θα έγραφες θεατρικό ή παιδικό;
Ε.Μ.: Το παιδικό το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο είδος και θαυμάζω τους ανθρώπους που γράφουν παιδικά. Κι επειδή, σαν ηθοποιός, έχω κάνει παιδικό θέατρο... τα παιδιά είναι πολύ πιο αυστηροί κριτές σε σχέση με τους μεγάλους γιατί καταλαβαίνουν αμέσως πότε είσαι ψεύτικος.
Κάποτε, το 1991, είχα γράψει ένα σενάριο και το πήγα σε μια εταιρεία. Με πήραν τηλέφωνο, μου είπαν ότι είναι πάρα πολύ ωραίο και το θέλουν αλλά χωρίς να βάλουν το δικό μου όνομα. Θα έβαζαν το όνομα κάποιου που εκείνη την εποχή ήταν πολύ στα πάνω.
Σ.Θ.: Και με τι αντάλλαγμα;
Ε.Μ.: Τα χρήματα, αλλά επειδή δε με ήξερε κανείς θα έμπαινε το όνομα του τάδε. Τους είπα ένα ευχαριστώ πολύ και από τότε το έχω στο συρτάρι.
Λ.Τ.: Θα έγραφες στο πρώτο ενικό;
Ε.Μ.: Όχι. Θα είναι σα να το ζω, σα να είμαι εγώ, σα να είμαι η ηρωίδα μου. Δε θέλω να είναι τόσο φανερό ότι βγάζω δικά μου πράγματα. Το να είμαι έξω από την ιστορία είναι και πιο ιντριγκαδόρικο, γιατί έτσι κινώ τα νήματα. Ενώ όταν είσαι μέσα στην ιστορία επηρεάζεσαι.
Λ.Τ.: Αν... ηθοποιός σημαίνει φως. Συγγραφέας τι σημαίνει;
Ε.Μ.: Πολύ φως!
Τ.Κ.: Ο ηθοποιός έχει να διαχειριστεί έναν ρόλο τη φορά ενώ ο συγγραφέας σχετίζεται με τα πάντα.
Ε.Μ.: Είναι κάπως σαν τον σκηνοθέτη.
Β.Λ.: Νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τη στιγμή που λαμβάνεις το θέμα σου και αρχίζεις να το πλέκεις, να δημιουργείς την ιστορία, να δημιουργείς τους ανθρώπους σου και τους ζεις όλους. Και τους καλούς και τους κακούς και προσπαθείς να τους καταλάβεις. Ειδικά τους κακούς, οι οποίοι προτού γίνουν κακοί πέρασαν από μια διαδικασία που εσύ πρέπει να τη δεις και να τη βγάλεις.
Λ.Τ.: Στην απομόνωση θα μπορούσες να γράψεις;
Ε.Μ.: Όχι. Ούτε στον παράδεισο δε θέλω να είμαι μόνη μου. Εάν δεν έχω γύρω μου τους δικούς μου ανθρώπους δε μπορώ. Δε με βοηθά η απομόνωση. Γράφω στο χώρο μου, με κλειστή την πόρτα, αλλά ξέρω ότι στο άλλο δωμάτιο είναι ο Τάσος και ο Γιώργος.
Λ.Τ.: Αν σου γινόταν πρόταση, θα ξαναγυρνούσες στο θέατρο;
Ε.Μ.: Είναι ένας χώρος που αγαπώ πάρα πολύ. Έχει τύχει από τότε που σταμάτησα επίσημα το θέατρο, εδώ και 16 χρόνια, να κάνω κάποια πράγματα με φίλους. Για να ξεχαρμανιάζω δηλαδή.
Μετά από μία ώρα ο καφές έχει μισοτελειώσει, τα κρουασανάκια μισοφαγωμένα κι αυτά και το τασάκι φιλοξενεί κιόλας αρκετές γόπες. Η κουβέντα συνεχίζεται με διάφορα άλλα θέματα, γνώμες, ιδέες, απόψεις, σκέψεις... αλλά έχω ήδη κλείσει τον ηχογράφο. Τα σημαντικότερα σημεία της ολόωρης κουβέντας γράφτηκαν εδώ μόνιμοι μάρτυρες του ποιοι ήμασταν εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό.
Και οι κουβέντες... συνεχίζονται.
Συστάσεις με σειρά εμφάνισης:
Σ.Θ.: Σίσσυ Θεοφανοπούλου, συγγραφέας μυθιστορημάτων και παιδικών βιβλίων. (βρείτε την στο facebook)
Ε.Μ.: Ελευθερία Μεταξά, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. (συνέντευξη στο koukidaki)
Λ.Τ.: Λιάνα Τζ, (βιβλιο-)φίλη.
Β.Λ.: Βασιλική Λεβεντάκη, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και παιδικών βιβλίων. (συνέντευξη στο koukidaki)
Τ.Κ.: Η γραφούσα το παρόν.
Σημειώσεις:
*: Ο Γιώργος είναι ο γιος της Ελευθερίας Μεταξά.
^: Αναφέρεται στην έκθεση βιβλίου που πραγματοποιείται μία φορά το χρόνο στο Πεδίο του Άρεως με συμμετοχές από πολλούς εκδοτικούς οίκους, παρουσιάσεις νέων βιβλίων και άλλες εκδηλώσεις.
²: Αναφέρεται στα δύο πρώτα βιβλία της Ελευθερίας Μεταξά, "Όταν μιλούν τα φεγγάρια" και "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά".
³: Για το "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά".
°: Αναφερόμενη στην Λ.Τ. που της είχε απευθύνει μια σχετική ερώτηση.
Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι αποκλειστικής δικής μου επινόησης, ματιάς, επέμβασης από φωτογράφηση που έγινε επιτόπου.
