Στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα, ανοίγω τη σελίδα και σκέφτομαι. Τι να γράψω; Το πάω από δω, το φέρνω από 'κει, σβήνω και γράφω, ξανασβήνω και ξαναγράφω, και όλο κάτι μου φταίει, κάπου πηγαίνει που δε μου "κάνει", κάπως αλλιώς πρέπει να "βγει" για να κουμπώσει με την παράσταση, και άλλες τέτοιες σκέψεις μέχρι που συνειδητοποιώ ότι αν έγραφα σε χαρτί... πρώτον, θα είχα πάθει τενοντίτιδα στο ένα χέρι (τώρα έχω και στα δύο γιατί πληκτρολογώ) και δεύτερον, θα είχα γεμίσει το δωμάτιο με τσαλακωμένες ακυρωμένες σελίδες -τζάμπα τα δέντρα- από τις επαναλαμβανόμενες αλλαγές γνώμης.
Άι στο καλό σου; Τόσο δύσκολο είναι; Τόσα έργα είδες, πού κολλήσαμε;
Στο είδος κολλήσαμε. Μα, τι είδος γραφής είναι τούτο; Τι θέατρο; Άντε, τώρα, να βρεις τρόπο έκφρασης-περιγραφής για να εκφράσεις-περιγράψεις τα ανέκφραστα-απερίγραπτα.
Μήπως είναι κωμωδία; Ε, δε το λες.
Μήπως κοινωνικό; Με τίποτα!
Να είναι τραγωδία; (ας μη ξεχνάμε το πτώμα) Όχι, δα!
Να το πούμε θέατρο του παραλόγου; Τσου. Αφού, έχει λογική!
Ψυχολογικό δράμα; Μπααα.
Περιπέτεια τότε; Δεν...
Αστυνομικό θρίλερ! Ε; Δεν κολλάει.
Τι κολλάει;
Βασικά, για να μη χάνουμε και το χρόνο μας, τίποτα δεν κολλάει.
Αστυνομικοθριλεράτο το σκηνικό: Θεέ μου! Ένα πτώμα! Σε ποιον ανήκει το μαχαίρι; Ποιος το έκανε; Πως; Πότε; Ποιος είναι ο φονιάς; Ποιος είναι το θύμα; Όχι, στάσου. Δε θυμάμαι να μας είχε απασχολήσει το τελευταίο στην παράσταση.
Αστυνομικοθριλεράτο το σκηνικό: Θεέ μου! Ένα πτώμα! Σε ποιον ανήκει το μαχαίρι; Ποιος το έκανε; Πως; Πότε; Ποιος είναι ο φονιάς; Ποιος είναι το θύμα; Όχι, στάσου. Δε θυμάμαι να μας είχε απασχολήσει το τελευταίο στην παράσταση.
Ψυχολογικοδραματικό το σενάριο: Οι μεταπτώσεις στην ψυχολογία μιας μη αναγνωρισμένης καλλιτέχνιδος, ενός κομπέρ ή ενός αποτυχημένου επαγγελματία και λοιπών ενοίκων μπροστά στην ανακάλυψη του πτώματος που βγάζει στην επιφάνεια κάθε κρυμμένη επιθυμία, ψυχασθένεια και άγνωστη πτυχή του χαρακτήρα τους.
Κωμικοτραγικές καταστάσεις: Μία μέρα (κοινή δε την λες) σε μια πολυκατοικία (συνηθισμένη δεν είναι) όπου έξι ένοικοι (αλλού γι' αλλού) ανακαλύπτουν (όχι όλοι, καθώς κάποιοι από δαύτους ούτε τη μύτη τους δε μπορούν να βρουν) ένα πτώμα κι ενώ πρέπει να συντονιστούν (οι ασυντόνιστοι) και να αποφασίσουν τί θα κάνουν με αυτό, ας παραγγείλουν μια πίτσα (άνθρωποι είναι, πεινάσανε). Α! Μη ξεχάσουν τα κοινόχρηστα.
Κοινωνικό το θέμα: Ο Στράτος, η Κέλυ, ο Νίκος, ο Βικέντιος, η Μαρία, η Τιτή. Ένοικοι μια πολυκατοικίας με τις διαφορετικότητες, τις συμφωνίες και τις διαφωνίες τους, με τις συμπάθειες και αντιπάθειές τους, με τις χαρές και τις μαύρες τους. Συγκάτοικοι στα εύκολα και στα δύσκολα.
Μπα, σε καλό μου. Δεν αντιγράφω το δελτίο τύπου να τελειώνουμε;
Λίγα λόγια για το έργο: Μια πολύ- , ένας δια- , πεν- ένοι- και έν- πτώ- μπλ- σε μια τρ- περιπ- !!!
Αναλυτικά: Μια πολυκατοικία, ένας διαχειριστής, πέντε ένοικοι και ένα πτώμα, μπλέκουν σε μια «τρελή» περιπέτεια!!!
Ακόμη πιο αναλυτικά: 6 γείτονες, άνθρωποι απλοί (δεν το λες), καθημερινοί (ούτε κατά διάνοια), όπως λέμε της διπλανής πόρτας (αν έχετε τέτοιους δίπλα σας ή μετακομίστε ή καλέστε την αστυνομία άμεσα), καλούνται να διαχειριστούν την ανακάλυψη ενός πτώματος στην είσοδο της πολυκατοικίας τους.
Πιο αναλυτικά δεν γίνεται: Ο Στράτος, η Κέλυ, ο Νίκος, η Τιτή, ο Βικέντιος και η Μαρία (ή αλλιώς ένας κομπέρ και πέντε από αλλού φερμένοι) ανακαλύπτουν στην είσοδο της πολυκατοικίας τους ένα πτώμα. Αυτόματα ξεκινάει μια παράλογη ξεκαρδιστική ανατρεπτική και αποκαλυπτική μέρα που θα ορίσει την ζωή αυτών των 6… με συγχωρείτε 7 (είναι και το πτώμα!) ανθρώπων, και θα προσδιορίσει τον βαθμό τρέλας τους.
Και το μυστήριο είναι ένα: Πως γίνεται ένα πτώμα να οδηγήσει έξι ενοίκους μιας πολυκατοικίας να φτάσουν στα πρόθυρα της τρέλας και να τους αναγκάσει να φτάσουν στις πιο κρυφές και βαθιές επιθυμίες τους;
Η λύση του μυστηρίου: Όλο αυτό γίνεται γιατί όλοι αυτοί το περίμεναν πολύ καιρό όλο αυτό. Γιατί είναι "Οι τρελοί με το κλουβί".
S.O.S.: Παρακαλείστε για την εχεμύθειά σας. Αυτοί οι άνθρωποι καταζητούνται από κλινικές, αστυνομία, πυροσβεστική, Greenpeace, την Άννα Βίσση και τον περιπτερά τους.
"Όσοι τρελοί προσέλθετε…"
Το πιάσατε; Μιλάμε για τρελές καταστάσεις.
Μοντέρνο, σύγχρονο θέατρο που βλέπεται με ένα μόνιμο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο, πρώτα να δίνει χαρά στο μέσα τού θεατή και στη συνέχεια να προβληματίζει το μυαλό. Απίστευτα, νευρικά τυπάκια κατακλύζουν τη σκηνή με νιάτα και ενέργεια ενώ, οπωσδήποτε, θα θυμάστε για καιρό εκείνο το εξαιρετικό πτώμα στο κορμί του Βαγγέλη Κοντομούς. Το κείμενο του Στρατή Μπέη, αλλά και ο ίδιος υποδυόμενος τον κομπέρ-διαχειριστή, θα σας κερδίσουν άνετα. Ερωτήματα που ξεπετάγονται από τις συνθήκες θα απαντηθούν (ίσως κάποτε) μέσα από το έργο και συμβολισμοί θα κατακλύσουν τα μάτια σας μέσα από την έξυπνη παραστασιοποίηση και ματιά τού σκηνοθέτη Νίκου Βατικιώτη.
Συντελούν:
Σκηνοθεσία και Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βατικιώτης
Κείμενο: Στρατής Μπέης
Οι Τρελοί: Στρατής Μπέης, Κέλλυ Καραμάνη, Χρήστος Πανώρας, Ζέφη Καλπιτζή, Τίνα Παπαδοπούλου, Νίκος Βατικιώτης και το πτώμα: Βαγγέλης Κοντομούς
Ενδυματολογία: Σοφία Χριστίνα Ραδίτσα
Φωτισμοί: Κώστας Χάνας
Φωτογραφίες: Γιώτα Τζόρβα
Βοηθός Σκηνοθέτης - Κίνηση: Μάυ Χάννα
Σκηνή εγκλήματος:
Θέατρο Eliart, Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, 2103477677
Χρόνος δράσης: Κάθε Τετάρτη στις εννιά.
