Την πρωτοσυνάντησα στο φουαγιέ του πολυχώρου Vault μετά την παράσταση Πνιγμονή όπου πρωταγωνιστεί μαζί με άλλες εξαιρετικές συναδέλφους. Ξαναβρεθήκαμε στα εγκαίνια της ατομικής της έκθεσης ζωγραφικής, Ελισάβετ, (πρόσωπα αγίων) στον ίδιο χώρο, όπου και γνώρισα ένα ακόμη από τα εκφραστικά της πρόσωπα. Και κάπως έτσι κατέληξα, έχοντας και την πρώτη ποιητική της συλλογή στα χέρια μου, να εισχωρώ από το παράθυρο στην πολυδιάστατη και πολυδημιουργική φυσιογνωμία της.
Γράφει για τον έρωτα. Τον μεγάλο, κυρίαρχο έρωτα, τον βασανιστή, τον μαρτυρικό, τον κατακτητή. Γράφει για τον έρωτα της συγχώρεσης, της αναμονής, της αϋπνίας. Τον απόλυτο έρωτα του πόθου και της μνήμης. Της γλυκιάς νοσταλγίας της απουσίας του.
Όταν λείπεις... τα μάτια σου, το όνομά σου, η σιωπή σου, τα ΔΕΝ σου... Εσύ. Θα γράφω για σένα κατόπιν εορτής, του έρωτα το τίποτα. Ξένος τόπος τα τσιγάρα σου, ο ακάλυπτός σου, ο σταυρός σου. Δεν κατάλαβες τα λόγια της βροχής.³
Η Κική Μαυρίδου είναι ένα ανήσυχο πνεύμα σε μια ασυγκράτητη καλλιτεχνική φύση. Η πολυδιάστατη δημιουργικότητα που την χαρακτηρίζει εκφράζεται μέσα από τους θεατρικούς της ρόλους, στην ποίησή της ή με το πινέλο της, και δε θα μου έκανε εντύπωση αν μελλοντικά δοκίμαζε να τραγουδήσει ή να γράψει μουσική ή κάτι άλλο!
Όταν λείπεις... τα μάτια σου, το όνομά σου, η σιωπή σου, τα ΔΕΝ σου... Εσύ. Θα γράφω για σένα κατόπιν εορτής, του έρωτα το τίποτα. Ξένος τόπος τα τσιγάρα σου, ο ακάλυπτός σου, ο σταυρός σου. Δεν κατάλαβες τα λόγια της βροχής.³
Στη ζωγραφική είναι αυτοδίδακτη. Κανείς δεν την έβαλε σε καλούπι, κανείς δεν της έδειξε ποια μέθοδο θα ακολουθήσει για να φτιάξει μια εικόνα κι αυτή η ιδιαιτερότητά της σε σχέση με τους μαθητευόμενους αγιογράφους κάνει τα έργα της διαφορετικά και περισσότερο δικά της. Ό,τι βλέπουμε επάνω τους είναι αλλιώς. Άλλα υλικά, άλλος τρόπος, άλλο αποτέλεσμα. Έχει βρει και την κατάλληλη λέξη όταν αναφέρεται στα πρόσωπα των Αγίων της. Αγιογραφώντας, λοιπόν...
Σημείωμα της Κικής Μαυρίδου για την έκθεση:
«Οι αγιογραφίες μου επικεντρώνονται κυρίως στο πρόσωπο και στην "ανθρώπινη" μορφή των αγίων. Κρατούν μεν το σχήμα αλλά όχι την τεχνική της βυζαντινής αγιογραφίας. Δεν υπάρχει καμία αυστηρή γραμμή, τίποτα που να παραπέμπει σε κανόνες και λογική.
Οι άγιοι μου είναι προσιτοί. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Απλές μορφές που ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Αυτό που με κόπο μπορεί να κάνει ο καθένας μας, να ξεπεράσει τα όρια του μέσα από την πίστη, απ' όπου κι αν πηγάζει, όπου κι αν απευθύνεται.
Οι θείες μορφές των έργων μου επιδιώκω να δίνουν την αίσθηση ότι πλησιάζουν, συνομιλούν, ακούν και συναισθάνονται τους ανθρώπους που τις επικαλούνται, να δίνουν την ελπίδα της μεσολάβησης και ίσως του θαύματος.
Ο Θεός μου δεν είναι τιμωρός, αλλά δεν είναι και αθώος. Ένας Θεός που εφηύρε τα "λάθη" δεν μπορεί να μην έχει υποπέσει σε αυτά...»
 |
| Σύνθεση με λεπτομέρειες έργων της Κικής Μαυρίδου |
Από το βιογραφικό της σημείωμα
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Έζησε εκεί, στην Κομοτηνή, στο Wiesbaden της Γερμανίας και πλέον στην Αθήνα. Σπούδασε Θέατρο και Υποκριτική στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., στο Εργαστήρι Πειραματικής Σκηνής Θεσ/κης και στη Νομική Σχολή Κομοτηνής.
Μετράει συμμετοχές σε παραστάσεις του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και στην Πειραματική Σκηνή ως ηθοποιός και ως βοηθός σκηνοθέτη. Μετράει δουλειές με την ομάδα Menestrelli και με τον ποντιακό σύλλογο Wiesbaden Γερμανίας. Είχε την εμπειρία της σκηνοθετικής επιμέλειας μουσικού προγράμματος αλλά και της σκηνοθεσίας παραστάσεων.
Στο θεατρικό σανίδι, τα τελευταία χρόνια τη βρίσκουμε στον πολυχώρο Vault σε συνεργασίες με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά.* Αυτήν την εποχή πρωταγωνιστεί στην παράσταση Πνιγμονή και παρουσιάζει την ατομική της έκθεση ζωγραφικής "Ελισάβετ - Το ανθρώπινο πρόσωπο των Αγίων".
Τέσσερα χρόνια πριν κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή "Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο", η οποία εξαντλήθηκε μέσα σε μήνες** ενώ μέσα στο έτος που διανύουμε θα κυκλοφορήσει η νέα της ποιητική συλλογή με συμμετοχές κι άλλων καλλιτεχνών όπως της Ν. Μποφίλιου, Γ. Ξανθούλη, Μ. Κανά, κ.α.
...θηρία...
Για ποια θηρία μου μιλάς
αγάπη μου;
Τα μόνα θηρία είναι
τα μάτια σου
Πως προέκυψε η ανάγκη να εκφραστείτε γράφοντας ποίηση;
Κ.Μ.: Ειλικρινά δεν θυμάμαι. Ο χρόνος σ’ αυτή τη σχέση δεν έχει μνήμη παρά μόνο αισθήσεις.
Στην πρώτη σας συλλογή ο έρωτας γράφεται με έψιλον κεφαλαίο και είναι ο κυρίαρχος. Γράφετε ερωτική ποίηση αποκλειστικά;
Κ.Μ.: Κάποτε ο Έρωτας -ακόμη τον γράφω με κεφαλαίο το Έψιλον- κατείχε στην ζωή μου κυρίαρχο ρόλο. Αυτός ήταν η μεγάλη μου, εσωτερική "επανάσταση". Η μόνη μου θεραπεία από την ανία της ζωής. Σήμερα, με την πρόσθεση κι άλλων βιωμάτων στη ζωή μου, αναγνωρίζω την καθοριστική σημασία του αλλά δεν παραβλέπω και τα τρωτά σημεία και τις αδυναμίες του. Ο Έρωτας αποτελεί το Πρόζακ για την αντιμετώπιση της ψυχικής μας εξαθλίωσης. Έτσι η ποίησή μου σταμάτησε να περιορίζεται στο θέμα του και η ζωή μου συνειδητά ξεγελιέται από αυτόν.
Πότε να περιμένουμε την επόμενη ποιητική σας συλλογή; Μιλήστε μας σχετικά... Θα κυριαρχεί κι εκεί ο έρωτας;
Κ.Μ.: Προς τα τέλη του 2014, πρώτα ο Θεός. Θα είναι ένα "λογοτεχνικό άλμπουμ" με την συμμετοχή διάφορων σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως ο Γ. Ξανθούλης, Α. Τσιλύρα, Ν. Καραθάνος, Ν. Μποφίλιου, Γ. Κακλέας, Λ. Φωτοπούλου, Σ. Ορνεράκης, Ο. Ιωάννου, Δ. Καρατζιάς, κ.α.
Σ' αυτήν τη συλλογή θα κυριαρχούν όλα τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου. Χαρά, λύπη, φόβος, θυμός.
Πότε νιώθετε την ανάγκη να δημιουργήσετε; Τις ευτυχισμένες στιγμές ή τις μελαγχολικές, μουντές μέρες;
Κ.Μ.: Η ανάγκη για έκφραση γίνεται πιο έντονη στις καταθλιπτικές στιγμές μας. Την ευτυχία τη ζεις. Αιωρείσαι. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Όλα είναι μία παιδική χαρά. Παίζεις, δεν γράφεις. Στη μελαγχολία όμως, το αίτιο της κατάστασής σου σε κλωτσάει σε μια στεγνή, σκληρή πραγματικότητα που σε πνίγει. Ο μέλλοντας χρόνος μοιάζει η μόνη λύτρωση. Το παρόν σε εγκλωβίζει και η έκφραση είναι η πιο λυτρωτική απόδραση.
Αυτό το καιρό παρουσιάζετε την ατομική σας έκθεση, την Ελισάβετ, στο Vault. Στο βιογραφικό σας αναφέρετε ότι γράφετε από τότε που "η θύμηση ενεργοποιήθηκε στο συνειδητό" σας. Η ζωγραφική πως προέκυψε; Πως μπήκε στη ζωή σας;
Κ.Μ.: Πάντα με θυμάμαι με χαρτί και μολύβι ή πινέλο. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου όμως να ασχοληθώ εντατικά με την ζωγραφική και δεν το έκανα. Η αγιογραφία όμως, προέκυψε μέσα από δυσάρεστες συγκυρίες της ζωής μου. Ήταν το τάμα για την υγεία της τότε άρρωστης μητέρας μου. Άλλωστε η έκθεση αγιογραφίας που γίνεται στο θέατρο Vault, έχει τίτλο το όνομα της: ΕΛΙΣΑΒΕΤ. Η μαμά έφυγε, η αγιογραφία έμεινε ως ακόμη ένα δικό της δώρο.
Εκτός από "πρόσωπα Αγίων" ζωγραφίζετε και άλλα θέματα;
Κ.Μ.: Αν μου προκύψει, ναι.
Θέατρο, εικαστικά, ποίηση... Καλλιτεχνική φύση, λοιπόν;
Κ.Μ.: Ο καθένας κολυμπάει στις θάλασσες που αγαπάει και στους βυθούς που αντέχει.
Γνωρίζω ότι έχετε σπουδάσει και Νομικά πέρα από Θεατρολογία και Υποκριτική. Έχετε εργαστεί/εργάζεστε ασκώντας τη δικηγορία ή σας έχει απορροφήσει το θέατρο και γενικότερα τα καλλιτεχνικά;
Κ.Μ.: Ναι, έχω δουλέψει ελάχιστα. Η Τέχνη στη ζωή μου κατέχει θέση οξυγόνου. Η δικηγορία -ή οποιαδήποτε γραφειοκρατική εργασία ρουτίνας- αποτελεί την έλλειψη του. Δεν θα επιβίωνα. Αντιθέτως, μόνο η Τέχνη μπορεί να μου κόψει την ανάσα χωρίς να με φθείρει.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Με τι ασχολείστε αυτό το καιρό;
Κ.Μ.: Αρκετά γελάει ο Θεός. Μη του δώσω κι άλλη αφορμή...
Αυτή την περίοδο "τρέχει" η έκθεση αγιογραφίας στο υπόγειο του Θεάτρου Vault. Παράλληλα, στον ίδιο χώρο, συμμετέχω στην παράσταση ΠΝΙΓΜΟΝΗ σε σκηνοθεσία Δ. Καρατζιά* και δουλεύω την επόμενη ποιητική μου συλλογή...
Τι κερδίζει ο καλλιτέχνης μέσα από την τέχνη;
Κ.Μ.: Τον εαυτό του. Η πραγματική τέχνη αμβλύνει της αιχμηρές γωνίες της μικρότητας. Αποδίδει συναισθηματική δικαιοσύνη. Μοιράζει αλήθειες σε όσους απλώνουν τη χούφτα...
Τι κερδίζει ο θεατής/αναγνώστης;
Κ.Μ.: Την ελευθερία του. Και μπορεί να το κάνει αυτό γιατί η Τέχνη του δίνει την δυνατότητα να ανοίξει τις αμπαρωμένες αποθήκες της ψυχής του.
Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για τον δημιουργό;
Κ.Μ.: Όταν επικοινωνεί το έργο του με τους αποδέκτες του.
Συμφωνείτε με την άποψη ότι η τέχνη πρέπει να προκαλεί;
Κ.Μ.: Ναι, όταν ο λόγος της πρόκλησης είναι για ξυπνήσει τον βοσκό πριν του φάνε τα πρόβατα.
Η Τέχνη είναι τρόπος έκφρασης; Διαφυγής; Οραματισμού ή κάτι άλλο;
Κ.Μ.: Η Τέχνη είναι ερωμένη. Ο Καλλιτέχνης μαζί της δεν είναι ποτέ ανέραστος. Εκφράζεται. Διαφεύγει. Οραματίζεται. Ελπίζει. Ζει. Καταφεύγει. Μοιράζεται. Επιβιώνει.
Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα έργο σας (θεατρικό ρόλο, ποίημα ή εικαστικό) σαν το καλύτερό σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Κ.Μ.: Κάποιο από τα ποιήματα μου. Γιατί αυτά κρύβουν τις πιο κρυφές μου αλήθειες.
“Μνήμη”
Κι όταν μου ζητήθηκε κάτι να στερηθώ
στερήθηκα τη μνήμη
Προς τι οι τόσες θύμησες;
Οι περασμένες αγκαλιές;
Τα όμορφα κοιτάγματα;
Οι κάποτε ερωτικές συνευρέσεις;
Οι μνήμες…
βαρίδια του παρελθόντος
Πόσες μνήμες χωράει το παρόν;
Πόσο παρελθόν αντέχει το μέλλον;
Και τα μάτια σου… μέρος του χθες
αφού σήμερα άλλαξαν βλέμμα
Προς τι οι θύμησες λοιπόν;
Προς τι η βασανιστική αναζήτηση του χθες;
Με έκανες «χθες»...
Γιατί τόση επιμονή να σε κάνω «σήμερα»;
Και όταν μου ζητήθηκε κάτι να απαρνηθώ
απαρνήθηκα τη θύμησή σου γιατί
δεν θέλω να είσαι κάποτε,
θέλω να είσαι τώρα
Όχι να σε θυμάμαι, να σε ζω αγάπη μου
Όχι να με ήθελες, να με θέλεις μάτια μου
Όχι μνήμη, ζωή να γίνεις
να ζούμε,
όχι να θυμόμαστε ότι ζήσαμε…
Τι εύχεστε στην Κική αυτόν τον καιρό; Τι εύχεστε στον υπόλοιπο κόσμο;
Κ.Μ.: Αγάπη, γαλήνη και συναίσθηση...
 |
| Συνθέσεις με λεπτομέρειες από φωτογράφιση της ποιητικής συλλογής και φωτογραφία της Κικής Μαυρίδου από το προσωπικό της αρχείο |
Την αποχαιρετώ με την ευχή να είναι πάντα δημιουργική και χαρούμενη κι εκείνη μού υπογράφει το βιβλίο της/μου με στίχους.
...γιατί τον Έρωτα, αγάπη μου,
εύκολα μπορείς να τον διαγνώσεις,
αλλά δύσκολα τον θεραπεύεις...
Σημειώσεις:
*: Για την παράσταση Πνιγμονή ακολουθήστε τον σύνδεσμο.
**: Την ποιητική συλλογή την απέκτησα από το ταμείο του πολυχώρου Vault εισερχόμενη στο φουαγιέ. Χωρίς να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα βρείτε το βιβλίο, σίγουρα αξίζει να το αναζητήσετε.
³: Κείμενο γραμμένο με συρραφή τίτλων ποιημάτων της.
