koukidaki: Iraq - 9 τόποι επιθυμίας

Ένα αδειανό από έπιπλα δωμάτιο με μια στοίβα μπαλαρίνες στη μέση, αιώνιο σύμβολο θηλυκότητας και γυναικείας φύσης, περιμένουν υπομονετικά να γεμίσουν με ιστορίες, με θύμησες, πόνο, θάνατο, άδικο... και όχι με πόδια. Και κάτω από αυτές προβάλει ένα απόκοσμο φως. Φτάνει μέχρι το δωμάτιο για να φωτίσει τις μνήμες τους. Ή τις καρδιές τους;

Πρόσωπα γυναικών παρελαύνουν φέρνοντας ένα σμήνος αναμνήσεων, φλόγα στα μάτια τους και καυτές ανάσες από θυμό, από θλίψη και απώλεια.

Εννέα γυναίκες (ανα-)βιώνουν με διήγηση -ποιος ξέρει σε ποιο κοινό;- ό,τι πέρασαν και περνούν με παρονομαστή δύο πολέμους και την ανελέητη βία, σωματική ή ψυχική, που κουβαλούν πάνω τους. Ζωές που χάθηκαν αλλάζοντας τα στοιχεία στην ταυτότητα και άλλες με θάνατο. Ζωές που στιγματίστηκαν με αίμα, με απομόνωση, από έρωτα, από αδιέξοδα, από συμβιβασμούς.

Μια ευκαιρία να συναντήσουμε τον κόσμο πέρα από τη γειτονιά μας. Εκεί που ο πόλεμος αποφασίζει τις τύχες, ορίζει τις ζωές. Η πραγματικότητα, η καθημερινότητα των Ιρακινών γυναικών. Η συγγραφέας Heather Raffo -κατά το ήμισυ Ιρακινή, έγραψε αυτό το έργο μετά από ταξίδι της στο Ιράκ- έχει αναφερθεί σχετικά λέγοντας ότι πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ ανατολής και δύσης. Οι χαρακτήρες είναι δεμένοι σε βάθος με τις καταστάσεις ως Ιρακινοί, ενώ ταυτόχρονα το πάθος τους μοιάζει να αντανακλά τα ενδιαφέροντα της δύσης. Το έργο εκφράζει και την ανάγκη για δύναμη γένους θηλυκού.

Ουσιαστική αλληλεπίδραση δεν υπάρχει μεταξύ των μονολόγων, όμως, η δομή τους και η παραστασιοποίηση είναι τέτοια που συνυπάρχουν πάνω στη σκηνή και αλληλοσυμπληρώνονται. Η απίστευτη σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα ευτύχησε να συναντηθεί με την άψογη μετάφραση της Πέπης Μοσχοβάκου και τις πολύ σημαντικές ερμηνείες των επτά ηθοποιών.
Μια ατέρμονη συγκίνηση απλώνεται στο χώρο όταν η Δήμητρα Σύρου στέλνει δεκάδες σ' αγαπώ και μια αλλιώτικη αύρα μας χτυπάει όταν η Χριστίνα Δενδρινού χορεύει έναν βεδουίνικο σκοπό. Η καλλιτέχνις τής Έφης Μεράβογλου χαράζει, με πάθος μεγαλύτερο της καταπίεσης που έχει υποστεί, φιγούρες πάνω στο τελάρο της. Πόσος πόνος μπορεί να χωρέσει στην κοιλιά της εγκύου Δήμητρας Βαμβακάρη; Ποια λύτρωση να περιμένουν οι Χάρις Συμεωνίδου, Έλενα Τυρέα, Στέλλα Δρογγίτη;

Η αίθουσα φορτίζεται με γήινα συναισθήματα πάνω σε γήινα πρόσωπα, χωρίς ίχνος υπερβολής, κάνοντας διαπεραστικό το έργο και φωτίζοντας τις στατικές εικόνες που βλέπουν στις εφημερίδες και στα περιοδικά -ακόμα και στις τηλεοράσεις τους- οι κάτοικοι του υπόλοιπου κόσμου.
Κι ενώ γνωρίζουν ότι θα κριθούν πολύ αυστηρά από την κοινωνία τους δε διστάζουν. Οι γυναίκες αυτές έχουν όση ψυχή χρειάζεται για να μιλήσουν κατάματα στο κοινό τους, όση αλήθεια πρέπει, θάρρος, όση δύναμη αντέχουν και κρατούν ανέπαφο το δικαίωμα στη ζωή έχοντας πάθος και πίστη.