Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά

Η υπόθεση με λίγα λόγια...

Η Έλσα Γληνού είναι ψυχολόγος που συνεργάζεται με την αστυνομία. Βλέπει τη καριέρα της να καταστρέφεται, να τελειώνει η ζωή της, να γίνεται αλκοολική και να βουλιάζει στη μοναξιά της όταν στην τελευταία της δουλειά χάνει τον άντρα και την κόρη της.

Χρόνια αργότερα αναλαμβάνει μια διαλεύκανση μετά την προτροπή ενός φίλου και παλιού συνεργάτη.

Μπλέκεται σε μια ιστορία απαγωγής ενός μικρού κοριτσιού που με κάποιο τρόπο συνδέεται και αφορά το δικό της παρελθόν ενώ θα τη φέρει αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα τής Ελευθερίας Μεταξά διαβάζεται απνευστί καθώς κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τις ραγδαίες εξελίξεις του. Άρτια δομημένο και καλογραμμένο από τη συγγραφέα που δείχνει να το έχει με τις αστυνομικές ιστορίες μυστηρίου όσο και με το κοινωνικό μυθιστόρημα. Μέσα στις σελίδες του ανακαλύπτουμε ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ με συνεχόμενη δράση και νέα στοιχεία που αναδεικνύονται κάθε λεπτό για να εμπλουτίσουν ή να αλλάξουν τα δεδομένα, αλλά και ένα ψυχολογικό δράμα με καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες και καταστάσεις. Η Ελευθερία γράφει με σύνεση όταν αναλύει τις προσωπικότητες ή την ψυχολογία των ηρώων της μένοντας μέσα στα όρια, και γεμίζει το βιβλίο της με όμορφες περιγραφές στις σκηνές δράσης. Στήνει άρτια την πλοκή και οδηγεί τον αναγνώστη της σταθερά και προοδευτικά μέσα στην ιστορία ώστε να μη χάνει καθόλου το ενδιαφέρον του ενώ δεν κάνει πουθενά κοιλιά! Θα κλείσει γλυκά, με τους περισσότερο πονεμένους της ήρωες, προκαλώντας συγκίνηση.

Όλες οι εικόνες της ανάρτησης είναι φωτογραφίες του βιβλίου της Ελευθερίας Μεταξά "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά"

Μετά το πρωτόλειο σας "Όταν μιλούν τα φεγγάρια" ήρθε το "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά". Η συγγραφή φαίνεται ότι έχει μπει στη ζωή σας για τα καλά...

Ε.Μ.: Πριν απαντήσω στην ερώτησή σου, θα ήθελα να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτή τη συζήτηση και για την παρουσίαση του βιβλίου στο αγαπημένο koukidaki. Όσο για τη συγγραφή... πάντα υπήρχε στη ζωή μου. Από τότε που ήμουν μικρή, μου άρεσε να γράφω. Σκάρωνα ιστορίες σε τετράδια στην αρχή παραμύθια και μετά ιστορίες μυστηρίου ή απλώς κατέγραφα τις σκέψεις μου σε  χαρτί. Μόνο που τα κρατούσα πάντα κρυμμένα στο συρτάρι του γραφείου μου. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρω το θάρρος να βγάλω προς τα έξω αυτή μου την ανάγκη.

Τι σας γοητεύει στη συγγραφή μυθιστορημάτων;
Ε.Μ.: Το ταξίδι, ένα ταξίδι πραγματικά υπέροχο! Στην αρχή έρχεται η ιδέα, κι ύστερα ξεκινά να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά η ιστορία. Είναι μια πραγματικά μοναδική εμπειρία  να βλέπεις τους ήρωές σου ν’ αποκτούν τη δική τους υπόσταση και να κατευθύνουν εκείνοι την εξέλιξη, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τα θέλω και τα πρέπει τους. Να βάζεις κομμάτια του εαυτού σου, να μπορείς να εκφράσεις ελεύθερα τις σκέψεις σου, να δίνεις πνοή σε χαρακτήρες που άλλοι είναι τόσο κοντά σε σένα κι άλλοι τόσο μακριά.

Γράφοντας τις εντυπώσεις μου από την ανάγνωση του "Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά" το περιγράφω σαν αστυνομικό θρίλερ αλλά και ψυχολογικό δράμα. Πως χαρακτηρίζετε εσείς το μυθιστόρημα; Ποια περιγραφή του ταιριάζει καλύτερα;
Ε.Μ.: Νομίζω ότι η περιγραφή που κάνεις ανταποκρίνεται απόλυτα σ’ αυτό που έχω και εγώ στο μυαλό μου. Πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες μυστηρίου και τα ψυχολογικά θρίλερ, γενικά οι ιστορίες που έχουν ανατροπές και κάνουν τον αναγνώστη ν’ αναρωτιέται ποιος μπορεί να κινεί τα νήματα. Όταν ήμουν δέκα ετών είχα πάει ένα ταξίδι με τον μπαμπά μου, που ήταν ναυτικός. Στο καράβι υπήρχε μια βιβλιοθήκη. Το πρώτο βιβλίο που έτυχε να διαβάσω  ήταν ένα μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, η «Ποντικοπαγίδα». Γοητεύτηκα αμέσως απ’ το μυστήριο που απέπνεε και προσπάθησα, μάταια βέβαια, να βρω τον ένοχο. Θυμάμαι μάλιστα ότι σκεφτόμουν πώς αυτή η γλυκύτατη γιαγιά που εικονιζόταν στη φωτογραφία μπορούσε να σκαρφίζεται τέτοιες ιστορίες. Ε, αυτό ήταν! Μου μπήκε και μένα το μικρόβιο!

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας και γιατί;

Ε.Μ.: Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Πάρης. Παρότι η Έλσα είναι αυτή που έχει αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη τραγωδία στη ζωή της, ο Πάρης νομίζω ότι μου είναι πιο συμπαθής, καθώς το μυστικό που κουβαλά είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει.  Όλες του οι αντιδράσεις καθορίζονται από παράγοντες εξωγενείς κι όχι απ’ τις δικές του πράξεις. Αναγκάζεται να δείξει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο απ’ το πραγματικό του, ακριβώς για να μην αποκαλυφθεί το μυστικό, κι αυτό θεωρώ ότι πρέπει να είναι πολύ δύσκολο κι επίπονο για έναν άνθρωπο. Ίσως γι’ αυτό το λόγο να είναι κι εκείνος που ουσιαστικά οδηγεί την ιστορία στο τέλος της, που δίνει τη λύση. Άλλωστε, θεωρώ ότι όσοι έχουν υποφέρει πολύ στη ζωή τους έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους: ή γίνονται πολύ καλοί και ζουν για να μοιράζουν αγάπη ή πολύ κακοί και θέλουν κι οι άλλοι να υποφέρουν, όπως υπέφεραν εκείνοι. Δε μπορώ να αποκαλύψω βέβαια ποια επιλογή έκανε ο Πάρης, αλλά νομίζω ότι όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο καταλαβαίνουν απόλυτα γιατί είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.

Και έρχεται η στιγμή που μπαίνει η τελευταία τελεία στο βιβλίο. Το τέλος. Πως αισθάνεστε τη στιγμή που ολοκληρώνετε ένα έργο σας;

Ε.Μ.: Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα μόλις γραφτεί η λέξη «Τέλος». Νιώθω μια χαρά και μια πληρότητα, γιατί η ιστορία ολοκληρώθηκε. Οι ήρωες έχουν κάνει το ταξίδι τους στο δικό μου μυαλό και είναι πια έτοιμοι να ταξιδέψουν στο μυαλό και την ψυχή των αναγνωστών. Παράλληλα όμως, αισθάνομαι και μια θλίψη, γιατί μ’ αυτούς τους χαρακτήρες δέθηκα. Χάρηκα με τις χαρές τους, πόνεσα με τον πόνο τους, θύμωσα, έκλαψα, γέλασα... έζησα μαζί τους. Είναι ένα δικό μου κομμάτι που πρέπει να το αποχωριστώ. Ναι, αυτό είναι... ένας χωρισμός, μια σχέση με υπέροχες στιγμές, που όμως έκανε τον κύκλο της και τελείωσε. Και κάθε χωρισμός αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη.

Με τι ασχολείστε αυτόν τον καιρό; Ετοιμάζετε/γράφετε κάτι άλλο; Τι να περιμένουν οι αναγνώστες σας στο προσεχές μέλλον;

Ε.Μ.: Έχω σχεδόν ολοκληρώσει το τρίτο μου βιβλίο. Και λέω σχεδόν, γιατί η  ιστορία έχει γραφτεί. Μου λείπει όμως κάτι, το οποίο ακόμα δεν το έχω βρει. Τι είναι; Δεν ξέρω, κι αυτό είναι το δύσκολο. Να ανακαλύψεις κάτι, χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι ψάχνεις! Αλλά, θα το βρω! Θα με βοηθήσει η Φαίδρα, η ηρωίδα του βιβλίου, που αυτό το διάστημα την ταλαιπωρώ και με ταλαιπωρεί και κείνη! Κι αν όχι η Φαίδρα, κάποιος άλλος ήρωας... ο Δημήτρης, ο Χριστόφορος... κάποιος...

Γιατί πρέπει να διαβάζουμε; Τι κερδίζει ο άνθρωπος από τη λογοτεχνία; Τι έχετε κερδίσει εσείς από την ανάγνωση λογοτεχνικών έργων;
Ε.Μ.: Το διάβασμα είναι μια ανεκτίμητη αξία. Μέσα απ’ τις σελίδες ενός βιβλίου μπορεί κάποιος να πραγματοποιήσει τόσα ταξίδια, όσα ποτέ δε θα καταφέρει να κάνει στη ζωή του. Ανοίγει το μυαλό και η ψυχή. Νομίζω ότι, αν  όλοι οι άνθρωποι διάβαζαν, θα ζούσαμε σε έναν κόσμο καλύτερο. Στις σελίδες ενός βιβλίου μπορεί να ανακαλύψει κανείς τόσα μηνύματα, τόσες αξίες, τόσες γνώσεις... Τι κέρδισα εγώ απ’ την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων; Όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω.  Μια φιλοσοφία ζωής, μια στάση ζωής. Προσπαθώ να πείσω τους μαθητές μου να διαβάσουν λογοτεχνία. Πιστέψτε με, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Δυστυχώς σήμερα οι νέοι δε διαβάζουν. Και δε φταίνε αυτοί, βέβαια! Είναι πράγματι λυπηρό σε μια χώρα με λογοτεχνική παραγωγή αιώνων κυριολεκτικά, σε μια χώρα που έβγαλε έναν Σοφοκλή, έναν Καζαντζάκη, έναν Βενέζη, έναν Σεφέρη, έναν Ρίτσο, έναν Ελύτη, μια Ιορδανίδου, μια Δημουλά και τόσους άλλους (άπειρους, πραγματικά) το ίδιο το σχολείο, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να μην έχουν καταφέρει να καλλιεργήσουν  στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα!

Τι έχετε κερδίσει από τη συγγραφή βιβλίων;
Ε.Μ.: Το να μπορώ να μοιράζομαι με άλλους το ταξίδι. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό! Γράφοντας, διοχετεύω την ενέργειά μου, τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου, τις ευαισθησίες μου. Κι όλα αυτά τα μοιράζομαι! Πρόκειται για μια πραγματικά υπέροχη εμπειρία!

Όνειρα, προσδοκίες, θέλω... Πόσα/ποια από αυτά έχετε καταφέρει και πόσα/ποια αποτελούν τους επόμενους στόχους σας;

Ε.Μ.: Όνειρα πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, γιατί αποτελούν την κινητήρια δύναμη για τις πράξεις. Έχω μια όμορφη οικογένεια και έναν υπέροχο γιο (ναι, είμαι χαζομαμά και το ομολογώ ανερυθρίαστα!), έναν σύντροφο που μ’ αγαπά και με καταλαβαίνει, κι όσο κι αν γκρινιάζει όταν τον αφήνω μόνο του για να γράψω ή όταν μου μιλάει κι εγώ είμαι απορροφημένη στις περιπέτειες των ηρώων μου, ξέρω ότι χαίρεται για μένα. Έχω τους γονείς μου, την αδερφή μου και δύο ανήψια, που είναι διαβολάκια και τα λατρεύω. Νιώθω ευλογημένη, γιατί στη ζωή μου απέκτησα πραγματικούς φίλους, που πορευόμαστε μαζί, στα δύσκολα και στα εύκολα. Και, πλέον, κάνω κι αυτό που πάντα λάτρευα: γράφω. Αυτό που θέλω είναι να είμαστε καλά, όλοι! Πρώτα απ’ όλα αυτό! Και να συνεχίσω να κυνηγάω το όνειρό μου, γράφοντας... γράφοντας... γράφοντας... Κι ακόμα κι αν κάποια απ’ τα όνειρά μου μείνουν ανεκπλήρωτα (και... έχω βάσιμες υποψίες ότι κάποια θα μείνουν!), δε με πειράζει καθόλου. Τουλάχιστον, θα μου έχει μείνει η χαρά να ονειρεύομαι... Άλλωστε, σημασία έχει το ταξίδι! Έτσι δεν είναι;