«Μόνο ως παιδί μπορώ να ονειρεύομαι ακόμα» Μάριος Καρακατσάνης

Ο Μάριος Καρακατσάνης, με δήλωσή του, γράφει από τα δεκατρία του. Ποίηση, μυθιστορήματα, διηγήματα... Τα πάντα. Ό,τι τον αγγίζει, όσα τον ταλαιπωρούν, προσωπικές εμπειρίες, ευχάριστα, δυσάρεστα... Άπαντα ερεθίσματα γίνονται έμπνευση και θέματα στην πένα του. Από ένα σημείο και μετά είναι μονόδρομος, θα πει -κάπου το διάβασα.
Ο Μάριος Καρακατσάνης δε μπορεί να διαβάσει κανένα βιβλίο μεγαλύτερο των εκατό σελίδων ή, τέλος πάντων, του όγκου σελίδων που είναι σε θέση να διαβάσει απνευστί. Ούτε τα δικά του. Είναι δυσλεκτικός και η ανάγνωση βιβλίων είναι από προβληματική ως αδύνατη. Ούτε και να γράψει μπορεί. Τουλάχιστον, όχι με την έννοια που δίνουμε στη λέξη όταν αναφερόμαστε στη συγγραφή.
Ο Μάριος Καρακατσάνης δε το έβαλε κάτω. Άρπαξε τη δυσλεξία του, τη βούτηξε από τα μαλλιά και της επιβλήθηκε. Δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο, όπως τον έσπρωχνε η φύση του. Γεννημένος συγγραφέας και αποφασισμένος να περάσει το δικό του, αντιστάθηκε στο μοιραίο, βρήκε το δικό του τρόπο έκφρασης και ξεκίνησε το ταξίδι των λέξεων.
Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε διαδικτυακά με ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Του είχα προτείνει μια συνάντηση, να πιούμε καφέ και να μιλήσουμε για εκείνον και τα βιβλία του ηχογραφώντας τα λεγόμενά μας. Μια πρακτική απείρως ευκολότερη για τον κάθε συνεντευξιαζόμενο -ιδανική για την περίπτωσή του- αλλά προτίμησε να απαντήσει γραπτώς! Και μάλιστα αυθημερόν! Ούτε μέτρησε τις λέξεις στον χειμαρρώδη λόγο του αποδεικνύοντας ότι δεν αστειεύεται καθόλου όταν λέει με πείσμα και επιμονή δε σταμάτησα ποτέ.
Σήμερα, έχει δει δύο βιβλία του να παίρνουν την έντυπη μορφή τους, έχει τελειώσει το τρίτο του μυθιστόρημα ενώ έχει ήδη σχηματίσει το τέταρτο και, στα ενδιάμεσα, εμπλουτίζει την ιστοσελίδα του και εκφράζεται γράφοντας ιστορίες θρίλερ. Έχει βρει τον άνθρωπο της ζωής του, τη σύντροφό του, και μερικούς πολυαγαπημένους, καρδιακούς φίλους αλλά, πάνω από όλα, έχει βρει ποιος είναι, τι θέλει να κάνει στη ζωή του και στοιχηματίζει άνετα ότι δε θα βρει εμπόδιο να τον σταματήσει.

Τι είναι η δυσλεξία;

Μ.Κ.: Η δυσλεξία ως έννοια είναι ένας όρος ιατρικός που αναγνωρίζει τη μαθησιακή διαταραχή που προκαλεί προβλήματα στην ανάγνωση και στη γραφή λέξεων. Η δυσλεξία, επειδή υπάρχει θεραπεία, δεν σημαίνει πως είναι και νόσημα! Αν διαγνωστεί έγκαιρα αντιμετωπίζονται τα περισσότερα συμπτώματά της. Όσο συντομότερα εντοπιστούν, τόσο συντομότερα αντιμετωπίζονται. Σε εμένα δυστυχώς, λόγω της εποχής μου (1978), διαγνώστηκε όταν πια ήμουν 30 ετών και αυτό με δική μου πρωτοβουλία, γιατί πάντα είχα την απορία του τι συνέβαινε με εμένα. Ωστόσο, δεν θέλησα να ακολουθήσω καμιά θεραπεία αφού έμαθα πια να ζω με αυτή, την θεωρώ φίλη μου και σύντροφό μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Με άλλα λόγια, την συνήθισα πια.
Η δυσλεξία, πρέπει να ξεκαθαρίσω, ούτε ασθένεια είναι, ούτε μεταδίδεται. Αφορά μια δυσλειτουργία νευρολογικών αιτιών και κληρονομικών. Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί με δυσλεξία θα πεθάνει με αυτή. Όπως, πολύ απλά, ο άνθρωπος που γεννήθηκε να γράφει με το αριστερό, και κάποτε αυτό ήταν κατακριτέο και δεχόταν μεγάλη βία για να αλλάξει χέρι γραφής. Αριστερόχειρας γεννήθηκε κι αριστερόχειρας θα πεθάνει. Όπως εκείνος που γεννήθηκε με μπλε χρώμα ματιών...
Οπωσδήποτε, η δυσλεξία επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων που τη βιώνουν. Ζουν στην μειονεξία, στο περιθώριο, επειδή δυσκολεύονται μαθησιακά να προχωρήσουν στα στάδια της σχολικής εξέλιξης όπως τα άλλα παιδιά. Η αποτυχία που εισπράττουν δεν είναι δική τους ευθύνη, όμως επηρεάζει έντονα τον ψυχισμό τους.

Πόσο δύσκολο είναι για εκείνον που πάσχει από δυσλεξία να διαβάζει και να γράφει;

Μ.Κ.: Είναι πάρα πολύ δύσκολη η ανάγνωση γιατί μεταξύ άλλων, εμείς οι δυσλεκτικοί, έχουμε πρόβλημα συγκέντρωσης αλλά και μνήμης. Εγώ προσωπικά δεν έχω διαβάσει ποτέ μου κανένα βιβλίο που έχει πάνω από 100 σελίδες, γιατί έπρεπε να το ξεκινήσω να το τελειώσω αυθημερόν. Οι λόγοι είναι πολύ απλοί. Αν επιχειρούσα να διαβάσω ένα μεγαλύτερο και το έκλεινα για να το συνεχίσω κάποια άλλη μέρα, δεν θα θυμόμουν το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης που είχα διαβάσει! Επίσης, ήταν ακατόρθωτο να διαβάζω δίχως να σκέφτομαι κάτι άλλο! Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ο νους μου ταξιδεύει αλλού και όχι σε αυτό που κάνω. Δεν είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω.
Όσο για την γραφή, είναι πιο εύκολη σε σύγκριση με την ανάγνωση, αλλά έχει και αυτή τα δικά της προβλήματα. Καταρχάς είμαστε εντελώς ανορθόγραφοι. Έχουμε άθλιο γραφικό χαρακτήρα και το κυριότερο όλων κάνουμε ασύντακτες προτάσεις. Αυτό δεν επηρεάζει εμάς αλλά τους άλλους, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γράφουμε. Το πρόβλημα σύνταξης υφίσταται επειδή τα γραφόμενά μας είναι ένας συνδυασμός σκέψης και γραφής. Όταν σκεφτόμαστε κάτι υποσυνείδητα γράφουμε ένα μέρος στο χαρτί και τα άλλα παραμένουν στο μυαλό μας. Για εμάς είναι μια ολοκληρωμένη εικόνα. Για τους άλλους όμως, που δεν ξέρουν τι σκεφτόμαστε, είναι πρόβλημα να κατανοήσουν αυτά που εμείς θέλουμε.

Πως καταφέρατε να ξεπεράσετε τα εμπόδια της δυσλεξίας και να είστε σε θέση να γράφετε;

Μ.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξεπεράσει ακόμα κανένα εμπόδιο! Η τεχνολογία με βοηθάει και η επιμονή μου. Πάντα τα γραπτά μου τα κάνω σε υπολογιστή έτσι ώστε να μην φαίνεται ο γραφικός μου χαρακτήρας, αλλά και να μου διορθώνει τα σοβαρά ορθογραφικά μου λάθη. Όσον αφορά την σύνταξη, τα διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά και διορθώνω κάθε φορά ό,τι μου χτυπάει άσχημα στο μάτι. Βέβαια όταν τελειώνω ένα έργο μου, βάζω την σύντροφο μου αλλά και 4 φίλους, που πλέον για εμένα είναι οικογένεια μετά από τόσα χρόνια που συνεργαζόμαστε, να τα διαβάζουν και να μου λένε ό,τι απορία έχουν, ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Έτσι διορθώνω ξανά ό,τι προκύψει.
Ο κυριότερος λόγος, όμως, που με βοήθησε να μπορέσω μετά από 20 χρόνια να γράψω 3 βιβλία και 10 ιστορίες είναι ότι γράφω από 14 ετών. Με πείσμα και επιμονή δεν σταμάτησα ποτέ, μα ποτέ, να γράφω ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Ποιήματα, μικρές ιστορίες, ακόμα και σε ημερολόγιο. Βλέποντας τα μειονεκτήματά μου έναντι των άλλων, η αγάπη μου για το γράψιμο με ώθησε να μην υποχωρήσω. Ειδικά όταν έδινα τις ιστοριούλες μου σε φίλους και εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι έγραφα τσαντιζόμουν περισσότερο. Τότε, σε ηλικία 16 ετών, έβαλα στόχο ότι μια μέρα ο κόσμος όχι μόνο θα διαβάζει τις ιστορίες μου αλλά θα τις καταλαβαίνει κιόλας! Δεν με ένοιαζε αν θα του άρεσαν ή όχι. Αυτό που με έκαιγε ήταν να μπορούσε να τις καταλάβει.
Έτσι, 19 χρόνια μετά, το πείσμα μου με δικαίωσε. Και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω. Γιατί για εμένα δεν μετράει αν ο κόσμος με χαρακτηρίσει συγγραφέα ή όχι, με νοιάζει όμως να ξέρω ότι καταλαβαίνει τι γράφω, τι σκέφτομαι, τι μηνύματα θέλω να περάσω μέσα από κάθε μου ιστορία. Αν το καταφέρω αυτό, ναι, θα μπορώ να πεθάνω ήσυχος. Από εκεί και πέρα αν αποκτήσω και την πολυτέλεια να αγαπήσει ο κόσμος τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και γραφής μου, τότε ναι, θα μπορώ να πω ότι κατάφερα να ξεπεράσω κάθε μου όνειρο, κάθε μου προσδοκία, έχοντας βαθιά μέσα μου την ικανοποίηση ότι νίκησα την ζωή που με έκανε να νιώσω τραγικές καταστάσεις με συμμαθητές αλλά και με τις εκάστοτε συντρόφους μου, που πάντα με κορόιδευαν όταν διάβαζαν κείμενά μου, αφού το μόνο που έβλεπαν ήταν καλικαντζούρες και ορθογραφικά λάθη. Τίποτε άλλο. Ακόμα και στις ευχετήριες κάρτες...

Θα λέγατε ότι σας διακρίνει μια κλήση προς το μεταφυσικό, το παράξενο, τον τρόμο ή το θρίλερ;

Μ.Κ.: Δεν θα ξεχάσω ποτέ, και φυσικά ούτε κι εκείνη, όταν σε ηλικία 14 ετών με έστειλε η μητέρα μου να πάρω μια βιντεοκασέτα να δούμε. Εκείνη την εποχή, θυμάμαι, με είχε ταράξει στις ταινίες της Disney. Πηγαίνοντας εγώ καμαρωτός καμαρωτός στο μαγαζί πήρε το μάτι μου το εξώφυλλο μιας βιντεοκασέτας που είχε έναν χοντρό μουσάτο τύπο με ματωμένη φόρμα που κράταγε έναν μπαλτά. Και επάνω από αυτόν έγραφε με ματωμένα γράμματα “Ο Σφαγέας”. Μαγνητισμένος από το υπέροχο εξώφυλλο, δίχως καν να κοιτάξω την υπόθεση, την πήρα κατευθείαν. Πηγαίνοντας την σπίτι μου, περιμένοντας η μητέρα μου να δει καμιά νεράιδα ή κάνα ξωτικό, της έδειξα όλο καμάρι τον Σφαγέα! Βλέποντας τον τίτλο και μόνο, μόνο συγκοπή δεν έπαθε. Παίρνοντας άρον άρον την ταινία από τα χέρια μου, την γύρισε πίσω φέρνοντας μια οικογενειακή του Disney. Από εκείνη την ημέρα και μετά όμως, εγώ σκεφτόμουν μονάχα ταινίες σαν τον σφαγέα. Πηγαίνοντας στα Video club χάζευα με τις ώρες τα εξώφυλλα ταινιών θρίλερ, τρόμου, φρίκης. Ένιωθα ότι αυτές ήταν ταινίες για εμένα. Ένιωθα να με ελκύουν κυριολεκτικά, κάθε φορά που αντίκριζα μια φωτογραφία τους, ορμώμενος από τον τίτλο της και μόνο, έφτιαχνα μέσα στο μυαλό μου δικά μου σενάρια και σκηνές.
Είχα διαπιστώσει ότι όπου φοβόντουσαν άλλα παιδιά, εγώ πήγαινα δίχως κανέναν ενδοιασμό. Ξέρετε, πολλές γειτονιές είχαν τα δικά τους “στοιχειωμένα”. Ειδικά στην δική μου, στα Ταμπούρια που μεγάλωσα, υπήρχαν διατηρητέα κτίσματα που πίσω τους έκρυβαν μεγάλη ιστορία από τον καιρό του πολέμου. Σαν παιδιά κι εμείς φτιάχναμε τις δικές μας ιστορίες φαντασμάτων που δήθεν από κάπου τα είχαμε ακούσει δημιουργώντας μια τεράστια ράδιο αρβύλα. Όταν ερχόταν ένα παιδί και έλεγε ότι είχε μάθει για ένα μέρος που είχαν βασανιστεί Έλληνες στρατιώτες ή άμαχοι και μέχρι σήμερα ακούγονταν φωνές, εγώ κατευθείαν έφτιαχνα σενάρια, εντελώς υποσυνείδητα. Φανταζόμουν τα μαρτύρια που μπορεί να είχαν περάσει, και φυσικά τις πονεμένες κραυγές τους. Ο πρώτος που ρώταγε που ήταν αυτό το μέρος ήμουν εγώ. Φυσικά, εννοείται, ότι πήγαινα κιόλας! Καμιά φορά έπαιρνα μαζί μου και κάνα κομμάτι σάπιο ξύλο ή μέρος από τον μουχλιασμένο τοίχο, να τα έχω ενθύμια.
Από την ενηλικίωσή μου, από τα 18 μου, μέχρι και σήμερα το 90% των ταινιών που έχω παρακολουθήσει είναι κάθε μορφής θρίλερ. Από ψυχολογικό μέχρι και σπλάτερ. Δυστυχώς όμως, δεν θυμάμαι αρκετούς τίτλους, ούτε υποθέσεις. Το μόνο που έχω συγκρατήσει και θυμάμαι -κάθε του σκηνή- και αυτό επειδή το είδα 11 φορές και έχω κλάψει και τις 11, παραδόξως δεν είναι θρίλερ! Είναι ο κύκλος τον χαμένων ποιητών. Αυτή η ταινία με εκφράζει όσο καμιά άλλη. Πέραν όμως από αυτή, ταινίες σαν την 6η Αίσθηση, οι Άλλοι, Η σιωπή των αμνών και όλες του Stephen King είναι τα καμάρια της προσωπικής μου συλλογής. Μια συλλογή που απαρτίζεται από 1200 ταινίες εκ των οποίων οι 980 είναι κάθε μορφής θρίλερ.
Η αγάπη μου για το μεταφυσικό με ώθησε να δημιουργήσω και το προσωπικό μου site (http://www.esperos-paranormal.com) όπου μέσα από αυτό εκφράζουμε, όχι μόνο εγώ αλλά και τα μέλη του, ελεύθερα την άποψή μας για την μετά θάνατο ζωή, τις συνωμοσίες, την θρησκεία, το μεταφυσικό και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Κάτι που δεν γνωρίζετε είναι ότι σε όλα μου τα βιβλία, αλλά και τις ιστορίες που γράφω, είτε οι πρωταγωνιστές, είτε οι δευτερεύον ρόλοι, εκφράζουν απόψεις, σκέψεις ή ακόμα και λόγια που είτε έχω πει, είτε θα ήθελα να πω αν μου δινόταν η ευκαιρία. Πάντα όταν γράφω κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, βγάζω την μάσκα που φοράω στην καθημερινή μου ζωή και εκφράζομαι ανοικτά ως Μάριος. Ίσως γι' αυτό όσοι έχουν διαβάσει έργα μου λένε ότι πλημμυρίζουν με εικόνες και συναισθήματα. Ποτέ δεν παρουσιάζω ένα έργο μου αν πρώτα δεν ανατριχιάσω ή δεν κλάψω πρώτος εγώ.

"Η Συμφωνία" είναι το πρώτο σας δημοσιευμένο μυθιστόρημα. Μιλήστε μας γι' αυτό. Πως προέκυψε τούτο το βιβλίο; Ποιος χαρακτηρισμός του ταιριάζει: μυστήριο, τρόμος, κάτι άλλο;

Μ.Κ.: Η Συμφωνία είναι βασικά το δεύτερο δημοσιευμένο βιβλίο μου! Απλά το πρώτο, με την ονομασία “Το Ξύπνημα”, ήταν μια προσπάθεια εντελώς προσωπική. Δεν είχε επαγγελματική επιμέλεια, πάρα μόνο ότι μπορούσαν να κάνουν οι φίλοι που σας προανέφερα. Υπάρχει όμως κανονικά στα βιβλιοπωλεία από την Bookstars η οποία ανέλαβε μόνο την διάθεσή του και τίποτε άλλο.
Η Συμφωνία είναι ουσιαστικά η πρώτη μου επαγγελματική παρουσία και μιας και μου δίνεται ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία της Αλεξίας Κιουρτσίδου και του Γιώργου Αλιπράντη, οι οποίοι με εμπιστεύτηκαν και με ένταξαν στην εκδοτική τους οικογένεια, δίνοντας μου την ευκαιρία, την χαρά αλλά και την τιμή να παρευρίσκομαι μαζί με σημαντικούς συγγραφείς όπως την Νατάσα Γκουτζικίδου, που με εμπιστεύτηκε πρώτη και με συνέστησε στην Αλεξία και θα ήθελα, και μέσα από εδώ, να την ευχαριστήσω.
Το βιβλίο αυτό προέκυψε από την ανάγκη μου να εκφράσω ένα μέρος από όλα αυτά που με προβλημάτιζαν. Πιο συγκεκριμένα την αχαριστία και την επιπολαιότητα του ανθρώπου. Μη νομίζετε ότι υπάρχει κάποιος που απέχει από αυτούς τους χαρακτηρισμούς και εννοείται ούτε εγώ. Όλοι μας ζητάμε πάντα το κάτι παραπάνω, ποτέ δεν φτάνει ό,τι έχουμε. Τα σπίτια μας είναι γεμάτα με κάθε λογής αγαθά, και όμως το ΜΟΝΟ που ξέρουμε είναι να παραπονιόμαστε για ό,τι μας λείπει, αγνοώντας τόσο προκλητικά το τι έχουμε! Είμαστε γεμάτοι επιθυμίες αλλά και ανθρώπινα λάθη που, βέβαια, είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί αλλιώς δεν θα ήμασταν άνθρωποι αλλά μικροί θεοί. Το λάθος μας είναι όταν δεν μαθαίνουμε από αυτά τα σφάλματα! Και ακόμα χειρότερα όταν κοροϊδεύουμε πρώτα τον εαυτό μας και ύστερα τους άλλους για να μην νιώθουμε τύψεις λέγοντας “αν μου έδινε ο Θεός μια ευκαιρία θα τα άλλαζα όλα! Αλλά δυστυχώς δεν την έχω...” και αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ξεπερνάμε το λάθος, μέχρι να πάμε στο επόμενο. Ε, λοιπόν η Συμφωνία διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό! Τι θα έκανε κάποιος αν του δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία. Πως θα την εκμεταλλευόταν σε συνδυασμό με τα ανθρώπινα πάθη του και κυρίως, αν τελικά την άξιζε.
Ο χαρακτηρισμός που θα του έδινα; Είναι αναμφίβολα ένα λογοτεχνικό βιβλίο φαντασίας με αρκετή δόση μυστηρίου.

Αυτήν την εποχή, εκτός από τις ιστορίες σας που δημοσιεύονται στο koukidaki μία κάθε βδομάδα, ετοιμάζετε κάποιο άλλο μυθιστόρημα; Υπάρχει κάποια ιδέα που θα θέλατε να υλοποιήσετε προσεχώς;

Μ.Κ.: Μόλις τελείωσα το τρίτο μου βιβλίο, με τον τίτλο "Άμυ" που αφηγείται την ιστορία μιας κοπέλας, της Αμαρυλλίς (Άμυ), η οποία μαζί με την μικρότερη αδελφή της ήταν οι μόνες επιζήσασες στο τροχαίο δυστύχημα που έγινε η αιτία να χάσουν και τους δυο γονείς τους. Όταν η Άμυ συνέρχεται από το κώμα διαπιστώνει ότι μαζί με εκείνην ξύπνησε και κάτι άλλο...
Θα είναι άλλο ένα βιβλίο φαντασίας με δόσεις τρόμου αλλά και φρίκης, μιας και η Άμυ θα κάνει κυριολεκτικά αποτρόπαιες πράξεις. Η προσπάθειά μου, και όσο αυτό περνάει από το χέρι μου, είναι να γράφω μόνο τέτοιου είδους βιβλία και ιστορίες. Θέλω ο κόσμος όταν θα ακούει ότι ο Μάριος Καρακατσάνης έβγαλε ένα νέο βιβλίο, ή μια νέα ιστορία, να ξέρει ακριβώς τι να περιμένει και όχι να αναρωτιέται αν θα είναι κάτι διαφορετικό. Ωστόσο, κατά καιρούς, θα κάνω κάποιες εκπλήξεις παρουσιάζοντας κάτι διαφορετικό, αλλά θα είναι τόσο σπάνιο που δε θα είναι ικανό να μου χαλάσει την συγγραφική ταυτότητα που θέλω να δημιουργήσω, ήδη από το ξεκίνημά μου.
Φυσικά, έχω ξεκινήσει και επεξεργάζομαι το τέταρτο, το οποίο όμως ακόμα δεν θα σας το αποκαλύψω!

Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά ή επιβράβευση που παίρνετε μέσα από τη συγγραφή;

Μ.Κ.: Τα όμορφα λόγια του κόσμου! Αυτά μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω να παρουσιάζω τα βιβλία μου. Γιατί την συγγραφή δεν πρόκειται να την σταματήσω ποτέ. Είναι σαν να λες σε έναν ανάπηρο που ξαφνικά περπάτησε να σταματήσει να τρέχει. Δεν υπάρχει περίπτωση! Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το μάθουν όλοι οι συγγραφείς φτασμένοι και μη. Να παρουσιάζουν την δουλειά τους μέσα από την καρδιά τους, ταπεινά και σεμνά και όχι μέσα από τις γνωριμίες τους αν μιλάμε για νέους συγγραφείς ή εκμεταλλευόμενοι το όνομά τους αν μιλάμε για φτασμένους. Ο κόσμος είναι αυτός που θα κρίνει, δεν ξέρει ονόματα και καταστάσεις, ξέρει μονάχα αυτό που διαβάζει. Επίσης, ξέρει ότι δεν υπάρχει καλό και κακό βιβλίο, αλλά καλή και κακή προσπάθεια. Αυτό μετράει και τίποτε άλλο!

Πως θα ήταν ένας τέλειος κόσμος;

Μ.Κ.: Όταν θα σταματήσει επιτέλους να κοιτάει ο κάθε άνθρωπος πως να βγάλει το μάτι του διπλανού του. Όταν μάθουμε όλοι να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε. Όταν θα μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια δίχως ενοχές αφού πρώτα έχουμε κοιτάξει τον ήλιο κατάματα χωρίς να μας τυφλώσει, αφού η λάμψη της ψυχής μας θα είναι μεγαλύτερη.

Πως θα ήταν μια τέλεια μέρα;

Μ.Κ.: Παρέα με την σύντροφο της ζωής μου και μερικά δικά μας παιδάκια να μας περιτριγυρίζουν, στην αμμουδιά κάποιας παραλίας όπου ο μόνος παφλασμός που θα ακούγονταν, θα ήταν αυτός της αγάπης μας.

Ποια ευχή σας θα πραγματοποιούσε πρώτη το τζίνι;

Μ.Κ.: Μα το έκανε ήδη! Να μπορεί ο κόσμος να αγαπά, να φοβάται και να αγωνιά μέσα από την δικιά μου φαντασία! Τώρα, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ άπληστος, θα ήθελα και μια δεύτερη ευχή να του κάνω! Να δω έστω και ένα από τα έργα μου ταινία! Αν δεν μπορεί, δεν πειράζει... Πάλι φίλοι θα είμαστε!

Ποια κατάρα;

Μ.Κ.: Να μου τα πάρει όλα πίσω. Να με γυρίσει πίσω στον χρόνο, τότε που δεν με καταλάβαινε κανείς.

Τι ονειρεύεστε για το αύριο;

Μ.Κ.: Η Ελλάδα να σταματήσει να τρώει τα παιδιά της. Στο δικό μου κομμάτι, θεωρώ πολύ λάθος να βλέπω βιβλιοπωλεία, αλλά και αναγνώστες, να προωθούν κατά 95% ξένους συγγραφείς και βιβλία αγνοώντας τα δικά τους “παιδιά”. Είναι τραγικό, ξέρετε, ένας Έλληνας να γίνεται γνωστός στην Ελλάδα επειδή μετάφρασε το βιβλίο του στα Αγγλικά και πήγε καλά εκεί, μεταφράζοντας το κατόπιν στην μητρική του γλώσσα. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε και στην τηλεόραση. Για αυτό γεμίσαμε με Τούρκικες σειρές, ενώ πεινούν κυριολεκτικά οι δικοί μας ηθοποιοί. Γιατί θαυμάζουμε το ξένο αγνοώντας τους δικούς μας ανθρώπους. Είμαι σίγουρος ότι αν δίνονταν μια ευκαιρία σε όλους αυτούς που μπορούν να προσφέρουν κάτι στον κόσμο, θα είχαμε παραγωγές που δεν θα είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν από το Χόλιγουντ. Και βιβλία που κυριολεκτικά θα άγγιζαν όλο τον κόσμο, ζητώντας αυτοί από εμάς δικαιώματα ταινιών και μεταφράσεων. Αλλά ξέρω πως όλα αυτά δεν είναι όνειρο του αύριο, αλλά του ποτέ. Ίσως γιατί ως σύγχρονος Πίτερ Παν αρνούμαι και εγώ πεισματικά να μεγαλώσω, αφού μόνο ως παιδί μπορώ να ονειρεύομαι ακόμα.

Τι φοβάστε;

Μ.Κ.: Την παντοτινή έλλειψη παρουσίας αγαπημένων μου προσώπων. Δεν με φοβίζει ο θάνατος, ποτέ δεν με φόβιζε, με φοβίζει όμως το να μην έχω ξανά κοντά μου αυτούς που αγαπώ.

Που ταξιδεύετε, δραπετεύετε, περιπλανιέστε;

Μ.Κ.: Με την μηχανή μου κάνω μικρά ταξίδια ανάλογα πάντα με τα οικονομικά μου. Μου αρέσει πολύ να περιπλανιέμαι χτυπώντας με ο καθαρός αέρας, φλερτάροντας σε κάθε στροφή με τον δρόμο. Συνήθως, όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις καταλήγεις πάντα σε καλύτερο προορισμό.
Για παράδειγμα, πηγαίνοντας για Θεσσαλονίκη κατέληξα σε ένα χωριό της Κατερίνης! Ε, λοιπόν, και τι δε θα έδινα να είχα ένα σπίτι εκεί μέσα στο δάσος!

Που τολμάτε;

Μ.Κ.: Εκεί που οι άλλοι φοβούνται ή υποχωρούν. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δέχονται εύκολα το όχι και πάντα ρωτάω το γιατί. Και αν είναι κάτι που περνάει από το χέρι μου, επιστρέφω ξανά τολμώντας να προσεγγίσω ό,τι με είχε απορρίψει. Είτε αυτό λέγεται έρωτας, δουλειά, ζωή. Μου αρέσει όμως και να προκαλώ, όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και την ίδια μου την μοίρα. Αν δεν φτάσεις στα άκρα ποτέ δεν θα μάθεις να εκτιμάς το ενδιάμεσο της ζωής.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Μ.Κ.: Μην πεθάνω γέρος και ανήμπορος εξαρτώμενος από τους άλλους. Καλύτερα να με θυμούνται όλοι γερό και δυνατό, παρά εξαθλιωμένο και ανίκανο να συντηρήσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Ποιος ο μεγαλύτερος εχθρός σας;

Μ.Κ.: Ο ίδιος μου ο εαυτός. Αυτός με κυβερνά, εγώ απλά παρακολουθώ τις πράξεις του. Δεν έχω μετανιώσει για ό,τι και αν έχει κάνει γιατί χωρίς τα λάθη του “εχθρού” μου δεν θα γινόμουν ποτέ εγώ καλύτερος.

Που βρίσκεται ο παράδεισος;

Μ.Κ.: Στις ψυχές όλων μας, εκεί βρίσκεται ο οποιοσδήποτε Θεός. Όπου μέσα από την συνείδησή μας, μας μιλάει. Φιμώνοντας την φωνή του απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την πύλες του παραδείσου. Στο τέλος αυτό που μένει είναι η ψυχή μας, τίποτε άλλο.

Που η κόλαση;

Μ.Κ.: Στο μυαλό μας. Μάθαμε να εξετάζουμε τα πάντα μέσα από την ψυχρή και φτηνή λογική του αποκόβοντας κάθε δεσμό από την ψυχή της καρδιά μας. Ίσως, κατά μία έννοια, ένας άνθρωπος να είναι από μόνος του -ο κάθε ένας μας ατομικά- κόλαση και παράδεισος μαζί. Οπότε, το ερώτημα που γεννιέται αυτομάτως είναι: εμείς σαν αυτόνομες υπάρξεις τι είμαστε; Άγγελοι ή δαίμονες;

Γνωρίστε το μυθιστόρημα μυστηρίου του Μάριου Καρακατσάνη "Η Συμφωνία". Στο οπισθόφυλλο:
Τι μας κάνει δυστυχισμένους τελικά;
Μια δεύτερη ευκαιρία μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και μάλιστα προς το καλύτερο;
Μια μόνη και πληγωμένη ψυχή, ως πού μπορεί να φτάσει για να εκδικηθεί και να διεκδικήσει όλα όσα της στέρησαν;
Κι όταν τα αποκτήσει, θα το αξίζει πραγματικά;
Και με ποιο κόστος;
Αυτός είναι ο Μάρτιν, μια χαμένη ψυχή που κάνοντας μια σκοτεινή συμφωνία δίχως όρους, θέλει να κατακτήσει όσα δε θα κατακτούσε ποτέ... Όταν πια τα 'χει όλα, ξανασκέφτεται το τίμημά τους και πλέον το ζει, με τον πιο σκληρό και ίσως δίκαιο τρόπο. Πληρώνει το τίμημα της συμφωνίας του ή μήπως είναι μια απόφαση που δεν περνούσε από το χέρι του ποτέ;

Όλες οι εικόνες της ανάρτησης είναι φωτογραφίες από το μυθιστόρημα του Μάριου Καρακατσάνη "Η Συμφωνία". Επάνω αριστερά ο Μάριος Καρακατσάνης από το προσωπικό του αρχείο.

Ο εκδοτικός οίκος Ελληνική Πρωτοβουλία και ο Μάριος Καρακατσάνης προσφέρουν στους αναγνώστες του ιστότοπου ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος Η Συμφωνία. Ο τυχερός αναγνώστης θα προκύψει μετά από κλήρωση που θα γίνει ζωντανά μέσω του προσωπικού μου προφίλ στο facebook στις 24 Φλεβάρη. Το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά. Ο τυχερός θα ενημερωθεί με προσωπικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο ή από τη σελίδα των κληρώσεων. Το όνομά του θα ανακοινωθεί στο koukidaki, στο facebook και σε άλλες σελίδες. Η συμμετοχή στην κλήρωση δεν απαιτεί λογαριασμό σε κανένα κοινωνικό δίκτυο, ούτε εγγραφή. Στο ελεύθερο πεδίο μπορείτε να αφήνετε το μήνυμά σας προς τον Μάριο Καρακατσάνη ή το koukidaki. Ο συγγραφέας θα λάβει όλα τα μηνύματα μετά την κλήρωση. Καλή τύχη!
Αν διαβάζετε αυτό το άρθρο από την αρχική σελίδα του ιστότοπου επιλέξτε τον παρακάτω σύνδεσμο για να δείτε την πλήρη ανάπτυξη της ανάρτησης.