Κεφάλαιο δέκατο
Την επόμενη πια μέρα μετά το δύσκολο καθήκον τους, όλη η οικογένεια, ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει για πάντα την ζωή στην Ελλάδα.
Τίποτα πια δεν τους κράταγε εκεί. Ο πατέρας της Ιόλης δεν ζούσε πια, του Ορφέα ήταν στην φυλακή, η εταιρεία έκλεισε αιφνιδίως οπότε μια νέα αρχή τους οδηγούσε για αλλού.
Καθώς ετοίμαζαν τις βαλίτσες τους, τα μάτια της Ιόλης έπεσαν στο φάκελο που τους έφερε εκείνος ο άγνωστος χθες.
-Αυτό εδώ; Δεν το ανοίξαμε... τους είπε.
-Για άνοιξέ το, της είπε η μητέρα της.
Ήταν ένα γραμμα του πατέρα της Ιόλης όπου την ενημέρωνε ότι της παραχωρεί μια σπουδαία διευθυντική θέση σε μια θυγατρική εταιρεία της παλιάς που ήταν πλήρης μέτοχος. Τίποτα δεν είχε χαθεί.
Τα διάβασε όλα και στους άλλους οι οποίοι άκουγαν άφωνοι τα νέα αυτά.
-Οπότε Ορφέα, σίγουρα θα χρειαστώ κάποιον καλό δικηγόρο για το νομικό τμήμα στην εταιρίας. Νομίζω σου βρήκα δουλειά!
-Για μισό λεπτό.... δεν θα φύγουμε; Ρώτησε ο Ορφέας.
-Δεν χρειάζεται πια... Να η νέα αρχή. Μεγάλη πρόκληση να έχουμε μια τέτοια εταιρεία.
-Αλλά και ευθύνη. Θέλει και προσοχή μην χάσεις τα όρια. Είδες οι πατεράδες μας!
-Ε, στο χέρι μας είναι. Ας το δοκιμάσουμε.
-Ας γίνει λοιπόν. Μην σου χαλάσω χατήρι....
Η δουλειά στην εταιρεία αποδείχτηκε σκληρή. Είχαν να παλέψουν με πολλά όπως να επανορθώσουν τις οικονομικές ατασθαλίες του Στασινού.
Ένας κρυφός εχθρός τους επίσης θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Ήταν ένας υπάλληλος που είχε προσληφθεί από εκείνον και σίγουρα έκανε κακό στο προφίλ τους.
Η μητέρα τους ήσυχη πια τους άφησε και κοίταξε λίγο την ζωή της. Είχε ταλαιπωρηθεί χρόνια και για τις λάθος επιλογές της και από την συμβίωση με τον άντρα της.
Τους έστειλε σε ανύποπτο χρόνο ένα γράμμα που έκρυβε μια αλήθεια όμως τελευταία. Και πολλή σημαντική.
Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήταν ετεροθαλή αδέλφια όπως νόμιζαν...
Ο Ορφέας υιοθετήθηκε μωρό λίγων ημερών από τον Στασινό.
Μεγάλωσε στην οικογένεια τους, τον είχαν σαν δικό τους παιδί, και ποτέ δεν του το είπαν.
Ήταν γιος μιας υπαλλήλου στην εταιρεία που δούλευε. Εκείνη μόνη, χωρίς πατέρα να αναγνωρίσει το παιδί, παραχώρησε το μωρό της για να μεγαλώσει άνετα και σωστά.
Τώρα όμως η μητέρα τους έπρεπε να το πει. Σκέφτηκε την κόρη της που θα ήταν απροστάτευτη όσο θα έλειπε.
Τους συμβούλεψε να είναι πάντα μαζί, και τώρα που δεν τους συνδέει αδελφικό αίμα, να ενώσουν τις ζωές τους για το καλό της δουλειάς και της ζωής τους, φυσικά.
Θα επιστρέψω αργότερα τους έγραψε. Θέλω λίγο χρόνο για μένα. Να με ενημερώνετε για τα πάντα στην δουλειά, και αν χρειαστείτε τίποτα να μου τηλεφωνήσετε.
Τον πατέρα σου Ορφέα, τυπικά, ξέρεις, του έγραφε. Και αν σε ζορίσει πολύ πες του ότι έμαθες την αλήθεια. Δεν σας συνδέει κάτι...
Να γλυτώσουμε παιδί μου από αυτόν. Αρκετά μας ταλαιπώρησε.
 |
| Πίνακες με ζευγάρια. Karen Tarlton |
Έτσι λοιπόν προχώρησαν τη ζωή τους παρακάτω. Με μεγαλύτερη ευκολία και δύναμη από πριν, την επιχείρηση την οδήγησαν σε πλήρη άνθηση. Και σιγά σιγά θυγατρικές και στο εξωτερικό άρχισαν να δημιουργούνται.
Ζήσαν άνετα και ευτυχισμένοι μαζί, ανοίξαν την δική τους οικογένεια, και άφησαν πίσω ό,τι τους γύριζε στο στενάχωρο παρελθόν.
Ο θετός πατέρας του Ορφέα κάποια στιγμή βγήκε από την φυλακή, προσπάθησε να εισχωρήσει ξανά ανάμεσά τους, να ενταχθεί στην οικογένεια κάνοντας τον μετανιωμένο...
Όμως ήταν πια αργά γι’ αυτόν... Είχε κάνει τόσα! Είχε οδηγήσει στον θάνατο τον πατέρα της Ιόλης. Δεν του άξιζε καμία συγχώρεση.
Έμεινε και πέθανε μόνος.
Η μητέρα τους χρόνια αργότερα γύρισε, και έμειναν πια στο νησί.
Εκεί που η Ιόλη μεγάλωσε και έζησε τα ωραιότερα χρόνια της με την γιαγιά της.
Ήταν όνειρο ζωής να ξαναγυρίσει και το κατάφερε.
Η ζωή βοηθάει τους τολμηρούς. Και εκείνοι πολέμησαν πολύ για να φτάσουν εδώ που βρέθηκαν.
Στην απόλυτη ευτυχία και γαλήνη.
ΤΕΛΟΣ
Copyright © Εύη Καφούρου. All rights reserved. Πρώτη δημοσίευση, Αθήνα 2013.
