Έξι ηθοποιοί υποδύονται όλους τους ρόλους σε μια παράσταση με πολλές διαδοχικές σκηνές -ολοκληρωμένα μονόπρακτα- που μας μεταφέρουν σε χρόνο και τόπο καθώς παρακολουθούμε τη διαδρομή του δαχτυλιδιού, που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όσο εκείνο αλλάζει χέρια. Προκλητικό έργο, απροσδόκητα ευαίσθητο και συγκινητικό παρά τις στιγμές γέλιου που προσφέρει. Μοντέρνο και σύγχρονο αλλά αφορά κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή. Πολυβραβευμένο και επιτυχημένο όπου κι αν παίχτηκε, αποτελεί ένα παγκόσμιο hit.*
Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυσκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρακτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναισθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρασης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την "άνεση" των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυτο γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρετα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δαχτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν.
Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει.
Προσέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέροχη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρακτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ιστορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Μάλιστα, όπως μαθαίνω από το σημείωμα του ίδιου στο πρόγραμμα, για πρώτη φορά παγκόσμια έχει επιτραπεί σε σκηνοθέτη οποιαδήποτε επέμβαση στο κείμενο ή στην προσθαφαίρεση σκηνών ή ρόλων!
Το έργο μοιάζει να κουμπώνει τέλεια πάνω στον Χρήστο Λιακόπουλο αναδεικνύοντας την ερμηνευτική του ικανότητα και τα δυνατά του σημεία. Όλοι οι ηθοποιοί κερδίζουν τις εντυπώσεις θετικά ενώ για κάθε έναν από αυτούς υπάρχουν, μέσα στη ροή, δυνατοί ρόλοι -και μονόλογοι- όπου τους επιτρέπουν να αναδειχθούν. Ενδεικτικά, ο Κώστας Φραγκολιάς αποδεικνύει πόσο καλός είναι στη σκηνή της φυλακής -ντυμένος παίζει εκατό φορές καλύτερα από ό,τι γυμνός-, ο Παναγιώτης Κατσίκης αναζητώντας ένα ταξί στη βροχή, ο Γιάννης Κωστάρας τηλεφωνώντας στις ενδιάμεσες σκηνές ή ο Τιμόθεος Θάνος μέσα στο χαμάμ με τον Τσαϊκόφσκι... κ.ο.κ.
Οι απαιτήσεις του έργου από τον ηθοποιό είναι μεγάλες. Δυσκολία που μεταφράζεται σε πολλές σκηνές και πολλαπλούς ρόλους να εναλλάσσονται διαδοχικά κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, έναν ακόμα χαρακτήρα, να ντυθεί έναν νέο ήρωα, να μιλήσει για έναν νέο συναισθηματικό κόσμο και όλα αυτά με διαφορετικό τρόπο έκφρασης και παρουσίασης κάθε φορά, και χωρίς την "άνεση" των ρούχων του, καθώς πρόκειται για έργο που περιέχει το απόλυτο γυμνό. Σα να πρόκειται για πολλά έργα μαζί αλλά αδιαίρετα, με κοινό παρονομαστή να διηγηθούν την ιστορία του δαχτυλιδιού μέσα από τις ιστορίες εκείνων που το φόρεσαν.
Η προκλητική του γλώσσα δε περνά απαρατήρητη αλλά ο συγγραφέας έχει στηρίξει τις εκφραστικές του επιλογές και όλοι οι διάλογοι προκύπτουν μέσα από ρεαλιστικές διαδικασίες όπου η γλώσσα ΕΙΝΑΙ έτσι και δεν έγινε έτσι για να προκαλέσει.
Προσέξτε τα κοστούμια που -ενιαία για όλους τους πρωταγωνιστές ανά σκηνή- φέρουν τα δικά τους μηνύματα, αλλά και την υπέροχη μουσική ή μουσικές επιλογές που γεφυρώνουν τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις σκηνές. Μία προβολή διαφανειών λειτουργεί προσαρμοστικά καθώς το κύριο σκηνικό παραμένει σταθερό.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανού είναι κινηματογραφικού χαρακτήρα καθώς οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με γοργό ρυθμό. Σύλληψη που αφήνει το έργο να αναπνεύσει και την ιστορία να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Μάλιστα, όπως μαθαίνω από το σημείωμα του ίδιου στο πρόγραμμα, για πρώτη φορά παγκόσμια έχει επιτραπεί σε σκηνοθέτη οποιαδήποτε επέμβαση στο κείμενο ή στην προσθαφαίρεση σκηνών ή ρόλων!
 |
| Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης. Οι έγχρωμες φωτογραφίες από την παράσταση και το εξώφυλλο του προγράμματος. |
Ξεκινάς να πας από περιέργεια ή έξαψη για το απόλυτο γυμνό της, έτσι όπως το διαβάζεις στα μέσα, και με την επιφύλαξη ότι ίσως να μην αισθανθείς άνετα δίπλα στους ολόγυμνους ηθοποιούς του θιάσου, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι εκείνο που πραγματικά σε τρομάζει στη γύμνια του άλλου δεν είναι η απώλεια των ενδυμάτων του άλλου -εσύ σε κάθε περίπτωση φοράς τα δικά σου- αλλά η ξεγυμνωμένη ψυχή του άλλου όταν γίνει καθρέφτης σου αντανακλώντας και εκθέτοντας τη δική σου. Μπαίνοντας στη διαδικασία να παρακολουθήσεις την παράσταση, χαλαρώνει η όποια αντίσταση σε σχέση με την απουσία των ρούχων και αρχίζει το ταξίδι του δαχτυλιδιού στους αιώνες. Κι όπως ένα δαχτυλίδι είναι πάντα ένας τέλειος κύκλος έτσι και η ιστορία του θα ξεκινήσει και θα επιστρέψει στο ίδιο σημείο. Και πάντα θα επιστρέφει διαγράφοντας αέναα κυκλικές τροχιές και αλλάζοντας πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ σε ένα "δαχτυλίδι" είναι ο συμβολισμός του, η αναγωγή σε ό,τι αναφέρεται, θυμίζει ή υπονοεί. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, το δικό σου "δαχτυλίδι" το φοράς πάνω σου και μέσα σου, αιώνιο σύμβολο αφοσίωσης, της φύσης σου και της ψυχής σου. Για ένα τέτοιο δαχτυλίδι μιλά και το έργο.
Και για ανθρώπους, που ανεξάρτητα από την τάξη τους, μόρφωση, θέση και ρόλο στην κοινωνία ή την ηλικία τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να εκφραστούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να βγουν από τις "φυλακές" που επιβάλλονται σε εκείνους που αποκλίνουν από το κοινωνικά αποδεκτό, να ευτυχήσουν... αποδεχόμενοι τη φύση τους, τις απαγορεύσεις της κοινωνίας τους και εκθέτοντας την αλήθεια τους.
Μην αμελήσετε να αποκτήσετε το βιβλίο με το πρόγραμμα -περί βιβλίου πρόκειται- όχι μόνο επειδή θα διαβάσετε όλο το θεατρικό έργο και πολλά ενδιαφέροντα σημειώματα και πληροφορίες, αλλά για να ανακαλύψετε την μουσική της παράστασης στο cd με το soundtrack που περιλαμβάνεται. Και είναι υπέροχο. Τόσο, μα τόσο, υπέροχο!
Παίζουν οι Χρήστος Λιακόπουλος, Κώστας Φραγκολιάς, Γιάννης Κωστάρας, Στάθης Παναγιωτίδης, Παναγιώτης Κατσίκης και Τιμόθεος Θάνος.
Σκηνοθεσία, απόδοση κειμένου, φώτα από τον Γιώργο Λιβανό.
Μετάφραση από τον Κώστα Βούλγαρη.
Στίχοι και μουσική επιλογή από τη Μαριάννα Τόλη.*
Συγγραφέας ο Rick Elice.
Παίζουν οι Χρήστος Λιακόπουλος, Κώστας Φραγκολιάς, Γιάννης Κωστάρας, Στάθης Παναγιωτίδης, Παναγιώτης Κατσίκης και Τιμόθεος Θάνος.
Σκηνοθεσία, απόδοση κειμένου, φώτα από τον Γιώργο Λιβανό.
Μετάφραση από τον Κώστα Βούλγαρη.
Στίχοι και μουσική επιλογή από τη Μαριάννα Τόλη.*
Συγγραφέας ο Rick Elice.
Αυτό το έργο ήρθε για να αποτελέσει σημείο μελλοντικής αναφοράς. Ο έρωτας, η ανάγκη για έκφραση, για συντροφικότητα, η προσπάθεια, η ανάγκη για επικοινωνία, η απώλεια, το χάσιμο, η απέραντη μοναξιά του ανθρώπου που στο τέλος της ημέρας του μένει η μόνη σταθερή αλήθεια, μια αρχέγονη αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, έτσι ορισμένη από τη μόνη ανώτερη δύναμη. Ήρθε μόνος και θα φύγει μόνος. Και γυμνός.
Αυλαία.
Αυλαία.
*Διαβάστε τη συνέντευξη του σκηνοθέτη Γιώργου Λιβανού, περισσότερα για το Leonardo's ring, όλους τους συντελεστές, δείτε το trailer και πληροφορίες για τις παραστάσεις στο Studio Κυψέλης ακολουθώντας αυτόν τον σύνδεσμο.
