 |
| Graffiti Train by Gerard Boersma |
'Εναρξη ταξιδιού.
Εισιτήριο στο χέρι. Αποσκευές στον ώμο. Βάρος. Τι μου χρειάζονται κι αν μου χρειάζονται όλα αυτά δεν ξέρω...
Επιβίβαση. Θέση-παράθυρο. Κοιτάζω έξω. Κανείς δικός μου στην αποβάθρα για να μ' αποχαιρετήσει...
Φοβάμαι. Φοβάμαι να ταξιδέψω μόνη.
Όμως τώρα πια, δε γίνεται, δε μπορώ να κάνω αλλιώς.
Και το ταξίδι μου ξεκινά. Γρήγορο, ρυθμικό, με πιθανό κίνδυνο εκτροχιασμού. Ταξίδι μ' ένα χθεσινό τραίνο. Χθεσινό. Έχει επιβιβαστεί πολύς κόσμος πριν από μένα στο ίδιο τραίνο. Για τους ίδιους λόγους. Ένα είδος μετανάστευσης. Κακοφορμισμένα στην ψυχή παλιά τραύματα και λάθη ζωής έκαναν την κάθε μέρα σκοτεινή και κρύα. Γεμάτη σκιές και ψευδαισθήσεις.
Μεταναστεύω τώρα προς αναζήτηση μιας νέας πατρίδας, ενός επαναπροσδιορισμού.
Το τραίνο μου ξεκινά.
Αφήνω πίσω την έρημο της αφθονίας και τη δυσκολία των ανέσεων της σύγχρονης τεχνολογίας.
Τίποτε το συνηθισμένο κι όμως/αν και,όλα γνώριμα.
Ποια «ζωή» επιβλήθηκε, ποια έρημος επιβλήθηκε για ζωή, μια χώρα εξορίας των πολλών μας κομματιών;
Σημείο επιβίβασης: μια εύθραυστη κατασκευή από ανασφάλειες, από λάθος αγάπες…
Προορισμός: μια κρυστάλλινη πόλη ονείρων ζωντανών και καθαρών, με δρόμους αλήθειας της ψυχής, με το λευκό της κάθαρσης ν’ αναμιγνύεται στα πεθαμένα χρώματα και να τα αλλοιώνει, με την αστραπή να χτυπάει κατ’ ευθείαν ό,τι διαστρέβλωσε ο εγωισμός.
Το ταξίδι περνάει αναγκαστικά μέσα από ζευγάρια μάτια μολονότι είναι μοναχικό.
Δεν βλέπω πίσω, γιατί ξέρω πως πίσω είναι η κοινή λογική σε σύγκρουση με το «σύστημα», δηλαδή:
α) η ατιμωρησία των ασυνείδητων δολοφόνων της απανταχού ομορφιάς είναι μεγαλοψυχία και συγχωρητικότητα,
β) ο μαζοχισμός είναι καλοσύνη,
γ) οι δυνατοί κι ευαίσθητοι καθαρίζουν τη βρωμιά των εγωκεντρικών "θυμάτων" και των οκνηρών ψυχών...
Και μακραίνει ατέλειωτα ο κατάλογος των διαστρεβλώσεων.
***
-Πρώτος σταθμός αδιάφορος.
-Μια ανταπόκριση που αργεί εξαντλητικά, ματαίωση-μάτωμα που δεν μπορείς να κρύψεις.
-Μια προσωρινή στάση για τα απαραίτητα.
-Μια αναγκαστική συνύπαρξη με συνεπιβάτες με διαφορά φάσης.
-Ένας έκτακτος σταθμός και μόνο λόγω του ότι είναι έκτακτος να ‘ναι ενδιαφέρον!
…κι όσο το ταξίδι συνεχίζει τόσο ξεθωριάζει η καλά ριζωμένη ρουτίνα, με τις κακές επαναλήψεις και τις άψυχες εκδηλώσεις μιας από κοινού συμφωνημένης καρικατούρας αγάπης και σχέσης, μιας ψυχαναγκαστικής συγκατάθεσης ακρωτηριασμού, αντίτιμο της «αγάπης» και της «έγκρισης» των ανθρωποειδών τρωκτικών, μια θέση στο τρομακτικό συνονθύλευμα του κανιβαλισμού τους.
Αφήνοντας πίσω ό,τι δε χρειάζεται κι ενίοτε χαρίζοντας ένα μέρος των αποσκευών ή των περιεχομένων τους…
Ελαφρύτερη, σοφότερος, πιο όμορφος, ταχύτερη, σοφότερη, ελαφρότερος, πιο όμορφη, συνεπιβάτες και συνεπιβάτισσες...
Αυτή η πόλη και τα ζόμπι της κι όσα ζόμπι αγωνίζονται με νεκρό τρόπο ενάντια στη νέκρα τους, μακριά… Το δικό τους παντού και το δικό τους τώρα, ανήκει σε παρελθοντικό χρόνο…
Το δικό μας τώρα και το δικό μας παντού, ανήκει στον παρόντα χρόνο… Η διαφορά χρόνου, απλά θέμα επιλογής.
Copyright © Κατερίνα-Τατιάνα Θωμαΐδη, All rights reserved, Πρώτη δημοσίευση 2013.
Δείτε επίσης: "Τα ημερολόγια της μέσα ζωής" και "Μια μέρα ακλυονίς" της Κατερίνας-Τατιάνας Θωμαΐδη.
