Ούτε άδεια καρδιά, ούτε κούφια λόγια.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ, .. ΣΕ ΣΕΝΑ

Η γραφή δεν είναι αυτοσκοπός,

απλά,.. είναι κόκκινη παπαρούνα,

που υπερχείλισε απ’ αγάπη, ..

ένα ταξίδι, .. ονειρικό, .. φανταστικό, ..

πέρα μακριά, ..

χωρίς αρχή και τέλος, ..

εκεί στο μπλε του ουρανού,

καπνός στ’ απέραντα λιβάδια ..

Δεν εμπιστεύομαι τα όνειρα μου σε κανένα πια,

μόνο σε μένα,

ινδιάνος ιχνηλάτης στο δρόμο γίνομαι,

να βρίσκω ποιος είμαι, .. και τι θέλω, ..

Ξεκινώ από το τίποτα,

με πυξίδα τη θέληση,

να φτάσω στη αγάπη,

εκεί όπου ο ήλιος φυτεύει ξαφνικά, ..

τουλίπες ανάμεσα στα χρυσά στάχυα,

να κάνουν παρέα τις κόκκινες σου παπαρούνες, ..

© Yannis Koukakis

Ο Γιάννης Κουκάκης στολίζει με δικά του λεκτικά χρώματα τον κόσμο, ό,τι τον ενδιαφέρει και κάθε τι που αγαπά. Λατρεύει την τέχνη και εμπνέεται από εκείνη, όπως εμπνέεται από κάθε συναίσθημα που βιώνει ή κάθε όμορφη εικόνα που αντικρίζει. Όλες οι σκέψεις του καταθέτονται μέσα στο προσωπικό του ιστολόγιο και συνδυάζονται αρμονικά με καλλιτέχνες που αγαπάει. Αυτή η ανάρτηση κοσμείται με screen shots από έργα του φωτογράφου E.E. McCullom όπως αυτά παρουσιάζονται στη σελίδα του Γιάννη ή, πιο απλά, κοσμείται με τις φωτογραφικές ιστορίες του Cullom που κατάφερε να κερδίσει την προσοχή μου καθώς ξεψάχνιζα τη σελίδα του Γιάννη. Με μια επίσκεψη όμως στον ιστότοπό του, ο Γιάννης Κουκάκης θα σας πείσει για την καλαισθησία του και την φιλοτεχνία του, για την ευαισθησία της ψυχής του και για την αγάπη του σε ό,τι κάνει.

Το άσπρο-μαύρο είναι το κυρίαρχο χρώμα. Η απόλυτη αντίθεση. Δε του αρέσουν τα πολύχρωμα πράγματα και δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεσή του να επιτρέψει μόνο σε μικρές κηλίδες χρώματος να εισχωρήσουν που και που μέσα στον κόσμο του.

Η ποίηση που κοσμεί τούτη τη σελίδα είναι δική του. Με ένα δικό του ξεχωριστό στυλ, που το διατηρεί σε κάθε του έργο και σε όλες τις αναρτήσεις του, εκφράζει τον κόσμο και τα συναισθήματά του και τα εκθέτει στον γνωστό ή άγνωστο αναγνώστη του. Αναμφίβολα του αρέσουν τα αρχιγράμματα που τα χρησιμοποιεί πάντα ενώ έχει έναν δικό του τρόπο να σημειώνει τις παύσεις, τις τελείες ή τις σιωπές του λόγου του.

ΟΥΤΕ ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΔΙΑ, .. ΟΥΤΕ ΚΟΥΦΑ ΛΟΓΙΑ, …

Δεν λυπάμαι τίποτα, ..

δεν ήταν ακόμη καλοκαίρι,

δαγκώματα γλυκά φίλησαν το στόμα,

αποτυπώθηκε βαθιά πάνω του,

το κόκκινο των χειλιών σου,

τα χέρια μου εκείνη τη βραδιά,

ήταν γενναιόδωρα, ..

φτιαγμένα από μέλι, ..

δεν λυπάμαι τίποτα, ..

δεν ήταν ούτε καν άνοιξη, ..

μήτε καλοκαίρι, ..

Ωστόσο, ..

οι ατέλειωτες οι φράσεις σου,

πέφταν επάνω μου,

όλες μαζί μέσα σε μια νύχτα, ..

Εγώ δεν άφησα τα ίχνη μου πάνω στο μαξιλάρι,

ούτε το αίμα της καρδιάς,

δάκρυσε για σένα,

εσύ με δάγκωσες,

με φίλησες, ..

το πρόσωπο σου έγραψε, ..

μόνο του ιστορία, ..

Μου έμεινε ακόμη η μυρωδιά,

της γλυκιάς ματιάς σου,

δακτυλογραφημένο όνειρο,

στα στήθη σου επάνω,

να το αγγίζει θελκτικά, ..

επίμονα, .. νοερά ..

στρατός πιθήκων,

ερωτικών τσαρλατάνων, ..

Τίποτα δεν μ’ είχε αγγίξει τόσο πολύ,

τόσο βαθιά,

όσο εκείνη τη βραδιά,

η νυχτερινή συντροφιά σου, ..

© Yannis Koukakis

ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑ, ..

Παρόμοια ημέρα,

που μοιάζει με το αγαπημένο σου φόρεμα,

το αντικατάστατο,

το κίτρινο σαν ηλιοτρόπιο,

που είναι γλυκό σαν μέλι,

με τις γαλάζιες χάντρες,

φεύγεις μακριά, ..

να κρύψεις τον φλογερό τραυματισμό σου,

την έσχατη προδοσία,

τη σιχαμερή συκοφαντία,..

Δραπετεύεις μυστικά, ..

τρέχεις σαν το φως που αποφεύγει το σκοτάδι,

γλυστράς ανάμεσα στα εμπόδια,

μιας αβάσταχτης αμαρτίας,

μιας ασφυχτικής κοινωνίας,

μιας οδυνηρής τιμωρίας, ..

Κανείς δεν σε είδε που απομακρύνθηκες,

τόσο μακριά από σένα,

να 'ρθεις κοντά σε μένα,

μέσα στην αγωνία σου,

να βρεις καταφύγιο,

να θυμηθείς τις όμορφες στιγμές σου, ..

Τώρα διατηρώντας άσβεστη τη μνήμη σου,

από όλα τα δεινά σου,

ελπίζεις να μη πεθάνεις χωρίς να μάθεις,

ότι η ζωή όταν την αγαπάς,

δεν έχει κανέναν άλλο μάρτυρα,

παρά μονάχα εσένα, ..

© Yannis Koukakis

Δείτε το ιστολόγιο του Γιάννη Κουκάκη εδώ.