Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο τού Πάουλο Κοέλο... ανακαλύπτω μια συνέχεια και διάρκεια στις φιλοσοφημένες εκφράσεις-ρήσεις που τον έκαναν τόσο αγαπητό στο αναγνωστικό -και όχι μόνο- κοινό και δεν έχω παρά να συμφωνήσω με το σύνολο των απόψεων-σκέψεων που περιγράφονται, καθώς -όπως και σε κάθε άλλο έργο του- ο συγγραφέας έχει καταφέρει να εδραιώσει τις ιδέες του με τρόπο που δε σου αφήνει περιθώρια να τον κοντράρεις εκφράζοντας μια αντίθετη γνώμη. Ή δεν βρίσκεις το λόγο να εκφράσεις αντίθετη γνώμη!
Και όλο αυτό μέσα σε μια ρέουσα γραφή που δε κουράζει ούτε και τον πιο απαίδευτο αναγνώστη. Το αντίθετο. Ακόμα και ο λιγότερο "διαβασμένος" μπορεί να ασχοληθεί με τα βιβλία του Κοέλο χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα για την απορρόφηση και κατανόηση των νοημάτων. Έτσι, από τη μια έχουμε μια όμορφη ενδιαφέρουσα ιστορία και από την άλλη δε θα ζοριστούμε σε νοηματικό επίπεδο ενώ οι ιδέες που προωθούνται μέσα από αυτά τα έργα είναι πολύ αρεστές και έξτρα συμπαθητικές, καθώς ο Πάουλο έχει ασχοληθεί με την αγάπη, τον στόχο, την ευτυχία, την επιτυχία, τη σοφία, την αφοσίωση, τη μαθητεία, την αρετή, την δημιουργία, κ.α.
Και το κάνει καλά, με πίστη στους αναγνώστες του και με ευγενικό και θετικό τρόπο.
Στο τελευταίο του βιβλίο, "Το χειρόγραφο της Άκρα", ταξιδεύουμε στην Ιερουσαλήμ στα τέλη του 11ου αιώνα όπου ένας Έλληνας, γνωστός ως Κόπτης, συγκεντρώνει τα πλήθη την παραμονή της εισβολής των σταυροφόρων προκειμένου να τους μιλήσει για τη γνώση, τις αρχές και την ανθρωπιά. Το πλήθος αποτελείται από ανθρώπους κάθε ηλικίας και επιπέδου, από χριστιανούς, μουσουλμάνους αλλά και Εβραίους. Τα λόγια και οι συλλογισμοί αυτού του Έλληνα γράφονται στο χαρτί από εκείνους που γνωρίζουν γραφή ενώ αποτυπώνονται στη μνήμη όλων των υπολοίπων και μεταφέρονται στις επόμενες γενιές.
Ο Πάουλο μάς τοποθετεί σε τόπο και χρόνο με την καλύτερη πρόθεση καθώς περιγράφει τις διαφορές εκείνων των ανθρώπων αλλά και την ευγενική και ειρηνική τους συνύπαρξη. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι μπορεί το (θρησκευτικό) ημερολόγιο του χριστιανού να γράφει μέσα Ιουλίου 1099, αλλά την ίδια στιγμή εκείνο του Εβραίου αναφέρεται στο έτος 4859 ενώ του μουσουλμάνου στα 492, όμως αυτό δε θα επηρεάσει ούτε θα χαλάσει τις μεταξύ τους σχέσεις. Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ δε συμφωνούν από χρονολογικής άποψης αλλά ούτε και στον τρόπο που αγαπούν το Θεό.
Και δεν είναι τυχαία δομημένη η τελευταία έκφραση που τη μεταφέρω όπως διαβάζεται στο βιβλίο. Θα μπορούσε να μιλάει "για τον διαφορετικό Θεό των ανθρώπων" αλλά, μένοντας πιστός στην ενοποίηση των ιδεών και της θετικότητας με την οποία αντιμετωπίζει τα θέματά του ο συγγραφέας, μας μεταφέρει το σχίσμα των απόψεων ως "διαφορετικό τρόπο λατρείας του Θεού" και όχι ως "διαφορετικούς Θεούς ή λατρείες", και μερικές αράδες παρακάτω αναφέρεται στη Θεΐκή Ενέργεια ως μέσο εξαγνισμού για την ανθρώπινη καρδιά.
Τα θέματα που θίγονται από το κοινό του Κόπτη έχουν να κάνουν με τη μοναξιά, την ομορφιά, την αγάπη, την αφοσίωση, τη ζωή και το θάνατο ή την "μετά τη ζωή" πορεία, το θαύμα... Αλλά και με την κομψότητα ή το σεξ, και όλα αυτά τη στιγμή που έξω από τα τείχη της πόλης ετοιμάζονται οι παρατάξεις για επίθεση, για πόλεμο.
Αν έπρεπε να κρατήσω μία φράση από το βιβλίο τούτο; Μπορεί να έμενα σε εκείνη του οπισθόφυλλου που είναι και το προφανές ή το "δεν ορίζουν τον άνθρωπο οι επίγειες μάχες" που είναι πιο μαγικό. Ίσως πάλι να έλεγα απλά "πορεύεσθε εν ειρήνη" που είναι το επιθυμητό τουλάχιστον σε σχέση με τον πόλεμο.
Αλλά επειδή είμαι πιο μεταφορικός τύπος επιλέγω μια φράση από το κομμάτι της Αγάπης όπου -πολύ απλά- "συνήθως το τελευταίο κλειδί στην αρμαθιά μας είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα" που βεβαίως ενδέχεται πολλών ερμηνειών και χρησιμοτήτων.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη θα βρει ένα σημείο μέσα στο βιβλίο για να λατρέψει, να ταυτιστεί ή να υιοθετήσει. Και ιδού η επιτυχία. Το δικό μου τέτοιο σημείο είναι η απάντηση του Έλληνα για την ομορφιά που όμως δε μου επιτρέπεται να μεταφέρω εδώ. Θα ήθελα.
