Η LINDA ΚΙΝG γεννήθηκε το 1940 σ' ένα βουστάσιο, κοντά σ' ένα καταυλισμό μορμόνων στη Γιούτα των Η.Π.Α. ''Ο πατέρας μου ήταν μεγάλη μπεκροκανάτα, έβριζε συνέχεια. Απέκτησε πέντε κόρες κι ούτε ένα κανακάρη. Η μάνα μου κράταγε το μοναδικό μαγαζί στην περιοχή. Εκεί έβρισκε κανείς τα πάντα συμπεριλαμβανομένης και της κλωτσοπατινάδας. Πάνω απ' τα τραπέζια, στον τοίχο, κρεμόταν μια σκοροφαγωμένη κεφαλή ταύρου. Παντρεύτηκα και πήγα για καμιά δεκαριά χρόνια στο Λος Άντζελες μ' ένα παλιομοδίτη μορφονιό ιταλοαμερικανό. Έκανα δυο παιδάκια. Μετά χώρισα. Κι έζησα για ενάμιση χρόνο με τον Μπουκόβσκι. Μια θυελλώδης σχέση. Αυτόν τον καιρό είμαι ελεύθερη. Το καλοκαίρι που πέρασε πήγαινα κάθε βράδυ με τους άγριους σε πάρτυ στα βουνά της Γιούτα. Ένας απ' αυτούς -δουλεύει στην άκρη του κόσμου, σε μια γεώτρηση- αγόρασε ένα από τα γλυπτά μου, μια φιγούρα γυναίκας (η Linda είναι και γλύπτρια) και είπε ότι θα το καβαλάει όταν θα φτάνει στο αμήν..."
Η Linda σήμερα ζει στο Φένιξ της Αριζόνας.
Η Linda σήμερα ζει στο Φένιξ της Αριζόνας.
ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
Ο Μπέρυμεν πήδησε από μια γέφυρα
Ο Χεμινγουέι το'κανε με μια καραμπίνα
Η Τζάνις Τζόπλιν με μια σύριγγα
Η Mέριλυν Μονρόε κατάπιε χάπια
Κι ο Τζέιμς Ντην χρειάστηκε ένα σπορ αμάξι
Ο άντρας της Εύας κρεμάστηκε στο γκαράζ,
τη μέρα των γενεθλίων της, αυτό ήταν το
δώρο του. Όταν εκείνη άνοιξε την
πόρτα του γκαράζ, κατάλαβε ότι για πρώτη φορά
στη ζωή της, έπρεπε να παρκάρει
τι αμάξι στο δρόμο.
Ο Ντάρβιν Μάρτιν το έκανε με μια σφαίρα των 22 χιλ.
μάτωνε σαν χοίρος που τον σφάζανε, είπε στη μάνα του
να τον πάει στο σπίτι του αδελφού του, που είχε
μια κυνηγετική καραμπίνα, να του ρίξει τη χαριστική βολή.
Η φιλενάδα μου το προσπάθησε με ασπιρίνες
γιατί ο γκόμενος δεν ήθελε να την παντρευτεί,
και την παντρεύτηκε, τώρα εκείνη πάει και ξενογαμιέται.
Ο Ντόουν μ' έχει πάρει τουλάχιστο πέντε φορές τηλέφωνο
για να με αποχαιρετήσει τελεσίδικα.
Δυο ερωτευμένα παιδιά στη γειτονιά
ενώσανε ένα λαστιχένιο σωλήνα στην εξάτμιση
κρεμάσανε την άλλη άκρη μέσα στ' αμάξι, γιατί
δεν θέλανε οι γονείς να τους παντρέψουνε.
Ο Πήτερ Ντούελ κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο
δέντρο, έκανε ένα τσαφ και πάει
Η Σύλβια Πλαθ έχωσε το κεφάλι της στο φούρνο του γκαζιού,
το τελευταίο της βιβλίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή
στα μπεστ σέλερ, ο Τζωρτζ Σάντερς στα 75 του
φρόντισε να τελειώσει, γιατί είχε βαρεθεί
Ο Μπουκόβσκι λέει ότι θα'χε σαλτάρει
πριν καιρό, από κανένα βράχο στο Σαν Ντιέγκο,
αν δεν είχε μπλέξει
με τόσο άσκημες παρέες εκεί κάτω.
Σίγουρα, συχνά έχει κανείς τις μαύρες του,
στενοχώρια, δυστυχία, πόνο, λόγους
πολλούς. Συχνά πυκνά κάποιος οικτίρει τον εαυτό του
ή θέλει να ξεφύγει από κάποιον, τη φίλη, την αδελφή,
την ερωμένη ή και την ίδια του τη μάνα. Ή θέλει να τον βάλουνε πρωτοσέλιδο ή μπορεί κάποιους να θέλει
να σοκάρει.
Η αυτοκτονία είναι κατά κάποιο τρόπο ξεδιαντροπιά,
-μολονότι ο αυτόχειρας βγάζει τον εαυτό του
εκτός κυκλοφορίας- δεν έχω κατανόηση γι’ αυτήν,
δεν νιώθω οίκτο, μα ούτε κι ενοχές ...
σίγουρα, το γεγονός με συγκλονίζει
αλλά πάνω απ' όλα με εξοργίζει-
ναι, ακριβώς αυτό είναι που νιώθω, οργή.
Ακόμη και σήμερα νιώθω οργή για τον Τζίμυ Ντην, αν κι έχουν
περάσει είκοσι χρόνια. Νιώθω οργή για τη Μέριλυν Μονρόε
τη Τζάνις Τζόπλιν. Νιώθω οργή για τον
Χεμινγουέι. Θα 'θελα να διαβάσω ένα του βιβλίο
για την τρέλα. Οργή νιώθω
για όλους τους. Δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα
του ψόφου.
ΜΙΑ ΨΩΛΗ
Τι είν' αυτό;
σηκώνεται, πέφτει
χώνεται, βγαίνει
χλουτς, φλουτς,
μα τι στο καλό;
Τι 'ναι δα το τόσο σπουδαίο μ’ αυτό το πράμα;
το πανωκάτω, το μεσαόξω
ή που χύνει στο τέλος και μια σταλιά
κι απ' το χύμα αυτό μπορούν να γίνουν
ένα εκατομμύριο μωρά
ποιος θέλει σήμερα
ένα εκατομμύριο μωρά
κι ας είναι, ένα, συν ένα, συν ένα ...
Το μόνο που 'χει νόημα μ' αυτό το πράμα
είναι ότι μπορεί και κατουράει, όμως
κι αυτό δεν είναι δα και τόσο τρομερό.
Μια ψωλή είναι μόνο μια ψωλή
και μ' αυτό τελεία και παύλα.
Όταν είναι πεσμένη, μοιάζει
σαν ξεχειλωμένο σκουλήκι,
κι όταν σηκώνεται, δείχνει
σαν παραφουσκωμένο μανιτάρι.
Πώς φτάνουνε οι άντρες να νομίζουνε
ότι το πράμα τους είναι τόσο σπουδαίο
δεν θα το καταλάβω ποτέ.
Θέλουν να το θαυμάζουμε
χαϊδεύουμε
φιλάμε
αγαπάμε
γλείφουμε
σαν να' ναι ο κανακάρης,
να πεις ότι κάνει τίποτ' άλλο, από το
πανωκάτω και το μεσαόξω
και το λίγο χύμα που φτύνει
ούτε καν καλή γεύση δεν έχει.
Ε, ίσως να 'χει μερικές πρωτεΐνες
στα οικολογικά μπακάλικα δεν το πουλάνε όμως
κι ας ρουφάνε οι πελάτες τους εκεί τα πάντα.
Το χειρότερο δεν το 'παμε ακόμη
έτσι και το πράμα τ' αφήσεις να σου μπαινοβγαίνει
κάποια στιγμή θα ξεφυτρώσει ένα νέο βλαστάρι που μεγαλώνοντας θα
αποκτήσει τις ίδιες ακριβώς ιδέες-
Μαμά, κοίτα δω, το ζιζί μου ...
Μου 'χει σηκωθεί, χέχεχε ...
Όμως ακόμη και στα 2 της χρόνια
μια ψωλή είναι μόνο μια ψωλή
και τίποτα παραπέρα.
Μετάφραση-επιμέλεια: Τέος Ρόμβος
Διαβάστε περισσότερα από το "Ανθολόγιο των κακών Αμερικανών" εδώ.
