koukidaki: Λεβάντα

Όλα ξεκίνησαν όταν εντοπίστηκε αδιευκρίνιστη ενοχλητική μυρωδιά από τη μύτη μου προερχόμενη από το μπάνιο μου. Αρχικά, αντιμετωπίστηκε με ένα νέο αρωματικό χώρου (ναι, και στο μπάνιο... γιατί όχι;) το οποίο δεν "άντεξε" στην κακιά μυρωδιά παραπάνω από δύο μέρες και αντικαταστάθηκε με του-μπο-φλό κρύου νερού που έπεσε μέσα σε όλες τις τρύπες του δωματίου προς αντιμετώπιση των δυσάρεστων οσμών. Αφού ξεβούλωσα νιπτήρα, λεκάνη, μπανιέρα και σιφόνι, όλα από δύο φορές -μετά το του-μπο-φλό κρύου νερού έγινε μια επαναληπτική διαδικασία και με το του-μπο-φλό βραστού νερού (όσο να πεις είναι πιο αποτελεσματικό)- αλλά χωρίς το πολυπόθητο αποτέλεσμα, σκέφτηκα να κλείσω το παράθυρο του φωταγωγού. Ε,ναι. Εκείνη τη στιγμή ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η κακιά μυρωδιά ερχόταν από έξω.

Monique Straub, A lavender breeze

Δεν ερχόταν απ' έξω. Εξακολουθούσε ακάθεκτη να ταλαιπωρεί τα ρουθούνια μου και την υπομονή μου.

Απελπισμένη, όπως ήμουν, έπεσα στα τέσσερα και πλησίασα τη μύτη μου κοντά -όσο πιο κοντά μπορούσα- σε κάθε γωνιά του μπάνιου μου. Την πέρασα πάνω από το σιφόνι -μέχρι εκείνη τη στιγμή δε με είχε πείσει απόλυτα το "ξεβούλωμα" ότι δε βρωμάει η αποχέτευση- και μια γύρα το πλυντήριο, την βούτηξα στην μπανιέρα -που μοσχοβόλαγε σαπούνια- και αμέσως παραπέρα δίπλα στο επιδαπέδιο ντουλαπάκι που... γιαξ! Μου ήρθε ασφυξία. Αλλά, δεν είμαι αρνητικός άνθρωπος και θέλοντας να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, δε γκρίνιαξα καθώς είχα εντοπίσει τη πηγή.

Ανοίγω με μιας το ντουλάπι και πετάω έξω όλο το περιεχόμενο. Το δάπεδο γεμίζει με μπουκάλια απορρυπαντικών γενικής και ειδικής χρήσης, ρολά από χαρτί υγείας, σφουγγάρια, σφουγγαρίστρες, ξεσκονόπανα, τζαμόπανα, φακελάκια του-μπο-φλο (ναι, είχα κι άλλα, είναι χρήσιμα, δε λέει να ξεμένεις από δαύτα), καινούργιες οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες, σερβιετάκια και ταμπόν, τσιμπιδάκια με πεταλουδίτσες (πεταλουδίτσες;), υγρά σαπούνια χεριών, σαμπουάν και μαλακτικό μαλλιών, άζαξ για τα τζάμια, χλωρίνες (μία με λεμόνι και μία σκέτη), λούστρο για παπούτσια, βουρτσάκια για παπούτσια, πανάκια παπουτσιών, ανταλλακτικά παρκετέζας, πλάκες σαπούνια, κουβάς σφουγγαρίσματος, σφουγγαρίστρα, παρκετέζα, ξεσκονόπανο τηλεόρασης (θέλει ειδικό, έχει οθόνη led), υγρά μαλακτικά ρούχων σε τρία αρώματα, ταμπλέτες αποσκληρυντικές πλυντηρίου, ταμπλέτες καθαριστικές λεκάνης, υγρό καθαριστικό-απολυμαντικό λεκάνης (παπί), πανάκια χρωμαπαγίδας για το πλυντήριο, ληγμένο αφρόλουτρο (ίσως παίρνω κάτι περισσότερο από το αναγκαίο), πακετάκια με χαρτομάντηλα, πακετάκια με μπατονέτες, πακετάκια με δίσκους ντεμακιγιάζ, σακουλάκι με μπαμπάκια... Να θυμηθώ να οργανώσω καλύτερα αυτό το ντουλάπι και να μην αγοράζω περισσότερα από όσα χρειάζομαι, αλλά, εδώ που τα λέμε, όλα τα παραπάνω χρειάζονται.

Τέλος πάντων, έχω καλύψει το πάτωμα τριγύρω με το περιεχόμενο αλλά δεν έχω βρει ακόμη την πηγή της οσμής, ούτε και τίποτα το περίεργο μέσα στο ντουλάπι. Απελπισμένη ξαναχώνω τη μύτη μου στο ερμάρι και μου φράζει τα ρουθούνια η λεβάντα που έχει ψιλοστάξει από το μπουκάλι με το μαλακτικό των ρούχων. Κάτι που να σχετίζεται με μπόχα δε βρίσκεται εκεί μέσα και, τούτη είναι η στιγμή που, τσαντίζομαι ακόμη περισσότερο καθώς έχω δημιουργήσει ένα μπάχαλο στο δωμάτιο χωρίς λόγο. Όμως, η απαίσια μυρωδιά υπάρχει και μου 'ρχεται να σκάσω που αδυνατώ να την εντοπίσω.

Σε μια ύστατη προσπάθεια -που τη λες και απελπισία- πέφτω στο πάτωμα και στριμώχνω το μάτι μου κάτω από το ντουλάπι. Δε βλέπω τίποτα αλλά οι ρινογόνοι αισθητήρες μου παίρνουν φωτιά. Η μπόχα κάνει αισθητή την παρουσία της και η αποφορά της μου φέρνει ίλιγγο, αναγούλα και εμετικές αναταράξεις.

Ώστε, εδώ βρίσκεται... Βουτάω με τα δύο χέρια το ολόαδειο έπιπλο και το τραβάω μπροστά για να εμφανιστεί η πηγή του κακού. Τραβάω με δύναμη και αντέχω στην κακοφωνία του τριξίματος πάνω στα πλακάκια του μπάνιου. Έχω ξεμεσιαστεί από το τράβηγμα αν και δεν έχω καταφέρει να το μετακινήσω περισσότερο από είκοσι πόντους αλλά... όλα για τη μπόχα.

Και τότε, παρατάω το ντουλάπι και κοιτάζω από τη πίσω πλευρά.

Και το βλέπω. Μία μάζα σε χρώμα γκρι του γραφίτη είναι πεσμένη στη γωνία. Τι να είναι; Ο νους μου πάει σε ένα πανάκι με μικροίνες -πολύ εξυπηρετικό- που το έψαχνα πριν καιρό. Κοίτα πλάκα. Θα το είχα αφήσει κάπου πρόχειρα μέσα στο μπάνιο, μετά το πήρε κάνα ρεύμα και το έριξε εκεί πίσω που, προφανώς, δε το πήρα χαμπάρι και, πολύ πιθανό, μούλιασε εκεί στη γωνίτσα του από τους υδρατμούς του μπάνιου ή από το σφουγγάρισμα -μπορεί κι από εκείνη την υπερχείλιση που μου έκανε το πλυντήριο στο ξέβγαλμα μία φορά που έβαλα πολύ απορρυπαντικό (σχεδόν την τριπλάσια δόση) και άφρισε τόσο στις σωληνώσεις που δεν έφευγε με τίποτα- ... τελικά, παρέμεινε εκεί πεσμένο, βρεγμένο και μουχλιασμένο ώσπου άρχισε να ευωδιάζει περίεργα. Πάντως, τώρα θα το έπαιρνα από εκεί, θα έληγε το θέμα της κακοσμίας και είχα αρχίσει ήδη να αισθάνομαι καλύτερα.

Αλλά, πως θα το έπιανα;

Εκείνη η σκούρα μάζα δε με προδιέθετε να την ακουμπήσω με το χέρι. Βούτηξα λοιπόν τα γάντια και διπλώθηκα μεταξύ επίπλου και ντουβαριού για να το πιάσω. Αλλά δεν έφτανα μέχρι εκεί κάτω. Ούτε να μετακινήσω περισσότερο το ντουλάπι "έπαιζε", άρα θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο. Πηγαίνω στην κουζίνα και αρπάζω μια μασιά -αντικολλητική για να γυρίζω τα παϊδάκια- με σκοπό να το γραπώσω με δαύτη και να λήξει επιτέλους το ζήτημα... άντε, γιατί πολύ τράβηξε και άρχισα να κουράζομαι, χώρια τα περιεχόμενα του ντουλαπιού που έπρεπε να ξανατοποθετηθούν μέσα!

Και... -ευτυχώς φορούσα ακόμα τα πλαστικά γάντια- σκύβω ξανά μεταξύ ξύλου και τοίχου με τη μασιά στο χέρι, γραπώνω τον όγκο από μια μεριά και κάνω να τον σηκώσω. Ευθύς αισθάνομαι ένα βάρος μεγαλύτερο από το αναμενόμενο. Δε βαριέσαι; Αρκεί να τελειώνει η δουλειά. Θα έχει ποτίσει με υγρά και βάρυνε, εξού και το μούχλιασμα, εξού και η μυρωδιά. Όλα εξηγούνται τώρα. Και το τραβάω προς τα πάνω με κάπως μεγαλύτερη προσπάθεια από εκείνη που περίμενα, μέχρι που το φτάνω σε ύψος τέτοιο ώστε να χαθούν οι πολλές σκιές από πάνω του, ώστε το φως να μπορέσει να πέσει πάνω στη μάζα του και να του χαρίσει λεπτομέρειες, ώστε να αντιληφθώ ότι τόση ώρα έχω γραπώσει κάτι λεπτό σα κορδόνι -περίεργο-, ώστε να μπορέσω να ξεχωρίσω ότι ο όγκος από τη μια μεριά είναι λεπτός σα σχοινί ενώ από την άλλη χοντρός σα μπαλονάκι, ώστε να συνειδηποποιήσω ότι χρησιμοποιώ τη μαγειρική μασιά μου για να σηκώσω κάτι που είναι σκούρο γκρι και βρωμάει, έχει ουρά (!?!?!), έχει μια φουσκωμένη κοιλιά, έχει μουδούσα, έχει αφτιά και μουστάκια στο μικροκαμωμένο κεφάλι του και είναι ΠΟΝΤΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.

Από κάπου ακούγεται ένα "ΑΑΑΑΑΑ" που με ξαφνιάζει οπότε τινάζομαι, ανοίγει η μασιά και ξαναπέφτει χάμω ο όγκος. Δεδομένου ότι είμαι μόνη στο σπίτι καταλαβαίνω ότι εκείνη η κραυγή έχει βγει από το στόμα μου, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Έχω έναν ποντικό που βρωμάει μέσα στο μπάνιο μου -το καλό που του θέλω να είναι ψόφιος-, έχω πιάσει τους τριακόσιους χτύπους ανά λεπτό, έχω λερώσει ανεπανόρθωτα τη μασιά μου -για τα γάντια ούτε λόγος, για βρωμοδουλειές προορίζονταν από την αρχή- και πρέπει επειγόντως να βρω έναν τρόπο να ξεφορτωθώ το ζώο, να απολυμάνω τα πάντα, να ελένξω τα πάντα (πατάρια, ερμάρια, ντουλάπια), να συγκεντρωθώ στο πρόβλημα, να ρίξω την ταχυπαλμία μου, να αποβάλλω το σοκ και να βρω τις αισθήσεις μου.

Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να τα έχω πάρει. Να έχω βάλει τις φωνές... Όχι, τις φωνές. Τις τσιρίδες καλύτερα και να τρέχω προς άγνωστη κατεύθυνση, γιατί ως γνωστόν, οι τρελαμένοι, οι φοβισμένοι-τρομοκρατημένοι και οι ασυντόνιστοι πάντα τρέχουν προς ένα τυχαίο σημείο-τόπο χωρίς να σκέφτονται που πάνε.

Κανονικά, αυτή θα ήταν η λογικότερη αντίδραση ενός μέσου ανθρώπου στη θέα ενός ποντικιού... Τι ποντικιού; Αρουραίου καλύτερα! Οπωσδήποτε αρουραίος με τα όλα του -συμπεριλαμβανομένης μιας μεγαλούτσικης μυτερής ουράς και μιας αντιπαθητικής μουσούδας από όπου μυρίζει τόσο καλά που του χρησιμεύει και σαν μάτια- και τροφαντούλης, δηλαδή με μια κοιλούμπα να, με το συμπάθιο. Άρα, καλοφαγωμένος. Άρα, καλοταϊσμένος. Άρα, δε πήγε νηστικός ο μακαρίτης.

Ορίστε. Αρχίζω να έχω και αισθήματα για το τέρας. (;) Μπα σε καλό μου.

Καλοταϊσμένος είπα; Και που έβρισκε να τρώει;

Κι έτσι μίσησα τη λεβάντα.

Από τη συλλογή "±3"