koukidaki: Στα παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη πριγκιποπούλα και ένα πανέμορφο βασιλόπουλο και μετά από έναν κεραυνοβόλο έρωτα και μια σκληρή μάχη με το κακό, βγήκαν νικητές και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Αυτά στα παραμύθια.

Σε όλα τα παραμύθια εκτός κάποιων εξαιρέσεων που γράφτηκαν από μανιοκαταθλιπτικούς -δεν εξηγείται αλλιώς(;)- συγγραφείς που ξέβρασαν όλη τη θλίψη τους πάνω στους χάρτινους ήρωές τους και που οι εκδότες ονόμασαν παραμύθια σε μια ύστατη προσπάθεια να τα ξεχωρίσουν από την πραγματική ζωή.

Κι έτσι έμεινε το κοριτσάκι με τα σπίρτα μόνο, ξυπόλυτο, βρώμικο, νηστικό να τουρτουρίζει μια παγωμένη χειμωνιάτικη βραδιά Χριστουγέννων. Καθόλου τυχαία επιλογή αν σκεφτείς ότι η βραδιά των Χριστουγέννων προκαλεί τις περισσότερες αυτοκτονίες μοναχικών ανθρώπων από κάθε άλλη μέρα του χρόνου.

Φαντάσου ένα παιδάκι που κρυώνει από το χιόνι, χωρίς σπίτι, χωρίς δικούς του ανθρώπους, χωρίς φαγητό, χωρίς ζεστά ρούχα, ξυπόλυτο, αβοήθητο -όλοι το περιφρονούν και το διώχνουν, αν θυμάσαι- να ανάβει τα σπίρτα που πουλάει, για να βγάλει μία φραντζόλα ψωμί, σε μια ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή. Οι λάμψεις των σπίρτων τού προκαλούν οράματα. Ονειρεμένες εικόνες από τελείως βασικά και αυτονόητα πράγματα για όλα εκείνα τα παιδιά που θα διαβάσουν την ιστορία του.

Το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής στο πιάτο όλων των παιδιών. Το πιο σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που έφτιαξαν οι "πολιτισμένοι" άνθρωποι για να στεγάσουν τον πολιτισμό και το επίπεδό τους. Ό,τι πιο θλιβερό έχει συμβεί στον κόσμο τούτο με πρωταγωνιστή ένα πλάσμα που δεν έσφαλε και δεν έφταιξε ποτέ. Πότε να προλάβαινε;

Ένα αγγελικό παιδικό προσωπάκι που καταδικάζεται σε αργό και βασανιστικό θάνατο για κρίματα που δε γνώρισε, για λάθη που δεν έκανε, για αμαρτίες που δε ξέρει...

Κι αυτό το ονομάζει παραμύθι! Εδώ κύριε, γράφει για ένα παιδάκι που πεθαίνει αβοήθητο την βραδιά των Χριστουγέννων πάνω στο παγωμένο πεζοδρόμιο της πόλης! Και δεν έχει καμία σημασία, ποιας πόλης.

Που το είδε το παραμύθι ο άλλος;

Το κακό υπάρχει παντού. Και σε κάθε παραμύθι, γιατί, πως αλλιώς θα έλαμπε το καλό; Και ό,τι υπάρχει στη ζωή οφείλει να έχει μια θέση στον κόσμο των παραμυθιών προς παραδειγματισμό.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι... σα να έχει ένα δίκιο ο εκδότης. Μέρος του κόσμου μας είναι τα φτωχά, ορφανά, ξυπόλυτα παιδάκια. Μέρος του κόσμου και οι αγενείς κύριοι με τα κοστούμια και τις κολόνιες που δε δίνουν δεκάρα στο άπορο παιδί. Μέρος του κόσμου και οι παχουλές, τροφαντές κυράδες των καλών οικογενειών που περνούν γρήγορα και περιφρονητικά μπροστά από το βρώμικο κορίτσι. Μέρος του κόσμου οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Μέρος του κόσμου η άνιση μοιρασιά του πλούτου -ψυχικού και υλικού- και μέρος του κόσμου μας το όνειρο που κρατά άσβεστη μια φλόγα (ή μήπως το αντίθετο;)...

Ποιος υποσχέθηκε ότι όλα τα παραμύθια θα έχουν καλό τέλος;

Μερικά θα τελειώνουν με ήττα, με χάσιμο, με αδικία, με θάνατο. Για να διδάξουν κάτι στα παιδιά. Ότι δε νικάει πάντα το καλό.

Τέλος.

Από τη συλλογή «ΔιαΔύο»