Μια ποιητική συλλογή, κερδισμένη σε μία κλήρωση, έγινε η αφορμή να συναντηθούμε, να γνωριστούμε και να ανακαλύψω το ταλέντο, την κουλτούρα, το έργο και την αύρα της.
Μου μιλάει ακομπλεξάριστα, για την τέχνη, για το έργο της. Για τις μεγάλες αγάπες τής ζωής της. Το τραγούδι, τους καλύτερους φίλους. Τις γειτονιές που γέμισε με την παρουσία της και τις γάτες της. Για κάθε τι που λατρεύει και επιδιώκει. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μπλέκονται σε ένα κουβάρι με μνήμες που συμπληρώνουν ένα παζλ από ζωή.
Έτσι, μια αλλιώτικη συλλογή κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου. Ανατρέχω στις σελίδες και συνταξιδεύω με τις φράσεις και τις μουσικές που σιγοντάρουν την ποίηση. Το δελτίο τύπου καταφέρνει να μεταφέρει το πνεύμα, την όποια αίσθηση:
Ένας τρόπος να πούμε γι' αυτά που θέλουμε είναι το να δημιουργούμε φανταστικές πόλεις ή τμήματά τους που εφάπτονται με μια υπαρκτή πόλη και με τη ζωή μας μέσα της. Παραδείγματα τέτοιων πόλεων ή σημείων τους είναι η "μαγική πόλη" και η "οδός ονείρων" του Μάνου Χατζιδάκι και η "Λιλιπούπολη", των παιδικών μας χρόνων η φανταστική πόλη.
Η θεματολογία των ποιημάτων αφορά κυρίως στην καθημερινή ζωή, στη μόνιμη αναζήτηση της χαμένης ομορφιάς στην πόλη, στην εσωτερική ζωή και στο διαρκή αγώνα να κρατήσουμε όρθιο τον εσωτερικό μας κόσμο, στους κόσμους που μας αποκαλύπτει ο έρωτας. Το ύφος είναι άλλοτε περιγραφικό σε στυλ διαπίστωσης, άλλοτε οργισμένο σε στυλ ροκ μπαλάντας, αλλά πάντα περνάει από τις μεταμορφωτικές διαδικασίες της αξίας και της αγάπης.
Τα "Ημερολόγια της μέσα ζωής" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της (εκδόσεις "Δρόμων", Ιούλιος 2009).
Από τότε μιλάμε συνέχεια. Συναντιόμαστε όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν και αναπολούμε μνήμες, εξιστορούμε πρόσωπα και γεγονότα που πέρασαν, μουσικές που μας μάγεψαν, στιγμές που μας αποθέωσαν ή έκαψαν. Σιγά σιγά τη γνωρίζω καλύτερα. Την ανακαλύπτω. Η Τατιάνα είναι τόσα που μία σελίδα δε της φτάνει. Ίσως καταφέρω να στριμώξω μερικές πληροφορίες για να σας την συστήσω.
Σπούδασε Κλασικό Τραγούδι (Δίπλωμα Μονωδίας ως Soprano Spinto) με δασκάλα τη Γιολάντα Ντι Τάσσο και Ανώτερα Θεωρητικά της Μουσικής με τη Βίκη Τζεράχη. (Επίσης, Πτυχίο Αρμονίας, Αντίστιξης, Φυγής)
Παρακολούθησε μαθήματα Υποκριτικής, Θεατρικού Αυτοσχεδιασμού, Ορθοφωνίας, Κινησιολογίας, Θεατρικού Παιχνιδιού και Κουκλοθέατρου ενώ επί τρία χρόνια μελετούσε rock φωνητική με δασκάλα της τη Σοφία Βόσσου. Κι ενώ η πολυετής σπουδή Όπερας της χάρισε μια φωνή 3 1/2 οκτάβων, τα εκτός φωνητικής μαθήματα της πρόσφεραν προσωπική καλλιέργεια και εκφραστικότητα.
Το 1999 πραγματοποιεί τη συναυλία "Μουσικός εσπερινός για τον Έρωτα, το Φεγγάρι και τη Γυναίκα" στον αρχαιολογικό χώρο της Δήλου, ο οποίος άνοιξε για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια προκειμένου να φιλοξενήσει την εκδήλωση. Αυτή η συναυλία "εγκαινίασε" το θεσμό της διεξαγωγής συναυλιών στους αρχαιολογικούς χώρους κατά την αυγουστιάτικη πανσέληνο!
Πολλά προσωπικά project ακολουθούν ("Τσάι και στραγάλια, 20 χρόνια και κάτι...", "Να ξαναβρούμε τ' όνειρο", "Κάτι γίνεται...", "Καλοκαιρινά φρούτα", κ.α.) καθώς και η ίδρυση της κουκλοθεατρικής ομάδας "Ίριδες".
Τραγουδίστρια, ερμηνεύτρια, δασκάλα, δημιουργός...
Ακολουθούν ηχητικές παρεμβάσεις στο γραπτό λόγο, καθώς μου έστειλε ερμηνείες της σε διάφορα μουσικά είδη, με πρόθεση να μοιραστεί τη φωνή της και τις νότες της με τους αναγνώστες του ιστότοπου. Πατήστε το play και αγγίξτε τον μουσικό κόσμο της.
Επιλέξτε τον σύνδεσμο και διαβάστε το διήγημά της "Μια μέρα αλκυονίς (αντιγραφή από τα ημερολόγια της μέσα ζωής)"
Ποια είναι η ιστορία πίσω από την ποιητική συλλογή; Τι οδήγησε στη δημιουργία της;
Τ.Θ.: Τα «ημερολόγια της μέσα ζωής» προέκυψαν και κατέληξαν να ‘χουν μορφή ποιητικής συλλογής. Στην πραγματικότητα είναι κείμενα που γράφτηκαν για να παίξουν οργανικό ρόλο στα τραγουδιστικά μου projects, δημιουργώντας γέφυρες που διατηρούν ή/και αναδεικνύουν τον δεδομένο ειρμό που υπάρχει πίσω απ’ τη σειρά των τραγουδιών και συνδέοντας τα τραγούδια μεταξύ τους.
Η ιστορία είναι χαριτωμένη και μεταφυσική, ένα δώρο του Θεού που μου χάρισε ένα... παιδί (το βιβλίο, εννοώ) και μια φίλη αγαπημένη, την βραβευμένη ποιήτρια Κων/να Σούλα – Τσαφαρά.
Κάπου γύρω στην άνοιξη του 2008 έχουν συγκεντρωθεί στο αρχείο μου πολλά κείμενα γραμμένα για παραστάσεις μου. Κάτι μου κάνει κλικ καθώς τα βάζω σε μια τάξη και σκέφτομαι πως ίσως θα μπορούσα να τα φροντίσω και να τα κάνω ένα μικρό βιβλίο... δεν είχα όμως ιδέα από εκδόσεις, ούτε κοντινούς φίλους συγγραφείς για να τους συμβουλευτώ. Λέω: αφού ο Ύψιστος μου ‘βαλε την ιδεά, Εκείνος θα μου δείξει και το δρόμο της υλοποίησής της. Έτσι, μετά από λίγους μήνες, από ένα «παιχνίδι» της συγχρονικότητας, καθόμαστε δίπλα–δίπλα σ’ ένα παγκάκι στο σταθμό της Καλλιθέας με μια ευγενέστατη κυρία που με ρωτάει «τι βιβλίο διαβάζετε;» κουβέντα στην κουβέντα, η κυρία μου συστήνεται, μου λέει πως είναι η ίδια συγγραφέας κι εγώ της λέω σχεδόν κατ’ ευθείαν τη σκέψη μου για το βιβλίο... προστατευτική, ενθουσιώδης, ακομπλεξάριστη, χαμογελαστή, άνετη με τα τεράστια πράσινα μάτια της όλο φως, μου λέει η Κωνσταντίνα: «Να εκδώσεις τα ποιήματά σου! Μην το σκέφτεσαι! Να το κάνεις! Θα είμαι κοντά σου σ’ αυτό.»
Την επόμενη μέρα συναντιόμαστε σε μια παρουσίαση βιβλίου, με συστήνει σ’ έναν επίσης ενθουσιώδη και προικισμένο άνθρωπο, το δημοσιογράφο και συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, ο οποίος με βοηθάει καταλυτικά σε όλα τα στάδια της έκδοσης: από την επιλογή κειμένων και την τελική σειρά, μέχρι τις συστάσεις με τον εκδότη μου, τον Ζώη Μπερνάρδο (εκδ. «Δρόμων»).
Όταν συμφωνήθηκε η έκδοση, ήρθε η σειρά της νεότατης, ταλαντούχας και βραβευμένης εικαστικού Γεωργίας (Τζίνας) Δημακοπούλου. Της ζήτησα να συνεργαστεί δημιουργώντας το εξώφυλλο του βιβλίου κι εκείνη διάβασε τα ποιήματα και σε λίγες μέρες μου έφτιαξε αυτό το δυναμικό ροκ εικαστικό αποτέλεσμα. Μου χάρισε τη δουλειά της και δε δέχτηκε να πληρωθεί. Το μόνο που δέχτηκε ήταν ένα δωράκι, 2 cd με ραδιοφωνικές εκπομπές της Λιλιπούπολης!
Σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους οφείλω ευγνωμοσύνη για την έκδοση των Ημερολογίων.
Υπάρχει μια συνέχεια στο βιβλίο. Μια σειρά που ακολουθούν τα ποιήματα...
Τ.Θ.: Είναι αλήθεια! Υπήρχε η πρόθεση να ξεδιπλωθεί ένα αστικό σκηνικό που να περιέχει όλη τη γκάμα: ομορφιά, ασχήμια, γλύκα, πίκρα, πράγματα απαλά, ή σκληρά... και να τελειώνει με μια κλήση για υπέρβαση. Γιατί, τελικά η ζωή, δεν μπορεί να ‘ναι μόνο όλο αυτό που μας τρελαίνει και μας πληγώνει...
Η τελευταία φράση είναι από την Ευχή του Ιησού, που σημαίνει την ένωση των σπασμένων και διασκορπισμένων κομματιών μας και την «επανάσταση» της υπέρβασης.
Συνηθίζετε να κρατάτε ημερολόγιο;
Τ.Θ.: Ναι. Τα τελευταία 8 χρόνια, σχεδόν καθημερινά. Σ' αυτό περιέχονται οι ευχαριστίες μου προς το Θεό (ή προς τη Ζωή, κατ’ άλλους), οι παραδοχές μου κι ο κατά δύναμιν έντιμος διάλογος με τον εαυτό μου.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το τραγούδι και τη μουσική;
Τ.Θ.: Χωρίζω τη σχέση μου με τη Μουσική σε δύο φάσεις: την ασυνείδητη, που αρχίζει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως τα 28 μου χρόνια που έχω πραγματοποιήσει μερικές πολύ ποιοτικές κι υπεύθυνες δουλειές, προσωπικές συναυλίες κατά βάση, όπως ο Μουσικός Εσπερινός τον Αύγουστο του ’99 στη Δήλο. Επίσης, μέσα σ’ αυτή την περίοδο, αρχίζω κι ολοκληρώνω τις σπουδές μου δίπλα στη Γιολάντα Ντι Τάσσο, στη Βίκη Τζεράχη και στη Φρίντα Τρίππη, τη γυναίκα που μου φέρθηκε σαν πραγματική μητέρα (είχα την εμπειρία να ‘χω μια πολύ σκληρή και παράλογη βιολογική μητέρα, οπότε ο ρόλος της Φρίντας ήταν καταλυτικός για την ψυχική μου υγεία κι ακόμη είναι).
Η συνειδητή μου σχέση με τη Μουσική αρχίζει μετά τα 28 μου χρόνια που τελειώνω τις σπουδές μου και αρχίζω να βάζω σε πράξη όσα ξέρω και να πειραματίζομαι με διάφορους τρόπους... ελπίζω, όσο μεγαλώνω, η φωνή μου να γίνεται πιο εκφραστική και η σχέση μου με το τραγούδι και με τη Μουσική να γίνεται όλο και πιο συνειδητή και όλο και βαθύτερη και πιο ουσιαστική...
Η πιο συγκινητική στιγμή...
Τ.Θ.: Πόλλες, δόξα τω Θεώ!!! Από τις απλές στιγμές της παρέας με ανθρώπους που αγαπιόμαστε ως τις ζόρικες στιγμές που αναμετρώ τις δυνάμεις μου με το stage και τελικά το εξημερώνω και συνεργαζόμαστε -lol- …από τις εμπειρίες μου στην ενεργή φιλοζωία με υπέροχα πλάσματα–θύματα της ανθρώπινης κακότητας που παρά τα τραγικά κι άδικα παθήματά τους ξαναεμπιστεύονται τους ανθρώπους και τη ζωή ως τις υπερβατικές στιγμές που μας χαρίζονται αφού δώσουμε «αίμα»...
Τι αγαπάτε περισσότερο και τι απεχθάνεστε περισσότερο στον κόσμο;
Τ.Θ.: Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που ενώ βιολογικά είναι ενήλικοι, συναισθηματικά, πνευματικά και ηθικά είναι «παιδιά». Είναι εγωιστές και βλάκες. Αυτούς τους απεχθάνομαι και τα κάθε κλίμακας φαύλα έργα τους τα μισώ.
Αγαπώ τα ζώα και τα παιδιά, καθώς και τους ενήλικους ανθρώπους που επιμένουν να αγωνίζονται για να φτιάξουν έναν αρμονικό κι ακέραιο εαυτό και ν’ αφήσουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Αγαπώ τη Μουσική, τη συγγραφή, το διάβασμα, τη μαθητεία σε τομείς που μας κάνουν αυθεντικότερους, τα ταξίδια, τις Συναντήσεις, τις παρέες που γράφουν Ιστορία, το ξενύχτι, τον ελληνικό καφέ, τις διαδηλώσεις για δίκαια αιτήματα, το Διαδίκτυο, το ραδιόφωνο, το περπάτημα στις παλιές γειτονιές... κι άλλα...
Ένα ποίημα των "ημερολογίων" αναφέρει "το ανήσυχο, στοχαστικό και ονειροπόλο πνεύμα των δημιουργών κάθε γενιάς και η φωτεινή τους απεριόριστη ψυχή..." Ποια στοιχεία (καθ-)ορίζουν τον δημιουργό ή τον καλλιτέχνη;
Τ.Θ.: Πολλά επιμέρους στοιχεία, μα τα ουσιαστικά πιστεύω πως είναι η ευαισθησία, η αντίληψη, το όραμα (όχι μόνο το όνειρο), η πειθαρχία, η ανθεκτικότητα, το μέτρο, ή ακόμη και τ’ αντίθετά τους... το ροκ που αγαπώ έχει στη μυθολογία του πολλούς ανθρώπους που έχασαν το μέτρο και την ανθεκτικότητα και κάηκαν για να φωτίσουν πτυχές της ύπαρξης που αλλιώς δεν θα βλέπαμε εμείς, οι «υπόλοιποι».
Και σε ένα άλλο "το όνειρο ανεβαίνει πάνω από τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας που μένεις..." Πόση ανάγκη κρύβει το όνειρο; Πόσο ανάγκη το έχουμε;
Τ.Θ.: Νομίζω πως και στα δύο σκέλη της ερώτησης, η απάντηση είναι: το όνειρο για την ψυχή και για τη ζώσα ζωή είναι ζωτική ανάγκη, όπως το νερό, ο αέρας και το αίμα για το ανθρώπινο σώμα!
