koukidaki: DaDarsa σημαίνει Έχω Δει

"Τα Πάντα στην ανθρώπινη οντότητά μας καθορίζονται από την Ψυχή. Είναι αυτό το άυλο, είναι αυτό που συνδυαζόμενο με το εσωτερικό σου Πάθος μπορεί να κινήσει βουνά"

Περπάτησε αμέτρητες φορές τους δρόμους της Ρώμης ενώ σπούδαζε ελεύθερο σχέδιο και μουσική. Αργότερα και της Αθήνας καθώς παρακολούθησε τη διδασκαλία του ζωγράφου Μιχάλη Κανδύλη.

Το 1995 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηνών εμφανίζονται οι Dali, Picasso, Klee, Rouault, Γιάννης Στρατής και άλλοι.

Έργα του βρίσκονται σε κάθε σημαντική αίθουσα της χώρας.
Στην Πινακοθήκη της Προεδρίας της Δημοκρατίας, στη Βουλή των Ελλήνων, στην Πινακοθήκη του Πανεπιστημίου Αθηνών της Φιλοσοφικής Σχολής, στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης της Ρόδου, στην Πινακοθήκη του Δήμου Πειραιά, στην Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, στην Πινακοθήκη της Τράπεζας Πειραιώς... Και εκτός συνόρων επίσης, σε Μουσεία του Μεξικού και της Ισπανίας, στο Μουσείο Λευκωσίας, σε μεγάλες συλλογές σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία και σε όλο τον κόσμο. Δεκάδες τα βραβεία και τα μετάλλια και εκατοντάδες συνεντεύξεις.

Αυτή η σελίδα αφορά έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη και δημιουργό. Ο Γιάννης Στρατής είναι ένας διεθνούς αναγνώρισης και φήμης εικαστικός. Δικαίως, πρέπει να περιλαμβάνεται μέσα στους σημαντικότερους Έλληνες.

Οι πίνακές του δε περνούν απαρατήρητοι. Διεγείρουν τη σκέψη και τις αισθήσεις ενώ κατευθύνουν το μυαλό σε εσωτερικά ταξίδια. Αποτελούν τη δική του κραυγή για τα δρώμενα και κάθε αγωνία του. Γίνονται παράθυρα προς τον κόσμο του αλλά και κάθε κόσμο, μέχρι εκεί όπου μπορεί να σε αγγίξει ένας κόσμος. Η Τέχνη (του) είναι ο τρόπος που έχει για να εκφράσει τις αγωνίες και τα άγχη, το καλό και το κακό, να τοποθετήσει ψηλά το ωραίο, να δοκιμάσει το άσχημο, να ζωγραφίσει τα χρώματα στα συναισθήματα, να βγάλει ή να ανακαλύψει το μέσα (του/μας), να εμψυχώσει, να κρίνει, να κριθεί. Λατρεύει και αγαπά την Ελλάδα και την τοποθετεί ψηλότερα από κάθε μέρος τού παγκόσμιου χάρτη του. Κάποτε, θα πει χαρακτηριστικά ότι "Η Ελλάδα είναι Φως, η Ελλάδα είναι Δύναμη."

Έργα του Γιάννη Στρατή. Κεντρικό στοιχείο το "Dragon's eye" από τη συλλογή DaDarsa

«Λατρεύω τα δύσκολα, θαυμάζω τα δύσκολα και δύσκολα είναι αυτά που μας δίνουν ζωή. Τίποτε δεν χαρίζεται, αν δεν το κερδίσεις.»

Χαρακτηρίστηκε ανυπότακτος, ανατρεπτικός, αλλά και υπερευαίσθητος. Όπως, δηλαδή, οφείλει να είναι ένας καλλιτέχνης. Στον καμβά του αποτυπώνει τη ψυχή του, την ανάσα και τη σάρκα του. Ζωγραφίζει με τα δάχτυλα -προφανώς- για να κρατήσει την αμεσότητα της αίσθησης χωρίς να παρεμβάλλονται άψυχα αντικείμενα.

"Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου τα οποία βουτώ στα χρώματα ακολουθώντας τις εντολές της έμπνευσής μου."

Κρατά καθαρά τα περιγράμματά του και τα χρώματα. Σπάνια μπερδεύονται τα σχήματα μεταξύ τους ή οι φιγούρες από το πρώτο πλάνο με το δεύτερο. Σπάνια υπάρχει δεύτερο πλάνο. Σπάνια ανακατεύονται πολλά χρώματα μαζί. Είναι ξεκάθαρος σε αυτό που θέλει να πει. Το μπλε είναι μπλε και το κίτρινο κίτρινο. Χρειάζεται ένα κόκκινο και θα το πάρει όπως θα το βρει στο σωληνάριο. Ατόφιο. Επιθυμεί να γράψει ένα πρόσωπο και θα το ορίσει με χοντρές σκούρες γραμμές. Θα το βάψει μελανό, καφέ και μαύρο για να εκφράσει την εμπειρία που κουβαλά στα μάτια του ή την κούραση στην ψυχή του. Αγαπά τις χρωματικές αντιθέσεις και τις χρησιμοποιεί για να περιγράψει τα σχήματα και να καθορίσει τα συναισθήματα. Με μικρή προσπάθεια καταλαβαίνεις γιατί ένα πρόσωπο δεν έχει ξεκάθαρο φύλο ενώ πάνω του στριφογυρίζουν πολλές χρωματικές γραμμές. Κι αν κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις ποια χαρακτηριστικά υπερτερούν και ποια χάνονται ή απουσιάζουν, ανάλογα με τις αισθήσεις που άλλοτε υπερτερούν κι άλλοτε σβήνουν. Οι έντονες μύτες που χωρίζουν το πρόσωπο στη μέση σε μια υπερβολική παρουσία ενώ σε άλλο έργο απουσιάζουν επιδεικτικά. Τα έντονα χείλη που μεγιστοποιούν τη γεύση ή την ομιλία ή την ανάγκη για ομιλία και τα ελάχιστα χείλη που σιωπούν. Οι "πινελιές" τού Γιάννη Στρατή μιλούν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για τον ψυχισμό, του ίδιου ή του έργου του, αρκεί να τις ακολουθήσεις με το βλέμμα.

"Η σχέση μου με κάθε έργο μου ξεχωριστά έχει την αμεσότητα της ψυχής και της σάρκας πάνω στον καμβά."

Ο σύγχρονος άνθρωπος για εκείνον κατακερματίζεται από υλικές αξίες, απορροφάται από την τεχνολογία, οδηγείται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ενώ προκύπτει φανερά αδύναμος να διεκδικήσει ό,τι και όπως πρέπει.

"Υιοθετώ την ωμή και αποφασιστική τεχνοτροπία..."

Στις 30 Δεκεμβρίου 2012 ο Δήμος Βοΐου εγκαινίασε τη "Χρονοκάψουλα", ένα Μνημείο που φέρει την εντολή να ανοίξει μετά από 100 χρόνια αν συνδυαστούν σωστά τα 3 κλειδιά του (θα μεταφέρονται από τον έναν δήμαρχο στον άλλο), σημαίνοντας τη λήξη των εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της περιοχής. Σκοπός τής Χρονοκάψουλας είναι να βρουν οι επόμενες γενιές ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής μας. Ο Γιάννης Στρατής συμμετείχε σε αυτό το εικαστικό έργο-μνημείο-ραντεβού με την ιστορία δηλώνοντας ότι "η Τέχνη θα πρέπει να διαφυλάσσεται στο πέρασμα των αιώνων ως ζωντανή απόδειξη της πολιτιστικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς."

Μέσα στην "Χρονοκάψουλα"
Tίτλος: "Young Girl-Helen Stratis"
Μικτή τεχνική, 1998

«Η τέχνη είναι όχι ένας, αλλά πολλοί κύκλοι και το ζήτημα είναι να τους ανακαλύψεις και να κάνεις μαζί τους την περιστροφή σου. Άλλωστε το ίδιο το σύμπαν είναι γεμάτο από άπειρους κύκλους που περιδινούνται και αλλάζουν κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου.»

Το 2012 εκθέτει τη σειρά έργων με τίτλο "DaDarsa". Ασπρόμαυρες φιγούρες, σχέδια, σχήματα, γραμμές, νοήματα σε λευκό φόντο, με την απουσία κάθε χρώματος, σε μια απόλυτη αντίθεση. Μαύρο και λευκό. Κακό και καλό. Τα δύο άκρα αναμετριούνται αναζητώντας μια ισορροπία στο φως και στο σκοτάδι. Μια πάλη του κακού με το καλό.

"Τίποτα δε κερδίζεται χωρίς μάχες."

Μια σελίδα αρκεί να γίνει ένας κόκκος σκόνης πάνω στην ιστορία ενός ανθρώπου. Δε φτάνει για να γεμίσει τα κενά. Φτάνει όμως να ξυπνήσει την επιθυμία τής αναζήτησης. Αυτός είναι ο σκοπός μου αφού θα ήταν μάταιο να προσπαθήσω να μεταφέρω όλα όσα τον αφορούν.