koukidaki: Ιόλη (V)

St Pauls & Taxis by Colin Ruffell

Κεφάλαιο πέμπτο

Το ταξίδι της φάνηκε πολύ σύντομο μιας και η λαχτάρα της για ανανέωση εικόνων την έκανε να προσδοκά ξεκούραση και ηρεμία.
Έφτασε σύντομα με ένα ταξί σε ένα ήσυχο και καλό ξενοδοχείο του κεντρικού Λονδίνου.
Δεν ήθελε να μείνει ούτε λεπτό μέσα, οπότε φρεσκαρίστηκε, άφησε όπως όπως τις βαλίτσες της και ξεκίνησε... Ήθελε τόσα να δει! Το Λονδίνο φάνταζε καταπληκτικό.

Ο εντυπωσιακός Καθεδρικός του Αγίου Παύλου που συνδυάζει αρχαία ελληνική μυθολογία και χριστιανική παράδοση, ο Ναός των Ναϊτών Ιπποτών με τους 10 “τάφους”-ομοιώματα Ιπποτών το τάγματος, το τεράστιο παζάρι της Κάμντεν Τάουν στο οποίο μπορείς να εντοπίσεις σπάνια αντικείμενα-αντίκες, η έκθεση στο Μουσείο Επιστημών του Λονδίνου, το Βρετανικό Μουσείο, ο στοιχειωμένος Πύργος του Λονδίνου, το Big Ben, ο Γρύπας στο City και άλλα πολλά την περίμεναν...

Πόσο μαγεμένη αισθανόταν! Κάθε μέρα θα ανακάλυπτε και κάτι άλλο μέχρι που θα το γύριζε όλο. Και μέσα της, όσο έβλεπε και θαύμαζε γεννιότανε μια καταπληκτική ιδέα... Μήπως να τους παράταγε όλους και να ζούσε μόνιμα εκεί;
Την γλώσσα την ήξερε. Αν έβρισκε και κάποιον να της προσφέρει εργασία, θα ήτανε θαύμα...

Όπως προχωρούσε βρήκε μια όμορφη καφετέρια. Το εσωτερικό της υπέροχο, με βελούδινους καναπέδες , μεγάλους καθρέπτες και μία διακόσμηση που θύμιζε έντονα εποχή μπαρόκ. Το αγάπησε αμέσως αυτό το μέρος. Θα γινόταν το στέκι της.
Παρήγγειλε ένα ζεστό τσάι με λεμόνι, και άνοιξε τον ταξιδιωτικό οδηγό της.

Έδινε περισσότερες πληροφορίες για όσα είδε σήμερα και όσα θα έβλεπε από αύριο... Εξάλλου, το να εξερευνήσεις όλο τον ναό που πήγε, θέλει το λιγότερο 3 ώρες. Πρώτα πρώτα λοιπόν διάβασε για τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου.

Ο τωρινός ναός δημιουργήθηκε μετά το 1666, από τον αρχιτέκτονα Κρίστοφερ Ρεν. Ο τελευταίος παρέδωσε το 1672 το “Μεγάλο Σχέδιο” για το νέο ναό, όμως αναγκάστηκαν να γίνουν αρκετές αλλαγές λόγω του συντηρητισμού των υπευθύνων του ναού. Ο μεσαιωνικός ναός του Αγίου Παύλου καταστράφηκε ολοσχερώς το 1666, μετά από μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε τεράστιο μέρος του Λονδίνου. Στο εσωτερικό του τώρα, συναντάμε μια ανεπανάληπτη ένωση, συνδυασμού αρχαιοελληνικής μυθολογίας και χριστιανικής παράδοσης. Έτσι, σε αρκετά μνημεία στρατηγών, ποιητών και αριστοκρατόρων βρίσκουμε αγάλματα αρχαίων ελληνικών μικρών θεοτήτων, καθώς και αγγέλους. Ο ναός εντυπωσιάζει τον επισκέπτη εξαιτίας του συνδυασμού χρυσού και πολύτιμων λίθων στην κατασκευή του. Επίσης, στον πρώτο όροφο υπάρχει η Στοά των Ψιθύρων, στην οποία επικρατεί μία παράδοξη ακουστική που επιτρέπει να ακούς κάθε παραμικρό ψίθυρο σε αυτήν. Η ανάβαση επιτρέπεται έως το ανώτερο τμήμα του ναού, από όπου μπορείς να απολαύσεις μία πανοραμική θέα του Λονδίνου. Πρέπει όμως να ανέβεις 530 σκαλιά, τα οποία διέρχονται μέσα από πέτρινες και ιδιαίτερα στενές στοές, που κουράζει μεν τον αναβάτη αλλά χαρίζει όμορφες εικόνες που καθηλώνουν.

Την ανάγνωσή της διέκοψε ο ερχομός του ευγενικού γκαρσονιού με το ζεστό της τσάι. Όμως της παρέδωσε και ένα φάκελο.
Πολύ περίεργο σκέφτηκε. Τι να ήταν πάλι αυτό; Άνοιξε βιαστικά το φάκελο.

Θα χαρώ να σε δω κοριτσάκι μου στο δωμάτιο 28. Είναι δίπλα σε σένα. Επιτέλους σε βρήκα!

Η Ιόλη δεν καταλάβαινε τίποτα. Ποιος της έκλεινε ραντεβού; Και πάνω που νόμιζε ότι ησύχασε... Να πάει ή όχι; Σκεφτόταν. Αλλά γιατί όχι; Για να την ονοματίζει κοριτσάκι μου ίσως ήταν κάποιος πολύ γνωστός.

Αποφάσισε ότι θα πήγαινε στο δωμάτιο το βραδάκι. Προς το παρόν δεν θα χάλαγε το όμορφό της απόγευμα. Έκλεισε τα μάτια και απολάμβανε την υπέροχη μουσική που έπαιζε στο καφέ. Ακουγόταν ένα υπέροχο τραγούδι του John Tesh “The Avalon street”. Κάποτε το είχε αυτό το cd, έπρεπε να το ξαναγοράσει με την πρώτη ευκαιρία...
Τελείωσε το τσάι της μάζεψε τα πράγματά της και ξεκίνησε για το ξενοδοχείο.

Ο αέρας γλυκός, δροσερός την έκανε να ονειροπολεί. Πέρασε μπροστά από το Big Ben.
Ήταν φωτισμένο και μόλις έδειξε εφτά απογευματινή. Έπρεπε να γυρίσει σύντομα γιατί δεν θα προλάβαινε το βραδινό τού ξενοδοχείου. Και έπρεπε να δει και αυτόν τον μυστηριώδη άνθρωπο που την προσκάλεσε.

Τάχυνε το βήμα της και σε ένα μισαωράκι έφτασε. Της έκανε πολύ καλό το περπάτημα. Πριν πάει στο δωμάτιό της ρώτησε στην υποδοχή για το ποιος μένει στο δωμάτιο 28. Έδειξε και την πρόσκληση που έλαβε γιατί δεν δίνανε εύκολα πληροφορίες. Αφού πείστηκαν, της είπαν το όνομα. Η κυρία Αναγνωστοπούλου μένει.
Η Ιόλη δεν πίστευε στα αφτιά της. Της ήρθε μια ζάλη και σωριάστηκε στο πάτωμα...

Όταν πια συνήλθε βρισκόταν ήδη στο δωμάτιο 28 και δεχόταν τις πρώτες βοήθειες.
Μια γυναίκα κάπου στα εξήντα φανερά ανήσυχη, μα χαμογελαστή, της κράταγε το χέρι.

-Καλώς ήλθες, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω μετά από τόσα χρόνια...

Η κοπέλα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Μόνο έσφιγγε με το χέρι της τον σταυρό της και δάκρυζε από συγκίνηση.
Ήταν λοιπόν η αγαπημένη της μητέρα που είχε να την δει από μικρό κοριτσάκι.
Ένιωθε όμως πολύ αδύναμη και το υπνωτικό χάπι που της έδωσε ο γιατρός του ξενοδοχείου. Άρχισε να την πιάνει.

Αύριο θα τα λέγαν με περισσότερες λεπτομέρειες...

❃