Φεβρουάριος 2008
Ο κόσμος είχε περιέλθει προ πολλού σε μια Οργουελιανή φάση, παρ' όλα αυτά ο αττικός ουρανός είχε ακόμα υπέροχα χρώματα σε αποχρώσεις του μωβ και του γαλάζιου. Η κουραστική διαδρομή Ακαδημία-Βούλα με αστικό λεωφορείο στα μάτια τού αγοριού έμοιαζε λίγο σαν ψυχαγωγική εκδρομή. Συγγρού χωρίς φανάρια γεμάτη παράδρομους, σταθμός μετρό κι άλλες τέτοιες αστικές εικόνες στα μάτια και στα αυτιά του η φωνή της Λένας Πλάτωνος. "Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας...", παρ' όλο που δεν είναι τώρα άνοιξη.
Όταν το λεωφορείο έπιασε παραλιακή,"τέρμα Συγγρού, στο δέλτα του Ιλισού", σκέφτηκε, "μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ παλιό καιρό, ήταν μια πόλη..." και γύρισε ηθελημένα το κεφάλι προς τα δεξιά για να κοιτάζει τη θάλασσα κι όχι τις τσιμεντένιες μάζες. "Η κόλαση είναι από τσιμέντο".
Όμως η θάλασσα ήταν ήρεμη, λαμπερή και γαλάζια, γεμάτη ασημένιες κηλίδες λόγω της χειμωνιάτικης λιακάδας. Οι σιδερένιοι καγκελωτοί φανοστάτες κατά μήκος της παραλίας και οι λιγοστοί φοίνικες είναι μια εικόνα που χαμογελά. Αν ξεχαστείς και γυρίσεις το κεφάλι αριστερά θα τρομάξεις από τις τσιμεντένιες μάζες, εκτός κι αν διατηρώντας την ψυχραιμία σου συνεχίσεις να κοιτάς, οπότε ίσως να 'χεις την τύχη να δεις μια βίλα της πρώτης εικοσαετίας του 20ου αιώνα. Ετοιμόρροπη ίσως, στριμωγμένη ασφυκτικά ανάμεσα στο grotesco του τσιμέντου αλλά πάντα -ή ακόμα- όρθια να συμβολίζει την ομορφιά η οποία μαρτυρά κι αγιάζει στην εποχή της προόδου.
Το λεωφορείο μέσα στη λωρίδα του κι εκείνος σιωπηλός επιβάτης στην καθορισμένη διαδρομή του. Έξω ο δρόμος, η κίνηση, οι εκνευρισμένοι κι οι ανεύθυνοι οδηγοί, οι βρισιές, οι συναγερμοί και οι κόρνες. Η ζοφώδης αύρα του θυμού και το τοξικό νέφος των ρύπων. Μέσα του νότες ιδιαίτερης ευαισθησίας, ποίηση διαμαντένια και αληθινή, καθαροί καθρέφτες και τρεχούμενα νερά στοχασμών, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Γιώργος Σεφέρης να του χαμογελούν από ένα παράλληλο σύμπαν. Καθαροί άνεμοι του χαρίζουν απλόχερα βαθιές αναπνοές, μπορεί και τεχνητές, σίγουρα σωτήριες.
Το αγόρι βλέπει τον κόσμο στις στάσεις που βίαια σπρώχνεται, να ανεβοκατεβαίνει αναποφάσιστος, στη ζωή και στις σχέσεις του. "Όχι πολύ πίσω στο χρόνο, οι άνθρωποι δεν είχαν κινητά τηλέφωνα, είχαν όμως κολλητούς φίλους, στέκια, παρέες κι όλα αυτά τα ακριβά και σπάνια πράγματα... είχαν και λίγο εαυτό ή θυμάμαι λάθος;" σκέφτηκε.
Ο προορισμός του κάπου στη Βούλα. Στην τσάντα του ένας δίσκος με τη φωνή του και λευκές κόλλες με τα κείμενα και τα ποιήματά του. Πρόσφατα είχε αποκτήσει επίγνωση της φυσικής του ευγένειας, της ιδιαιτερότητας που διέκρινε την προσωπικότητά του, κι ήταν αποφασισμένος να αφήσει τα χαρακτηριστικά του αυτά να εκπέμψουν τα δικά τους σήματα, χωρίς αυτολογοκρισία. Είχε κουραστεί για να ανακαλύψει τα κρυμμένα μυστικά και τώρα είχε αρχίσει να τα χαίρεται. Είχε σκάψει βαθιά μέσα του με κόπο και πολλές φορές χωρίς δυνάμεις και χωρίς βοήθεια και τώρα είχε αρχίσει να βρίσκει τα πρώτα του ακατέργαστα διαμάντια. Στο χρόνο τους όλα κι ο άλλος χρόνος ο έξω, ο ορισμένος από τις κοινωνικές συμβάσεις, έτρεχαν ανεξάρτητα ο ένας απ' τον άλλο. Τις περισσότερες φορές ασύμβατοι οι χρόνοι αυτοί τον εξουθένωναν με απαιτήσεις για την αποκλειστικότητα της πλήρους προσοχής του και της ολόψυχής του ανταπόκρισης. Ήταν σαν συμπληγάδες που τον συνέτριβαν. Τον συνέτριβαν και τον έλιωναν.
Έτσι εξουθενωμένος και αβοήθητος πορευόταν για χρόνια. Τον τρόμαζε ο καιρός που περνούσε δοκιμάζοντάς τον στην επανάληψη των στιγμιότυπων της καθημερινότητας. Η μονοτονία τον προκαλούσε σε μια διαρκή υπέρβαση, τον ανάγκαζε να τη φωτίζει με εσωτερικότητα και να τη μετατρέπει σε ξεχωριστή εμπειρία. Η μοναξιά τον ανάγκαζε να απευθυνθεί στο Θεό και ο Θεός τον έδιωξε, λέγοντάς του να μην ξαναγυρίσει παρά μόνο έχοντας βρει τον εαυτό του.
Σ' αυτή την πορεία προς τη συνάντηση με τον εαυτό του έμαθε να προσεγγίζει μέσα του την ανάγκη για ομορφιά, την πεινούσε και τη διψούσε. Έτσι άρχισε να τρέφεται με βιβλία και μουσικές, με ταινίες και θέατρο, να απομυζά την ομορφιά με αγωνία θανάτου και να την ενσωματώνει με την επανάληψη. Άρχισε να κάνει μεγάλες διαδρομές για να συναντήσει κάτι που ν' αξίζει. Θα πορευόταν έτσι. Για πολλά χρόνια.
Πάντα ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους και συχνά πολύ κοντά τους, αλλά μέσα του βαθιά πολύ μόνος, περιέφερε έναν εαυτό του παραποιημένο και για τους άλλους αρεστό. Νόμιζε πως αυτός ο εαυτός ήταν στ' αλήθεια εκείνος και θλιβόταν γιατί δεν του άρεσε. Και συνέχιζε να σκάβει μέσα του, κάθε μέρα, με όλους τους διαθέσιμους τρόπους: πότε στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή, πότε στην σκληρή μοναξιά και στη σιωπή, πότε στη γαλήνη της προσευχής. Άλλοτε πάλι στη μαγεία της τέχνης, στις ανάσες ερώτων, σε πορείες και συγκεντρώσεις...
Περιπλάνηση, αλητεία, ταξίδι, πορεία ήταν οι λέξεις που τον περιέγραφαν αυτά τα χρόνια παρ' όλο που στους άλλους η ζωή του έδινε την εικόνα της επανάληψης κινήσεων σε ήδη γνωστό προκαθορισμένο πλαίσιο.
Τελευταία ένοιωθε να πλησιάζει κάτι το απερίγραπτα οριστικό, που θα τον εκτόξευε και θα τον έβαζε σε μια αλλιώτικη τροχιά... κάτι που το ψυχανεμιζόταν, το μύριζε στον αέρα της αλκυονίδος μέρας, το ένοιωθε να του γνέφει πίσω από το ταλαιπωρημένο μπλε του αττικού ουρανού, να φτερουγίζει στο στομάχι του καθώς άνοιγε ταχύτητα στην παραλιακή το αστικό λεωφορείο.
Copyright © Τατιάνα-Κατερίνα Θωμαΐδη. All rights reserved. Πρώτη δημοσίευση, Αθήνα 2013.
