Η Χριστίνα Αυγερινού υπογράφει το μυθιστόρημα και η Λιάνα Τζιμογιάννη ταξιδεύει με τις ιστορίες της διαβάζοντάς το και, όταν τη συναντά τυχαία, σπεύδει να της εκδηλώσει το θαυμασμό της και να της "κλέψει" μια συνέντευξη μόνο για εκείνη. Τελικά, η συζήτησή τους μεταφέρεται στο χαρτί και φτάνει στα χέρια μου προς κοινοποίηση... και κάπως έτσι, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη συγγραφέα τής "καταιγίδας" -λέω εγώ- ή του "γέλιου" όπως λένε οι δυο τους κουβεντιάζοντας.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Νύχτα, χειμώνας. Τα βήματα νωχελικά την οδηγούν στα σοκάκια της Πλάκας, τυχαία, σε μια υπόγεια γκαλερί. Μπρος σ' ένα έργο, τάχα γελαστό, στέκει ο άντρας, αγέρωχος, γοητευτικός, ο αιώνια ουτοπικός Αγαπημένος.
Η Αλίκη είναι μόλις δεκάξι, δίχως ιδέα τι είναι ζωή. Μια παράσταση είναι, της εμπιστεύεται ύστερα η Μυρτώ της.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το αμάραντο εκείνο κορίτσι, το άλλοτε τρυφερό κι ονειροπόλο, είναι πανέτοιμο ν' αστράψει στη σκηνή του. Η πρώτη της έκθεση, με χρίσμα χαρακτικής, σφραγίζει το ταλέντο της, δίνει με πείσμα πνοή στο κάποτε παιδικό, αμάρτυρο όνειρό της.
Όλα με τέχνη πια ακολουθούν τη δική τους πορεία, σίγουρα, ατάραχα, σχεδόν προγραμμένα.
Τι θα συμβεί, όμως, όταν ο απρόσμενος ερχομός ενός προσώπου απ' την αντίπερα ακτή του Ατλαντικού φέρει μαζί του όλα τα κοιμισμένα, σ' ένα νανούρισμα λήθης, παρελθόντα;
Πυρρόξανθα σιντριβάνια, ένα cafe στα Εξάρχεια, μια σύγχρονη «Πηνελόπη» των καιρών κι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, κρυφά χαρισμένες απ' τη γιαγιά σοκολάτες και μια αποθηκούλα-καταφύγιο στην Κυψέλη, μια αλησμόνητη υπόσχεση κι ένα γράμμα σε μαύρο κουτί, μια πλάκα του τέλους σε καταιγίδα Δεκέμβρη προβάλλουν ξανά στοιχειά μες στα μάτια της.
Θα καταφέρει ο χρόνος να εξημερώσει τις θύμησες, ή είναι προτιμότερο, τελικά, κάποιες μνήμες να μένουν για πάντα θαμμένες;
Η κουβέντα:
Λ.Τ.: Στην επίσημη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής μιας φίλης, τον περασμένο Ιανουάριο, είχα τη χαρά να γνωρίσω και τη Χριστίνα Αυγερινού, συγγραφέα του μυθιστορήματος «Στο γέλιο της καταιγίδας».
Πρόκειται για μια ολόδροση κοκκινομάλλα κοπέλα 22 ετών, με φωτεινό χαμόγελο… Μια μινιατουρίτσα! Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με ένα μικρό μπουκάλι, που κλείνει μέσα του ένα ακριβό άρωμα! Είχα διαβάσει το βιβλίο της, και τα λίγα λεπτά που μιλήσαμε στην εν λόγω παρουσίαση με κέρδισαν και θέλησα να κάνω ένα αφιέρωμα στην ίδια και το έργο της… Κανονίσαμε να συναντηθούμε στο Ζάππειο, την Κυριακή 07-04-13, στα πλαίσια της Έκθεσης ‘Exclusive Beauty’, όπου ο εκδοτικός της οίκος είχε περίπτερο. Μιλήσαμε για διάφορα σαν δυο καλές φίλες…
 |
| Από το μυθιστόρημα της Χριστίνας Αυγερινού "Στο γέλιο της καταιγίδας" |
Λ.Τ.: Είσαι μόλις 22 και το γράψιμό σου είναι ήδη ώριμο και μεστό, με λέξεις που κι εγώ η ίδια ανέτρεξα στο λεξικό να τις βρω. Πες μου για τις σπουδές σου.
Χ.Α.: Είμαι στο 4ο έτος της Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ανέκαθεν ήθελα ν’ ασχοληθώ με το αντικείμενο, όχι απαραίτητα για να διδάξω ως φιλόλογος, όσο για να έχω άμεση επαφή με την αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία και τη νεότερη λογοτεχνία. Ευτυχώς, είχα καλούς δασκάλους και ανθρώπους να με εμπνεύσουν και να μου δείξουν το δρόμο, που τελικά ακολούθησα.
Λ.Τ.: Από το βιογραφικό σου μαθαίνουμε ότι έγραφες από μικρή.
Χ.Α.: Ναι, ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρή σύντομες ιστορίες, ποιήματα, ποικίλα κειμενάκια, έχοντας, κυρίως, ανάγκη να μιλήσω, να πω όσα σκεφτόμουν ή αισθανόμουν, να εκφραστώ. Εκτός, όμως, απ’ την «άσκηση» αυτή, έχω διαβάσει και πολύ, κυριολεκτικά καθετί που «πέφτει» στα χέρια μου, ενώ έχω δουλέψει αρκετά και με τον εαυτό μου, τόσο με αυτή την αφορμή αλλά και γενικότερα. Θα έλεγα, ίσως, ότι ωρίμασα σχετικά νωρίς μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία μα και άλλες -όχι πάντα εύκολες- καταστάσεις.
Λ.Τ.: Γιατί επέλεξες να «εκδόσεις» τα μυστικά σου; Το ‘Γέλιο’ είναι αυτοβιογραφία, αν κρίνω από την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα;
Χ.Α.: Δε θεωρώ ότι προδίδω τον εαυτό μου με την έκδοση μέρους των σκέψεών μου, άλλωστε πρόκειται για λογοτεχνία. Το ‘Γέλιο’ δεν είναι αυτοβιογραφία κι η αφιέρωση είναι, θα έλεγα, συμβολική. Βέβαια, σίγουρα έχω «δανείσει» στην Αλίκη κάποια στοιχεία δικά μου, όπως και συναισθήματα. Είναι ένα κορίτσι που δεν πιστεύει –τουλάχιστον αρχικά- στον εαυτό της, έχει πληγωθεί και βιώσει δύσκολες καταστάσεις. Δεν έχει πίστη, θα λέγαμε, στη ζωή. Έχει, ωστόσο, ανθρώπους-βράχους δίπλα της να την στηρίζουν, όπως την αγαπημένη της γιαγιά και τη Μυρτώ.
Λ.Τ.: Είναι η Αλίκη μια Σύγχρονη Πηνελόπη; Περίμενε την επιστροφή του Πάρι;
Χ.Α.: Είναι πολύ σχετικό αυτό για να το απαντήσουμε, ίσως, μάλιστα, να ξεφεύγει ως ένα βαθμό κι απ’ όσα μας αφηγείται η ίδια στην ιστορία της. Γι’ αυτό… θα σου απαντήσω ως αναγνώστρια. Ναι, λοιπόν, νομίζω πως η Αλίκη ενδόμυχα περίμενε την επιστροφή του, πιθανώς όχι τη δεδομένη στιγμή. Το βέβαιο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως ο κύκλος της σχέσης τους δεν είχε κλείσει τότε, με τη φυγή του, έτσι με κάποιον τρόπο –θετικό ή αρνητικό- έπρεπε να μπει ένα τέλος.
Λ.Τ.: Εσύ, ως Χριστίνα, θα αντιδρούσες όπως η Αλίκη, που έκλεισε και πόρτες στον έρωτα, π.χ. στην περίπτωση του Δημήτρη; Δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;
Χ.Α.: Αν θα έκλεινα την πόρτα; (Γελάει!) Σκληρή φράση και περιεχόμενο. Αλλά… ναι, αν πίστευα πως δεν θα ένιωθα όμορφα ή δεν θα μοιραζόμουν τα ίδια συναισθήματα. Γενικά, πιστεύω πως για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει πρώτα να έχουμε επουλώσει τις όποιες πληγές του παρελθόντος, διαφορετικά είμαστε εμείς αυτοί που θα πληγώσουμε τον επόμενο άνθρωπο… Αυτός θα «πληρώσει τα σπασμένα». Όσον αφορά στη δεύτερη ευκαιρία, δίνω σε όλα τα επίπεδα, ερωτικό, οικογενειακό, διαπροσωπικό, όταν καταλαβαίνω πως ο άλλος πραγματικά την διεκδικεί προσπαθώντας αυτή τη φορά για κάτι καλύτερο. Αν, όμως, καταχραστεί την εμπιστοσύνη μου, τότε σίγουρα θα μπει και το οριστικό τέλος στην όποια συναναστροφή.
Λ.Τ.: Θα μπορούσες να συνεργαστείς με άνθρωπο μέσα από τη δουλειά σου, ο οποίος σε διαβάλλει;
Χ.Α.: Θεωρώ αναγκαίο να νιώθω όμορφα με τους ανθρώπους που είναι γύρω μου και δουλεύουμε για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Θέλω θετικό κλίμα! Στην περίπτωση, όμως, που κάποιος είναι αρνητικός απέναντί μου ή με φέρνει σε δύσκολη θέση, αμέσως παρακωλύεται η όποια εργασιακή ή φιλική σχέση μαζί του. Θα σου πω ένα παράδειγμα, όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με τους εκδότες μου, το Γιάννη Φιλιππίδη και το Νικόλα Τελλίδη, τους στυλοβάτες του ‘Ανέμου’, αισθάνθηκα πολύ ζεστά. Μπορώ να πω πως αμέσως αναπτύχθηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη, σεβασμός & συμπάθεια… Υπήρξε, δηλαδή, η προϋπόθεση του θετικού κλίματος! Και… χαίρομαι ειλικρινά που μοιραζόμαστε τελικά από κοινού αυτό το όνειρο!
Με αφορμή κάποιες σκέψεις που ανταλλάξαμε, τη ρώτησα αν το e-book θα πάει καλύτερα από το έντυπο βιβλίο.
Χ.Α.: Η οικονομική κρίση αυτή τη στιγμή, σίγουρα, έχει φέρει πολλούς ανθρώπους στο σημείο να δυσκολεύονται ν’ αγοράσουν βιβλία, πόσο μάλλον όταν δεν μπορούν να καλύψουν τις άμεσες ανάγκες τους! Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Πιστεύω πως δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε βιβλία, άρα ούτε και e-books. Επαναπαυόμαστε στο να κατεβάζουμε ταινίες από το internet ή να βλέπουμε στην τηλεόραση άκριτα το οτιδήποτε. Όλα αυτά, νομίζω, δεν είναι μονάχα μια «τάση», αλλά και «συμπτώματα» της «αδυναμίας» μας σε επίπεδο παιδείας και πολιτισμού.
Λ.Τ.: Θα έλεγα ότι γενικά έχουμε επαναπαυθεί, σε σημείο που να μην αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας. Ασχολείσαι με την πολιτική; Πες μου δυο λόγια για τη σημερινή κατάσταση.
Χ.Α.: Ναι, είμαι πολιτικοποιημένη, φροντίζω πάντα να ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει γύρω μου, ως ενεργό μέλος αυτής της κοινωνίας. Τι να σου πω; Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη αυτή τη στιγμή. Καταργούνται όλα μας τα εργασιακά δικαιώματα, διαλύεται η εκπαίδευση η υγεία, τα πάντα. Αυτό, όμως, που με προβληματίζει και με θλίβει περισσότερο είναι ότι ο κόσμος μοιάζει «βολεμένος» απλά στο να τα παρακολουθεί όλα αυτά… Βλέπει τι συμβαίνει γύρω του, μα δεν αντιδρά! Ίσως να έχει ακόμα την ψευδαίσθηση πως δεν τον επηρεάζουν. Αλλά για πόσο ακόμα;
Λ.Τ.: Η συγγραφή είναι επάγγελμα; Ή θα πρέπει να ασχοληθείς παράλληλα και με κάτι άλλο για να συμπληρώσεις το εισόδημά σου;
Χ.Α.: Σίγουρα δεν είναι επάγγελμα. Δεν έχεις κάποιο ωράριο ούτε, βέβαια, προγραμματίζεσαι να γράφεις με συγκεκριμένο τρόπο ή ρυθμό. Επίσης, είναι αδύνατο να βιοποριστείς μέσα απ’ αυτήν. Αν λειτουργούσες έτσι, θα έμπαινες σε «καλούπι», δεν το θέλεις αυτό! Η συγγραφή, λοιπόν, η λογοτεχνία εν προκειμένω, δεν είναι μηχανιστική διαδικασία, τυπική παραγωγή λόγου ή τέχνη του λόγου. Για μένα, χρειάζεται ψυχή, ζωή. Να γράφεις, όταν έχεις κάτι να πεις, όταν έχεις ανάγκη να μοιραστείς σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα
Λ.Τ.: Γράφεις κάτι άλλο αυτή την εποχή; Θες να μας εκμυστηρευτείς δυο λόγια;
Χ.Α.: Δεν μπορώ να πω πολλά, είναι ακόμα πολύ νωρίς. Το μόνο που θα σου εμπιστευτώ είναι πως πρόκειται για ένα νέο μυθιστόρημα, που πραγματεύεται, αυτή τη φορά, την ιστορία μιας ώριμης γυναίκας. Είναι κάτι αρκετά διαφορετικό από το ‘Γέλιο’, νομίζω.
Λ.Τ.: Γενικά τι σε εμπνέει για να γράψεις;
Χ.Α.: Τα πάντα, καθετί που θα μου τραβήξει την προσοχή και θα διεγείρει τις αισθήσεις μου! Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησα να γράφω το ‘Γέλιο’, η σύλληψη ήρθε από μια φθινοπωρινή καταιγίδα. Καθώς την περιέγραφα, ξεπήδησαν από μέσα μου διάφορα ερωτήματα: ποιος κοιτάζει ή νιώθει την καταιγίδα; Μια κοπέλα. Γιατί; Και πάει λέγοντας… Έτσι κάπως «γεννήθηκε» η ιστορία… Στο καινούργιο μου βιβλίο πάλι, εμπνεύστηκα από μια κούνια, ενώ ήμουν στην παιδική χαρά! (Μου λέει ότι της αρέσει να κάνει κούνια ακόμα και τώρα ορισμένες φορές –όπως όλοι μας άλλωστε!) Αλλά… δεν θα σου πω περισσότερα!
Λ.Τ.: ‘Στο Γέλιο της Καταιγίδας’ λοιπόν… Γελάει η καταιγίδα;
Χ.Α.: (Χαμογελάει)… Γελάς ΜΕΤΑ την καταιγίδα, βλέποντας το ουράνιο τόξο!
Λ.Τ.: Και τι σε κάνει να κλαις;
Χ.Α.: Κλαίω από λύπη και χαρά, γενικά κλαίω εύκολα! Τις περισσότερες φορές, όμως, όταν νιώθω πως αδικούμαι ή προδίδομαι κι όταν θυμάμαι… Το κλάμα είναι, για μένα, ξέσπασμα αλλά και… λύτρωση.
Λ.Τ.: Ταξιδεύεις;
Χ.Α.: Μ’ αρέσουν τα ταξίδια… έχω πάει Λονδίνο, Βιέννη, Μόναχο και αλλού… Προσπαθώ να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη απ’ τη γλώσσα, αν δεν την γνωρίζω καθόλου, για να μπορώ να συνεννοούμαι … Ταξιδεύω όχι απαραίτητα για να γυρνάω από μουσείο σε μουσείο, όσο για να δω τον κόσμο, πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά και μάλιστα, έχω κάνει και καλούς φίλους στα ταξίδια μου!
Λ.Τ.: Πιστεύεις στη φιλία;
Χ.Α.: Ναι! Έχω σταθεί πολύ τυχερή στον τομέα αυτό. Οι δυο κολλητές μου, μπορεί να είναι μακριά τώρα για να σπουδάσουν, ωστόσο, είμαστε αχώριστες και νιώθω πως δεν έχουν φύγει στιγμή. Γενικά, είναι μια φιλία «δοκιμασμένη» στα δύσκολα κι έχει νικήσει! Βέβαια, έχω κι άλλους φίλους –λίγους μα διαλεχτούς-! Τους αγαπώ όλους πολύ, τους εμπιστεύομαι και ξέρω πως στέκονται δίπλα μου στα καλά και στ’ άσχημα, κάτι που, φυσικά, είναι αμοιβαίο!
Λ.Τ.: Έχεις χόμπι; Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Χ.Α.: Μ’ αρέσει η μουσική κι ο χορός. Δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο, αλλά έχω μεγαλώσει με μουσική. Αυτή εκφράζει τόσο τη χαρά όσο τη λύπη μου… Επίσης, πηγαίνω θέατρο, ενώ έχω παρακολουθήσει και σχετικά σεμινάρια υποκριτικής.
Λ.Τ.: Εκτός από το βιβλίο σου, ασχολείσαι με κάτι άλλο;
Χ.Α.: Αυτό το διάστημα έχω αφοσιωθεί στις σπουδές μου και στα κατά καιρούς σεμινάρια υποκριτικής που παρακολουθώ. Δεν εργάζομαι τώρα, τελειώνοντας τη σχολή μου, όμως, ελπίζω ναι, εννοείται όχι απαραίτητα στο αντικείμενό μου! (μου λέει χαμογελαστά!) Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Στο παρελθόν, πάντως, έχω δουλέψει ακόμα και ως σερβιτόρα! Γενικά, πιστεύω πως το να έχεις μια εργασία είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για να εξασφαλίζεις τα προς το ζην, αλλά και γιατί έτσι νιώθεις παραγωγικός τόσο για σένα όσο και για την κοινωνία.
Λ.Τ.: Θέλω να ανατρέξουμε στους τίτλους των κεφαλαίων του ‘Γέλιου’ και να μου περιγράφεις με μια λέξη ή δυο λόγια τι σκέφτεσαι…:
Αλήθεια ή παραίσθηση;
Αλήθεια…
Πρώτη συνάντηση, ταξίδι στο χρόνο
Γεγονότα, πρόσωπα, αντικείμενα στέκουν αφορμές για ένα ταξίδι πίσω, στο παρελθόν…
Πείσμα στο πείσμα
Εννοείται πείσμα! Είναι το κίνητρο που σε ωθεί πάντα μπροστά!
Στο φόβο της μνήμης
Μας φοβίζει η μνήμη, συμφιλιωνόμαστε μαζί της, ωριμάζουμε και προχωράμε.
Δώδεκα χρόνια
Είναι ο χρόνος αλλοτρίωσης, απουσίας, μοναξιάς. Ο αριθμός τυχαίος!
Ραντεβού
Ωραίο το πρώτο ραντεβού! Αλλά και τα επόμενα είναι ακόμα καλύτερα!!!
Φυλαχτό…
Δεν πιστεύω στα φυλαχτά που φέρνουν γούρι! Πιστεύω στα αντικείμενα που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι με όλη τους την αγάπη. Τα μενταγιόν μου (μου τα δείχνει), είναι δώρα, το ένα των δυο κολλητών μου, το άλλο μιας φίλης πολύ αγαπημένης. Τα φορώ πάντα!
Στο εργαστήρι
Πρόκειται για ένα χώρο προσωπικό… Όλοι έχουμε ανάγκη από έναν τέτοιο, είτε είναι το γραφείο μας, το δωμάτιό μας, είτε κάτι άλλο. Για την Αλίκη το εργαστήρι της…
Πρώτη φορά
…
Δώρο για μένα
Για μένα δώρο είναι η ζωή… Έχουμε συμφιλιωθεί οι δυο μας τελευταία! (γελάει!)
Στο άγνωστο της μοναξιάς
Είναι καλό να μένεις μόνος κάποιες στιγμές, μαθαίνεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου… Προσοχή, όμως, στις καταχρήσεις! (της μοναξιάς εννοεί)
Τέλος
…και αρχή! Ναι, βάζω τέλος σε διαπροσωπικές σχέσεις, αρκεί να είμαι συνειδητά βέβαιη γι’ αυτό. Αδιέξοδες καταστάσεις δεν μπορούν να διαιωνίζονται!
Όνειρο
Είναι όμορφο να κάνεις όνειρα, κυρίως ξύπνιος, γιατί αυτά θα σου δώσουν τη δύναμη και την πίστη να συνεχίσεις να προσπαθείς!
Βροχή στην πολιτεία
Μ’ αρέσει η βροχή! Ξεπλένει... και μετά, έρχεται το ουράνιο τόξο…
Καθαρμός
…η βροχή που αναφέραμε πριν λίγο!
Ποτάμι κυλά
…ο χρόνος κυλά… εξέλιξη…
Αντίο
Είναι τέλος! Δεν υπάρχει τίποτα μετά το “adieu”, στο θεό… Αντίο…
Λ.Τ.: Με τη Χριστίνα θα τα πούμε «εις το επανιδείν», γιατί μπορεί η συνέντευξη να τέλειωσε, αλλά εγώ κέρδισα μια φίλη!
***
ή ανακαλύψτε το βιβλίο της.
***
Η "Άνεμος Εκδοτική" κι η Χριστίνα Αυγερινού προσφέρουν ένα αντίτυπο του βιβλίου της, «Στο γέλιο της καταιγίδας» στους αναγνώστες του ιστότοπου. Για να λάβετε μέρος πατήστε πάνω στις λευκές λέξεις και συμπληρώστε τη φόρμα. Τελευταία ημέρα για τις συμμετοχές σας η 30η του Απρίλη. Ο τυχερός που θα προκύψει με κλήρωση την 1η Μάη θα ενημερωθεί με προσωπικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο. Το όνομά του θα ανακοινωθεί και στο koukidaki την ίδια μέρα. Το βιβλίο θα παραλειφθεί απ’ τα γραφεία της «Άνεμος», Αιγίνης 14 Αθήνα.
