koukidaki: Μέντορας - Δημήτρης Ζουγκός

Τόσο ντροπαλός είσαι;

Καμία σχέση.

Αρκεί να μην πρόκειται για κάτι δικό μου,

δεν γουστάρω να είμαι στο επίκεντρο.

Είμαι τόσο κοινωνικός που αν δεν με τραβολογάνε, δεν συστήνομαι.

Αντήνορας

Μονάχος λοιπόν,

Όπως και πρώτα στην αρχή των πάντων

Καθαρός από θορύβους άλλους

Πόσο ανάγκη έχω έναν νου που κι αν ηχήσει

Του Δία κεραυνός από του κόσμου κάθε γωνία

Τυλιγμένος θα μείνει μες τον βαθύ του στοχασμό

Όπως τυλίγουν τους νεκρούς σε γάζες

εκείνοι που πιστεύουν σε άλλους Θεούς

Γιατί κάτι θαυμάσιο έχω να πω τώρα

Κάτι που μόνο οι ζωντανοί το κοροϊδεύουν

Αν και δεν είναι για νηφάλιο αυτί

Και ίσως όποιος μ ακούσει

Γελάσει και δακρύσει

Για μια ολόκληρη ώρα

Με την γέννηση ξεκινά η τραγωδία

η μοίρα το μέλλον καθενός έχει προδικάσει

Και βούληση δική τους οι άνθρωποι δεν έχουν

Για το καλό και για το κακό υπόλογοι είναι οι Θεοί

Και απολογούνται στον εαυτό τους.

***

Υπάρχει κάπου μέσα σε αυτή τη μεγάλη πόλη. Ένας δημιουργός τής ποίησης, ήσυχος και βουβός, παρά την απίστευτη ηχώ που αφήνουν πάνω σου τα έργα του. Γιατί Μέντορας; Δε γνωρίζω ποια τύχη ή μοίρα και ποια συγκυρία τού όρισε αυτό το όνομα αλλά, με έναν μαγικά ανεξήγητο τρόπο, ήρθε και του ταίριαξε υφασμάτινο γάντι.
Μιλάμε στο διαδίκτυο ανταλλάσσοντας γραπτά μηνύματα και, ανάμεσα στις ηλεκτρονικές "συναντήσεις" μας, διαβάζω έργα του -κυρίως τα θεατρικά του- και του γράφω τα σχόλιά μου. Εκείνος, από τη πρώτη στιγμή, φαίνεται να έχει μια ασυγκράτητη αγάπη για καθετί αυθεντικό. Έτσι, σκέφτηκα να μην τον "ταλαιπωρήσω" άσκοπα με ερωταπαντήσεις-τύπου-συνέντευξη-τυποποιημένα λόγια. Δε θα του ταίριαζε ποτέ! Κρατάω σα φυλαχτό τις κουβέντες μας και προσπαθώ μέσα από εκατοντάδες στιγμές να απομονώσω ό,τι αξίζει, ό,τι φωτίζει το μέσα του και ό,τι σχετίζεται με το έργο του. Εκ των υστέρων θα του επιτρέψω να τα (ξανα-)διαβάσει, αγωνιώντας για την κατάληξη. Αν αυτό το κείμενο (υπάρχει κάπου στο άπειρο και) μπορείς να το διαβάσεις, δε σημαίνει ότι του άρεσε -μη τα μπερδεύουμε-, σημαίνει ότι είμαι/είσαι/είμαστε αρκετά τυχεροί.
Ο Δημήτρης Ζουγκός είναι ο τύπος που θα σου πει ότι "το ζητούμενο είναι να κάνεις αυτό που θέλεις και να είσαι έτοιμος να χαθείς γι' αυτό", τονίζοντας την κάθε λέξη ακόμα και μέσα από το τσατ. Μέσα στις ιστορίες που μου γράφει υποστηρίζει πως "κάποτε σε μια έκθεση είχα συστηθεί ως Αλεπουδέλης σε μια κυράτσα. Λοιπόν, ρωτούσε να μάθει ποιανού ήταν οι στίχοι και της απάντησα του Ελύτη και μου λέει, ναι, έχετε δίκιο, κάτι μου θυμίζουν." Έχω καταλάβει ότι γενικά δε πολυμιλάει. Τουλάχιστον όχι για το σύνολο του έργου του. Κάποια στιγμή μού σφραγίζει τη σκέψη αυτή όταν, μιλώντας για βραβεία... "Γι αυτό και δεν αναφέρομαι σε αυτά εκτός αν ο απέναντι είναι επηρμένος. Οπότε μετράμε ποιος την έχει πιο μεγάλη." Μιλάμε για καλλιτέχνες και δημιουργούς, κι εκείνος... "Η δημιουργία σε οδηγεί σε άλλον κόσμο πέρα από τον πραγματικό. Ίσως έχεις συναντήσει καλλιτέχνες, ακόμη και δημιουργούς, ανθρώπους με κοινωνική συνείδηση, αλλά δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ με την ταχύτητα του φωτός και ούτε έχουν χωθεί σε μαύρες τρύπες. Εκεί οι νόμοι της φυσικής δεν ισχύουν. Δημιουργώ δεν σημαίνει ότι υπάρχω, περισσότερο μοιάζει με ένα ψιλόβροχο τον χειμώνα που κανείς δεν του δίνει σημασία", συμπληρώνοντας λίγο μετά "άμα ζεις τόσο κοντά στην ανυπαρξία μαθαίνεις ν' αγαπάς την ποίηση." Συζητώντας για μουσική ξεκαθαρίζει "αν δεν έχει στίχους δε μπορώ να ακούσω μουσική" και μιλώντας για ζωή "όλοι είμαστε εν δυνάμει φονιάδες. Το κουμπί είναι άλλη ιστορία". Άλλοτε, κουβεντιάζοντας για ένα δικό του έργο θα πληκτρολογήσει πως "ως δημιουργός, θαρρώ πως έχω κερδίσει το δικαίωμα του όρου, έχω να σου προσφέρω, και αυτό είναι όλο, μια διαφορετική ματιά" και θα συμπληρώσει περί δημιουργών πάντα -ένα ακόμα κομμάτι από το παζλ- "ο πόνος δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε η τρέλα, αλλά οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια σε αυτές τις ατραπούς. Αν θέλεις, να μην κοροϊδεύεις τουλάχιστον." Σε μια αναλαμπή αναμνήσεων θα μου αναφέρει: "Κάποτε πλησίασα, με την έπαρση των νιάτων, την Ιώ Μαρμαρινού. Είναι η πρώτη μεταφράστρια του Πίντερ στην Ελλάδα. Λοιπόν την πήρα τηλέφωνο και της λέω θέλω να διαβάσετε κάτι, μου απαντάει και ποιος είσαι εσύ για να ασχοληθώ. Μου γύρισαν τα μυαλά, της ανταπαντώ πως αν δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει διαβάσει στην νεοελληνική λογοτεχνία να μην μπει καν στον κόπο να μου στείλει απόκριση. Μετά από μια εβδομάδα με παίρνει τηλέφωνο, συγχαρητήρια μού λέει είστε ο καλύτερος συγγραφέας που έχω αναγνώσει τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, τα συλλυπητήριά μου τώρα θα πεθάνετε στην ψάθα. 'Επειτα γινήκαμε φιλαράκια και προσπάθησε να προωθήσει το έργο μου εις μάτην. Μετά από χρόνια ακόμη, να και τώρα, σκέφτομαι τα λόγια της."

**

(Για το "Δωμάτιο 12" που έγραψε μονοκόμματα)

Σε μιάμιση ώρα;

Η ώρα ήταν το προσωπικό στοίχημα. Το αποτέλεσμα μη αναμενόμενο. Το χάρηκα περισσότερο από κάθε άλλο εγχείρημα.

Tον διάβασα.

Tον Kανίβαλο

και;

Ενισχύθηκε η άποψη ότι γράφτηκε από ένα δυνατό μυαλό.

Τρελοί, απίθανοι, ανούσιοι, παράλογοι συλλογισμοί οδηγούν σε απόλυτα λογικά, τεκμηριωμένα συμπεράσματα... μέσα από έξυπνες ατάκες που σε κάνουν να γελάσεις αλλά μόνο επειδή τις βρίσκεις ενσωματωμένες μέσα στο έργο.. αν τις απομονώσεις δεν είναι το ίδιο αστείες.

Μου αρέσει η εξίσωση: παιδί=χρήμα

'Οπως επίσης, μου αρέσει η οικονομική πολιτική του Κλαρόν για το δάνειο της Ελλάδας... σατανικό σχέδιο (σου),

όπως και η ιδέα του "επιχειρηματία του χρόνου" του Μελχιοτ.

Πρέπει να το φανταστείς επί σκηνής

Σωστά.. στη σκηνή αναπνέει

Εκεί οι ατάκες παίρνουν ζωή.

Όπως για όλα τα θεατρικά έργα. Όμως, εδώ δε πρέπει ο θεατής να χάσει ούτε μία λέξη, καθώς όλες οι λέξεις είναι στοιχεία που σε βοηθούν να πας παρακάτω και να κατανοήσεις τους συλλογισμούς.

Το είχα κατά νου όταν δούλευα σε να μπαρ. Είχα έναν σερβιτόρο που μου λέγε συνέχεια ''βάλε νερά με πάγο''. Μιλάμε ήθελα να τον σκοτώσω. Το είχα κάψει μαζί του.

***

Σήμερα σκεφτόμουν ότι ο μόνος λόγος που συνεχίζω να υφίσταμαι είναι ότι ίσως υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν όπου μπορώ πια να ηρεμήσω.

Αν βρεις το παράλληλο σύμπαν θέλω κι εγώ, αλλά νομίζω ότι δε θα το βρεις. Εσύ απλά κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις και δε χάνεις σε τίποτα από όλον αυτόν τον συμφερτό. Δες το κάτι σαν αναγκαίο κακό.

Δυστυχώς είμαι πολεμιστής και καθόλου σοφός.

Δεν είναι αναγκαίο κακό...είναι η ρίζα που πρέπει να την κόψει κάποιος.

Και μετά τι;

Πες ότι απεγκλωβίζεσαι από αυτό που σε χαλάει,

μετά τι;

Και μετά τίποτα..κατεβαίνεις απλά το ποτάμι

Άλλωστε δεν περιμένει κανείς στο τέλος της γραμμής

παίζεις σκάκι Τζένη?

Δυστυχώς όχι.. Δεν έμαθα ποτέ

Λοιπόν στο σκάκι δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο..αν κάνεις ένα λάθος στην αρχή ξέρεις ότι όσο καλά κι αν παίξεις στο τέλος θα χάσεις.

Φαντάσου λοιπόν να μπορείς να το βλέπεις από τώρα...

Το σκάκι όμως έχει συγκεκριμένα πιόνια, συγκεκριμένες κινήσεις και συγκεκριμένους παίκτες και κανόνες..οπότε μπορείς να υπολογίσεις τι θα γίνει μετά.

Η ζωή;

Και η ζωή το ίδιο είναι...δεν υπάρχουν απρόβλεπτοι παράγοντες παρά κακές κινήσεις.

Αν συναναστρέφομαι με ηλίθιους το λάθος είναι δικό μου.

Αν υπάρχουν ηλίθιοι το λάθος επίσης είναι δικό μου που τους ανακάλυψα.

Θεωρείς ότι δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα από τους ηλίθιους;

Απολύτως...πρέπει πάντα να παίζεις με καλύτερους παίχτες!

Για να εξελιχθείς.. ναι.

Τότε γιατί το κάνεις;

Διότι υπάρχουν στον χώρο μου. Υπάρχουν γύρω μου. Βλέπω καπέλα χωρίς κεφάλια.

Όπως εκείνος ο σουρεαλιστής... Άρα, αν δεν μπορείς να τους αποφύγεις, ούτε και να βρεις μια χρυσή τομή για να τους ανεχθείς;

πρόβλημα

...Και δεν υπάρχει τίποτα να κρατήσει.

Η μεγάλη πόλη δεν έχει περισσότερες ευκαιρίες;

Αν ήμουν πιο νέος ίσως...

Η τέχνη δεν έχει ηλικία Μέντορα.. Δεν είσαι ποδοσφαιριστής! Νεότατος είσαι.

Σε σχέση με την εποχή μου Τζένη... και η τέχνη έχει ηλικία σε μας της δεύτερης κατηγορίας δημιουργούς.

Τι θα πει δεύτερης κατηγορίας δημιουργούς; Όλοι οι δημιουργοί είναι δημιουργοί.. ακόμα κι όταν δημιουργούν βλακείες

Δεν υπάρχει η ίδια ορμή, υπάρχει ωριμότητα, εμπειρία όλα όσα χρειάζονται για να καταξιωθείς εκτός από ένα...την αλήθεια...πλέον χάνεται πίσω από συναισθηματισμούς..

Όχι Τζένη δημιουργός ήταν ο Δάντης, ο Πόε, ο Μπάροουζ, ο Πεσσόα... μην βάζεις στην ίδια κατηγορία τους αναγνωρισμένους του σήμερα.

Με τη λέξη δημιουργός εννοείς εκείνον που δημιουργεί το αριστούργημα.. όχι τον οποιονδήποτε.. τώρα κατάλαβα. Αλλά και πάλι.. δε ξέρεις σε ποια κατηγορία θα σε κατατάξει η ιστορία! Κανείς δε το ξέρει.. ούτε κι ο Πόε το ήξερε.. έκανε αυτό που ήξερε και η ιστορία έδειξε τι απόγινε το έργο του.

Και πιστεύεις ότι αξίζει; Δεν υπάρχει πλέον ρομαντισμός...κανείς δεν καταλαβαίνει την αξία μιας ιδέας

Κάποιοι την καταλαβαίνουν. Και ναι! Πιστεύω ότι αξίζει,

ακόμη και ένας να την καταλάβει..αξίζει.

Αξίζει κάποιος να βασανίζεται και να ριγεί όταν κανείς δεν του δίνει το χέρι μόνο και μόνο για να ευαρεστηθούν τα μάτια κάποιου μελλοντικού αναγνώστη;

Στην ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, υπάρχει ένα ποίημα του Βλαβιανού ...κανόνες της ποίησης, αν θες ρίξτου μια ματιά

Ή κάτσε στο φέρνω.

Εγχειρίδιο Ποιητικής

1. Αν ζήσεις μ’ ένα ποίημα, θα πεθάνεις μόνος.

2. Αν ζήσεις με δύο ποιήματα, θ’ αναγκαστείς να απατήσεις το ένα.

3. Αν συλλάβεις ένα ποίημα, θ’ αποκτήσεις ένα παιδί λιγότερο.

4. Αν την ώρα που γράφεις φοράς το στέμμα σου,

οι άλλοι θα σε κοροϊδεύουν.

5. Αν την ώρα που γράφεις δεν φοράς το στέμμα σου,

θα κοροϊδεύεις εσύ τον εαυτό σου.

6. Αν επαινείς τα ποιήματά σου, θα σ’ αγαπήσουν οι βλάκες.

7. Αν επαινείς τα ποιήματά σου κι αγαπάς τους βλάκες,

θα σταματήσεις να γράφεις.

8. Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις το ποίημα κάποιου άλλου,

θα σ’ ερωτευθεί μια ωραία γυναίκα.

9. Αν γράψεις ένα ποίημα και επαινέσεις υπερβολικά το ποίημα κάποιου άλλου,

θα σε προδώσει μια ωραία γυναίκα.

10. Αν αφήσεις τα ποιήματά σου γυμνά,

θα σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου.

11. Αν σε κατατρύχει ο φόβος του θανάτου,

τα ποιήματά σου θα σε σώσουν.

12. Αν απαρνηθείς τα ποιήματά σου για την πεζογραφία,

θα βγεις σίγουρα κερδισμένος.

Η ποίηση θα αντέξει και χωρίς εσένα.

(Χάρης Βλαβιανός Νέα Ποιήματα 1996 – 1997)

Το γνωρίζω το ποίημα.. δίκιο έχει. Αν αξίζει...χμμ, μεγάλη κουβέντα.. αν στη θέση σου ήταν κάποιος άλλος συγγραφέας-δημιουργός ίσως του έλεγα να το σκεφτεί.. σε σένα λέω ότι αξίζει.

Το 6-7 δηλώνουν ότι είναι ψεύτης

Δεν ξέρω που γεννιέται η ποίηση, δεν ξέρω αν όλα είναι ποίηση, δεν ξέρω τίποτα για την ποίηση, είναι μια έννοια τόσο απέραντη όσο το απόλυτο τίποτα

Ακριβώς.. κι αφού δε ξέρουμε τίποτα.. γιατί συζητάμε για δημιουργούς πρώτης και δεύτερης κατηγορίας; Κι αν αξίζει...κ.ο.κ;

Στην ουσία δε ξέρουμε τίποτα... κανείς δε ξέρει...

Ρίχνεις το μπουκάλι με το μήνυμα σε έναν ωκεανό

μπορεί να μη γίνει τίποτα

γενικεύεις το συμπέρασμα

μπορεί να γίνει και το θαύμα.

Ναι, να πεθάνω και να αναγνωριστούν τα κείμενα από όσους τα απέρριπταν αρχικά. Πριν από τρία χρόνια θα μιλούσαμε διαφορετικά.

Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο... να αναγνωρίσουν το έργο σου ακόμα κι όταν εσύ θα έχεις φύγει ή να μη το αναγνωρίσουν ποτέ; Ρητορική η ερώτηση.

Μπες στο χορό κι άσε την ιστορία να ξεχωρίσει την ήρα [οι άνθρωποι του σήμερα ίσως δεν είναι καλοί σε αυτό]

Η ιστορία γράφεται από ηλίθιους για ηλίθιους..και δυστυχώς δεν είμαι τόσο γενναίος όσο ο Σωκράτης γνωρίζοντας το πάθημά του.

Κάποιοι "ηλίθιοι" ξεχώρισαν τον Πόε και όλους τους άλλους...

Λυπάμαι απλά που δεν θα ζει ο άνθρωπος, που στην τελική και κανείς δεν εκτίμησε, να δει το έργο του δημιουργού.

(ακολουθούν άλλα σχόλια, όχι τόσο ουσιαστικά, μέχρι που του γράφω...)

Μη σκας τότε για όλους εκείνους τους βλαμμένους που πρέπει να υποστείς. Λες να μη το γνωρίζουν ότι είναι βλαμμένοι;

Ο κάθε ένας ξέρει ακριβώς τι είναι! Ακόμα κι όταν αρνείται να το δει. Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι και τι είναι.. όπως ξέρουν πολύ καλά ποιος είσαι.

Σκέψου λοιπόν ότι ακόμα και στους βλαμμένους όλο και κάποιος είναι κοντά τους στα δύσκολα.. επομένως κανείς δεν γουστάρει τους δημιουργούς... είμαστε πως να το πω κομψά ...

απαραίτητοι όσο είμαστε μακριά

Ναι, διότι είναι πιο εύκολο να είσαι κοντά στον ηλίθιο παρά στον έξυπνο! Σωστό! Είσαι απαραίτητος αλλά από απόσταση.. κανείς δε θέλει να συγκριθεί. Ευχή και κατάρα μαζί.

Κρατάω την κατάρα

Και.. μη νομίζεις ότι ο ηλίθιος επιθυμεί να βρεθεί με τον έξυπνο.. σε καμία περίπτωση.. θέλει έναν πιο ηλίθιο για να φαίνεται έξυπνος!

Τους διάβασα τους "ζητιάνους" σου

Καλά τους έκανες..τους άξιζε

χαχαχα

Πολύ χαρισματικοί τύποι, απίστευτοι!

Λάτρεψα την τελευταία φράση: "Τα αληθινά πλούτη είναι ότι έχουμε ο ένας τον άλλο." Για το δίδαγμά της. Αν είχαν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς συνέβη ίσως να είχαν προτιμήσει τα "πλούτη" αλλά...

Έχει περάσει αιώνας από τότε. Είχα προσπαθήσει να το ανεβάσω με το ΚΘΒΕ και το Εθνικό...μετά με έπεισαν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφει κάποιος αττική ή μέση κωμωδία. Τελειώσαμε με τον Αριστοφάνη.

'Εγραψα άλλα δύο σε αυτό το στυλ αλλά τα έσβησα από τα νεύρα.

Δεν υπάρχει εμπορικός λόγος. Μήπως αυτό ήθελαν να πουν (;)

Έχεις μυαλό ξυράφι που το κατευθύνεις όπως και όπου εσύ θέλεις. Μπορείς να τοποθετηθείς μέσα στην οποιαδήποτε κατάσταση, να μιλήσεις για το οποιοδήποτε θέμα, να αγγίξεις οποιονδήποτε,... με δυο λέξεις να γράψεις τα πάντα! Ό,τι μπορεί να γραφτεί.. να δημιουργηθεί με γραπτό λόγο.

Τεράστια αξία αυτό. Σου δίνει την απόλυτη ελευθερία να επιλέξεις ανάμεσα στα άπειρα πράγματα που μπορεί να γράψει κάποιος χρησιμοποιώντας τα γράμματα!

Έχεις σωστό χιούμορ και σε σωστές δόσεις που, επίσης, κάνεις ό,τι θέλεις... Θέλεις μαύρο; Το κάνεις μαύρο; Θέλεις αστειάκια; Το κάνεις αστειάκια
Έχεις πλοκή (!!!) και όχι απλή εξιστόρηση. Δεν αφήνεις την ιστορία να σε πάει όπου θέλει, αλλά ξέρεις τι θα γράψεις από την αρχή και πως θα το πεις και τα πάντα. Ξέρεις το μέτρο και το ακολουθείς για να βγάλεις αυτό που υπάρχει στο μυαλό σου.

Κι όμως αυτό μου το έχουν αποδώσει ως μομφή... ότι και καλά δεν έχω συγκεκριμένο στυλ.

Συγκεκριμένο στυλ έχεις! Αν κάποιος διαβάσει μερικά δικά σου θα το ανακαλύψει. Βρίσκεται στον τρόπο που σκέφτεσαι.

Τζένη διαρκώς επιβεβαιώνομαι ότι καλά κάνω και μισώ τους ανθρώπους.

Το μίσος και η αγάπη είναι ένα τσακ δρόμος. Μήπως τους μισείς επειδή δε σε κατάλαβαν;

Τους μισώ γιατί δεν είναι λογικοί και έντιμοι. Ακόμα και ανάμεσα στα ζώα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο αρχηγός της αγέλης και οι υπόλοιποι από πίσω...θέλω να σε φάω; θα σε φάω αλλά θα σε σκοτώσω με τα ίδια όπλα που έχεις και συ.

Το ίδιο λέμε.. μόνο που έβαλες περισσότερες λέξεις.. Οι άνθρωποι αυτής της εποχής [για άλλες δε παίρνω όρκο] σκέφτονται διαφορετικά και πράττουν αλλιώς.. άρα, χάσμα που δε μπορείς να γεφυρώσεις εύκολα.

Λοιπόν, ήμουν σε μια συνάντηση και όλοι υποστήριζαν πως έχουν κάτι να πουν. Μα γιατί κανείς δεν το βουλώνει επιτέλους;

Α, πάντα θα έχουν κάτι να πουν, ακόμα κι όταν δε θα έχουν απολύτως τίποτα! Έτσι πάει. Αν μιλήσει έστω ένας -για μια μπούρδα- μετά πρέπει να μιλήσουν και όλοι οι υπόλοιποι -με άλλες μπούρδες;- οι περισσότεροι θεωρούν ότι η αξία μετριέται με τις λέξεις, οπότε, δεν είναι να χάνεις στιγμές με βουβαμάρες.

Όλοι έχουν θέμα κοινωνίας και νόμων.

Αν βιάσεις έναν 7χρόνο είσαι κτήνος. Αν του πετάξεις ένα πυρηνικό μανιτάρι στο κεφάλι το ονομάζεις παράπλευρη απώλεια...

Έτσι όπως το λες έχεις δίκιο. Αλλά πριν αποφασίσεις ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο κτήνος πρέπει να δεις τι οδήγησε τον καθένα στην πράξη του. Η ιστορία πίσω από την πράξη δε μπορεί να ανατρέψει το κτήνος;

Ο παιδεραστής, λοιπόν, οδηγημένος είτε από νοσηρές σκέψεις (ταραγμένη δηλαδή προσωπικότητα), είτε από απλή και μόνο καύλα (άρα αίσθηση), βιάζει. Και στις δυο περιπτώσεις ο σκοπός είναι υποκινούμενος πέρα από τις δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου.

Στην άλλη κατεύθυνση τα κίνητρα είναι λογικά και σχεδιασμένα.

...Πέρα από τις δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου....

άρα εκεί είναι το κλειδί του "κτήνους"

ή του αντίθετου (;)

Αν πας στην ζούγκλα θα ρίξεις την ευθύνη στο λιοντάρι; Αν πάλι το φέρεις εδώ και το 'χεις στο κλουβί και κάθε μέρα το βαράς με το μαστίγιο και σου επιτεθεί, θα φταίει το λιοντάρι; Πρέπει να καταδικάζω κάποιον για την φύση του; Την επέλεξε; Πρόσεξε πόσο λεπτό είναι το σημείο...αν δεν τους θέλω, τότε πόσο σύντομα θα φτάσω στο να μην θέλω και τους πούστηδες.........ορίστε γεννήσαμε τον Χίτλερ.

Αυτό μου θυμίζει την παραβολή με την πέτρα... σηκώνεις μια πέτρα, την πετάς, ανοίγεις ένα κεφάλι. Είναι δυνατόν να φταίει η πέτρα;

Στο θέμα... σαφώς και δε μπορείς να καταδικάσεις κανέναν για τη φύση του. Αλλά, όπως είπαμε.. οι κανόνες της κοινωνίας είναι δομημένοι πάνω σε άλλο πρότυπο και όχι στη φύση του ανθρώπου.

Ναι, κοινωνίες που επιτρέπουν στους πολίτες να καταδικάζουν τον Σωκράτη και να κάνουν πολέμους όποτε γουστάρουν στο όνομα της ελευθερίας! Οι άνθρωποι που θεσπίζουν τους νόμους πιστεύουν σε ένα γέρο με λευκή γενειάδα και ορκίζονται σε αυτόν περί της αλήθειας...σκέτη παράνοια

Ε,ναι.. παράνοια. Καθαρή κι ανόθευτη. Γι' αυτό σου λέω ότι μισείς τους άλλους επειδή δε σε κατάλαβαν ποτέ. Όχι γιατί δε μπόρεσαν. Επειδή δε θέλουν.

Άρα είμαι αυτό που αφήνει ο κανίβαλος στην άκρη του πιάτου του.

Γιαπ

Αλλά θα μπορούσες να ήσουν ο ίδιος ο κανίβαλος.. θα το ήθελες;

Δεν ξέρω Τζένη. Το εύκολο είναι να πω όχι. Αλλά δεν ξέρω

Άρα, καταλήγουμε ότι: πρώτον, δεν αντέχεις να είσαι τόσο κακός όσο πιστεύεις και δεύτερον, πάντα θα μισείς τους ανθρώπους επειδή ποτέ δε θα γίνουν εσύ. [όχι επειδή δε μπορούν.. δε θέλουν]

Γιατί η κουβέντα περιστρέφεται διαρκώς γύρω από εμένα;