Ένα έργο, τρεις τίτλοι ήδη. Το παιχνίδι άρχισε σαν IF... THEN..., μετονομάστηκε DEADLY MURDER για να καταλήξει A NASTY TRICK. Με αυτόν τον τελευταίο του τίτλο μού συστήθηκε στο Studio Κυψέλης. (Σας έχω ξαναπεί, νομίζω, ότι σε αυτό το θέατρο, που δε το λες "μεγάλη σκηνή", έχω δει από τις καλύτερες παραστάσεις και έχω μαζέψει τα καλύτερα προγράμματα... απόδειξη ότι οι άνθρωποί του έχουν περίσσιο μεράκι και αγάπη για αυτά που κάνουν.)
Προτείνεται ανεπιφύλακτα για θεατές που τους αρέσουν τα θρίλερ, η δράση, το αίμα, οι ανατροπές, τα απρόσμενα, οι μπλόφες, το σασπένς, τα παιχνίδια του μυαλού, οι αστυνομικές ιστορίες, τα μυστήρια, οι αισθηματικές εντάσεις και πολλά άλλα στοιχεία, ακόμα και τα ερωτικά τρίγωνα. Χωρίς περιττές λέξεις πρόκειται για ψυχολογικό θρίλερ με κάθε έννοια, που πηγάζει μέσα από αυτόν τον χαρακτηρισμό, στην υπερβολή της.
Ο David Foley γράφοντας αυτό το έργο μάς ενημερώνει ενδεικτικά ότι "...ξαναέγινα παιδί, ένιωσα την ανάγκη τού εθισμού σε αυτές τις ιστορίες και ανακάλυψα όλο τον υπέροχο κόσμο τους: μυστηριώδεις ξένους, κοσμήματα ανεκτίμητης αξίας, καλά κρυμμένα μυστικά και το θάνατο όχι από φυσικά αίτια."
 |
| Όλες οι φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης "Βρώμικα κόλπα" |
Μια ερωτική περιπέτεια της μιας βραδιάς είναι και μερικές ώρες από τη ζωή τριών ανθρώπων. Ένα "απρόσμενο" ερωτικό τρίγωνο και ένα παιχνίδι επιβίωσης που έχει μόνο έναν νικητή. Ποιος όμως; Εκείνη η πλούσια σχεδιάστρια κοσμημάτων, εκείνος ο νέος και όμορφος άντρας ή ο φύλακας του κτηρίου; Και πως; Με πιστόλι, με μαχαίρι, με εκβιασμό; Και γιατί; Για χρήμα, για τιμή, για εκδίκηση, για... απλά και μόνο για την επιβίωση;
Διαβασμένοι και έτοιμοι παίχτες και οι τρεις τους θα βρεθούν τόσο (μα τόσο!) ανέτοιμοι μπροστά σε αυτήν την παρτίδα που δε πρέπει να χάσουν γιατί, απόψε, παίζουν για τη ζωή τους.
Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης; Ποιος έχει το καλύτερο χαρτί και πότε/πως θα το εμφανίσει;
Με καθηλώνει από το πρώτο λεπτό και μου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο εφόσον όλες οι συμβάσεις ανατρέπονται πολλές φορές. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι πρέπει να προσέχω περισσότερο όλους τους "παίχτες". Ακόμη και η πιο μικρή λεπτομέρεια καθορίζει ή αλλάζει το "παιχνίδι". Με συνεπαίρνει η μουσική και οι φωτισμοί του που μπαίνουν εμβόλιμα στην υπόθεση καθώς, από την αρχή, γνωρίζουμε ότι παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα εκείνο το διαμέρισμα, κάπου, στο Μανχάταν; στο Σόχο; στη Νέα Υόρκη -τι σημασία έχει; Με ξαφνιάζει (ευχάριστα ή δυσάρεστα) σε καίρια σημεία της πλοκής και μου εμφανίζει στιγμές σοκ και ανατριχίλας, αλλά και άκρατης περιέργειας να δω τη συνέχεια. Κι ενώ λέω ότι πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, έχει και όλα τα στοιχεία μιας καλής αστυνομικής ιστορίας μυστηρίου.
Ο Γιώργος Λιβανός, με άπλετη φαντασία στη σκηνοθετική του άποψη, δημιουργεί ένα σύνολο που εντυπωσιάζει (από την πρώτη ματιά), προσθέτει μοναδικές πινελιές στο έργο και φωτίζει με τον τρόπο του κάθε σκοτεινή πτυχή του. Τον ρόλο της Καμίλ ενσαρκώνει μοναδικά η Μαρία Αλιφέρη -δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ μια άλλη πρωταγωνίστρια- και ο Χρήστος Λιακόπουλος βάζει σάρκα και οστά στον μυστηριώδη Μπιλ με εκείνη τη μοναδική χροιά του και την επιβλητική παρουσία του. Ο Μάριος Ντερντές ή Τεντ, κατά Φόλεϊ, επενδύει με ακρίβεια τον πιο "θύμα" ρόλο του έργου ενώ στο πιάνο, ακολουθεί και ντύνει μουσικά τους τρεις χαρακτήρες, ο Σωτήρης Αντωνίου.
Η παράσταση έχει στηθεί με τον πιο έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο. Η ζωντανή μουσική της τής προσφέρει μια ξεχωριστή αύρα, ποιότητα και σίγουρα μαγεία. Τους στίχους του τραγουδιού ερμήνευσε ο Γιάννης Φίλιας και έγραψε η Μαριάννα Τόλη.
Οι πρωταγωνιστές της παράστασης με ευγένεια και χαρά μού αφιερώνουν μερικά λεπτά του χρόνου τους...
Μάριος Ντερντές
Από την πρώτη ανάγνωση μού άρεσε το έργο. Είναι σύγχρονο και με ανατροπές. Όσο αφορά το ρόλο του Τεντ... είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος. Αναπηδάει μέσα από την ευαισθησία του σε μία σκληρότητα, σε ένα θεατρινισμό που πρέπει να "παίξει" για να υποδυθεί το ρόλο που του έχει αναθέσει ο Μπιλ και μεγάλο ενδιαφέρον επίσης, από την άποψη ότι έχει πολλές μεταπτώσεις και σε σύντομα χρονικά διαστήματα.
Όσο για το έργο... πρέπει να κρατήσεις το σασπένς αλλά πρέπει να είσαι σωστός και στο ρόλο σου. Έχει στηθεί στη λεπτομέρεια, ώστε αν το δει κάποιος δεύτερη φορά θα καταλάβει γιατί έχει γίνει αυτό και γιατί το άλλο.
Η μεγαλύτερη χαρά για τον ηθοποιό... όσο αφορά το κοινό, είναι η ανταμοιβή από τον κόσμο, το χειροκρότημα, η επικοινωνία μαζί του. Όσο αφορά εμένα, ένα έργο μπορεί να είναι και μια καλή ψυχανάλυση που μπορεί να κάνω εκείνη την ώρα. Είναι άκρως ψυχαναλυτικό αυτό το επάγγελμα.
Χρήστος Λιακόπουλος
Το μεγάλο ενδιαφέρον του ρόλου μου είναι ότι έχει τρεις διαφορετικές αλλαγές.. εμφανίζεσαι ως κάποιος, γίνεται κάποιος άλλος και στο τέλος καταλήγει κάποιος άλλος. Στοιχείο πολύ ιντριγκαδόρικο που, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη μας, το συζητήσαμε, το έψαξα και μόνος μου και με τις πρόβες σιγά σιγά το χτίσαμε.
Πάντα αντιμετωπίζω τα πράγματα σα να κάνω πρωταθλητισμό. Πάντα προσπαθώ για το καλύτερο, να ξεπεράσω εμένα, να πάω ψηλότερα.
Η παράσταση... έχει πολύ σασπένς και με τις συνεχείς ανατροπές της (έρχεται το καινούργιο και ανατρέψει τα προηγούμενα, οπότε ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος και ποια η σχέση του με τα επόμενα και τι ακριβώς έχει γίνει) σε κρατάει σε συνεχή ένταση, συν την όλη προσπάθεια της ομάδας εδώ, νομίζω ότι είχε πολύ καλό τέλος και το εισπράττουμε από τους θεατές. Την έχουμε στήσει στη λεπτομέρεια, σε μια ευτυχής συνεύρεση-συνύπαρξη όλων των παραγόντων.
Μαρία Αλιφέρη
Είναι ένα έργο διαμάντι. Κορυφαίο στο είδος του. Αντικειμενικά. Δεν είναι μόνο η δική μου άποψη. Και ευτύχισε σε ωραία σκηνοθεσία, σε ωραίες ερμηνείες, σε ωραίες ατμόσφαιρες... και πάνω σε αυτό προσθέσαμε εμείς όλοι τα δικά μας στοιχεία. Ο σκηνοθέτης μας το άρπαξε αυτό το διαμάντι-έργο και του έδωσε πράγματι αυτήν την σκοτεινή ατμόσφαιρα που μπορεί να το αναδείξει.
Ο ρόλος τής Καμίλ... είναι μια ισορροπία τρόμου, ένα τεντωμένο σκοινί. Έχει υπόγεια, έχει εναλλαγές, αλλά αυτή είναι και η χαρά, να αναμετρηθείς με κάτι τόσο πολύπλοκο.
Τα πράγματα που μου συμβαίνουν τα διαχειρίζομαι και τα υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ, παρά να εξαρτιέμαι και να έχω μανίες. Είμαι ανοιχτή στη ζωή και σε ό,τι φέρνει.
Ευτύχισα σε μια τόσο καλή συνεργασία και ευτυχής συγκυρία, που την απολαμβάνω. Και έχει μεγάλη σημασία για μένα πια, μετά από τόση διαδρομή. Ίσως και μεγαλύτερη από έναν ρόλο.
Είπαμε κι άλλα, πολλά, που αυτές οι σελίδες δε μπορούν να μεταφέρουν ή να αποδώσουν με τον γραπτό λόγο, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά, περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέροντα. Το σίγουρο είναι ότι, όλα αυτά, αφορούν ένα εκπληκτικό έργο και στη γραφή του αλλά και στην παρουσίασή του. Φροντίστε να αδειάσετε το μυαλό σας από κάθε σκέψη, καθίστε αναπαυτικά και αφήστε αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν οι ξεναγοί σας σε εκείνη τη νύχτα από τη ζωή των ηρώων τους. Ό,τι δείτε και ό,τι ακούσετε συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μπροστά σας, ζωντανό και ρεαλιστικό. Η παράσταση θα σας ανοίξει ένα παράθυρο προς το διαμέρισμα όπου θα μεταφερθεί η δράση εκείνης της νύχτας, που θα συμβούν και θα αλλάξουν όλα, κι εσείς θα μπορέσετε από εκεί να παρακολουθήσετε τους πρωταγωνιστές της. Το κρυφοκοίταγμα επιβάλλεται αλλά μόνο όσο/για όσο/για ό,τι σας επιτρέπει εκείνο το παράθυρο.
Μη το χάσετε.
