Ήρθε στα χέρια μου με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Συγγραφέας του ο Κώστας Ευαγγελάτος -μου είχε παραχωρήσει κάποιες σκέψεις του λίγο καιρό πριν, τις οποίες μπορείτε να δείτε εδώ- που θέλησε να το μοιραστεί με κάποιους φίλους. Το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον και το βρήκα τόσο συγκινητικό! Σας το μεταφέρω, λοιπόν, μαζί με τον πρόλογό του όπου ο συγγραφέας του εξηγεί την ιστορία πίσω από τις λέξεις αυτές.
Από τα μηνύματα που ανταλλάξαμε γνωρίζω ότι το ελληνικό διήγημα είναι έτοιμο προς έκδοση και, πολύ πιθανό, να έχουμε τη δυνατότητα να το πάρουμε με την έντυπη ολοκληρωμένη του μορφή κάποια στιγμή και με τις ανάλογες φωτογραφίες. Υπάρχει η πρόθεση να εκδοθεί και στα αγγλικά στην μνήμη της Κριστίν.
Από τα μηνύματα που ανταλλάξαμε γνωρίζω ότι το ελληνικό διήγημα είναι έτοιμο προς έκδοση και, πολύ πιθανό, να έχουμε τη δυνατότητα να το πάρουμε με την έντυπη ολοκληρωμένη του μορφή κάποια στιγμή και με τις ανάλογες φωτογραφίες. Υπάρχει η πρόθεση να εκδοθεί και στα αγγλικά στην μνήμη της Κριστίν.
 |
| Poem for Louis by Felicity |
Αγαπητοί φίλοι, το κείμενο που σας στέλνω είναι ο επίλογος ενός διηγήματος που έγραψα -αν και δεν είχα ασχοληθεί με την πεζογραφία- μόνο με την ποίηση και τη συγγραφή αισθητικών και κριτικών κειμένων περί τέχνης- από έντονη προτροπή της Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας και εκδότριας CHRISTINE TARANTINO, που είχε την ιδέα μιας έκδοσης με κείμενα καλλιτεχνών σχετικά με τα αγαπημένα τους ζώα. Τα έσοδα θα προσφερόντουσαν σε ζωοφιλικές οργανώσεις. Έγραψα με συγκίνηση την ιστορία σε έξη κεφάλαια, με τίτλο LOUIS D' EST, η οποία και μεταφράστηκε επιδέξια στην αγγλική από την Μαριλένα Θεοτοκάτου.
Δυστυχώς με πληροφόρησαν πως η Christine που αγάπησε πολύ τους ανθρώπους, τα ζώα και την τέχνη έφυγε πρόωρα για πάντα.
Στη μνήμη της με θαυμασμό το αφιερώνω.
 |
| Louis |
LOUIS D' EST- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
...Όλα είχαν ανατραπεί με τους θανάτους των γονέων μου μέσα σε δύο χρόνια και η θλίψη μου ήταν τεράστια.
Ανέκυπτε μεταξύ πολλών άλλων προβλημάτων, μεγαλύτερο παρά ποτέ και το θέμα του σκύλου μου, του Λούη που ζούσε καλομαθημένος στον κήπο του πατρικού μου σπιτιού. Τί θα γινόταν, τί θα έκανα; Το να τον ξαναπάρω μαζί μου στην Αθήνα, αν και το λαχταρούσα, ήταν πρακτικά αδύνατον. Τα ταξίδια που θάκανα για εκθέσεις είχαν πολλαπλασιαστεί. Όλες μου οι προσπάθειες για να τον πάρει στην αυλή του κάποιος καλός ζωόφιλος είχαν μέχρι στιγμής ναυαγήσει. Η θεία μου που είχε παραμείνει στο Αργοστόλι για να με βοηθήσει στα του σπιτιού έπρεπε να γυρίσει από μέρα σε μέρα στην οικογένεια της στην Αθήνα. Ήμουν σε μεγάλη σύγχυση και τότε έγινε το Θαύμα... Πρότεινα στη θεία μου για να την ευχαριστήσω που με βοήθησε σε πολλά και ανακάλυψε μάλιστα πίσω από ντουλάπες εφηβικά μου έργα, που νόμιζα ότι είχαν χαθεί, να πάρω ταξί και να πάμε στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στο θαυμάσιο οροπέδιο, που ασκήτεψε και ίδρυσε την περίφημη Μονή του ο μεγάλος Άγιος της Κεφαλονιάς. Φθάνοντας στο προαύλιο της παλιάς εκκλησίας της Μονής για να προσκυνήσουμε το ολόσωμο αναλλοίωτο σκήνωμα του Αγίου, είδα ένα χαρούμενο κοπάδι από σκυλιά κάθε ράτσας να τα ταΐζουν οι καλόγριες. Θεέ μου σκέφθηκα, μήπως να φέρω τον Λούη εδώ; Μπαίνοντας στην εκκλησία με το κερί στο χέρι προσευχήθηκα. ‘Άγιε μου βοήθησε με να βρω κάποια λύση για τον Λούη μου… Μετά το ευλαβικό προσκύνημα που χαροποίησε τη θεία μου, γυρίσαμε με το ταξί στο άδειο πατρικό μου σπίτι . Δεν προφθάσαμε να μπούμε και χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω και ακούω μια καλή μου φίλη, να μου λέει: ειδοποίησα τη μάνα μου στο χωριό να 'χει το νου της μήπως κάποιος θέλει σκύλο και μου είπε ότι χρειάζονται επειγόντως ένα σκύλο στο μοναστήρι, στα Σίσσια. Στο μοναστήρι… αναφώνησα, ναι μου λέει, ο δικός τους πέθανε ξαφνικά πριν λίγες μέρες και θέλουν άλλο για φύλακα οι τρεις καλόγεροι που μένουν εκεί. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα ποτέ πώς έπεισα έναν παιδικό μου φίλο μας πάει στη μακρινή Μονή των Σισσίων με το αυτοκίνητο του. Στη διαδρομή κρατούσα σφιχτά τον Λούη που ανήσυχος έβλεπε νέα τοπία... Οι τρεις καλόγεροι με στωικό χαμόγελο άκουσαν τις παραγγελίες μου σχετικά με τις συνήθειες του Λούη και μου ανακοίνωσαν τα εξής θλιβερά. Ο Λούης θα έμενε στο σκυλόσπιτο που ήταν στον ανοικτό κήπο κάτω από τη Μονή. Επειδή υπήρχε κίνδυνος να φάει φόλα από τους βοσκούς της περιοχής θα ήταν δεμένος με αλυσίδα μεγάλης ακτίνας για να μπορεί να τρέχει και να τους προειδοποιεί ότι κάτι συμβαίνει, αλλά όχι ελεύθερος. Βέβαια εγώ θα μπορούσα να τον επισκέπτομαι και να συνδράμω στη διατροφή του. Εν τούτοις, μου ενέπνευσαν σιγουριά και το ιδιαίτερα περιποιημένο και ειδυλλιακό περιβάλλον με φόρτισε θετικά. Ο όμορφος Λούης με την ταυτότητα και τα πιστοποιητικά υγείας, παρθένος στα έξη του χρόνια, θα 'μενε για πάντα φύλακας στο μοναστήρι. Έφυγα με μεγάλες δόσεις ενοχής χωρίς να τον κοιτάξω, ενώ αυτός έπινε νερό μέσα στο νέο του σπίτι. Την άλλη μέρα που συνήλθα και αρχίσαμε εντατικές ετοιμασίες για την Αθήνα, η θεία μου, που ίσως με νόμιζε κατά βάθος άθρησκο μου είπε: είδες για να προσευχηθείς… Τότε οι σκέψεις μου έκαναν άλματα… Θυμήθηκα από το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο κάτι για τη θεολογική μεσολάβηση μεταξύ αγίων και βέβαια θυμήθηκα ότι το μοναστήρι των Σισσίων. Το είχε ιδρύσει κατά την παράδοση ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο προστάτης των ζώων, που την πόλη του και τον περίφημο ναό της με τις τοιχογραφίες του Τζιότο, είχα επισκεφθεί πριν χρόνια στην Ιταλία, ευτυχώς πριν να γίνουν οι καταστροφικοί σεισμοί εκεί που πλήγωσαν πολλά ζωγραφικά αριστουργήματα.
Το 1226 λοιπόν, ο Άγιος Φραγκίσκος ταξιδεύοντας προς την Αίγυπτο αναγκάσθηκε να καταφύγει -λόγω τρικυμίας- στον Κεφαλονίτικο όρμο κάτω της μονής. Όταν ανέλαβε τις δυνάμεις του ένας ντόπιος καλόγερος τον οδήγησε στο εκκλησάκι που υπήρχε εκεί, πάνω από την πλαγιά του όρμου. Ο Άγιος λειτούργησε εκεί την εικόνα της Παναγίας που έφερε πάντοτε μαζί του, από την Assisi. Μετά, κατέβηκε στην ακτή και επιβιβάστηκε στο πλοίο για να συνεχίσει το ταξίδι του.
Ανατρίχιασα αναλογιζόμενος τη δέηση μου στον ορθόδοξο Άγιο Γεράσιμο και την για μένα άμεση μεσολάβηση του στον προστάτη των ζώων, καθολικό Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, που πρόσφερε άσυλο στον Λούη μου στην αυλή του. Σε αυτή την αυλή που γέμιζε κόσμο στα πανηγύρια και τις λιτανείες της εικόνας της Παναγίας, παρέα με πολλών ειδών ζώα που εξέτρεφαν οι καλόγεροι και τα παιδιά του κοντινού χωριού που τον αγαπούσαν, έζησε τελικά εννέα χρόνια ο Λούης. Την άνοιξη και τα καλοκαίρια τον επισκεπτόμουν δακρυσμένος και τον έπιανε υστερική χαρά και αλαλαγμοί που έμοιαζαν με τεράστιο παράπονο. Ήμουν για αυτόν πάντα ο αγαπημένος του κύριος.
Ένα βαρύ χειμωνιάτικο πρωί ο εναπομείνας στο μοναστήρι καλόγερος που τον φρόντιζε καθημερινά, μου τηλεφώνησε στην Αθήνα λέγοντάς μου: ο Λούης έσβησε γαλήνιος από γεράματα και πρόσθεσε ακούγοντας τους λυγμούς μου: ήταν πολύ καλός σκύλος.-
