 |
Ο Ηλίας Παρασκευόπουλος, που έγραψε το θεατρικό έργο, ξοδεύει μερικές φράσεις για να μας εξηγήσει τη γέννησή του.
Η.Π.: 2006 Αρχίζω να συλλέγω πληροφορίες σχετικά με τον πόλεμο της Σερβίας. Ο τελευταίος και πιο κοντινός πόλεμος που είχε βιώσει μέχρι τότε η γενιά μου.
Μέσα από τις έρευνές μου είχα ανακαλύψει κάποιες σελίδες από ένα ημερολόγιο μιας γυναίκας που ονομαζόταν Majia. Σε αυτό έγραφε καθημερινά όσα βίωνε στον πόλεμο και ξαφνικά αναφερόταν σε ξωτικά και σε νεράιδες. Εκεί δημιουργήθηκε το VIRTUAL.
Μια γυναίκα, ένας άνθρωπος μέσα στην σκληρή καθημερινότητα που περιέγραφε, έμπλεκε την αλήθεια που ζούσε με τον μύθο. Και έτσι είναι. Πως ένας αθώος άνθρωπος, πως ένα παιδί αντιμετωπίζει την απώλεια, με ποιον τρόπο αμύνεται; Πως ένας απλός άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα θηρίο για να επιβιώσει σε οποιαδήποτε μορφής βίας ή πολέμου; Αυτά τα ερωτηματικά με οδήγησαν στη συγγραφή του Virtual Reality το 2006 αναμιγνύοντας επτά διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων σε μια οικογένεια.
2012 Οικονομική κρίση στην Ευρώπη...Και σκέφτομαι, πόλεμος δεν είναι μόνο τα όπλα και οι βομβαρδισμοί...ανοίγω το συρτάρι μου και βλέπω το κείμενο του Virtual Reality. Μετατρέπω το κείμενο και το μεταφέρω σε έναν υποθετικό 3ο Παγκόσμιο με τους ίδιους χαρακτήρες και ακόμη μια φορά βλέπω ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το Virtual είναι ένα έργο που παρακολουθεί μέσα από την κλειδαρότρυπα την μεταστροφή, την αλλαγή της ανθρώπινης ψυχής όταν έχει ανάγκη να επιβιώσει, όταν έχει ανάγκη να εκδικηθεί για να ξεχάσει το πόνο.
(αποσπάσματα από το σημείωμα του Η.Π. στο πρόγραμμα της παράστασης)
 |
| Όλες οι φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης |
Ιδιαίτερη παράσταση. Μιλάει για κάτι το μελλοντικό -έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο- αλλά ταυτόχρονα κάτι χθεσινό και σημερινό. Ο πόλεμος, που είναι πάντα ο ίδιος. Ανεξάρτητα από τις εποχές και τα όπλα. Ο ανθρώπινος πόνος, που είναι πάντα ο ίδιος. Ανεξάρτητα από τις χρονολογίες και τις απώλειες. Οι άμυνες των ανθρώπων που τιμωρούνται ενώ δεν έφταιξαν.
Στην ιστορία του Ηλία θα γνωρίσουμε την Ελπίδα -ποιο άλλο όνομα θα μπορούσε να έχει;- μια νεαρή κοπέλα φαινομενικά χαμένη στον παραμυθένιο κόσμο της, όπου η αθωότητα έχει την πρωτοκαθεδρία και η ελπίδα γιγαντώνεται υπέρλαμπρη. Εκεί και ο Άλεξ, θύμα και θύτης εναλλάξ, υπεύθυνος για κάθε όνειρό της αλλά και για κάθε συντριβή της. Ο Νικόλας προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο της απώλειας μέσα από την εκδίκηση και μια Χαρά που έχει χάσει τα πάντα. Ο Γιάννης που τρομοκρατημένος σκύβει το κεφάλι σε ό,τι του λένε και η Ηλέκτρα που καλύπτει τη δική της απώλεια με στρώματα αγώνων. Και μια μάνα, την Κατερίνα, να αντέχει -αυτό κάνουν οι μάνες- και να υπομένει. Επτά χαρακτήρες που αλληλοστηρίζονται στην απώλεια και στον πόνο που τους προκαλεί ο πόλεμος.
Ο Σταύρος Αποστολάτος ανέλαβε να σκηνοθετήσει ή χορογραφήσει αυτούς τους χαρακτήρες καθώς μιλούν, τσακώνονται, κλαίνε, γελάνε... σε ένα λιτό -μόνο έτσι θα μπορούσε να είναι- σκηνικό κατασκευασμένο σημειολογικά για να φωτίσει κάθε συμβολισμό του έργου, με το φως και το σκοτάδι, το νερό και τη λάσπη, τα τούβλα και το τραπέζι, με το σχοινί.
Εξίσου απαιτητικό έργο και για τους επτά ηθοποιούς που δεν αφήνουν την σκηνή ούτε για ένα λεπτό. Σε όλη τη διάρκειά του βρίσκονται μέσα και γύρω από εκείνη. Οφείλουν να εκτελέσουν τις χορογραφημένες κινήσεις τους με συγκέντρωση. Οι ήχοι που ακούγονται από τα μεγάφωνα ξαφνιάζουν ευχάριστα και προσθέτουν στο σύνολο, όπως και τα "φώτα". Το σκηνικό προσαρμόζεται από τους ηθοποιούς-ήρωες με φαινομενικά απλοϊκό τρόπο αλλά απόλυτα συμβατό με τις ανάγκες της παράστασης.
Ερμηνεύουν οι: Φώτης Λαζάρου, Δημήτρης Μαζιώτης, Ντίνα Μιχαηλίδη, Αγγελική Μιχαλοπούλου, Ηλίας Παρασκευόπουλος, Φαίδρα Σούτου, Λία Τσάνα.
 |
| Λεπτομέρειες από έργα του Στέλιου Κοτίδη εμπνευσμένα από την παράσταση. |
Το πρόγραμμα φιλοξενεί κι έναν εικαστικό καλλιτέχνη, τον Στέλιο Κοτίδη που κόσμισε το εξώφυλλό του, αλλά και κάποιες σελίδες με έργα του που εμπνεύστηκε από την παράσταση.
