Για το έργο:
Ένας σχιζοφρενής κυκλοφορώντας στο αστυνομικό τμήμα ανακαλύπτει τον επόμενο "ρόλο" του όταν βρίσκει τη δικογραφία ενός αναρχικού ο οποίος αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του 6ου ορόφου κατά την ανάκρισή του. Αποφασίζει να υποδυθεί τον δικαστή που στέλνεται να επανεξετάσει την υπόθεση. Μέσα από τις διασκεδαστικές ερωταπαντήσεις που απευθύνει στους αστυνομικούς και στον διοικητή του τμήματος προκύπτει ότι η εκδοχή της αστυνομίας σχετικά με την περίπτωση της "αυτοκτονίας" δεν είναι καθόλου πειστική. Εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και τους προτείνει να φτιάξουν μία άλλη εκδοχή χωρίς ανακρίβειες. Εκείνοι, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή και τον ανώτερό τους, φυσικά και δέχονται. Το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει όταν λίγο αργότερα θα προστεθεί στην παρέα και μία δημοσιογράφος που ερευνά την υπόθεση του αναρχικού.
Ο αναρχικός είναι μέλος μιας ομάδας που έχει κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις, οι οποίες προφανώς έχουν οργανωθεί από φασίστες. Οι τελευταίοι απολαμβάνουν την κάλυψη της αστυνομίας και οι "έρευνες" ακολουθούν το δρόμο του αποπροσανατολισμού. Όμως, κατά την ανάκριση, ο αναρχικός δέχεται ένα θανατηφόρο χτύπημα και οι αστυνομικοί για να "απαλλαγούν" αποφασίζουν να τον "αυτοκτονήσουν".
Μέσα από τα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο αστυνομικό τμήμα, ο Ντάριο Φο σχολιάζει με το δικό του τρόπο και κρίνει την Δικαιοσύνη και την Αστυνομία. Θίγει τη σχέση του Τύπου με το κράτος και τον ρόλο του στην κοινωνία. Η υπόθεση του αναρχικού είναι μια αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ιταλία ένα χρόνο πριν γραφτεί το θεατρικό έργο και αποτέλεσε αναμφίβολα την πηγή έμπνευσης του συγγραφέα.
Από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Το έργο στηρίζεται στο τέχνασμα της πολλαπλής φαινομενικότητας. Σχηματικά θα αποδίδαμε την πλοκή του έργου με την εικόνα των ομόκεντρων κύκλων. Μέσα στην παράσταση, που αποτελεί μια πλάνη, μια φανταστική πραγματικότητα, παρακολουθούμε τον αυτοσχεδιασμό του σχιζοφρενή και την πλάνη των ηρώων, ενώ σε ένα άλλο επίπεδο γίνεται η αναπαράσταση της ανάκρισης και της "αυτοκτονίας" του αναρχικού. Μόνο που αυτή βρίσκεται στο κέντρο των κύκλων."
Τα γεγονότα:
Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, οι ακροδεξιοί και οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας πυροδοτούν μια βόμβα στην Αγροτική Τράπεζα της πλατείας Φοντάνα στο Μιλάνο με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 19 άνθρωποι. Για τη βομβιστική επίθεση συνελήφθησαν οι αναρχικοί Βαλπρέντα και Πινέλι. Ο τελευταίος,
ο αναρχικός του θεατρικού έργου, εκπαραθυρώθηκε.
Ο Πινέλι, εκείνη την εποχή, εργαζόταν στους σιδηροδρόμους. Οι αρχές βασίστηκαν σε ένα ταξίδι που είχε κάνει στη Ρώμη -κατά τη γνώμη τους αδικαιολόγητο- και τον συνέλαβαν ως ύποπτο. Το άλοθί του -έπαιζε χαρτιά σε ένα καφενείο όλη τη μέρα- χαρακτηρίστηκε αναξιόπιστο παρά τις μαρτυρίες των συμπαικτών του.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο Καλαμπρέζε τού κατάφερε ένα μοιραίο χτύπημα στο λαιμό. Στην αναστάτωση που ακολούθησε ένας αστυνομικός κάλεσε ασθενοφόρο αλλά, εκ των υστέρων, άλλοι αστυνομικοί σκέφτηκαν να σκηνοθετήσουν την αυτοκτονία του Πινέλι. Τραγική λεπτομέρεια, που αναδεικνύεται και στην παράσταση, το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα αρχεία των τηλεπικοινωνιών, οι αστυνομικοί κάλεσαν ασθενοφόρο στις 12 παρά τρία λεπτά τη νύχτα ενώ ο αναρχικός "έμελλε" να γίνει αυτόχειρας στις 12 και δύο!
Ένα θεατρικό έργο που κλείνει τρία χρόνια παραστάσεων μόνο επιτυχημένο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, γράφει:
"Το Θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Και ομαδικό και παιχνίδι. Εξού και το ρήμα "παίζω". Μαζευτήκαμε λοιπόν μια ανδροπαρέα -που ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε- φωνάξαμε και ένα κοριστάκι, που πάντα χρειάζεται <<!>>, και αφού διαβάσαμε, τρέξαμε, παλέψαμε, ιδρώσαμε τη φανέλα, τώρα δε βλέπουμε την ώρα να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι. Ν' ανέβουμε στη σκηνή, όχι για να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε, αλλά για να ΠΑΙΞΟΥΜΕ!
Μόνο που για τα παιδιά το παιχνίδι, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση!"
Για την παράσταση ιδρώνουν οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Χρήστος Μπίρος, Τάσος Γιαννόπουλος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Στέλιος Πέτσος και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου. Για το τραγούδι ευθύνονται τα Κίτρινα ποδήλατα.
Ο Ντάριο καυτηρίασε με την πένα του και οι ηθοποιοί με το μπρίο τους ζωντάνεψαν τους κωμικοτραγικούς χαρακτήρες. Καίρια κοινωνικοπολιτικά θέματα απασχολούν το έργο που περνάει με τρόπο διασκεδαστικό τα μηνύματα. Άψογοι επαγγελματίες όλοι οι συντελεστές της παράστασης και πραγματικά την ιδρώνουν την φανέλα.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μία λέξη το έργο δε θα μιλούσα για κωμωδία, αν και περί τούτου πρόκειται. Θα έλεγα ότι είναι μια πλάνη. Μια πλάνη μέσα σε μία άλλη πλάνη. Και ένας ιδιοφυής τρελός που, μέσα στην απόλυτη τρέλα του, πλανάται ότι μπορεί να πλανέψει εκείνους που δημιούργησαν μια πλάνη για να αποφύγουν μια άβολη αλήθεια. Και μία εκπρόσωπος του Τύπου που πλανάται αν πιστεύει ότι θα ξεσκεπάσει εκείνο που κάποιοι αποφάσισαν να κρύψουν κατασκευάζοντας την πλάνη τους. Και κάπως έτσι, προκύπτουν οι ομόκεντροι κύκλοι της πολλαπλής φαινομενικότητας.
Όμως, ο θεατής το γλεντάει το θέμα, από θέση ισχύος, καθώς ο συγγραφέας του δείχνει από την αρχή την πλάνη. Έτσι, ξέροντας ποιος και τι, αισθάνεται κύριος της υπόθεσης και διασκεδάζει με την άγνοια των ηρώων αλλά, σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναγνωρίζει τις ομοιότητες με τη δική του κοινωνία και αναζητάει τις δικές του πλάνες. Εκείνες που κάποιος/-οι του έδωσαν αντί για αλήθειες και εκείνες με τις οποίες αυτός ο ίδιος πλάνεψε την ιστορία του.
Ένας σχιζοφρενής κυκλοφορώντας στο αστυνομικό τμήμα ανακαλύπτει τον επόμενο "ρόλο" του όταν βρίσκει τη δικογραφία ενός αναρχικού ο οποίος αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του 6ου ορόφου κατά την ανάκρισή του. Αποφασίζει να υποδυθεί τον δικαστή που στέλνεται να επανεξετάσει την υπόθεση. Μέσα από τις διασκεδαστικές ερωταπαντήσεις που απευθύνει στους αστυνομικούς και στον διοικητή του τμήματος προκύπτει ότι η εκδοχή της αστυνομίας σχετικά με την περίπτωση της "αυτοκτονίας" δεν είναι καθόλου πειστική. Εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και τους προτείνει να φτιάξουν μία άλλη εκδοχή χωρίς ανακρίβειες. Εκείνοι, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή και τον ανώτερό τους, φυσικά και δέχονται. Το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει όταν λίγο αργότερα θα προστεθεί στην παρέα και μία δημοσιογράφος που ερευνά την υπόθεση του αναρχικού.
Ο αναρχικός είναι μέλος μιας ομάδας που έχει κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις, οι οποίες προφανώς έχουν οργανωθεί από φασίστες. Οι τελευταίοι απολαμβάνουν την κάλυψη της αστυνομίας και οι "έρευνες" ακολουθούν το δρόμο του αποπροσανατολισμού. Όμως, κατά την ανάκριση, ο αναρχικός δέχεται ένα θανατηφόρο χτύπημα και οι αστυνομικοί για να "απαλλαγούν" αποφασίζουν να τον "αυτοκτονήσουν".
Μέσα από τα κωμικοτραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο αστυνομικό τμήμα, ο Ντάριο Φο σχολιάζει με το δικό του τρόπο και κρίνει την Δικαιοσύνη και την Αστυνομία. Θίγει τη σχέση του Τύπου με το κράτος και τον ρόλο του στην κοινωνία. Η υπόθεση του αναρχικού είναι μια αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ιταλία ένα χρόνο πριν γραφτεί το θεατρικό έργο και αποτέλεσε αναμφίβολα την πηγή έμπνευσης του συγγραφέα.
Από το πρόγραμμα της παράστασης:
"Το έργο στηρίζεται στο τέχνασμα της πολλαπλής φαινομενικότητας. Σχηματικά θα αποδίδαμε την πλοκή του έργου με την εικόνα των ομόκεντρων κύκλων. Μέσα στην παράσταση, που αποτελεί μια πλάνη, μια φανταστική πραγματικότητα, παρακολουθούμε τον αυτοσχεδιασμό του σχιζοφρενή και την πλάνη των ηρώων, ενώ σε ένα άλλο επίπεδο γίνεται η αναπαράσταση της ανάκρισης και της "αυτοκτονίας" του αναρχικού. Μόνο που αυτή βρίσκεται στο κέντρο των κύκλων."
 |
| Φωτογραφίες από το πρόγραμμα της παράστασης |
Τα γεγονότα:
Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, οι ακροδεξιοί και οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας πυροδοτούν μια βόμβα στην Αγροτική Τράπεζα της πλατείας Φοντάνα στο Μιλάνο με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 19 άνθρωποι. Για τη βομβιστική επίθεση συνελήφθησαν οι αναρχικοί Βαλπρέντα και Πινέλι. Ο τελευταίος,
ο αναρχικός του θεατρικού έργου, εκπαραθυρώθηκε.
Ο Πινέλι, εκείνη την εποχή, εργαζόταν στους σιδηροδρόμους. Οι αρχές βασίστηκαν σε ένα ταξίδι που είχε κάνει στη Ρώμη -κατά τη γνώμη τους αδικαιολόγητο- και τον συνέλαβαν ως ύποπτο. Το άλοθί του -έπαιζε χαρτιά σε ένα καφενείο όλη τη μέρα- χαρακτηρίστηκε αναξιόπιστο παρά τις μαρτυρίες των συμπαικτών του.
Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο Καλαμπρέζε τού κατάφερε ένα μοιραίο χτύπημα στο λαιμό. Στην αναστάτωση που ακολούθησε ένας αστυνομικός κάλεσε ασθενοφόρο αλλά, εκ των υστέρων, άλλοι αστυνομικοί σκέφτηκαν να σκηνοθετήσουν την αυτοκτονία του Πινέλι. Τραγική λεπτομέρεια, που αναδεικνύεται και στην παράσταση, το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα αρχεία των τηλεπικοινωνιών, οι αστυνομικοί κάλεσαν ασθενοφόρο στις 12 παρά τρία λεπτά τη νύχτα ενώ ο αναρχικός "έμελλε" να γίνει αυτόχειρας στις 12 και δύο!
Ένα θεατρικό έργο που κλείνει τρία χρόνια παραστάσεων μόνο επιτυχημένο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, γράφει:
"Το Θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Και ομαδικό και παιχνίδι. Εξού και το ρήμα "παίζω". Μαζευτήκαμε λοιπόν μια ανδροπαρέα -που ξεχάσαμε να μεγαλώσουμε- φωνάξαμε και ένα κοριστάκι, που πάντα χρειάζεται <<!>>, και αφού διαβάσαμε, τρέξαμε, παλέψαμε, ιδρώσαμε τη φανέλα, τώρα δε βλέπουμε την ώρα να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι. Ν' ανέβουμε στη σκηνή, όχι για να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε, αλλά για να ΠΑΙΞΟΥΜΕ!
Μόνο που για τα παιδιά το παιχνίδι, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση!"
Για την παράσταση ιδρώνουν οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Χρήστος Μπίρος, Τάσος Γιαννόπουλος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Στέλιος Πέτσος και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου. Για το τραγούδι ευθύνονται τα Κίτρινα ποδήλατα.
 |
| Οι φωτογραφίες διαβάζονται αν κλικάρετε πάνω τους |
Ο Ντάριο καυτηρίασε με την πένα του και οι ηθοποιοί με το μπρίο τους ζωντάνεψαν τους κωμικοτραγικούς χαρακτήρες. Καίρια κοινωνικοπολιτικά θέματα απασχολούν το έργο που περνάει με τρόπο διασκεδαστικό τα μηνύματα. Άψογοι επαγγελματίες όλοι οι συντελεστές της παράστασης και πραγματικά την ιδρώνουν την φανέλα.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μία λέξη το έργο δε θα μιλούσα για κωμωδία, αν και περί τούτου πρόκειται. Θα έλεγα ότι είναι μια πλάνη. Μια πλάνη μέσα σε μία άλλη πλάνη. Και ένας ιδιοφυής τρελός που, μέσα στην απόλυτη τρέλα του, πλανάται ότι μπορεί να πλανέψει εκείνους που δημιούργησαν μια πλάνη για να αποφύγουν μια άβολη αλήθεια. Και μία εκπρόσωπος του Τύπου που πλανάται αν πιστεύει ότι θα ξεσκεπάσει εκείνο που κάποιοι αποφάσισαν να κρύψουν κατασκευάζοντας την πλάνη τους. Και κάπως έτσι, προκύπτουν οι ομόκεντροι κύκλοι της πολλαπλής φαινομενικότητας.
Όμως, ο θεατής το γλεντάει το θέμα, από θέση ισχύος, καθώς ο συγγραφέας του δείχνει από την αρχή την πλάνη. Έτσι, ξέροντας ποιος και τι, αισθάνεται κύριος της υπόθεσης και διασκεδάζει με την άγνοια των ηρώων αλλά, σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναγνωρίζει τις ομοιότητες με τη δική του κοινωνία και αναζητάει τις δικές του πλάνες. Εκείνες που κάποιος/-οι του έδωσαν αντί για αλήθειες και εκείνες με τις οποίες αυτός ο ίδιος πλάνεψε την ιστορία του.
