Ανδρέας Μπάρκουλης

Τον είδα την ώρα που λέει σ' αγαπώ.

Τον είδα την στιγμή που φωτίζονται τα μάτια του.

Τον είδα να λάμπει από χαρά.

Τον είδα να μου χαμογελάει.

Ένιωσα την υφή του μέσα στα χέρια μου.

Είδα τη θέρμη των ματιών του.

Άκουσα τη χροιά του να ηχεί μόνο για πάρτη μου.

Γνώρισα τον Ανδρέα Μπάρκουλη των παιδικών μου -και όχι μόνο- χρόνων.
Τον Ανδρέα Μπάρκουλη! 

Μεγάλη στιγμή. Ευλογημένη ώρα. Τίποτα άλλο. Μόνο εκείνος, με τα υγρά πάνσοφα μάτια του και την βελούδινη χροιά του κι εγώ. Στο δωμάτιό του. Στο σπίτι του. Στην οικογένειά του. Στους δικούς του ανθρώπους.

Και μη με ρωτήσεις πως βρέθηκα στον χώρο του. Άλλωστε, πόση να έχει σημασία! Σημασία έχει ότι συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, ότι αντάλλαξαν ήχους οι μιλιές μας, ότι άγγιξαν το δέρμα του άλλου τα χέρια μας. Ότι συναντηθήκαμε σε αυτήν την ζωή.

Εκείνος, ακόμα σταρ, με μαγνητίζει με τη ματιά του και με κοιτάζει κατευθείαν στον αμφιβληστροειδή με το καθαρό του βλέμμα.

Του εξηγώ αμέσως ότι αισθάνομαι απέραντη χαρά που είμαι εκεί δίπλα του, μια ανάσα από την ανάσα του και πόσο μεγάλη είναι η τιμή που μου κάνει. Μου μιλάει με ένα χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αφτιά και χωρίς να χρειαστεί να βάλει κάποια λέξη στη συζήτηση, τα έχει κιόλας πει όλα. Με έχει καλωσορίσει στην παρέα και με έχει αγκαλιάσει με την ψυχή του.

Συγκίνηση και δέος.

Πως να πρωτομιλήσεις; Τι να πεις; Πόσες και ποιες λέξεις μπορούν να σταθούν μέσα στο δωμάτιο αντάξιές του; Πού με ένα γνέψιμο του κεφαλιού έχει τραγουδήσει τις καλύτερες νότες στην καρδιά μου!

Οι δεκαετίες που πέρασαν από μπροστά του δε πέτρωσαν την υγρασία από τα μάτια του, δε θάμπωσαν τη θέρμη της φωνής του, δεν αλλοίωσαν το μέγιστο του έργου του. Τα χρόνια του τού έμαθαν να έχει υπομονή, τού χάρισαν σοφία.

Και τώρα, κάθεται ανενόχλητος από όλους μας και ρεμβάζει εκείνο που έσπειρε. Δεν τον ενδιαφέρουν οι κοσμικοί και οι κοσμικότητες. Λίγο τον νοιάζουν οι γνώμες. Έχει γεμάτη τη φαρέτρα από εμπειρίες, από λάμψη, από χειροκρότημα, από φώτα, από θαυμασμό, από λατρεία. Τη γλέντησε την φήμη του και την επιτυχία. Και την χόρτασε μέχρι σκασμού.

Με την ψυχή γεμάτη και το μυαλό σοφότερο από ποτέ, μου μιλάει αργά και ηδονικά για το τότε, για το τώρα και το αύριο που προσδοκά.

Φωτογραφίες από τον Αποστόλη Αναστασόπουλο.

Έχει ζήσει τον Ελληνικό Κινηματογράφο στα καλύτερά του, την εποχή της μεγάλης του ακμής και δε μπορώ να μην τον ρωτήσω σχετικά. Άραγε, εκείνος, ο Μπάρκουλης, τι έχει κρατήσει από εκείνη την εποχή; Η απάντησή του μου σταματάει την σκέψη. Τίποτα... μου λέει με όση σιγουριά θα μου απαντούσε αν τον ρωτούσα το όνομά του. Τίποτα; Αναπαράγω. Πολύ απόλυτο το τίποτα. Ναι, έτσι είναι. Απόλυτο και ίσως σκληρό αλλά δεν κρατάω τίποτα. Μα, όλη αυτή η καριέρα, το έργο σας, ό,τι χτίσατε εκείνη την λαμπρή εποχή, τόση δόξα... επιμένω, μη μπορώντας ακόμη να αφομοιώσω την απάντηση που εισέπραξα. Κι εκείνος, με τον μαγικό του τρόπο και τη σοφία των χρόνων του, με βάζει στη θέση μου καθώς , με μία μικρούλα φράση, μου αλλάζει την οπτική μου. Το έργο είναι για το κοινό, μου λέει, και καταλαβαίνω αμέσως ότι όλη εκείνη την ώρα έβλεπα τον καθρέφτη από την λάθος μεριά. Για το κοινό, επαναλαμβάνω, περισσότερο για να το ακούσω εγώ η ίδια και να κάνω ξεκάθαρη μέσα μου τη διαπίστωση. Ακριβώς. Για τον κόσμο. Εμένα, μόνο μου γεμίζει την ψυχή μου. Ακριβώς. Τώρα το καταλαβαίνω και του λόγου μου. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης είναι τόσο χορτασμένος από δόξες και χειροκρότημα που υπερχειλίζει πλέον. Δε του χωράει περισσότερο. Που να το βάλει και τι να το κάνει;

Όσο για τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του; Ο γιος μου, μού λέει και τα μάτια του φωτίζονται από τη χαρά που στάζει εκείνη την στιγμή η ψυχή του.  Και η γυναίκα μου, συμπληρώνει μόνος του ένα δευτερόλεπτο μετά και από το χαμόγελο που διαγράφεται στα χείλη του καταλαβαίνω πόση αγάπη κυκλοφορεί μέσα σε εκείνο το σπίτι και πόσο ευτυχισμένος είναι που έχει εκεί δίπλα του τους ανθρώπους του. Ε,βέβαια. Ο γιος του, που είναι και το καμάρι του. Είναι πολύ καλό παιδί. Πάρα πολύ καλό παιδί. Και έξυπνος. Κι εγώ αρπάζω την ευκαιρία που η κουβέντα μας σημαδεύει το παλικαράκι του και τον ρωτάω πως θα ήθελε να τον δει όταν μεγαλώσει. Λάμπει ακόμα μια φορά και τα μάτια του σταλάζουν άμετρη αγάπη όταν μου λέει: Θέλω να γίνει ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Σπουδαίος. Του Ολυμπιακού.  Προφανώς είναι η αγαπημένη του ομάδα, σκέφτομαι δυνατά. Και η δική μου, μου ανταποδίδει το λογισμό. Αλλά, και άλλων, ξένων ομάδων. Να γίνει ένας διεθνής παίχτης, συμπληρώνει την εικόνα που επιθυμεί να έχει ο γιος του μεγαλώνοντας. Ο Νίκος αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο και είναι καλός, μου ψιθυρίζει μία στιγμούλα μετά σα να μοιράζεται ένα μονάκριβο μυστικό. Μου δίνει πάτημα και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να τον ρωτήσω πως θα αισθανθεί αν ο γιος του θελήσει να ασχοληθεί με την τέχνη.

Τώρα, με κοιτάζει σοβαρότερος από ποτέ και με ενημερώνει χωρίς ενδοιασμό ότι δεν θέλει να γίνει καλλιτέχνης.  Και όσο για τον καλύτερο φίλο που έχει σήμερα; Ο Τρύφωνας, μου λέει τονίζοντας το κάθε γράμμα του ονόματός του. Με περισσή αγάπη μου μιλάει για τον καρδιακό του φίλο, για τον έξοχο πολιτικό μηχανικό και αρχιτέκτονα, αλλά και ηθοποιό. Ανταποκρίνεται σε ό,τι του λέω άμεσα, χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί κάτι. Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες μέσα του από καιρό. Τις γνωρίζει πολύ καλά. Ξέρει πια ποιος είναι, ποιοι είναι οι φίλοι του... τα κατέχει όλα τόσο που δε χρειάζεται να  σκεφτεί με το μυαλό ούτε μια στιγμή. Μιλάει με το κορμί. Τα μάτια του φωτίζονται κάθε φορά που η κουβέντα μας προσδιορίζει ένα αγαπημένο πρόσωπο, την οικογένειά του. Η χροιά του γλυκαίνει για να υποδεχτεί όπως πρέπει η φωνή τις λέξεις με τις οποίες θα μιλήσει για εκείνον και τους αγαπημένους του. Είναι τόσο σίγουρος πια για τον κόσμο του!

Δεν θέλω να τον κουράσω με περιττές ερωτήσεις και τολμώ να του προτείνω να επισπεύσουμε τη κουβέντα μας. Αλλά, εκείνος δε χρειάζεται πια ξεκούραση. Γιατί καμία κουβέντα δε μπορεί να τον κουράσει. Χαίρεται τόσο που μιλάμε για τους δικούς του που δε θέλει να σταματήσει. Ούτε υπάρχουν δύσκολες ερωτήσεις πια. Μου έρχεται στο μυαλό μια παρόρμηση και τον ρωτάω αν υπάρχει κάτι που θα ήθελε να πει στον κόσμο, στους θαυμαστές του. Αν υπάρχει κάτι που θα ήθελε να το μοιραστεί, να το δημοσιοποιήσει.Τίποτα, μου απαντά. Τι να θέλω να πω στον κόσμο; Κι αισθάνομαι πολύ μικρή μπροστά του. Σωστά. Ο καλλιτέχνης δε μιλάει με λέξεις. Έχει μιλήσει τότε που "μίλαγε" με το έργο του. Ό,τι είχε να πει στον κόσμο το έχει πει από καιρό. Και όποιος ήθελε/θέλει να τον ακούσει, μπορεί πάντα να παρακολουθήσει τις ταινίες του.

Με την Βενετία Μακρυνώρη που γράφει τη βιογραφία του.

Μερικές στιγμές αργότερα, τον ακούω να υπόσχεται στη Βενετία ότι θα γραφτεί το βιβλίο [της για εκείνον] και θα κάνουν μαζί την παρουσίαση, ενώ έχω ήδη καταγράψει στο μυαλό πολλές μικρές λεπτομέρειες για εκείνον, όπως την αγαπημένη του ταινία  [Τζένη Τζένη] και άλλες σημαντικότερες στιγμές από τη ζωή του, όπως τότε που σταμάτησαν οι αγώνες στο Καλλιμάρμαρο [ο Βασιλιάς παρών] γιατί ο κόσμος έτρεχε σε εκείνον... Η Βενετία Μακρυνώρη έχει εκφραστεί μέσα από αυτές τις σελίδες για τη βιογραφία που ετοιμάζεται και όσοι έχετε ανεκπλήρωτη την περιέργειά σας δείτε εδώ.

Ένας άνθρωπος, τόσο πλήρης, που δε του λείπει τίποτα. Δεν έχει απωθημένα, μόνο αναμνήσεις και αμοιβαία αγάπη με την οικογένειά του. Τόσο λιτή και απλή είναι η ευτυχία του.