Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΙΕΣΗ

Το πιο ξεκαρδιστικό έργο της χρονιάς. Ασταμάτητο γέλιο μέχρι δακρύων. 

Κάπως έτσι θα πρέπει να έχουν γραφτεί όλες οι κριτικές του Παππού. Όποιος τόλμησε να γράψει οτιδήποτε άλλο, λογικά μιλώντας, πρέπει να εξοριστεί από τη χώρα. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου «ξαναγράφει» τον Παππού με οδηγό τα σύγχρονα δράματα και με την επιθυμία να ανεβάσει στη σκηνή τον Κώστα Βουτσά.

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα της παράστασης

Όταν έκλεισε η αυλαία ένιωσα ότι άργησα πάρα πολύ να πάω να δω αυτή την παράσταση. Έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό. Από την πρώτη εβδομάδα. Κι αν αυτό που κάθομαι και σου γράφω σού δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν λέει και πολλά, δηλαδή, τίποτα παραπάνω από την απλή διαπίστωση ότι δεν πρέπει να χάνεις ή να αναβάλεις το γέλιο –όχι το γελοίο– κάνεις λάθος συνειρμό. Θα γελάσεις, βέβαια. Τόσο, που θα πιαστεί το στόμα σου. Τόσο, που θα πάθει αγκύλωση η μασέλα σου. Τόσο, που θα τρέχουν τα μάτια σου [οι κυρίες πάρτε το νεσεσέρ του μακιγιάζ μαζί αν έχετε σκοπό να συνεχίσετε τη βραδιά σας κι αλλού]. Τόσο, που θα παρακαλάς να σταθούν λίγο οι ηθοποιοί για να κάνεις διάλειμμα στο γέλιο! Τόσο, που για τρεις ώρες θα αφήσεις έξω και πίσω και αλλού και πέρα μακριά και θαμμένα όλα τα προβλήματα και την καθημερινότητα που κουβαλάς.

Όμως, η παράσταση δεν είναι μόνο γέλιο τύπου «ελάτε να σας κάνουμε τα καλύτερα ανέκδοτα της χρονιάς». Όχι. Αυτό που πετυχαίνει η παράσταση είναι ότι θα σου περάσει μηνύματα που θα λατρέψεις. Θα σου πει πράγματα που –μπορεί να τα ξέρεις κι εσύ– τα έχεις ξεχάσει για λίγο ή αφήσει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, κάπου θαμμένα, σκεπασμένα από τις πίκρες της ρουτίνας σου. 

Για το έργο; Χμ... Τρεις αδερφές με διαφορετικό τρόπο σκέψης, αντίληψης, ζωής, πορείας πρέπει να φροντίσουν τον παππού τους. Του το χρωστάνε του παππού. Εκείνος τις μεγάλωσε, ή τουλάχιστον τις βοήθησε να μεγαλώσουν μετά το χαμό των γονιών τους. Ο «αβοήθητος» παππούλης, έρμαιο στα χέρια τους και στην τρέλα-άνοια-παράνοια[;] του δικού του μυαλού. 

Όσο διαφορετικές είναι εκείνες μεταξύ τους άλλο τόσο είναι και οι άντρες που τις συντροφεύουν. Και, τότε αρχίζει το μπέρδεμα.

Μαζί με το μπέρδεμα, όμως, αρχίζουν και οι ήρωες να αλλάζουν, να αναθεωρούν, να βλέπουν αλλιώς, μέχρι που θα τα δουν όλα. 

Αυτά και άλλα πολλά ζωντανεύουν στην σκηνή –με το ταλέντο και το μπρίο τους– οι: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Κώστας Αποστολάκης, Θωμαΐς Ανδρούτσου, Σοφία Παυλίδου, Πέτρος Λαγούτης και στον ρόλο του παππού, ο Κώστας Βουτσάς.

Ο Wonder JLaw Wall [κατά κόσμον Δημήτρης Λουκάς] έφτιαξε με πολύ κέφι μερικά φωτομοντάζ για την παράσταση

Η παράσταση πετυχαίνει τον τέλειο συνδυασμό. Απίστευτο γέλιο και όμορφα μηνύματα. Τρελές πλάκες αλλά με τα σωστά συνθήματα. 

Δεν θα τολμήσω να σου μιλήσω για το ΨΑΞΟΥ. Αφήνω την παράσταση να σου μιλάει για αυτό. Όμως, θα τολμήσω να σου δώσω μια μικρή γεύση από τη διακήρυξη του:

Το ΨΑΞΟΥ, μετά από πολύ ψάξιμο, κατέληξε ότι η κρίση
που βιώνουμε είναι στην ουσία, ηθική! Η πολιτική και 
η οικονομική κρίση είναι απλώς παρενέργειες.
Το ΨΑΞΟΥ τολμά να αντικαταστήσει τη λέξη σύντροφος, 
με τη λέξη συνάνθρωπος και προτείνει: 
Συνάνθρωποι, συναγωνιστές, υπάλληλοι, εργαζόμενοι στο δημόσιο
και στον ιδιωτικό τομέα, φορολογούμενοι και απολυμένοι,
όλοι μαζί ΕΝΩΜΕΝΟΙ πρέπει να αντιμετωπίσουμε
τη νέα πραγματικότητα, γιατί όσο μαλάκες κι αν είμαστε
οι Έλληνες, δεν παύουμε να είμαστε Έλληνες. Για να μας
ευχαριστούν μια μέρα τα παιδιά μας πρέπει όλοι μαζί, χωρίς
σημαίες, χωρίς κονκάρδες, χωρίς κομματικές διαφορές, χωρίς
δασκάλους, απατεώνες, να χτίσουμε τις καινούργιες αξίες.
Όχι άλλοι φοροί.
Όχι άλλη σιλικόνη.
Όχι στο ψέμα και τη διαφθορά.
Όχι άλλο σουφλέ στην τηλεόραση.
Όχι άλλη πίεση!

Ναι στην αλήθεια.
Ναι στην αλληλεγγύη.
Ναι στον χαβαλέ!

Θέλω να αναμεταδώσω –μόνο– μία μικρούλα φράση από την παράσταση:

Αυτό είναι η καριόλα.

Δε φοβάται να το κάνει.

Φοβάται να το πει.

Τζένη Κουκίδου