Όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε το "Πορτραίτο" του έμοιαζε πολύ τολμηρός στα μάτια της κοινής γνώμης. Σκανδάλισε, όμως εκείνος απαντούσε απλά: "Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του ανήκει". Σήμερα, θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς -αν όχι ο σημαντικότερος- εκπροσώπους του αισθητισμού. Και αυτό το τόσο προκλητικό του βιβλίο είναι κλασικό, καθώς αφορά το σύνολο της κοινωνίας και -εξαιρετικά- αγαπητό. Η Ροζίτα Σώκου αναλαμβάνει να διασκευάσει αυτό το έργο, αντιλαμβανόμενη -όπως λέει κι η ίδια- ότι με τα σημερινά δεδομένα, στη σύγχρονη εποχή που ο άνθρωπος έχει γνωρίσει και βιώσει το "αίμα" και την "αμαρτία" μέσα στο σπίτι του, οι "κακοτοπιές" του Ντόριαν, πόσο λιγότερο σημαντικές φαίνονται και πόσο άραγε σοκάρουν! Καταφέρνει, όμως, να ανταποκριθεί επάξια στο ρόλο της και οι σκηνές της δεν είναι απλά ευφυολογήματα ανάμεσα σε δύο Δάνδηδες της Βικτωριανής εποχής. Η μουσική δε, γραμμένη αποκλειστικά για την παράσταση από τον Μίμη Πλέσσα, περισσότερο από εκπληκτική. Αρκετές φορές, έπιασα τον εαυτό μου να έχει απορροφηθεί από τη μαγεία της και να χάνει τον ειρμό των διαλόγων του έργου.
Το έργο με λίγα λόγια:
Ο Ζωγράφος Μπάζιλ Χώλγουορντ ζωγραφίζει το πορτραίτο του φίλου του, Ντόριαν Γκρέι. Τότε, είναι η εποχή που ο Ντόριαν ανακαλύπτει το μεγαλείο της ομορφιάς του [της εξωτερικής ομορφιάς του] και καταλαμβάνεται από την αγωνία της φθοράς του χρόνου πάνω στο κορμί του. Σκεπτόμενος ότι το πορτραίτο του δε θα γεράσει ούτε μία ώρα ενώ ο ίδιος είναι καταδικασμένος να γερνά λεπτό το λεπτό, εύχεται να μπορούσαν να αντιστραφούν οι όροι και να γερνάει το πορτραίτο ενώ εκείνος να παραμένει πάντα νέος. Η ψυχή, όμως; Το κορμί παραμένει νέο, όμως το "γερασμένο" πορτραίτο γίνεται ο καθρέφτης της ψυχής του, της διεφθαρμένης από την κραιπάλη και την ακολασία. Μια νέα γυναίκα του χρωστά το φαρμάκι της. Ένας όμορφος άντρας το όπιό του. Καταλήγει να σκοτώσει τον μοναδικό άνθρωπο που τον αγάπησε πραγματικά...
Ο Γιώργος Τσακίρης "ντύνει" τον Ντόριαν επάξια με την άψογη σκηνική του παρουσία και την ερωτική χροιά του. Η ώρα περνά αβίαστα και μάλλον, σε απορροφά το θέατρο μέσα του. Λυτά τα σκηνικά και τα κοστούμια, σου επιτρέπουν να χαρείς το έργο και όχι να εγκλωβιστείς σε υφάσματα και χρώματα.
Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα της παράστασης όπου θα βρεις και ολόκληρο το μονόπρακτο. Αξίζει τη βόλτα του.
