Σε ελεύθερη πτώση

Η Βασιλική -ή Κική ή Βύκη- γεννήθηκε και μεγάλωσε κοντά στον Ταΰγετο. Η οικογένειά της, μια τυπική ελληνική οικογένεια της επαρχίας. Τα έθιμα και τα συμπλέγματα του μικρόκοσμου της οικογένειάς της την κρατούν μακριά από τα όνειρα και τις επιθυμίες της. Σαν μέλος μιας τέτοιας οικογένειας βλέπει το χρόνο να περνά και το όνειρο να παραμένει ανύπαρκτο. Να χάνεται. Μεγαλώνει και ζητά να σπουδάσει, να αποδράσει. Κάνει τις λάθος σχέσεις, με λάθος τρόπους ή με λάθος ανθρώπους. Πνίγεται από ελλείψεις και λάθη και βλέπει ήδη την άκρη του γκρεμού μπροστά της. Θεωρεί ότι της "έδωσαν" μια μάνα με σκληρή σαν πέτρα καρδιά. Εκείνη, με το δικό της κοριτσάκι θα είναι αλλιώς. Θα είναι ό,τι δεν είχε και ό,τι δεν έζησε/ένιωσε. Μέχρι την ανατροπή. Τότε, εκείνη η πέτρινη καρδιά που φορούσε η δική της μάνα μοιάζει/γίνεται μαλακό ζυμάρι.

Η ηρωίδα του βιβλίου ταξιδεύει μέσα στις αναμνήσεις της. Η Κάκια τοποθετεί την ιστορία αναρχικά σε σχέση με το χρόνο. Έτσι, ο αναγνώστης κινείται ελκυστικά μπρος και πίσω συλλέγοντας κομμάτια από τη ζωή της Βασιλικής, συμπληρώνοντας σιγά σιγά την τελική εικόνα.

Εξακουστή. Ποια, άραγε, πρόγονος να ταυτίστηκε με αυτό το όνομα και σας έχρισε "διάσημη" από τη γέννησή σας ακόμη! Ένα όνομα από μόνο του δεν ευθύνεται για τίποτα, αλλά, μήπως νοιώθετε μια "καλή νεράιδα" να σας συντροφεύει μαζί του; 

Κ.Ξ.: Η αλήθεια είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά έκανε την εμφάνισή της αυτή η «καλή νεράιδα» στη ζωή μου με την μορφή βιβλίων και μου την άλλαξε. Άρχισαν να γίνονται τα πράγματα όπως τα φανταζόμουν, όπως ακριβώς τα ήθελα. Μετά αυτό έγινε το παιχνίδι μου. Έβαζα στόχους και περίμενα να πραγματοποιηθούν. Αργότερα μια φίλη από το ΦΒ βάφτισε εμένα «νεράιδα» γιατί έχω καλή αύρα είπε. Από τότε και μετά αναρωτιέμαι και εγώ η ίδια. Μήπως έγινα η «καλή νεράιδα» της ίδιας μου της ζωής; 

Σπαρτιάτισσα από τη γέννηση. Σπαρτιάτισσα και στην ψυχή;
Ε.Ξ.: Πιστεύω πως ναι. «Είμαι ατρόμητη, είμαι Σπαρτιάτισσα» λέω χαριτολογώντας στους φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι κι εγώ όπως όλος ο κόσμος, δεν αφήνω όμως ποτέ τον φόβο να γίνει ανασταλτικός παράγοντας για ό,τι έχω αποφασίσει να κάνω.

Ένα νέο βιβλίο αρχίζει το ταξίδι του...
Ε.Ξ.: Ναι έχει κάνει τα πρώτα του βήματα και έχει τύχει πολύ καλών κριτικών και αναλύσεων, κυρίως από τους ομιλητές μου, που ήταν όλοι εξαίρετοι συγγραφείς, στις παρουσιάσεις που έκανα.
(Διάβασα και του λόγου μου μια τέτοια καταπληκτική ανάλυση από τη Σοφία Στρέζου στο ιστολόγιό της.)

Σε ελεύθερη πτώση, λοιπόν. Κι αν δεν ανοίξουν τα φτερά;

Ε.Ξ.: Αν δεν ανοίξουν τα φτερά θα πέσεις… Αν επιζήσεις όμως, θα ανέβεις, δεν έχεις άλλη επιλογή. Προκειμένου όμως να στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού και να λες "τώρα θα πέσω" όλη σου τη ζωή, καλύτερα να πέσεις για να έχεις την ευκαιρία να σηκωθείς και να μπορέσεις να οικοδομήσεις μια νέα ζωή. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον φόβο να μας κυριεύει και να μην τολμούμε την πτώση. Αν χρειαστεί να πιάσουμε πάτο ας το κάνουμε χωρίς φόβο, γιατί ο πάτος είναι το «τραμπολίνο» που θα μας δώσει την ώθηση της ανύψωσης.

Η Βασιλική -ηρωίδα του βιβλίου- με τη μητέρα της σε μια σχέση στοργής και υποταγής. Η μητριαρχική φιγούρα δεσπόζει το  είναι της καθώς μέχρι την ενηλικίωσή της αντιμετωπίζει απαγορεύσεις

και περιορισμούς, ενώ παράλληλα η προσωπικότητά της "σκιάζεται" από την αγάπη των γονιών της προς τους αδερφούς της. 

Ε.Ξ.: Η Βασιλική θεωρώ ότι ζει σε μια τυπική ελληνική οικογένεια της επαρχίας και η ζωή της δεν διαφέρει στο ελάχιστο από τις ζωές όλων μας. Περνούσαν δύσκολα τα παιδιά εκείνα τα χρόνια (‘80-‘90), κάτω από άδικες απαγορεύσεις και διακρίσεις ανάμεσα στα αδέλφια. Οι πληγές που αφήνουν τέτοιες συμπεριφορές δύσκολα επουλώνονται όσα χρόνια και αν περάσουν.

Ελευθερία είναι... να παίρνω το αυτοκίνητο και να φεύγω, να ταξιδεύω όσο πιο πολύ μπορώ.

Κρίση είναι... η κατάσταση που έχουμε περιέλθει τον τελευταίο καιρό.

Το καλύτερο βιβλίο είναι... εκείνο που ανοίγει τους ορίζοντές μας και μας πάει πάρα πέρα.

Το καλύτερο ταξίδι είναι... προς την αυτογνωσία.

Ο αναγνώστης πρέπει να είναι... ανοιχτόμυαλος.

Η Βασιλική σας είναι... η γυναίκα που δεν θα ήθελα να ήμουν ποτέ.

Πως έγινε η αρχή; Ποιο το κίνητρο ή το ερέθισμα εκείνο που σας οδήγησε στην ανάγκη να μοιραστείτε πράγματα μέσα από τη γραφή;

Κ.Ξ.: Ο έρωτας ήταν η κινητήρια δύναμη που με ώθησε να εκφραστώ με μερικούς στίχους. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για πρώτη φορά το πρώτο μου ποίημα.

*

Ποτέ μη πεις τέλειωσαν όλα τώρα.

Μείνε όπως είσαι. Μείνε αγνή.

Μείνε έτοιμη για τη μέρα που θα χαράξει η καινούργια αυγή,

η καινούργια αρχή. Η πιο όμορφη, η πιο σημαντική στη ζωή σου.

Ίσως αυτή τη φορά να ξέρεις πως ποτέ "δεν τελειώνουν όλα τώρα".

Κάθε τέλος μας δίνει υπόσχεση.

κάθε τέλος μας χαρίζει μια καινούργια αρχή.

Μια άγνωστη αρχή.

Ποτέ μη πεις τέλειωσαν όλα τώρα.

Μην αφήσεις την απελπισία να σε σημαδέψει.

Το αύριο θα' ναι καλύτερο απ' το χθες.

Πίστεψέ το.

*

Κάνετε μελλοντικά σχέδια;

Κ.Ξ.: Μου αρέσει να κάνω σχέδια για το μέλλον. Γιατί ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθούν εγώ έχω ήδη ζήσει το πρώτο μέρος τους... το όνειρο. Η αλήθεια είναι ότι αυτό τον καιρό, το τοπίο είναι λίγο ομιχλώδες αλλά η ομίχλη δεν πρέπει να μας τρομάζει. Κάποια στιγμή θα διαλυθεί και ο ήλιος θα εισβάλει και πάλι στη ζωή μας. Κι εγώ θέλω οπωσδήποτε να εκδώσω το βιβλίο που έχω ήδη έτοιμο, θέλω να τελειώσω ένα παραμύθι που έχω αρχίσει και να γράψω άλλα δύο βιβλία που έχω στο μυαλό μου.

Τόσο απλός άνθρωπος είναι η Κάκια. Απλή, καταδεχτική και χαμογελαστή. Και όπως γίνεται με όλα τα απλά... έτσι κι εκείνη, κρατά μόνο την ουσία. Και συνεχίζει να ονειρεύεται, να χαμογελά και να δημιουργεί. 

Στις 5 Δεκεμβρίου γιόρτασε μαζί με αγαπημένα πρόσωπα και βιβλιόφιλους τα γενέθλια του βιβλίου της σε μια γιορτινή παρουσίαση στο Libro cafe.
Πρόκειται για μια σημαδιακή ημερομηνία για εκείνη, όπως μας εξήγησε, και της αρέσει να τη γιορτάζει αυτήν την ημέρα. Είναι η ημέρα που έγινε η πρώτη παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου και πάντα θυμάται την συγκίνηση εκείνης της βραδιάς που την άγγιξε πολύ. Στην κατ' ιδίαν συνομιλία μας έμαθα ότι το πρώτο της ποίημα το έγραψε σε ηλικία 16 ετών με την κρυφή ελπίδα να το δείξει κάποτε για να το διαβάσουν πολλοί άλλοι άνθρωποι, να το μοιραστεί. Όνειρό της, από εκείνη την εποχή ακόμη, να αρέσουν στον κόσμο αυτά που γράφει. Αργότερα, είδε το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Μέσα από τα βιβλία της μοιράζεται, επικοινωνεί και μιλάει με πολλούς άλλους ανθρώπους και εισπράττει την αγάπη και την αρέσκειά τους. Πιστεύει στον Κοέλο, που σε μια στιγμή δικής του έμπνευσης, έγραψε ότι το σύμπαν ακούει τις επιθυμίες μας και συνηγορεί ώστε να πραγματοποιηθούν, γιατί το είδε να γίνεται. Αυτήν την εποχή γράφει ένα παραμύθι που βασίζεται στον κορμό ενός άλλου παραμυθιού που συνήθιζε να λέει ένας θείος της στα παιδιά της οικογένειας για σειρά ετών. Ονειρεύεται να το διαβάζει σε μικρά παιδάκια και να ταξιδεύουν κι αυτά μαζί της στον φανταστικό του κόσμο.
Πάντα πρόσχαρη και τόσο γλυκιά που είναι, της ταιριάζει το παραμύθι. Και των μικρών αλλά και των μεγάλων. Κι εκείνη του ταιριάζει όμως, και συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο, όπως την πρώτη φορά.
Δεν ξέρω αν έκανε την ευχή που της αναλογούσε την ώρα που έσβηνε τα κεράκια της τούρτας της. Αλλά, όσο το σύμπαν ακούει καλύτερα να τις εκμεταλλεύεται τις ευχές της.

Από την παρουσίαση του βιβλίου της "Σε ελεύθερη πτώση" στο Libro

Υπάρχει ένας κόσμος που δε θα σας απογοητεύσει ποτέ. Που θα είναι πάντα εκεί για εσάς όταν τον χρειαστείτε. Που θα σας ταξιδέψει σε ονειρικά μέρη και σε πρωτόγνωρες αισθήσεις. Υπάρχει ένας τόπος όπου υπάρχουν τα πάντα. Ένας τόπος για κάθε συναίσθημα, για κάθε προσωπικότητα, για κάθε προτίμηση, για κάθε στιγμή. Υπάρχει ένας δάσκαλος για κάθε μαθητή, για κάθε μάθημα, για κάθε απορία. Ανακαλύψτε τον κόσμο του βιβλίου και θα τα ανακαλύψετε όλα. 

Κάπως έτσι το βιώνει ο κάθε βιβλιόφιλος. Κάπως έτσι είναι ο κόσμος του βιβλίου. Και το πιο ταξιδιάρικο από όλα τα βιβλία είναι το μυθιστόρημα. Αγαπήστε αυτόν τον κόσμο και, τώρα στις γιορτές, χαρίστε βιβλία στα αγαπημένα σας πρόσωπα. 

Το βιβλίο είναι πάντα επίκαιρο, διαχρονικό, σταθερή αξία. Προσφέρει συγκινήσεις και γνώση. Μένει, δε, για πάντα. Δεν είναι ρούχο που θα παλιώσει, θα μικρύνει ή θα βγει εκτός μόδας. Δεν είναι γλυκό που θα φαγωθεί. Δεν είναι λουλούδι που θα μαραθεί και θα πεθάνει. Θα βρίσκεται στη θέση του, έτοιμο να ξαναχαρίσει τη σοφία του όποτε το θελήσουμε.

Και να μας θυμίσει πάντα το αγαπημένο εκείνο χέρι που μας το πρόσφερε.

Η πρώτη φωτογραφία της σειράς, τμήμα από το έργο της ζωγράφου Ιωάννας Νικολάου-Βερέμη πάνω στο οποίο βασίστηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.