Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο η αυλαία έχει πέσει, το έργο έχει κατέβει και περάσει στην ιστορία. Εχθές ήταν η τελευταία του παράσταση. Μήπως δεν έχουν και τόση σημασία αυτές οι λέξεις; Από την άλλη, όλες οι παραστάσεις κάποτε τελειώνουν αλλά πάντα κάτι μένει πίσω.
Τρεις ηθοποιοί παίζουν όλους τους ρόλους στις "Τρεις αδελφές" έτσι όπως τους "άλλαξε τα φώτα" ο Ευδόκιμος Τσολακίδης στην ελεύθερη απόδοσή του. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά στο σημείωμά του:
"... Ο θεατής θα ήθελα από την αρχή, να πάψει να νιώθει την ανάγκη να κατανοήσει κάτι αλλά να αφεθεί, για να παρασυρθεί σ' ένα ταξίδι πέρα από την λογική του. Στις αισθήσεις του απευθύνομαι και όχι στο μυαλό του..."
Για τον θεατή που γνωρίζει τις "Τρείς αδελφές" του Τσέχωφ θα είναι ευκολότερο να κατανοήσει τους ρόλους και το "ψάξιμο" μέσα στους ρόλους. Αλλά, δεν είναι απαραίτητη η γνώση του κλασικού αυτού έργου. Αρκεί να εμπιστευθείς τους συντελεστές και να αφεθείς -όπως λέει κι ο σκηνοθέτης παραπάνω- στο συναίσθημα.
Τα φώτα παίζουν όμορφα με τις σκιές στην σκηνή. Οι: Η. Βαλάσης, Κ. Φραγκολιάς και Η. Παπακωνσταντίνου αναλαμβάνουν από πέντε ρόλους ο καθένας βάζοντας μεράκι σε αυτό που κάνουν, διοχετεύοντας πολύ ενέργεια και κοιτώντας τον θεατή στα μάτια. Ακόμη και οι σιωπές του έργου, εκείνες οι στιγμές της απόλυτης σιωπής μεταφέρουν δονήσεις στο χώρο.
Η μουσική που επενδύει το έργο βάζει τα σωστά χρώματα.
Με λίγα λόγια: Τρεις άντρες ηθοποιοί συναντιούνται ύστερα από καιρό σε ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο. Πρόκειται να ξαναπαίξουν μια παλιά τους επιτυχία. Τις "Τρεις αδελφές" του Τσέχωφ. Καθώς ετοιμάζονται για την παράσταση προσπαθούν να θυμηθούν τους ρόλους, τις ατάκες, την σκηνοθεσία... τα πάντα από την αρχή.
Το κλείσιμο της παράστασης είναι, ίσως, το καλύτερο σημείο της. Οι τρεις αδελφές κάθονται στις καρέκλες τους και μιλούν ταυτόχρονα ενώ έχουν γυμνώσει τις ψυχές τους. Μέχρι να φτάσει το απόλυτο σκοτάδι. Το τέλος.
